Przeklęte oczy

- Wasza Wysokość, królowa właśnie urodziła… - odezwała się akuszerka, przekraczając próg jednej z komnat należących do króla.

Ponad trzydziestoletni mężczyzna nie słuchał więcej, tylko wyminął kobietę i szybkim krokiem skierował się do komnaty, w której jego dwudziestoletnia żona urodziła mu drugie dziecko. Miał nadzieję, że tym razem będzie to syn. Następca tronu.

Bez namysłu otworzył drzwi i to, co ujrzał, sprawiło, że całkowicie zapomniał o swoim wielkim szczęściu, które przeżywał jeszcze kilka chwil temu. Jego ukochana małżonka leżała z zsiniałymi ustami na łóżku, biała jak śnieg. Wokół niej ze smutnymi wyrazami twarzy krzątało się kilka kobiet, sprzątając zakrwawione prześcieradła i szorując podłogę. Dopiero po chwili zauważył, że podchodzi do niego akuszerka, trzymając na rękach jakieś zawiniątko. Spojrzał na nią otępiałym wzrokiem, a ona rzekła spokojnym, choć wyczuwalnym smutkiem głosem:

- Panie, to twoja córka. Żona Waszej Wysokości niestety… nie przeżyła.

Władca spojrzał na twarzyczkę dziecka, które robiło kwaśne miny i zapadło w sen. Noworodek miał na czubku głowy kilka rudobrązowych włosów i miał tak jasną cerę, że zdawała się niemal biała. Gdy dziewczynka otworzyła na chwilę oczka, okazało się, że mają one niesamowicie błękitny kolor. Ich barwa przywoływała na myśl niebo w pełni lata. Ojciec dziecka na ten widok cofnął się kilka kroków przerażony, po czym bez słowa wyszedł.  W królestwie króla Darlena osoby o niebieskich oczach były uważane za przeklęte i był zwiastunami nieszczęść…

Księżniczkę nazwano Avila. Takie samo imię nosiła czarownica z mitów, która również miała przeklęty kolor oczu.

Dziewczynka rosła i piękniała z każdym dniem. Była grzeczna i chciała pomagać każdemu, komu mogła, lecz ludzie w pałacu bali się jej i woleli się do niej nie zbliżać, toteż bardzo rzadko o niej mówiono, a jej jedyną towarzyszką zabaw była starsza o dwa lata siostra - Liliann.  

~*~

- Wszystkiego najlepszego, Avila! - krzyknęła siedemnastoletnia dziewczyna prosto do ucha śpiącej siostry. Dziewczynka pod wpływem hałasu błyskawicznie się obudziła i usiadła na swoim łóżku. Dysząc ciężko, wysapała:

- Liliann, czemu co roku to robisz? Kiedyś z twojej winy osiwieję!

Starsza księżniczka zachichotała i przytulając siostrę, rzuciła wesoło:

- Oj, przestań, siostrzyczko, dziś twoje święto, masz być radosna!

Avila zaśmiała się, a Liliann weszła do niej na łóżko i zaczęła ją łaskotać. Kiedy wreszcie skończyła, usiadła po turecku i wpatrując się w młodszą, wciąż chichocząc zapytała:

- I jak się czujesz jako piętnastolatka? No ale dalej wyglądasz jak dzieciak!

Mimo że Avila kończyła piętnaście lat, to wyglądała zaledwie na dwunastolatkę. Z tego powodu siostra sobie z niej żartowała. Jednak księżniczka dobrze wiedziała, że te dowcipy nie były złośliwe w porównaniu do tych wszystkich spojrzeń i szeptów, które na co dzień doświadczała od ludzi pracujących w zamku.

Obie księżniczki nie wiedziały, że kilka godziny później do ich zamku zawita delegacja od najpotężniejszego władcy siedmiu królestw leżących w Dolinie Krwawego Wschodu. Ów król był synem najokrutniejszego władcy, jakiego widziała ta dolina i, jak mówiły pogłoski, wdał się w ojca.

~*~

- Wasza Wysokość, król Rasul, pan trzech królestw i twój sojusznik, prosi o rękę twej córki. Jeszcze dziś mam zabrać księżniczkę do jej nowego domu.

