Epilog

      Nie miałam pojęcia, jak mogło do tego dojść. Jak mogłam do tego dopuścić? Wtedy po prostu nie myślałam o konsekwencjach, owładnęły mną namiętność i żądza, podobnie jak Rafaela. Widziałam w jego oczach rozpalone pragnienie, pożądanie… Nigdy nie pomyślałabym, że po czymś tak pięknym będę miała aż takie wyrzuty sumienia, a łzy same będą cisnęły mi się do oczu.

      - Idziesz już? - zapytałam pustym głosem, gdy poczułam, że Rafael wstaje z mojego łóżka. Leżałam odwrócona do niego plecami, więc nie widziałam wyrazu jego twarzy, usłyszałam tylko jego odpowiedź:

      - Lili, nie śpisz?

      Nie odwróciłam głowy ani nie wydobyłam z siebie żadnego dźwięku, po prostu pokiwałam głową, a w moich oczach zabłysnęły łzy. Nagle przede mną zjawił się Rafael. Pochylił się, bym mogła widzieć jego oczy o barwie ciemnej czekolady, po czym dotknął mojego policzka i ze zbolałą miną powiedział:

      - Przepraszam… Lili, tak bardzo przepraszam, powinienem był lepiej nad sobą panować. Gdyby to wydarzyło się jutro…

      Nie pozwoliłam mu dokończyć, tylko szybko go pocałowałam. Po sekundzie ze spuszczoną głową mruknęłam:

      - Nie, to ja przepraszam… Całe szczęście, że wyjeżdżasz - dodałam, nieświadomie płacząc. Rafael pocałował mnie w czoło, po czym wytarł mokre ślady i szepnął mi do ucha:

      - Kocham cię.

      Po tych słowach ruszył w stronę okna. Ja usiadłam i okrywając się pościelą, tak cicho, że Rafael tylko dzięki swojemu wilczemu słuchowi mógł mnie usłyszeć, wyszeptałam:

      - Wrócisz, prawda?

      Wilkołak odwrócił się gwałtownie w moją stronę. Chwilę stał, wpatrując się w moją nieco skuloną postać, a następnie szybko podszedł do mnie i usiadł obok, po czym przytulił i biorąc moją twarz w swoje ręce, pewnym głosem powiedział:

      - Oczywiście. Lili, to wszystko nic nie zmienia, rozumiesz?

      Pokiwałam głową. Chłopak delikatnie się uśmiechnął, po czym lekko mnie pocałował i zostawił mnie samą w pokoju - na jak długo, tego nie wiedziałam…

***

      Westchnęłam rozdrażniona. Próbowałam czytać dość ciekawą książkę, ale z niewiadomych przyczyn nie mogłam się na niej skupić. Niektóre zdania czytałam po kilka razy, ale to i tak nic nie dawało. Rzuciłam ją na podłogę i usiałam na sofie. Wzięłam kilka głębszych oddechów, by się uspokoić.

       „Ostatnio brak koncentracji i zmienny nastrój często mi się zdarzają”, przyznałam w duchu z niechęcią. Nie miałam ochoty na dłuższe rozmyślanie o moim dziwnym zachowaniu, więc zeszłam na dół coś zjeść. Przypuszczałam, że mój stan jest spowodowany tym, że od miesiąca nie widziałam się ani nie rozmawiałam z Rafaelem. Zajrzałam do lodówki i wzięłam to, co było pod ręką. Byłam niesamowicie głodna i może przez to ludzkie jedzenie o dziwo bardzo mi smakowało. Gdy nareszcie się najadłam, nalałam sobie jeszcze wody, po czym duszkiem wypiłam całą szklankę. Usiadłam za stołem i spojrzałam na widok za oknem. Śniegu spadło już na tyle, że wszystko doszczętnie przykrył. Westchnęłam. Miałam już wszystkiego dość. Tych wszystkich legend, kłamstw… Ni stąd, ni z owąd poczułam w gardle palenie. Zdziwiło mnie to, ponieważ pragnienie było silniejsze niż zazwyczaj. Przełknęłam ślinę i wypiłam kolejną szklankę wody. „Co się ze mną dzieje?”, pomyślałam zdezorientowana i przerażona, a po chwili namysłu wyszłam z domu na małe polowanie.

      Biegłam przez las, a moje zmysły skupiły się na tym, bym znalazła coś, co ugasi ogień w moim gardle. Nagle poczułam, jak ktoś popycha mnie na ziemię, a chwilę później usłyszałam huk spadającego drzewa. Szybko poderwałam się z ziemi i zobaczyłam postać mężczyzny o ciemnoblond włosach, który uśmiechał się delikatnie i przeszywał mnie spojrzeniem niemal szarych oczu. Gdy tylko skupiłam zmysły, natychmiast wyczułam, że mężczyzna ten jest wampirem - i to arystokratą. Kątem oka zauważyłam, że niedaleko mnie leży zwalone drzewo. Spojrzałam wampirowi w oczy i kompletnie skołowana wydukałam:

      - Kim jesteś?

