Rozdział XIV

Dziedziczka

Michael późnym popołudniem przekroczył próg swojej posiadłości i niemal natychmiast wyczuł nowy zapach. Nim zdążył zrozumieć, co to oznacza, podszedł do niego jeden z jego służących i kłaniając się, zakomunikował:

- Ma pan córkę. Przyszła na świat dziś w środku nocy.

Arystokrata usiadł na fotelu i gdy zaskoczenie przedwczesnym porodem żony minęło, uśmiechnął się, a po chwili rzucił do zwykłego wampira:

- Możesz odejść.

Gdy służący opuścił salon, Michael wstał i udał się do pokoju, w którym leżały jego żona i nowonarodzona córka. Nacisnął klamkę i wszedł do nieco zaciemnionego pomieszczenia. W sypiali panowała zupełna cisza, unosił się miły zapach wiśni, a obok wielkiego łóżka z baldachimem stała piękna, biała kołyska, nad którą zwisał złocisty, jedwabny materiał.

Spojrzał na spokojnie śpiącą Ayę. Zauważył, że jest bledsza niż zazwyczaj, a jej policzki nie płoną rumieńcami, które tak lubił. Oddychała miarowo i spokojnie, a jej twarzy nie szpeciła żadna zmarszczka zmartwień, co sprawiało, że wyglądała tak młodziutko… Uśmiechnął się pod nosem na myśl, że ta dziewczyna wyglądająca niczym księżniczka należała tylko i wyłącznie do niego, a teraz jeszcze dała mu pierworodne dziecko. Zaczął zastanawiać się, czemu ta kobieta tak bardzo go przyciągała. Miał przecież wiele kochanek… Jednak żadna nie sprawiała, że w jego żyłach krew zdawała się płonąć i jeszcze nigdy nie pragnął trzymać w ramionach kobiety, ilekroć tylko na nią spojrzał. Innych dziewcząt pożądał, ale nie pragnął. Dodatkowo, choć nie chciał się do tego przyznać, irytowało go to, że właśnie tę, która wywoływała u niego tak silne emocje, musiał zmuszać, by mu się oddawała.

W końcu, po kilku sekundach przypatrywania się żonie, ruszył w kierunku kolebki. Gdy do niej dotarł, nie od razu odsunął zwisające nad nią materiały. Po prostu przypatrywał się zasłonie, przez którą były widoczne zaledwie zarysy tego, co się za nią znajdywało. Kiedy w końcu zdecydował się na jej uchylenie, ujrzał śpiące niemowlę. Dziecko miało okrągłe, zaróżowione policzki, kilka kłębków czarnych jak smoła włosów i skórę niemal białą. Dziewczynka spała, więc nie mógł zobaczyć koloru jej oczu, jednak był pewien, że mają one odcień identyczny jak jego tęczówki…

Jego wpatrywanie się w dziecko przerwały ciche słowa żony.

- Jesteś zadowolony…?

Michael oderwał wzrok od córki i spoglądając na Ayę, która obróciwszy głowę w jego stronę, wpatrywała się w niego oczami niewyrażającymi żadnych uczuć, rzucił:

- Naturalnie, że jestem. Dałaś mi dziedziczkę, więc jak mógłbym być niezadowolony?

- To dobrze - szepnęła, po czym znów zwróciła twarz w przeciwną stronę.

Hell podszedł do niej, usiadł obok i odgarniając kilka jej czarnych włosów, zapytał:

- A ty jak się czujesz, kochanie?

Aya uśmiechnęła się krzywo i bezbarwnym głosem wyszeptała:

- Nie musisz już udawać, że interesuje cię moje samopoczucie. Urodziłam twoje dziecko, robię wszystko, czego ode mnie chcesz i nadal będę to robić, więc nie musisz udawać, że się o mnie troszczysz…

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i spokojnym głosem, jednocześnie głaszcząc Ayę po włosach, rzekł:

- Mylisz się, kochanie, troszczę się o ciebie. Dałem ci przecież na to tyle dowodów… Kupowałaś wszystko, co chciałaś, dostawałaś ode mnie prezenty i nawet pozwoliłem ci zobaczyć się z ojcem…

Wciąż dziwiło go, że Aya nie stara się choć docenić tego, co jej dał. Wiedział, że była uparta, więc może to powodowało, że nie potrafiła tego wszystkiego dostrzec…?

- Przecież to tylko farsa, żeby zmusić mnie do tego, bym była ci posłuszna, ale nie musisz tego robić. Już nie mam siły na szarpanie się z tobą, możesz przestać udawać - wyszeptała spokojnym i opanowanym głosem.