Król dał znać, by posłowie odeszli, na co trzech mężczyzn - odzianych w czerń, czerwień i błękit - kłaniając się wyszło. Po chwili władca wstał z tronu i przechadzając się po komnacie, rzucił w stronę swojego najwierniejszego doradcy:

- Co mam zrobić? Nie mogę przecież oddać Liliann temu tyranowi. Słyszałem, że on jest taki sam jak ojciec… Gdybym tylko nie podpisał tego paktu… - dodał po chwili, ponownie siadając na tronie ze strapioną miną.

Dowódca rzekł spokojnym, choć i zmartwionym głosem:

- Panie, wydaje mi się, że nie masz wyjścia. Wiesz dobrze, że państwo króla Rasula jest znacznie silniejsze od naszego. Zwłaszcza od kiedy jego ojciec podbił dwa królestwa w dolinie…

- Wiem… Ale Liliann to wszystko, co mi zostało po mojej ukochanej Celest… - rzekł z bólem władca.

Dosłownie sekundę później do komnaty weszła jedna ze służących i kłaniając się zakomunikowała:

- Kucharka pyta Waszą Wysokość, czy będzie na urodzinowym obiedzie księżniczki Avili.

No tak, Avila! To przeklęte dziecko!

- Nie. I powiedz jej, że obiad jest odwołany! - rzekł energicznie, po czym zwrócił się do jednego ze strażników - Przyprowadzić tu księżniczkę Avilę!

~*~

„Wyjeżdżasz i zostaniesz żoną króla Rasula.”

Słowa ojca sprawiły, że Avila o mało nie zemdlała. Nie była w stanie nic odpowiedzieć, tylko wpatrywała się w ojca z niedowierzaniem. To Liliann, która przyszła razem z nią, odezwała się w jej obronie.

- Ojcze, ale ja jestem starsza, więc to ja powinnam według zwyczaju pierwsza wyjść za mąż! Avila to jeszcze dziecko!

- Oni chcą jedynie matki dla następcy tronu, a skoro twoja siostra cierpi już na kobiecą przypadłość to z tym sobie poradzi. Ty zasługujesz na kogoś lepszego niż król Rasul. Poza tym może przyniesie nieszczęście temu tyranowi. W końcu zrobiłaby coś dobrego… Na tym koniec rozmowy - uciął król suchym tonem, gdy Liliann chciała się znów odezwać, po czym wyszedł z komnaty.

Dwie godziny później przerażona i załamana Avila wsiadła do powozu i wyruszyła w nieznanym kierunku na spotkanie mężczyzny, którego nigdy nie widziała na oczy, a który miał stać się jej mężem.

~*~

Do zamku władcy trzech królestw jechała prawie pięć dni, w trakcie których przepłakała więcej niż w ciągu całego swojego życia. Wiedziała, że ojciec jej nienawidzi i że oskarża ją o śmierć matki (zresztą tak jak ona sama), ale jeszcze nigdy tak jasno i wyraźnie tego nie widziała. Słowa władcy tak ją zabolały, że czuła, jakby w jej sercu była dotkliwa rana. Poza tym nie wyobrażała sobie, że nie zobaczy już siostry. Jedynej osoby, która ją kochała i się jej nie bała.

Kiedy woźnica zatrzymał się i zakomunikował, że właśnie dojechali, serce tak jej przyśpieszyło, że wydawało jej się, że zaraz rozsadzi jej klatkę piersiową. Gdy drzwi zostały otwarte, a jeden ze służących wyciągnął do niej rękę, by ta mogła wysiąść, miała ochotę zaprzeć się rękami i nogami i nigdy nie opuszczać powozu. Wzięła głęboki wdech, by się uspokoić i pozbyć tych myśli, po czym na drżących ze strachu nogach pokonała dwa stopnie i znalazła się na dziedzicu mrocznego zamku, który przeraził ją prawie równie mocno jak perspektywa rychłego ślubu. Była tak oszołomiona, że nie zdawała sobie sprawy z obecności trzech mężczyzn. Dopiero gdy usłyszała, jak jeden z nich, mocno już posuniętych w latach, zwrócił się do towarzysza, oprzytomniała.

- To naprawdę ona? Przecież to dziecko... Ileż ona może mieć lat? Jedenaście? Dwanaście?

- Z tego, co mi wiadomo, księżniczka Liliann ma siedemnaście lat. To nie może być ona - odezwał się drugi, nieco młodszy.

Avila chciała coś odpowiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle. Zamiast niej odezwał się jeden z posłów jadących na koniu.

- To nie jest księżniczka Liliann, tylko młodsza córka króla. Księżniczka Avila. Ma piętnaście lat.

