Rozdział XIII

Światełko w ciemności

Elizabeth Collins wpatrywała się w swoje dzieci, które nareszcie zasnęły i nie mogąc się powstrzymać, uśmiechnęła się. Mała Hope trzymała za rączkę brata, który spał już od dłuższego czasu, a jej pyzata buzia wyglądała spokojnie, więc pewnie nie śniły jej się żadne koszmary. Lili wierzyła, że gdy jej córka podrośnie, będzie wsparciem dla brata i w razie czego będzie miała na niego dobry wpływ. Może właśnie dlatego od razu zgodziła się na zaproponowane przez Laurę imię? „Hope” oznaczało nadzieję, którą od początku miała i która powinna towarzyszyć nie tylko jej, ale i tym dwóm małym szkrabom.

Niespodziewanie Espoirn zaczął się krzywić, jednak nie otworzył ocząt, tylko ścisnął mocniej rękę siostry. Elizabeth pogłaskała go po gęstych czarnych włoskach i westchnęła. Jej synek był naprawdę cudowny. Kochała go z całego serca i choć nie wierzyła, że mógłby być tym potworem z przepowiedni, nie mogła pozbyć się jakiegoś dziwnego uczucia. Jej niepokój jeszcze się zwiększył po wizycie królowej wilkołaków. Czy ona naprawdę myślała, że byłaby zdolna zabić dwoje niewinnych dzieci? Poza tym zastanawiała się, skąd ona wiedziała o tym, że zaszła w ciążę i urodziła bliźnięta? I skąd ona w ogóle wytrzasnęła te katastroficzne wizje, że jej mały synek zniszczy ród królewski i ją zabije? Przecież ten mały aniołek nie mógłby tego zrobić… Prawda?

Pogłaskała chłopca po policzku i wpatrując się w niego, szepnęła:

- Nie jesteś nim, prawda? Ty nie staniesz się zły…

Niespodziewanie usłyszała dzwonek do drzwi. Po zapachu wiedziała, że to nie jej rodzice ani nikt z rodziny Evans, tylko osoby, których nie widziała od tak dawna. Zeszła na dół i nieco zestresowana otworzyła drzwi. Ujrzała w nich niską szatynkę, która wpatrywała się w nią i lekko uśmiechała oraz chłopaka o blond włosach, który lustrował ją spokojnym wzrokiem bursztynowych oczu. Rebecca w mgnieniu oka przytuliła się do Elizabeth i rzuciła:

- Lili, tęskniłam! Powinnam się obrazić, że tyle czasu nas nie odwiedzałaś. Jesteś okropna!

Elizabeth uśmiechnęła się i obejmując przyjaciółkę, przyznała:

- Wiem. Masz rację, jestem okropna, wybacz mi, Becky…

Dziewczyna oderwała się od Lili i uśmiechając się leciutko, rzekła:

- Powiedzmy, że ci wybaczam… No ale od teraz masz do nas częściej wpadać, czy to jasne?

Lili skinęła głową, po czym przeniosła wzrok na blondyna, który nie odezwał się póki co ani słowem. Patrząc na jego niewyrażającą uczuć minę, szepnęła:

- Witaj, Gabryel…

Chłopak odpowiedział jej tym samym, a jego głos był niemalże oficjalny. Po kilku sekundach niezręcznej ciszy Rebecca stwierdziła z entuzjazmem:

- Hej, może pokażesz nam wreszcie swoje maluchy? Ciekawa jestem, czy są równie urocze jak mój mały wujaszek! Koniecznie musisz nas odwiedzić i go zobaczyć!

Elizabeth uśmiechnęła się i przytaknęła. Gdy goście zdjęli płaszcze, zaprowadziła ich na górę, prosząc, by byli cicho, gdyż bliźnięta właśnie zasnęły. Zobaczywszy dzieci, Rebecca uśmiechnęła się szeroko i wpatrując się w nie z zachwytem, rzuciła cicho:

- One są prześliczne! Są niemal tak urocze jak mój wujek. Jak mają na imię?

- Chłopiec Espoirn, a dziewczynka Hope - odparła Lili, patrząc na przyjaciółkę, której tak dawno nie widziała. Zauważyła, co bardzo ją zaniepokoiło, że Becky była bledsza niż gdy się ostatni raz widziały. Poza tym pod oczami miała ledwie widoczne cienie. Postanowiła, że gdy nadarzy się taka okazja, porozmawia z nią na osobności.

- Espoirn? To dość oryginalne imię… Niech zgadnę, ty je wymyśliłaś? - mruknął niespodziewanie Gabryel, tym samym przywołując Elizabeth do rzeczywistości. Spojrzała na niego i lekko zawstydzona odparła:

- Tak, ja… Nie wiem czemu, ale to imię wydaje mi się dla niego idealne.

Blondyn, patrząc na wampirzycę, głosem wciąż bez żadnych emocji rzucił:

- Skoro tak mówisz, pewnie masz rację, w końcu jesteś jego matką… Hope jest do ciebie naprawdę bardzo podoba - dodał na końcu, spoglądając na śpiącą w łóżeczku dziewczynkę.

- Faktycznie, ona trochę bardziej niż Espoirn mnie przypomina. Choć to on ma kolor oczu taki jak ja. Hope ma piwne - mruknęła Elizabeth, wpatrując się w swoje pociechy.

Gabryel patrzył na Collins przez kilka sekund, aż w końcu, nie zważając na jej ostatnie słowa, spytał:

- Możemy się przejść i porozmawiać?

Zdziwiona jego propozycją, podniosła na niego oczy i odparła:

- Przecież nie mogę zostawić dzieci samych. Jeżeli poczekacie i rodzice wrócą, to wtedy porozmawiamy, dobrze?