      Mężczyzna ukłonił się i odpowiedział:

      - Na imię mi Etenan, pani. Nic ci nie jest?

      Wpatrywałam się w niego, zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć. Czułam się zupełnie, jakbym trafiła do jakiegoś alternatywnego świata. W końcu, wciąż zdezorientowana, powiedziałam:

      - Nie, nic… A co miałoby mi się stać?

      Blondyn zaśmiał się, po czym wskazał na drzewo obok.

      - Pani, nie zauważyłaś drzewa, które zwaliłoby się na ciebie? Na szczęście mój pan w porę mnie do ciebie przysłał. W końcu mogło ci się coś stać, a tego nikt nie chce - dodał, patrząc na mnie i uśmiechając się pod nosem.

      Jaki pan? Dlaczego ten cały Etenan zwracał się do mnie jak do jakiejś królowej czy kogoś w tym rodzaju?

      Przez parę sekund wpatrywałam się w niego otępiała, aż w końcu wyjąkałam:

      - Kim jest twój pan? I dlaczego wysłał cię, by mi pomóc?

      Wampir uśmiechnął się pobłażliwie i podchodząc nieco bliżej, wyjaśnił mi spokojnym tonem:

      - Moja pani, kim jest ten, któremu służę, wyjawić nie mogę, lecz ani ja, ani on nie możemy dopuścić, by coś ci się stało, Elizabeth. W końcu… To ty jesteś „córką najjaśniejszej z gwiazd” i to ty dasz życie szczególnemu dziecku.

      Odruchowo cofnęłam się kilka kroków i wydukałam przerażona:

      - Skąd wiecie…? Żadnego dziecka nie będzie! - dodałam z determinacją, wpatrując się w twarz wampira, który nie spuszczał ze mnie oczu.

      - Mylisz się, Elizabeth. Ty już oczekujesz swojego syna - stwierdził z uśmieszkiem.

      „Jak to? To nieprawda!”, pomyślałam przerażona. Nie miałam pojęcia, kiedy zaczęłam cała się trząść. Wampir zaczął do mnie podchodzić i dodał:

      - Nie bój się i nie obwiniaj, to przeznaczenie. Tak musiało być.

      Im bliżej podchodził, tym ja coraz bardziej się cofałam, aż w końcu plecami oparłam się o drzewo i nie byłam w stanie zrobić nic innego, jak tylko patrzeć przerażona na blondyna, który podszedł do mnie, położył dłoń na moim brzuchu, po czym spojrzał na mnie i uśmiechając się rzucił:

      - Dobrze zajmij się tym dzieckiem i pokochaj je.

      Jedyne, co byłam w stanie zrobić, to tylko powtórzyć jego słowa.

      - Mam go pokochać?

      Arystokrata uśmiechnął się przyjaźnie, zdjął dłoń z mojego brzucha, po czym odsuwając się na kilka kroków, szepnął:

      - O tak, pokochasz go. Zresztą już to widziałaś, moja droga, choć przez ograniczenia swojej mocy nic nie pamiętasz - dodał po chwili.

      - Jakiej mocy? Przecież ja mam tylko jedną moc! - wydusiłam z siebie, na co Etenan spojrzał prosto w moje oczy i mruknął:

      - Na pewno? - I nie czekając na moją odpowiedź, kłaniając się rzucił - Do zobaczenia, pani.

      Nim się zorientowałam, wampir zniknął, a ja zostałam sama w środku lasu. Cała drżałam, a po moich policzkach ciekły łzy. Nie docierało do mnie to, co powiedział ten nieznajomy. A może po prostu nie chciało? Kiedy wreszcie nieco się uspokoiłam, prędko wróciłam do domu, po czym wbiegłam do pokoju i cała się trzęsąc, nerwowo chodziłam tam i z powrotem, nie mogąc skupić się na jakiejkolwiek czynności czy myśli.

      „Nie, to niemożliwe… Przecież nie mogę być w ciąży! To kłamstwo!”, myślałam zrozpaczona.

      Nagle zatrzymałam się przed lustrem i spojrzałam na swoje odbicie. Byłam bledsza niż zazwyczaj i ogólnie nie wyglądałam jak zwykle. Niby wygląd ten sam, ale jednak coś się we mnie zmieniło. Dopiero dziś to zauważyłam. Po chwili drżącymi dłońmi podciągnęłam bluzkę, odsłaniając brzuch. Chwilę przyglądałam się mu, po czym automatycznie położyłam na nim dłoń.