Starzec przewiercił dziewczynę wzrokiem swoich szarych oczu, aż w końcu mruknął w zamyśleniu:

- Rozumiem, Bridger. Nie wiedziałem, że król ma jeszcze jedną córkę. W sumie nie chodzi nam o konkretną księżniczkę… No nic, zabrać ją i przygotować na audiencję u jego wysokości.

Po tych słowach trzej mężczyźni natychmiast obrócili się i udali się w nieznanym Avili kierunku.

- Idziemy, księżniczko - zwrócił się do niej ów poseł, który przemówił wcześniej.

Nawet nie zauważyła, kiedy zsiadł z konia i zjawił się koło niej.

- Dokąd mnie zabierzesz…? - zapytała drżącym głosem, spoglądając na wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę. On w odpowiedzi mruknął spokojnie:

- Do twojej komnaty. Przygotują cię na spotkanie z królem…

~*~

Avila szła ubrana w cudowną błękitną suknię, która podkreślała barwę jej oczu w otoczeniu dziesięciu dam dworu również odzianych w wytworne kreacje (choć nawet w połowie nie tak piękne jak księżniczki). W myśli powtarzała sobie, co jej nakazał Bridger, gdy znajdzie się przed obliczem króla. Dotychczas niemal niczego od niej nie wymagano, gdyż każdy jej się bał, a teraz musiała zapamiętać, co ma po kolei zrobić.

Gdy usłyszała, że drzwi do sali tronowej się otwierają, serce na chwilę jej stanęło. Weszła za dworkami do komnaty pełnej ludzi cała się trzęsąc, a gdy tylko każda z towarzyszących jej kobiet odsunęła się, tak że już nie zasłaniały jej widoku, natychmiast ukłoniła się nisko i spuściła głowę.

Była więcej niż przerażona. Oddychała nienaturalnie powoli, a serce biło tak słabo, jakby miało zaraz się zatrzymać. W pozycji, którą przyjęła, widziała jedynie marmurową podłogę i rąbek swojej sukni, lecz czuła na sobie spojrzenia tych wszystkich zgromadzonych ludzi. Jak przez mgłę usłyszała, że ktoś głośno ją przedstawia, a po chwili męski, opanowany głos.

- Więc przysyłają mi nieznaną i młodszą księżniczkę… Król Darlen zawsze robi mi na złość, ale żeby przysyłać mi jakieś dziecko na żonę to chyba przesada…

Avila, nie mogąc się powstrzymać, uniosła nieco głowę, by spojrzeć na mężczyznę, którego żoną miała zostać. Ujrzała wysokiego, wyglądającego na jakieś dwadzieścia trzy lata mężczyznę o kruczoczarnych włosach związanych w kucyk i przenikliwych brązowych oczach. Gdy zorientowała się, że on wpatruje się w jej oczy, natychmiast zaczerwieniła się i ponownie spuściła głowę.

- Hm… Ale ma piękne oczy. Słyszałem, że w królestwie Darlen niebieskoocy są uważani za przeklętych. Pewnie chcą mi podrzucić kukułcze jajo. - Po chwili zaśmiał się i stwierdził - Ale ja nie wierzę w zabobony. Cóż mi może zrobić takie dziecko?

Dziewczyna usłyszała, jak kilka osób zaśmiało się, a po chwili do jej uszu dotarł rozkaz i pytanie władcy:

- Spójrz na mnie i powiedz mi, moje błękitnookie dziecko, ile masz lat?

- Piętnaście, Wasza Wysokość… - odparła drżącym, cichym głosem, lekko podnosząc wzrok.

Rasul przyglądał jej się przez kilka minut, aż w końcu stwierdził:

- No proszę, czyli jednak jesteś starsza niż myślałem… Zabierzcie ją do jej komnaty. Moja narzeczona musi odpocząć po trudach swojej podróży - dodał, zwracając się do dworek, które na te słowa kłaniając się podeszły do księżniczki i wyprowadziły ją z sali tronowej.

To ma być mój mąż…? Wydaje się taki przerażający… Dlaczego akurat jemu spodobał się kolor moich oczu? Może gdybym miała inny, to by mnie odesłał… Liliann, tak bardzo chciałabym, byś była ze mną…

Te i wiele podobnych myśli przechodziło jej przez głowę, gdy szła mrocznymi korytarzami swojego nowego domu.