W momencie gdy skończyła mówić, ona i jej mąż usłyszeli ciche kwilenie niemowlęcia. Kobieta spojrzała na kołyskę, a Michael podszedł do niej i głaszcząc znajdującą się w środku dziewczynkę po główce, wyjaśnił:

- Mylisz się, Aya, nie dlatego to robiłem. Wszystko, co czyniłem do tej pory, robiłem po to, byś mnie pokochała. Każdą emocję można wytrenować, Aya, każdą…

- Mogę dać ci wszystko, czego ode mnie zażądasz, ale tego jednego nie, Michael… - rzekła sekundę później niemal ze łzami w oczach.

Arystokrata ponownie uśmiechnął się pod nosem, po czym biorąc na ręce noworodka owiniętego w śnieżnobiały kocyk, rzucił:

- Przecież mówiłem, że emocjami można kierować… - Siadając na łóżku, spojrzał w szare tęczówki żony i kontynuował pewnym, łagodnym tonem: - Aya-chan, choć nie chcesz się do tego przyznać, to w głębi duszy już wiesz, że nadejdzie taki dzień, w którym obdarzysz mnie miłością i cała będziesz wówczas należeć do mnie…

Aya nie wiedziała, co powinna mu odpowiedzieć. Spojrzała więc tylko na córkę, która robiła kwaśnie minki i już nie płakała, po czym szepnęła:

- Michael, ja… To znaczy…

- Ciii, nic nie mów. Wszystko po kolei. Jestem cierpliwy. Powoli, bez pośpiechu, wszystko w swoim czasie - wymruczał jej na ucho, kładąc palec na jej wargach.

Gdy skończył mówić, podniósł się i podszedł do kołyski, by położyć dziewczynkę, a nim wyszedł z sypiali, nachylił się nad żoną, złożył na jej ustach pocałunek i rzekł na pożegnanie:

- Widzisz, kochanie… To dziecko na zawsze nas połączyło. To nasza córka. Część mnie i ciebie…

***

- Jest naprawdę śliczna. I taka podobna do ciebie… Jest wręcz idealna! - rzuciła Amica Hell, trzymając na ręku malutką dziewczynkę, która pogrążona była w głębokim śnie. Gdy tylko dowiedziała się, że jej synowa przedwcześnie urodziła, postanowiła jak najszybciej zjawić się w posiadłości syna. I tak dzień po narodzinach dziedziczki siedziała w pokoju dziecięcym, trzymając ją w ramionach i wpatrując się w nią z zachwytem. Wraz z nią przybyli William i Eva, która akurat była w domu, a nie nie wiadomo gdzie, co zdarzało jej się ostatnio nadzwyczaj często.

- Masz rację, moja córka jest idealna - przyznał matce rację Michael, na co jego siostra, intensywnie wpatrując się w noworodka i niby to zastanawiając się, mruknęła:

- No cóż, braciszku, nie jestem tego taka pewna... Nie wydaje się wam, że jest za mała? No i ten dziwny kształt oczu… Z ich czerwoną barwą robi nadzwyczaj dziwaczny efekt, nie uważacie?

- Eva, nie denerwuj mnie. Rozmawialiśmy już na temat twojego zachowania - odparł brunet, przeszywając siostrę wzrokiem.

- Oj, dalej się na mnie gniewasz, braciszku, za ten mały psikus? - zachichotała.

Eva w duchu po raz setny śmiała się z kazania, jakiego musiała wysłuchać, gdy Michael kilka dni po wizycie w jego domu Williama Clarka zjawił się w hiszpańskiej posiadłości Wyroczni, chcąc z nią porozmawiać na temat tego, że wysłała do niego liścik z zapisanym jednym zdaniem: „Mam nadzieję, że widok Willa ucieszył Twoją śliczną żonkę i Ciebie też, rzecz jasna, Braciszku!”

- Nie, ale masz się opanować - mruknął tylko w odpowiedzi.

- Jak będzie mieć na imię? - zmienił temat mąż Wyroczni.

- Dałam jej na imię Annabel - ni stąd, ni zowąd usłyszeli w odpowiedzi opanowany i delikatny kobiecy głos. Wszyscy czworo obrócili się w stronę drzwi wejściowych do pokoju i ujrzeli w nich młodziutko wyglądającą wampirzycę ubraną w jedwabny, jaśminowy szlafrok i patrzącą na nich spokojnym, beznamiętnym wzrokiem. Michael podszedł do niej z lekkim uśmiechem na twarzy i całując ją w policzek, spytał:

- Aya-chan, już wstałaś? Powinnaś chyba jeszcze odpoczywać.

Dziewczyna spuściła wzrok i szepnęła tak cichutkim głosem, że ledwie można było ją usłyszeć:

- Obudziłam się, a w pokoju nie było Annabel i trochę się zaniepokoiłam…

- Spokojnie, kochana, twoja córeczka jest z nami - odparła Wyrocznia niby to słodkim głosem. Po tych słowach podeszła do niej z dzieckiem na rękach i odsłaniając kocyk, w który było zawinięte, pokazała córce Kage twarz dziewczynki. Aya bardzo powoli podniosła rękę do becika z noworodkiem i nieco drżącą dłonią pogłaskała go po główce z czarnymi pasemkami włosów.