       „Nie… Błagam, tylko nie to”, przeszło mi przez myśl i właśnie wtedy w mojej głowie ukazała się pewna scena. Nie wiem dokładnie, jak to określić. Po prostu nagle lustro jakby się rozmyło i zobaczyłam polanę, a na niej ciemnowłosego mężczyznę leżącego z zamkniętymi powiekami na zielonej trawie. Od razu go rozpoznałam. To był Rafael. Ni stąd, ni zowąd podbiegł do niego cztero-pięcioletni chłopczyk, niesamowicie do niego podobny, choć jego oczy były identycznej barwy co moja. Dziecko uśmiechało się do niego i coś paplało, a on otworzył oczy i spojrzał na nie z wyrazem rozbawienia i czułości, a gdy ów malec niebawem skończył mówić, położył mu rękę na czarnych włoskach i poczochrał go, po czym wstał i biorąc chłopca z rękę, ruszył z nim przed siebie. Niespodziewanie chłopiec obrócił głowę w moim kierunku i zaczął wpatrywać się wprost we mnie z wyrazem jakiegoś oskarżenia czy niemej prośby. W oczach dziecka, MOJEGO dziecka, nie było ani grama zła. Patrzyłam na niego oszołomiona i zdezorientowana, a jednocześnie przerażona jego wyrazem oczu. Były takie… Takie piękne... Wydawało mi się, że są one smutne i wyrażają jakąś pretensję czy żal. Sekundę później wszystko się rozmyło.

      Nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam. Ten malec miał być jakimś wcieleniem zła? Nie, to niemożliwe… To dziecko nie może być tym dzieckiem, o którym mówiła przepowiednia!

      Cofnęłam się kilka kroków i usiadłam na łóżku, kładąc sobie znów dłonie na brzuchu i wpatrując się w lustro. Ujrzałam w nim, że mam otwarte ze zdziwienia usta, a moje oczy przybrały odcień krwistej czerwieni…

      Wiedziałam jedno. Wkrótce urodzę syna Rafaela…

***

      - Mój panie, wykonałem zadnie. Elizabeth Collins nic nie jest - rzucił jasnowłosy wampir.

      W dużej, zaciemnionej komnacie stał mężczyzna o czekoladowych włosach, trzymając w ramionach drobną, rudowłosą dziewczynę mniej więcej w wieku szesnastu lat. Otworzył oczy, ukazując w ten sposób jedną tęczówkę czerwoną, a drugą niebieską, po czym wypuścił ciało dziewczyny, by osunęło się na zimną posadzkę, której skrawek zabarwił się na czerwono od cieczy wypływającej z ran na szyi rudowłosej. Obszedł martwą nastolatkę i wycierając usta, usiadł na sofie, po czym rzucił z uśmiechem:

      - To dobrze. A jak przyjęła wiadomość o swoim odmiennym stanie?

      - Nie bardzo chciała w to uwierzyć - odparł spokojnie.

      - Tak myślałem - westchnął, po czym wstał, podszedł do okna i mruknął - W dniu, w którym mała Vanessa Tayor przekroczyła próg sierocińca założonego przez rodzinę Collins, przepowiednia zaczęła się wypełniać. Już wtedy wszystko zmierzało do tego właśnie dnia. Tyle lat czekałem właśnie na to…

      - Panie, dotykając Elizabeth, wyczułem coś dziwnego… Wyglądało to tak, jak gdyby były to dwie rodzaje energii… - rzucił szarooki.

      - Wyczułem to samo, Etenanie. Cóż, wydaje mi się, że szykuje się jakaś niespodzianka… No ale zobaczymy, co przyniesie nam przyszłość - mruknął, uśmiechając się i wpatrując się w swoje odbicie w szybie.

Drodzy Czytelnicy, a raczej Czytelniczki - koniec Księgi I!

Więc tak oto prawie po dwóch latach zakończyłam tę oto część opowiadania „Przeklęte przeznaczenie”… Wiem, że początki były żenujące i w ogóle, ale jakoś przez to przebrnęliście, moja granulacje! ^.^

Chcę podziękować wszystkim osobom, które to czytają. Jednak szczególne podziękowania należą się Ai-chan, mojej kochanej bliźniaczce :* To ona nieustannie mnie motywowała i wysłuchiwała narzekań, dzięki temu mamy dziś epilog ^ ^ Kochana, jesteś wielka, wiesz o tym, co nie  Chciałabym również podziękować Kiran, która mimo wszystko komentowała i czytała moje wypociny od samego początku, jestem wdzięczna :* Angel, Tobie też dziękuję. Twoje komentarze nieraz mnie rozbrajały xD No i najnowsza czytelniczka, Andzik - dziękuję za ostatnie komentarze i mam nadzieję, że zostaniesz ;)

Co do prologu do Księgi II o nazwie „Łzy smutku”, ukaże on się 08.09, zapraszam ;)

Do usłyszenia,

Suzu