~*~

Następnego dnia obudziło ją otwieranie drzwi komnaty, w której spała. Usiadła, podciągając kołdrę i zauważyła, że w pomieszczeniu jest Bridger i trzy kobiety. Jedna zapewne w wieku około trzydziestu lat, a dwie niewiele starsze od niej samej. Młodsze były zapewne w wieku jakichś siedemnastu, osiemnastu lat.  Obie były do siebie podobne. Miały ciemnobrązowe włosy i tegoż samego koloru tęczówki.

Wszyscy jak na komendę pokłonili się przed nią, a mężczyzna rzekł:

- To będą twoje osobiste damy dworu, księżniczko. Od teraz przynajmniej jedna z nich będzie ci towarzyszyć. Do ciebie należy decyzja, która z nich.

Kiedy Avila skinęła głową, Bridger skłonił się i wyszedł. Kiedy została sama z kobietami, starsza przedstawiła się:

- Mam na imię Celesta, księżniczko. A to moje siostrzenice, Alyssia i Cailin.

- Miło mi… - odparła, próbując się uśmiechnąć.

Po krótkiej rozmowie Avila zorientowała się, że przydzielone jej damy dworu były niezwykle miłe i uprzejme. W głębi ducha ucieszyła się, że będzie miała kogoś takiego u boku w tym obcym miejscu.

Kiedy Celesta zawiązywała swojej pani szarfę w pasie, stwierdziła wzdychając:

- Będzie trzeba zmienić wymiary zamówionych sukien, księżniczko. Nie spodziewaliśmy się, że przyszła królowa będzie tak młoda i niska…

Dziewczyna zaczerwieniła się i jeszcze bardziej spuściła głowę. Zauważywszy to, kobieta lekko się uśmiechnęła i rzuciła:

- Ale to nic, księżniczko. Nasze krawcowe z przyjemnością zobaczą cię osobiście.

Avila spojrzała na ciemnowłosą kobietę i uśmiechnęła się lekko. Czuła, że zaprzyjaźni się z nią. Gdy była już ubrana, Celesta gdzieś wyszła, a młodsze z dziewcząt zaczęły układać jej fryzurę. Delikatnie upinały jej rudobrązowe loki, wpinając w nie spinki z pereł.  W którymś momencie Alyssia rzekła niepewnym głosem:

- Księżniczko, jeżeli można wiedzieć… Zauważyłam, że cały czas spuszczasz wzrok… Dlaczego…? Masz taki piękny kolor oczu, powinnaś wszystkim je pokazywać. Słyszałam, że nawet król był nimi zachwycony…

- Naprawdę uważasz, że ten kolor jest ładny…? - szepnęła z niedowierzaniem.

Wiedziała, że w tym kraju nie obawiają się niebieskich oczu, ale w głowie jej się nie mieściło, że ktoś może uznać je za ładne. Co prawda król Rasul sam tak uznał, ale dziewczyna myślała, że on po prostu ma inny od każdego gust. W końcu słyszała, że on nie lubi rzeczy zwyczajnych.

- Ależ naturalnie, że tak… U nas większość osób ma brązowe oczy. Rzadko zdarza się, iż ktoś ma zielone czy piwne. Niebieski tęczówki są u nas unikatowe, księżniczko. Wiele kobiet marzy, by mieć takie - wyjaśniła Cailin.

Księżniczka spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Od zawsze starała się ukryć tak błękitne oczy, a to zasłaniając je wachlarzem rzęs, a to spuszczając głowę. Tu nie tylko nie bano się ich, ale też podziwiano je… Czuła się z tym strasznie dziwnie…

Nie minęła minuta, kiedy do komnaty weszła Celesta i rzekła spokojnie:

- Księżniczko, ustalono datę twego ślubu. Za tydzień zostaniesz żoną króla Rasula.

Dziewczyna gwałtownie obróciła się w stronę kobiety i spojrzała na nią z lękiem. Więc jej los został już przesądzony i zostanie tu na zawsze… 

~*~

Trzy dni… Tylko trzy dni… - myślała gorączkowo, siedząc w komnacie ze swoimi damami dworu i starając się czytać piękną książkę, którą znalazła w bibliotece. Niespodziewanie drzwi jej komnaty otworzyły się. Najpierw weszło trzech mężczyzn, a za nimi… Król we własnej osobie! Avila nie widziała go od chwili, gdy została mu przedstawiona.