William i Eva przyglądali się tej scence z nieodgadnionymi minami. Po jakiejś sekundzie Eva rzuciła w stronę bratowej:

- No, Aya, można powiedzieć, że choć jedna rzecz w miarę ci się udała.

Aya spojrzała na siostrę męża wzrokiem bez żadnego wyrazu, lecz nie odezwała się ani słowem, tylko ponownie przeniosła wzrok na córkę.

Eva była niezmiernie zdumiona, że Aya niemal nie zareagowała na jej zaczepkę. Już na pierwszy rzut oka było widać, że żona Michaela jest w jakiś dziwnym stanie marazmu i obojętności na wszystko. Dawniej Aya była dumną i pewną siebie wampirzycą, teraz zaś sprawiała wrażenie przestraszonego, zagubionego dziecka, które jest już tak wyczerpane, że nie jest w stanie bronić się przed jakimkolwiek ciosem.

- Czy to nie tatuś powinien wybrać imię dla dziecka? W końcu co ojciec, to ojciec. No ale chociaż tyle, że nie wymyśliłaś jakiegoś dziwacznego japońskiego imienia - zaczęła z innej strony, wciąż nie spuszczając zielonych tęczówek z bratowej.

- Eva ma rację, Michael, sam powinieneś wybrać imię - wtrącił się spokojnym tonem William.

Michael uśmiechnął się, po czym obejmując ramieniem żonę, stwierdził opanowanym głosem:

- Aya jest matką Annabel, więc pomyślałem, że powinna wybrać imię dla naszej córki. Zresztą imię Annabel bardzo mi się podoba - dokończył, spoglądając na twarz małżonki, której wzrok utkwiony był w noworodku.

- Michael ma rację. Chodź, kochana, do twojego pokoju, tam sobie w spokoju porozmawiamy - rzuciła po sekundzie Amica do córki Kage.

Michael puścił Ayę, by to jego matka wzięła ją pod ramię i dalej trzymając nowonarodzoną dziewczynkę na ręku, wyprowadziła ją z sypialni.

***

Tydzień po narodzinach Annabel w angielskiej posiadłości rodziny Hell zjawił się Kage Hiou. Kiedy dwa dni temu dostał wiadomość od Michaela, że Aya urodziła dziewczynkę, postanowił jak najszybciej dostać się do Wielkiej Brytanii, by móc zobaczyć córkę i wnuczkę. W liście, w którym zięć informował go o przyjściu na świat Annabel, wspomniał również, że może wpaść, więc Kage bez obaw zawitał w progi domu zięcia i córki. Służący poinformował go, że pan domu zjawi się dopiero za jakiś czas, więc Kage ruszył do pokoju, w którym, jak twierdził ów pracownik, znajdowała się Aya. Gdy wszedł na pierwsze piętro, mógł usłyszeć ciche nucenie córki - zapewne jakiejś kołysanki. Wiedziony jej głosem, szedł długim korytarzem, aż w końcu znalazł się przed drzwiami niemal na samym jego końcu. Bardzo powoli nacisnął klamkę i przekroczył próg pokoju. Ujrzał w nim pochyloną nad piękną kołyską czarnowłosą wampirzycę, która leciutko się uśmiechając, wpatrywała się w jej wnętrze i cichutko nuciła spokojną melodię. Nawet na niego nie spoglądając, rzuciła spokojnie:

- Ann-chan, zobacz, kto nas odwiedził. Dziadek Kage… Witaj, tato - dodała na końcu, nadal nie patrząc na ojca.

Hiou przywitał ją, po czym podszedł bliżej, by móc zobaczyć dziecko znajdujące się w kołysce. Dziewczynka, którą ujrzał mężczyzna, bez wątpienia była ślicznym i rozkosznym dzieckiem, jednak on, choć to dostrzegał, nie był w stanie się nad nią rozczulić. Małej kleiły się oczka, jednak przez to, że raz je zamykała, raz otwierała, Kage mógł zobaczyć ich rubinowy kolor, przez co bezwiednie się skrzywił, co nie uszło uwadze młodej matki.

 Po sekundzie, starając się, by jego głos brzmiał normalnie, rzucił:

- Jest śliczna…

Aya uśmiechnęła się krzywo i mruknęła posępnym tonem:

- Nie udawaj, tato. Wiem, jak ona wygląda. Chciałoby się powiedzieć „córeczka tatusia”, czyż nie?

Kage położył dłoń na ramieniu córki i powiedział pokrzepiającym tonem:

- To nie tak, kochanie. Ona naprawdę jest uroczym dzieckiem.

