KSIĘGA II: ŁZY SMUTKU

Prolog

      - Dlaczego płaczesz?

      - Bo mi smutno…

      - Ale dlaczego?

      - Bo... ja… nie powinnam się urodzić…

      - Głuptasie, czemu tak mówisz?! Nie wolno ci nawet tak myśleć!

      - Ale to prawda! Wszystkim byłoby lepiej beze mnie, a już na pewno mamie…

      - Co ty mówisz?!

      - Prawdę! Nikomu nie jestem potrzebna! Widzisz, mama chyba nie lubiła tatusia, a ja jestem do niego bardzo podobna, kiedyś nawet usłyszałam…

      - Nigdy więcej nie waż się tak mówić, dla mnie jesteś ważna, rozumiesz?

      - Tak… Ja… Dziękuję.

      - Nie dziękuj, tylko proszę, nie mów już tak więcej, zgoda?

      - Uhm... A ty mnie nigdy nie zostawiaj, dobrze?

      - Oczywiście, że tak, zawsze będę z tobą i podaruję ci cały świat, żebyś nigdy nie była sama - odparł na oko sześcioletni chłopiec, przytulając małą dziewczynkę, która wtulając się w niego, uśmiechnęła się lekko. Dzieci były same w lesie, wiatr rozwiewał im włosy, a zachodzące słońce przybrało odcień szarłatu, będąc jedynym świadkiem składanej obietnicy.

      No więc po trudach i znojach zaczynamy Księgę II ^.^

      Jak sam tytuł głosi, nie będzie aż tak sielankowo jak w Księdze I, którą można uznać w sumie za wstęp do prawdziwej akcji…

      Prolog jak widać „przeraża” swoją długością, ale gwarantuję, że I rozdział pod tytułem „Korzenie” będzie znacznie dłuższy (hmm, w sumie ciekawe, czy to dobra, czy też zła wiadomość ^ ^"), więc jak coś to pocieszam w razie czego ;P

      Dobra, pora jeszcze na dedykacje… No cóż, powiem tak: dziś są imieninki mojej kochanej bliźniaczki, więc cóż więcej mogę powiedzieć, dedykuję to jej :*

      Dobra, na dziś koniec(chyba) z moimi monologami, mam nadzieję, że ten króciutki wstęp wesprze tych, którzy muszą siedzieć w zimnych murach szkoły Q.Q

      Do usłyszenia,

      Suzu

      Dopisek od Ayi:
      Arigatou, Suzu :* No to pora lulu, kufufufu~ xD

      Suzu: Eeee, nie ma za co, Ai-chan :* No ale trzeba przyznać, że się rozpisałaś, shishi~ xD