Zarówno ona, jak i trzy dworki natychmiast wstały i ukłoniły się w pas. Po sekundzie władca kazał wszystkim wyjść. Gdy w pomieszczeniu została tylko ona i jej przyszły małżonek, serce zaczęło bić jej jeszcze szybciej, a jej ręce zaczęły drżeć. Jednak prawdziwa panika ogarnęła ją, gdy usłyszała zbliżające się do siebie kroki. Serce niemal jej stanęło, gdy poczuła, że Rasul chwyta ją za ramiona i prostuje, a późnej, trzymając za podbródek, podnosi twarz, zmuszając ją w ten sposób, by na niego spojrzała. Przejechał zimnymi opuszkami palców po jej powiece i rzucił opanowanym, spokojnym głosem:

- Jak twój lud może uważać, że tak piękny kolor oczu jest przeklęty? Muszą być naprawdę głupi…

Nie odpowiedziała, po prostu wpatrywała się we władcę zalęknionym, skołowanym wzrokiem.

- Boisz się mnie…? - zapytał po chwili.

Avila stała skamieniała i starała się nieco uspokoić. Oczy króla bacznie ją obserwowały i może dlatego, mimo iż nie wiedziała, czy dobrze robi, po kilku sekundach wyznała szeptem:

- Trochę, Wasza Wysokość…

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i dalej trzymając podbródek narzeczonej, rzekł:

- Rozumiem… Mam nadzieję, że wkrótce to się zmieni, bo nie lubię strachliwych kobiet -dokończył, dalej się do niej uśmiechając, po czym nachylił się i musnął jej policzki wargami.

Ponownie spojrzał w jej błękitne oczy, które teraz lekko się zaszkliły i wyszedł, nic więcej nie mówiąc.

~*~

Avila siedziała na wielkim łożu z cudownym baldachimem odziana jedynie w śnieżnobiałą cudowną koszulę nocą i cała drżała. Starała się opanować, ale nie mogła. Jeszcze chwila, a przyjdzie do niej król. W myślach przypominała sobie rozmowy z Celestą i każdą jej radę. Miała ochotę się rozpłakać, ale wiedziała, że nie mogła. Wydawało jej się, że ślub odbył się całe wieki temu, a to było przecież tylko kilka godzin temu! Nie wiedziała, czy powinna się cieszyć, czy nie, ale w jego trakcie widziała króla Rasula ledwie przez krótką chwilę, w której musiała złożyć przyrzeczenie. Później odesłano ją do komnaty z dworkami, a jej mąż został na weselu.

Serce prawie jej stanęło, gdy usłyszała otwierające się drzwi. Ostrożnie obróciła twarz, jednak zamiast ujrzeć władcę, zobaczyła swoją damę dworu Celestę, która, podchodząc do niej, rzekła:

- Pani, król nie przyjdzie.

Avila szeroko otworzyła oczy zszokowana, a po chwili zapytała szeptem:

- Jak to…?

Kobieta, już siedząc obok niej, wyjaśniła:

- Król powiedział, że nie spędzi nocy z żoną, póki ta wygląda jak dziecko. Wychodzi więc na to, że na razie Jego Wysokość cię nie dotknie.

Avila patrzyła oniemiała na kobietę, aż w końcu, nie panując nad sobą, rzuciła się jej na szyję. Dwórka uśmiechnęła się pod nosem i głaszcząc dziewczynę po plecach, szepnęła ciepłym głosem:

- No już, już, moje dziecko, idź spać, musisz być wyczerpana.

Młoda królowa oderwała się od Celesty i pokiwała głową. Gdy ta wyszła, weszła pod kołdrę i ze łzami w oczach zapadła w błogi sen.

~*~

- Czy przygotowania do mojej podróży do zachodniej części królestwa są na ukończeniu?

- Oczywiście, Wasza Wysokość - odparł około czterdziestoletni mężczyzna, trzymając w ręce zwitek pergaminu.