- Wiem, tato, ale co z tego? - spytała, głaszcząc noworodka po główce. - Wiesz, właśnie tego bałam się najbardziej. Jej wyglądu. To dziwne, ale ja naprawdę ją kocham… Mogę to robić? Sama już nie wiem… Gdy jeszcze nie było jej na świecie, nachodziły mnie nawet myśli, by się jej pozbyć, ale dziś, kiedy moje najgorsze przypuszczenia się sprawdziły, ja obdarzyłam ją miłością. Jestem naprawdę okropną matką i córką… - szepnęła spokojnym tonem.

- Aya, to nieprawda. Jesteś jej matką, więc to naturalne, że otaczasz ją macierzyńską miłością bez względu na to, jak ona wygląda - stwierdził, choć sam przed sobą musiał przyznać, że ta nowonarodzona dziewczynka wywołuje u niego dreszcze.

- Nie wiem, może... Wiesz, ona na kostce ma ten sam tatuaż co my. I to ja wybrałam jej imię… Annabel. Ładnie, prawda? - zagadnęła, a gdy w odpowiedzi dostała skinienie głowy, dodała: - Tak jakoś mi do niej pasowało. Jestem naprawdę ciekawa, jaka będzie, gdy podrośnie…

- Na pewno będzie cudowna i kochana - stwierdził Kage, mimo iż nie potrafił sobie wyobrazić, by tak się stało.

Nagle Hiou wyczuł zapach syna Wyroczni, który najwyraźniej się teleportował, a dosłownie sekundę później zobaczył go w drzwiach dziecięcego pokoiku. Michael szybko rzucił okiem na teścia i Ayę, po czym rzucił na przywitanie:

- Witaj, Kage, widzę, że poznałeś już moją córkę. Czyż nie jest słodka?

Jasnowłosy przytaknął, po czym Hell podszedł do żony, pocałował ją w czubek głowy, pogłaskał dziewczynkę w kołysce po główce, a później szepnął Ayi na ucho:

- Zostań z Ann, a ja z twoim ojcem porozmawiamy w moim gabinecie.

Dziewczyna skinęła tylko bezmyślnie głową, a Michael, wskazując Kage drzwi wyjściowe, ruszył w ich kierunku. Obaj mężczyźni po minucie znaleźli się w gabinecie Hell. Gdy Michael zasiadł za biurkiem, a jego teść naprzeciwko niego, zaczął:

- Widzisz, Kage, chciałem z tobą porozmawiać o Annabel.

Jasnowłosy skinął tylko głową, nie mogąc powstrzymać napięcia, z jakim oczekiwał na słowa zięcia odnośnie Ann. Bądź co bądź dziewczynka była jego wnuczką i choć miała ojca jakiego miała, Kage wiedział, że pokochał tę małą istotkę. Bał się tylko, że Annabel odziedziczyła nie tylko wygląd, ale i coś z charakteru ojca.

Michael, widząc, że mężczyzna z niecierpliwością czeka na jego słowa, uśmiechnął się pod nosem, by po chwili zacząć:

- Ann jest twoją wnuczką, więc oprócz tego, że jest dziedziczką Hell, jest również dziedziczką rodu Hiou, jako że nie masz innych dzieci prócz Ayi. To jednak nie oznacza, że będziesz mógł w jakikolwiek sposób ingerować w jej wychowanie czy spotykać się z nią bez mojej wiedzy i pozwolenia. Moja córka będzie oczywiście wiedzieć, że jesteś ojcem jej mamy, ale nic poza tym. Mam nadzieję, że to, co powiedziałem, jest dla ciebie jasne?

Kage przez chwilę chłonął to, co powiedział brunet, nie mogąc poukładać sobie tego wszystkiego w głowie. W końcu pojął, że cała wypowiedź wampira zmierzała do jednego: Annabel, jego wnuczka, córka jego ukochanego dziecka, zostanie wychowana na Hell, a on nie będzie mógł uczestniczyć w jej życiu. Ta świadomość niesamowicie ukłuła go w serce. Nie mógł sobie wyobrazić, że jego wnuczka będzie kimś pokroju Michaela, Amicy czy Evy. W końcu Aya to taka łagodna i mająca w sobie tyle empatii wampirzyca… I ona miałaby dać życie komuś podobnemu do Hell? To było dla niego zarazem przerażające i niemożliwe.

W końcu odparł poważnym tonem:

- Czyli chcesz powiedzieć, że całkowicie odsuniesz mnie od córki i wnuczki, tak? Nie będę mógł mieć wpływu na nic, jeżeli chodzi o Annabel, tak?