 Rasul podszedł do okna, dzięki czemu zauważył swoją świeżo poślubioną żonę, która przechadzała się po jedynym ogrodzie w zamku i śmiała się, rozmawiając z dwiema dziewczętami. Darlen zapewne miał nadzieję, że będzie zawiedziony jej widokiem, a może nawet się jej wystraszy…? A powodem miała być jedynie barwa jej oczu! Co za głupiec! Naprawdę myślał, że obchodzą go zabobony krążące w jego królestwie? Kpił sobie z nich. Poza tym dziewczyna oczarowała go właśnie tymi oczami. Gdyby nie one, odesłałby ją z powrotem. Może i była piękna, ale na razie to tylko dziecko…

Odwrócił się i powrócił do rozmowy z doradcą. Gdy został sam, ponownie spojrzał na zaniedbany ogród. Avila jeszcze tam była. Uniosła głowę, jakby czuła, że jest przez niego obserwowana. Władca uśmiechnął się pod nosem i rzucił sam do siebie:

- Przeklęta dziewczynka, co…? Głupiec…

~*~

- Celesto, jak to będzie wyglądało? Pierwszy raz będę przy czymś takim - oznajmiła młoda królowa, idąc w otoczeniu dwóch dam dworu, na co najstarsza wzdychając odparła:

- Cóż, Wasza Wysokość… Najpierw wprowadzą oskarżonego, później jeden z doradców króla przeczyta akt oskarżenia i opis dowodów, a po wysłuchaniu opinii trzech najwyżej stojących doradców i członków starszyzny Jego Wysokość wyda wyrok. I tak do ostatniej sprawy.

- Rozumiem… - szepnęła w zamyśleniu.

Avila denerwowała się nie tylko z powodu tego, iż miała uczestniczyć w osądzaniu ludzi przez swego męża, ale też dlatego, że zobaczy go po raz pierwszy od pół roku. Tydzień po ślubie Rasul oświadczył jej, że wyjeżdża na jakiś czas do Zachodniego Królestwa, by ocenić pracę tamtejszych nadzorców. Dziś rano Celesta powiedziała jej, że władca wrócił do zamku późną nocą i w związku z tak długą nieobecnością będzie musiał osobiście osądzić kilku przestępców. Dziewczyna pocieszała się tym, że będzie siedzieć ze swoimi dworkami na balkonie z dala od króla i innych zgromadzonych.

Zajęła swoje miejsce pośrodku swoich dworek i rozejrzała się po sali. Tron jej męża rzecz jasna był na podwyższeniu, a przed nim był rozwinięty czerwony dywan. Po obu stronach tronu stało po trzech mężczyzn. Ci z lewej byli dość młodzi, ci z prawej mocno już posunięci w latach. W jednym z nich rozpoznała tego starca, który stał na dziedzińcu w dniu, w którym przyjechała do zamku. W komnacie znajdowało się też sporo innych ludzi. Zapewne większość z nich to służba, błazny, grajkowie czy akrobaci mający zabawić władcę i innych w czasie przerw między poszczególnymi sprawami. Zauważyła, że większość osób ukradkiem na nią spogląda, przez co na jej policzkach pojawiły się różowe rumieńce. Nim się spostrzegła, Rasul kroczył po czerwonym dywanie. Zauważyła, że skrócił włosy. Musiała przyznać, że dzięki temu wygląda mniej groźnie. Gdy usiadł na złotym tronie, rozpoczął pierwszą rozprawę.

Avila po godzinie miała już dość wysłuchiwania tych wszystkich przestępstw i kar, które zawyrokował jej mąż. Wszyscy więźniowie zasługiwali na karę, ale uważała, że były one zbyt srogie. Pocieszała się tym, że następna sprawa była ostatnią. Tymczasem Celesta, widząc, że zrobiła się blada jak śmierć, kazała jednej ze służących stojących obok nich przynieść wodę i jakieś owoce cytrusowe. Dziewczyna z wdzięcznością na nią spojrzała. Gdy przeniosła wzrok na salę, strażnicy wprowadzili nowego więźnia. Był to około dwudziestosiedmioletni mężczyzna ubrany w łachmany i gdzieniegdzie poobijany. Widocznie żołnierze zabawili się nieco jego kosztem. Okazało się, że ów mężczyzna zamordował jakiegoś szlachetnie urodzonego pana. Wina była bezsporna, gdyż spisano zeznania aż trzech świadków. Gdy władca zapytał, czy ma coś na swoje usprawiedliwienie, więzień odparł tak cichym głosem, że Avila ledwie mogła go usłyszeć:

- Tylko jedno, panie… Ten człowiek zaatakował moją żonę. Musiałem ją bronić…

Królowa z przerażenia zakryła sobie dłonią usta, a jej oczy zaszkliły się. Ten biedny człowiek chciał tylko ochronić swoją żoną! Z szaleńczo bijącym sercem słuchała, jak jeden z sześciu mężczyzn w otoczeniu jej męża mówi, że rzemieślnik podnoszący rękę na kogoś ze szlachetną krwią powinien spędzić resztę życia w lochach zamku. Modliła się, by jej mąż wydał inny wyrok.

- Jak słyszeliśmy, karą za taką zbrodnię jest zamknięcie w lochach do końca swoich dni. Niech więc tak będzie.

Na te słowa władcy do skazańca podeszło dwóch strażników i zaczęło wyprowadzać go z komnaty.

- Nie… - szepnęła Avila sama do siebie i zrywając się z miejsca, zaczęła zbiegać ze schodów, nie zważając na nawoływania jej przez służące, Celestę i Alyssi.

Gdy znalazła się na dole, kilka osób, zorientowawszy się, kim jest, pokłoniło się, a ona, choć ze strachu trzęsły jej się nogi, a po biegu ledwie mogła złapać oddech, krzyknęła:

- Stać!

Momentalnie zrobiło się cicho, a wszyscy spojrzeli prosto na nią.

Avila wzięła głębszy oddech i choć bała się tak bardzo, że całe jej ciało drżało, a serce raz nienaturalnie przyspieszało, raz nienaturalnie zwalniało, wystąpiła na środek i podchodząc nieco bliżej, ukłoniła się i odezwała najbardziej pewnym, a jednocześnie pokornym głosem, na jaki było ją stać:

- Mój panie, proszę cię, byś ponownie rozważył karę wyznaczoną dla tego człowieka. Wiem, że jego uczynek był karygodny, ale według mnie, jest on w pewnym stopniu usprawiedliwiony, dlatego proszę, byś zmniejszył swą karę…

Jej serce biło jak oszalałe, gdy po jej słowach nastała zupełna cisza. Bała się okropnie, ale nie mogła przecież patrzeć na taką niesprawiedliwość. Już myślała, że zemdleje, gdy usłyszała opanowany głos małżonka:

- Czyżby moja żona pod moją nieobecność nauczyła się pięknie przemawiać? Powiedz mi, moja droga, czemu miałbym to zrobić?

Avila odetchnęło głęboko, by się uspokoić, ale gdy uniosła nieco głowę, by spojrzeć na władcę, jej oczy szkliły się od łez. Mimo to, odpowiadając, jej głos nie drżał zbytnio:

- Ponieważ ten człowiek stanął w obronie swojej żony, a każdy ma prawo chronić to, co kocha i… - zawahała się na chwilę, po czym dokończyła, wpatrując się swoimi błękitnymi, załzawionymi tęczówkami w ciemne, nieprzeniknione oczy Rasula - Błagam cię o to… - Po tych słowach natychmiast opuściła głowę.

Władca nie spuszczał z niej wzroku. Przez chwilę milczał, aż w końcu, opierając głowę na dłoni, rzekł spokojnym tonem:

- Skoro moja śliczna żona tak ładnie mnie o to prosi i przedstawiła swoje racje, to cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak spełnić jej życzenie. Dożywotni pobyt w lochach zostanie zmniejszony do trzech lat. Czy to cię zadowoli, moja niebieskooka?

Avila gwałtownie podniosła głowa i przez moment wpatrywała się oniemiała w twarz męża, aż w końcu odparła szeptem, jeszcze niżej się kłaniając:

- Tak, panie… Jesteś bardzo łaskawy…

Po tych słowach król ogłosił zakończenie zebrania i wyszedł z komnaty.

Kiedy Rasul omijał Avilę, jej serce prawie zamarło. Lecz mimo strachu była szczęśliwa. Pomogła temu człowiekowi…

 ~*~

Był już wieczór, a Avila siedziała w koszuli nocnej, słuchając po raz kolejny wywodu swojej damy dworu na temat tego, jakie skutki dla niej może mieć jej wystąpienie. Już miała coś powiedzieć, gdy drzwi do sypiali otworzyły się i wszedł do niej Rasul. Natychmiast wstała i tak jak Celesta pokłoniła się nisko, a jej serce znów napełniło się lękiem. Władca przez moment przyglądał się żonie, po czym kazał szatynce wyjść. Kiedy została z nim sama, usłyszała głos męża:

- Wyprostuj się.

Avila zrobiła, co kazał, ale nie podniosła na niego wzroku.

- Czemu to zrobiłaś? Nawet moi najwierniejsi doradcy nie mają prawa dyskutować z moimi wyrokami, a co dopiero ty… - mruknął jak zwykle spokojnym głosem.