Michael uśmiechnął się z pobłażaniem i przymykając na moment oczy, spytał:

- Kage, skąd u ciebie takie czarne myśli? Ayę i Ann będziesz widywać, nie powiedziałem przecież, że ci tego zakazuję. Po prostu ja będę decydował, kiedy i jak długo będą odbywały się wizyty. Co do wpływu na to, co związane jest z moją córką… Ja jestem ojcem, więc zapewnię jej najlepszą przyszłość, a skoro jej matką jest ktoś taki jak Aya, nie zabraknie jej ani miłości, ani opieki, więc nie uważam za stosowne za wtrącanie się do mojej rodziny.

Zaciskając dłoń w pięść Kage warknął przez zaciśnięte zęby:

- Michael, to, co mówisz, to tylko wymówki i stek bzdur, zdajesz sobie z tego sprawę? Jesteś niesprawiedliwy.

Brunet zmierzył teścia wzrokiem, po czym mruknął spokojnie:

- Jeżeli nie odpowiadają ci moje warunki, mogę w ogóle nie pozwolić ci widywać się z moją córką i żoną. Tak więc zważ na swe słowa.

Gdy Hiou nie odpowiedział, tylko nieznacznie się skrzywił i jeszcze mocniej zacisnął dłoń w pięść, Hell rzucił:

- Widzę, że poszedłeś po rozum do głowy… Możesz jeszcze na chwilę iść do Ayi.

Kage bez słowa wstał z wygodnego fotela i ruszył w stronę wyjścia z pokoju, by kilkadziesiąt sekund później jeszcze choć przez moment pobyć przy jedynym dziecku i jedynej wnuczce.

***

Wieść o narodzinach Annabel Michelle Hell, dziedziczki dwóch pierwotnych rodów, rozniosła się lotem błyskawicy wśród wampirzej arystokracji. Już w tydzień po rozwiązaniu w posiadłości rodziny Hell zaczęli zjawiać się członkowie rodów należących do Rady, by pogratulować Ayi i Michaelowi narodzin potomkini. Najpierw zjawili się Julia i Otto Gessner, którzy oprócz gratulacji i zachwytów nad małą dziedziczką oświadczyli, że niebawem i oni zamierzają się pobrać. Jak sami stwierdzili, to ich przykład sprawił, że na poważnie zaczęli myśleć o ślubie. W końcu Michael i Aya w przeciągu nieco ponad roku zaręczyli się, pobrali i doczekali się dziecka, a rodzeństwo Gessner już od dłuższego czasu byli tylko zaręczeni. Niedługo po nich zjawiły się rodziny Ferro i Costello, których członkowie bezsprzecznie przyznali, że dziecko rodu Hell i Hiou jest idealną małą królewną, a także niemal kopią ojca. Na końcu, równo dwa tygodnie od pojawienia się na świecie Annabel, zjawili się ostatni przedstawiciele Rady, ród Masuhiro.

Josuke, jego żona i mały Reiji czekali z niecierpliwością na młodych rodziców. Gdy w końcu się zjawili, małżeństwo Masuhiro wstało z kanapy, a Megumi uśmiechając się rzuciła:

- Nasze gratulacje, Michael-san, Aya-san! Nie możemy się doczekać, by zobaczyć waszą córeczkę.

Hell uśmiechnął się i podziękował, wspominając, że Annabel niedawno zasnęła, więc póki co będą musieli poczekać, po czym razem z żoną zajął miejsce obok gości. Rozpoczęła się konwersacja, w trakcie której Aya nie odezwała się niemal słowem, tylko błądziła gdzieś wzrokiem, a Megumi bacznie się jej przyglądała. Po czasie nie dłuższym niż pół godziny do rozmowy dorosłych z widocznie znudzoną minką wtrącił się mały Reiji:

- Kiedy zobaczę dzidziusia?

Aya uśmiechnęła się lekko i zwróciła się do chłopca łagodnym tonem:

- Już niedługo sprawdzimy, jak śpi Ann-chan, dobrze?

 Josuke poczochrał po włosach syna, który siedział między nim a Megumi. Spoglądając na Ayę i Michaela, powiedział:

- Przepraszamy za naszego synka. Jak wasza córka podrośnie, przekonacie się, jak dzieci potrafią zaleźć za skórę - dodał, lekko się śmiejąc.

Aya jakby posmutniała, lecz nikt tego nie zauważył, ponieważ Michael stwierdził, że faktycznie pora już sprawdzić, co u Annabel, wszyscy więc ruszyli do dziecięcego pokoiku. Gdy weszli do środka, jakaś pokojówka siedziała na bujanym fotelu i pilnowała niemowlęcia w kołysce, lecz gdy państwo domu weszli wraz z rodziną Masuhiro, pokłoniła się i wyszła z pokoju.

- Jest urocza! - wyznała z rozczuleniem żona Josuke, wpatrując się z zachwytem w śpiącą dziewczynkę.