- Tak, wiem, ale… Nie mogłam patrzeć na tak niesprawiedliwy wyrok… Ten człowiek nie zasługiwał na taką karę… - wyszeptała, a jej serce wciąż waliło tak mocno, jakby miało zaraz wyrwać się z piersi.

Władca podszedł do niej i podniósł jej podbródek, by spojrzeć w jej oczy i rzekł:

- Niesprawiedliwy, mówisz…? Za takie słowa do męża kobieta może dostać srogą karę…

- Panie, mówiłeś, że nie lubisz strachliwych kobiet - odparła po chwili, zdobywając się na odwagę.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i nie spuszczając wzroku z jej bladej twarzy, stwierdził:

- No proszę, nie tylko urosłaś, ale i wydoroślałaś przez ten czas, moja piękna, błękitnooka…

Co do wzrostu, to była prawda. Wcześniej nie sięgała mu do ramion, a dziś owszem. Nie była tylko pewna, czy jej zachowanie można było nazwać przejawem wydoroślenia.

- Dziękuję za komplement - odparła, lekko się rumieniąc.

Mężczyzna nieustanie wpatrywał się w jej tęczówki, aż w końcu, gładząc jej policzki, mruknął:

- Chyba mam słabość do twoich niebieskich oczu, moja piękna… Mam nadzieję, że szybko pozbędziesz się tego dziecinnego wyglądu.

Minutę później już go nie było.

Avila usiadała na łóżku i zaczęła głęboko oddychać. Gdy już się opanowała, podeszła do okna i wpatrując się w swoje odbicie, przyłożyła dłoń do jego zimnej powierzchni. Czyżby król naprawdę wysłuchał jej wtedy, gdyż aż tak spodobał mu się kolor jej oczu…? Może w przyszłości mogłaby też zrobić coś jeszcze dla mieszkańców? W jej rodzinnym kraju nic nie mogłaby uczynić, bo uważano ją za zwiastunkę nieszczęść i bano się jej, ale tu…? Może ojciec mimowolnie oddał jej przysługę…?

A wszystko dzięki temu, co wszyscy uważali za przeklęte…

Wiem, wiem, dłuugooooooooo mnie nie było ^ ^" Ech, choć w sumie nie wiem, czy ma to znaczenie, czy nie, ale ok. W każdym bądź razie dodaję opowiadanie, które chyba jest najmłodsze z takich króciutkich <zastanawia się dogłębnie>

Jeżeli kogoś to interesuje, to rozdziały PP są… no cóż, są, jakby to powiedzieć, w dość kiepskim stanie. Niby wiem, co mam pisać, ale nie wiem itp… No ale może kiedyś uda mi się naskrobać co nieco i opublikować…

Hmm... Dedykuję to opoko Ai-chan (Ty wiesz czemu, nieeee…? :P) Ach, i dziękuje Kiran i Andzikowi za nominacie do konkursów ;* A propos konkursu… Jako że notka tak mi się trafiła, odpowiem na pytania Andzika pod nią :P

Pytania i odpowiedzi:

1) Ulubione zwierzę? 

    No cóż, w walce pomiędzy kotem a psem zwycięża jednak kociak *-*

2) Znienawidzona postać z mangi/anime?

Oczywiście Yuuki :] (choć ostatnio to imię mniej mnie irytuje -.-)

3) Wolisz dni słoneczne czy deszczowe?

To zależy od dnia… Czasem wolę słońce, czasem deszcz :P

4) Najbardziej szalona rzecz, którą zrobiłaś w życiu?

Trudno powiedzieć ^ ^

5) Jezioro czy basen?

Hmm… chyba basen.

6) Ulubiony deser?

Lody truskawkowe!

7) Jak miała na imię Twoja ulubiona zabawka z dzieciństwa?

Hmm, nie pamiętam, jak miała na imię, ale była to lalka, która w każdej zabawie był moją córeczką ^.^

8) Jaką czekoladę lubisz najbardziej?

Rzecz jasna zwykła mleczna!

9) Wolisz spędzać wolny czas na świeżym powietrzu czy w domu?

To zależy od nastroju i pogody…

10) Lubisz śpiewać?

Tak, aczkolwiek mój wokal nie nadaje się do tego -.-

11) Ulubiona piosenka?

       Nie mam czegoś takiego… Mam kilka, które uwielbiam, ale żadna nie jest moją ulubioną…