- Jej… Jest taka malutka… - szepnął chłopiec, spoglądając na Ayę, która się lekko do niego uśmiechała.

- To prawda, jest urocza i strasznie malutka - przyznał Josuke, unosząc kącik ust, po czym przenosząc wzrok na czerwonookiego wampira, dodał: - Na drugie ma Michelle, to po tobie, Michael, prawda?

- Tak, to prawda. Imię Annabel wybrała Aya, a ja postanowiłam, że drugie imię powinna mieć po swoim ojcu - przyznał, spoglądając na żonę.

Dorośli jeszcze przez chwilę rozmawiali przyciszonymi głosami, a Reiji jak zaczarowany wpatrywał się w dziewuszkę pogrążoną we śnie. Chłopiec jeszcze nigdy w życiu nie widział tak malutkiej istotki, dlatego nie mógł oderwać od niej wzroku. W końcu Michael, chcąc pokazać Josuke jakieś dokumenty, zostawił Ayę wraz z Megumi i Reijim.

- Aya-san, musisz być bardzo szczęśliwa, mając tak cudowną córkę - w pewnym momencie rzuciła z uśmiechem Masuhiro.

Aya, patrząc beznamiętnym wzrokiem na maleństwo okryte białą kołderką, uśmiechnęła się blado i szepnęła:

- Tak, jestem bardzo szczęśliwa…

Megumi przez chwilę przypatrywała się młodej matce, po czym szepnęła do syna, by pobiegł na dół. Kobieta po dzisiejszym spotkaniu z córką Kage nie miała wątpliwości, że coś jest nie tak między nią a jej mężem. Domyślała się, jaki jest powód tej sytuacji, więc ucieszyła się, że została z młodą Hell sama, dzięki czemu mogła z nią porozmawiać na bardziej osobiste tematy. Czuła, że taka rozmowa jest tej wampirzycy naprawdę potrzebna. W końcu jeżeli jej przypuszczenia się potwierdzą, ona sama kiedyś była w bardzo podobnej sytuacji…

Gdy chłopczyk z niezadowoleniem wyszedł z sypialni, zwróciła się do Ayi, która wciąż wpatrywał się w córkę z wyrazem bez żadnych uczuć:

- Aya-san, nie chcę się wtrącać, ale… Ty nie kochasz męża, prawda?

Dziewczyna spojrzała na żonę Josuke jakby nieco zdziwiona, po czym spuszczając wzrok i ponownie uśmiechając się blado, mruknęła:

- Dlaczego tak sądzisz, Megumi-san, przecież… - Głos na sekundę jej się załamał, ale dokończyła już spokojnym, beznamiętnym głosem: - Przecież Michael jest moim mężem, opiekuje się mną, mam z nim wspaniałą córeczkę…

- Rozumiem, ale to nie oznacza, że go kochasz. Aya-san, ja widzę, że tak nie jest i że nie jesteś szczęśliwa… - odważyła się powiedzieć Masuhiro.

Aya drgnęła. Tak naprawdę niewiele rozmawiała z Megumi na osobności i praktycznie jej nie znała, ale czuła, że to wampirzyca raczej łagodna i niemająca żadnych uprzedzeń, podobnie jak jej mąż Josuke. Poza tym od tak dawna nikomu się nie zwierzyła, nikomu nie powierzyła swoich zmartwień… Była sama ze swoimi problemami, ze swoim strachem i innymi negatywnymi emocjami. Po chwili zacisnęła dłonie na kołysce i ponownie przenosząc wzrok na maleństwo w niej, szepnęła pustym głosem:

- To prawda… Gdy Michael poprosił mnie o rękę, byłam przerażona. Wówczas nie myślałam w ogóle o zamążpójściu, a okazało się, że mój ślub ma odbyć się tak szybko… Mimo tego zgodziłam się na to wszystko ze względu na ojca. Teraz… Jakoś przyzwyczaiłam się do tego…

Megumi położyła dłoń na ramieniu córki Kage. Tak dobrze ją rozumiała! Kiedy wspominała pierwsze miesiące swojego małżeństwa, musiała przyznać, że na pewno nie był to jeden z najszczęśliwszych okresów w jej życiu. Nie była gotowa na ślub, tak naprawdę nie znała Josuke. Co prawda jej mąż nie wymuszał na niej niczego, ale mimo to potrafiła wyobrazić sobie, jak Aya musiała czuć się w swoją noc poślubną. Po chwili, uśmiechając się pokrzepiająco, postanowiła wyznać:

- Wiesz, Aya-san, gdy ja dowiedziałam się o swoim ślubie, też byłam wystraszona. Nie znałam zbytnio Josuke, byłam jeszcze niemal dzieckiem, a to moi rodzice decydowali o wszystkim. Mimo to ja również zgodziłam się na małżeństwo właśnie ze względu na mamę i ojca. Przez kilka miesięcy po ślubie, mimo iż Josuke troszczył się o mnie, był dla mnie delikatny i zapewniał mnie o miłości, nie potrafiłam go pokochać. Dopiero później, gdy nieco przywykłam do roli żony, zaczęłam dostrzegać w nim mężczyznę, jakim jest, a nie tylko i wyłącznie męża. Josuke jest ode mnie znacznie starszy, więc na początku nasze relacje były dość… dość nieśmiałe. Dopiero po ślubie zaczęliśmy lepiej się poznawać, uczyć siebie nawzajem… W końcu pokochałam go, a gdy urodził się Reiji, nasz związek jeszcze bardziej się scementował. Teraz jestem szczęśliwą matką i żoną i ufam, Aya-san, że w twoim przypadku będzie podobnie. Twoja córeczka będzie dla ciebie światełkiem, źródłem radości i być może dzięki niej nauczysz się miłości do Michaela-san.

- Może… Jedno jest pewne. Ann-chan faktycznie jest dla mnie światełkiem w ciemnościach - przyznała z czułością w głosie młoda Hell, wpatrując się w Ann, a gdy Megumi nie zastanawiając się, co robi, objęła Ayę, chcąc okazać jej tym samym wsparcie, przymykając na chwilę oczy, wyszeptała: - Dziękuję, Megumi-san. Naprawdę dziękuję.

Choć wampirzyce nie miały jeszcze tej świadomości, ta rozmowa bardzo je do siebie zbliżyła, a Aya od tamtej chwili wiedziała, że choć nie wszystkie, to przynajmniej część swoich trosk może powierzyć Megumi.

***

Eva Hell, leżąc na wielkim łożu i będąc całowaną przez Dana, zamknęła oczy i uśmiechnęła się. Gdy poczuła, jak jego ręce wędrują pod jej bluzkę, zadrżała i zachichotała. Tak bardzo uwielbiała, gdy ją dotykał! Gdy czuła na sobie jego pocałunki… Była ciekawa, ile lat zdobywał doświadczenie, by tak obchodzić się z kobietą.

Kiedy ponownie się nad nią nachylił i zaczął całować ją po policzku, chichocząc szepnęła mu na ucho:

- Widziałam moją bratanicę. Muszę przyznać, że udała się mojemu braciszkowi.

Mężczyzna podniósł wzrok, by spojrzeć na wampirzycę i uśmiechając się w taki sposób, że ukazał swe kły, rzucił:

- Naprawdę? Czuję, że twój brat przez tę małą nieźle namieszał…

Brunetka zachichotała i łapiąc szatyna za rozpiętą koszulę, przyciągnęła go do siebie, namiętnie pocałowała, po czym wymruczała mu na ucho:

- Mam nadzieję, że ta gówniara nieźle mu zalezie za skórę. Należy mu się.

Dan uśmiechnął się pod nosem, po czym zaczął ściągać z wampirzycy odzienie.

Kilka godzin później Dan siedział w swoim gabinecie, wpatrując się w karty rozłożone na małym stoliczku, a wyglądająca na jakieś dwadzieścia lat jasnowłosa arystokratka, która siedziała mu na kolanach, muskała jego policzki wargami. W pewnym momencie wampir wziął cztery asy i zrzuciwszy resztę kart na podłogę, zaczął się w nie wpatrywać. Dziewczyna, która oderwała się od niego, spojrzała na karty i kładąc mu głowę na ramieniu, wyszeptała:

- Panie, ciągle bawisz się kartami… Czemu?

Mężczyzna przejechał palcami po nagim ramieniu blondynki i uśmiechając się, wyjaśnił jej:

- Ja się nie bawię, moja miła Christine. Muszę wiedzieć, jakie karty mam, by dobrze rozegrać tę partię.

- Rozumiem - mruknęła wampirzyca, po czym zapytała: - I jakie masz karty, mój panie?

Szatyn nachylił się nad nią i wymruczał jej do ucha:

- Bardzo, bardzo dobre… Dostałem od losu więcej asów niż przypuszczałem. Oprócz mojego głównego asa mam jeszcze inne, które, jak przypuszczam, również mi się kiedyś przydadzą. - Po tych słowach wsunął palec pod brodę dziewczyny i podnosząc jej twarz, spojrzał jej wprost w oczy i zapytał: - Słodka Christine, masz ochotę na małą przekąskę? Dziś na przystawkę słodka trzynastolatka, co ty na to?

Śnieżnobiałe policzki dziewczyny niemal natychmiast się zaczerwieniły, a ona wyszeptała rozmarzonym głosem:

- O tak, mój panie! Jestem taka głodna!

Mężczyzna położył dłoń na jej policzku i uśmiechnął się do niej, ukazując śnieżnobiałe kły. Miał przeczucie, że Annabel Michelle Hell, córka dwóch rodów, których krew nigdy nie miała się połączyć, w przyszłości bardzo mu pomoże.

***

Wyglądająca na jakieś szesnaście lat piękna dziewczyna o hebanowych włosach szła z śmiechem przez ciemny korytarz, czując, jak jej serce radośnie skacze w piersi. Już za chwilę go zobaczy! Usłyszy jego głos! Był taki dobry, taki przystojny, taki wielkoduszny! Rozumiał ją, dbał o nią, chciał prosić o jej rękę ojca… Przy nim czuła się jak najszczęśliwsza kobieta na świecie!

Niespodziewanie z pokoju, w którym miała spotkać się z ukochanym, wyczuła zapach krwi. Natychmiast zaczęła biec, przez co kwiaty wpięte w czarne loki zaczęły wypadać na posadzkę. Bez wahania drżącymi dłońmi otworzyła drzwi i to, co zobaczyła, wywróciło jej świat do góry nogami. Na łóżku, tyłem do niej, bez żadnego odzienia leżał jej ukochany oraz jej bliźniaczka, która patrząc na twarz chłopaka, głaskała go po miedzianych włosach i uśmiechała się lekko. Ponadto z bezwiednie zwisającej ręki chłopaka niewielkim strumieniem spływała strużka krwi, podobnie jak z jego szyi, przez co poduszka była niemal cała w plamach. Dobre kilka sekund brunetka wpatrywała się w tę scenę z wyrazem niezmiernego szoku, a w jej oczach pojawiły się łzy, które powoli zaczęły spływać po jej bladych policzkach. Dziewczyna leżąca na łóżku, nie spoglądając na nią, tylko uśmiechając się diabolicznie, rzuciła:

- Witaj, Erin, kochano siostro. Drogi Colin chyba nas ze sobą pomylił…

Po tych słowach wstała, ubrała na siebie wierzchnią tunikę, która leżała na podłodze i wciąż z szatańskim uśmiechem podeszła do zdruzgotanej i trzęsącej się Erin. Gdy znalazła się tuż przed nią, wyciągnęła dłoń, by móc pogłaskać ją po pliczku. Erin, wciąż bezwiednie roniąc łzy, szepnęła drżącym głosem:

- Czemu…? Siostro, czemu mi to zrobiłaś…?

Einfys odgarnęła kilka pasm włosów z twarzy bliźniczki i bez przerwy się uśmiechając, odparła:

- Bo cię nienawidzę, Erin. - Przeniosła wzrok na nieprzytomnego młodzieńca i ponownie patrząc na siostrę, rzuciła: - Colin zaraz się obudzi… Jeżeli chcesz, to zostań z nim, ale wiesz, że to będzie ostatni raz, prawda? - Nachyliła się nad siostrą i mruknęła: - Gdy otworzy oczy, będzie mój…

Po tych słowach, wciąż wykrzywiając usta w diabolicznym uśmiechu, wyszła.

Kilka godzin później Erin oświadczyła ojcu, że wyjeżdża do kraju znajdującego się na dalekim Wschodzie, gdyż nie będzie mogła znieść widoku bliźniaczki i Colina, który stał się jej własnością. Ten skinął tylko głową, patrząc się w ścianę. Gdy dziewczyna już miała wychodzić, spojrzała jeszcze na brązowowłosego wampira i rzuciła beznamiętnym głosem:

- Ojcze, to ta kobieta zmieniła Einfys. Kobieta, do której nas zaprowadziłeś… Zabiłeś moją siostrę, a swoją własną córkę.

Mężczyzna po chwili odparł spokojnym głosem:

- Wiem, moje dziecko… Ty i twoja siostra nigdy już nie będziecie takie jak przedtem, a wasi potomkowie nigdy nie będą mieli prawa się złączyć…

Czarnowłosa dziewczyna spuściła wzrok i bez słowa opuściła pomieszczenie.

Kilka tygodni później Erin dotarła do dalekiego wschodniego kraju, który w przyszłości został nazwany Krajem Kwitnącej Wiśni. Poznała tam mężczyznę, któremu urodziła córkę, której nadała imię z kraju jej męża, a brzmiało ono Kushina. Jej siostra Einfys ukochanemu Erin urodziła syna, który dostał imię Artur.

Więc kolejny rozdzialik za nami ^ ^

Chciałabym zadedykować go Ayi ze względu na fabułę ^ ^

Chciałbym również zaznaczyć przy tym rozdziale iż warto przy tym rozdziale przympomnieć sobie rozdział VI „Piereszy płomień”

Hmm cóż jeszcze mogę powiedzieć… Chyba to że powoli kończą się rozdziały a czasu nie ma by pisać więć cóż zobaczymy co będzie później ^ ^”

Dobra to tyle do następnego!