- Oj, jeżeli chodzi o niańkę, spokojnie, mogę się nimi zająć - wtrąciła się Becky i lekko się uśmiechając, dodała na koniec: - Czasami opiekuję się Jackiem, więc na pewno sobie poradzę, nic się nie martw.

- Jesteś tego pewna? - zapytała Elizabeth.

- Oczywiście, że tak. Idźcie i porozmawiajcie sobie - rzuciła Rebecca, nie odrywając spojrzenia od niemowlaków.

Gdy Lili przekazała przyjaciółce wszystkie instrukcje, wyszła wraz z Gabryelem z domu i oboje ruszyli w niewiadomym kierunku. Po pięciu minutach spaceru w kompletnej ciszy odezwała się Elizabeth:

- Gabryel, przepraszam… Nie było mnie przy tobie, gdy najbardziej potrzebowałeś mojego wsparcia, ale bałam się, że mój widok, zamiast dodać ci otuchy, tylko niepotrzebnie rozdrapie rany…

Chłopak nagle zatrzymał się i usiadłszy pod pobliskim drzewem, mruknął:

- Wiem. Lili, naprawdę wszystko rozumiem… Poza tym miałaś rację, wtedy twój widok naprawdę by mnie dobił. Zwłaszcza że byłaś wówczas w ciąży…

Wampirzyca podeszła do niego nieco bliżej i siadając obok, stwierdziła:

- Naprawdę strasznie mi przykro z powodu twojej mamy. Choć wiem, że to poniewczasie, ale zawsze możesz na mnie liczyć… To się nie zmieniło i nigdy nie zmieni.

Uśmiechnął się pod nosem i wyznał:

- To też wiem… Becky strasznie za tobą tęskniła, a poza tym, gdy dowiedziała się od Daniela, że już urodziłaś, strasznie chciała zobaczyć twoje dzieci… Ona kocha maluchy i mało tego, doskonale się nimi zajmuje. Przykładem jest mój mały braciszek. Jack… - Tu uśmiechnął się z rozrzewnieniem, po czym dokończył już normalnie: - Daniel i Margaret też pewnie chcieliby przyjść, ale obecnie są we Włoszech. Mój brat chciał porozmawiać sobie z moim ojcem, a Margaret postanowiła go wspierać.

- A ty chciałeś tu przyjść?

- Ja? - spytał zamyślony, po czym zaczął: - Tak, chciałem… Nie widziałem cię od ładnych kilku miesięcy, a poza tym chciałem wyjaśnić wszystkie nasze sprawy. - Przeniósł wzrok na niebo i kontynuował: - Wiesz, ja cię nie nienawidzę. Choć muszę przyznać, że początkowo okropnie się denerwowałem i byłem na ciebie wściekły. Jednak teraz jest inaczej. Choć rana dalej się jątrzy, mogę normalnie funkcjonować i nie mam już do ciebie żalu. Także naprawdę nie musisz się bać odwiedzać Becky.

Lili uniosła kącik ust i rzuciła:

- Czyżby to była zasługa Katherine?

- Jej też - mruknął chłopak, uśmiechając się leciutko. - Choć wydaje się bardzo oschła, to tak nie jest. Odkąd Daniel i Margaret wyjechali, pomaga mi zajmować się Jackiem. Dogaduje się też z Becky, co ogromnie mnie cieszy.

- Naprawdę? To świetnie, cieszę się - odparła szczerze Elizabeth.

Wciąż patrząc w niebo, Gabryel wyznał:

- Wiesz… Od jakiegoś czasu zastanawiam się, czy nie zamieszkać z Jackiem i z nią w jednym mieszkaniu. Mam już kilka ładnych lat, więc chyba najwyższy czas się usamodzielnić. Poza tym odciążyłbym Daniela, ostatnio on i Margaret nie mają kiedy odpocząć…

- Rozumiem… Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Właśnie, co z Becky? Nie wygląda zbyt dobrze…

Blondyn westchnął. Odwracając wzrok od chmur i patrząc na ziemię, powiedział:

- Bo nie jest z nią dobrze. Od jakiegoś czasu miewa ataki… Niektóre są naprawdę silne.

Szatynka spuściła wzrok i wyszeptała ze skruchą:

- A ja nic nie wiedziałam? Naprawdę bardzo mi przykro… Wiadomo już, czemu tak jest?

- Nie… Daniel pojechał do Włoch nie tylko po to, by poinformować mojego jakże kochanego tatusia, że mama odebrała sobie życie i że ma syna, ale też by porozmawiać z lekarzem, który nam wcześniej pomógł.

- Rozumiem… Mam nadzieję, że coś się wyjaśni.

- Ja też - szepnął.

Przez kolejnych pięć minut panowała kompletna cisza, a Gabryel i Elizabeth zmagali się ze swoimi uczuciami. W końcu odezwał się chłopak, wyciągając rękę w stronę Lili:

- To jak, między nami wszystko już jasne?

Szatynka uśmiechnęła się i wyciągając swoją dłoń w stronę przyjaciela, przyznała:

- Tak, wszystko jasne.

Na te słowa uśmiechnął się lekko i przymknął oczy, a Lili, wpatrując się w przyjaciela, nie posiadała się z radości, że mimo wszystko nie straciła go i że być może za jakiś czas między nimi będzie tak jak dawniej.

Elizabeth i Gabryel rozmawiali z sobą jeszcze parę chwil, nadrabiając czas, który stracili, nie widząc się niemalże rok. Gdy w końcu zdecydowali się wrócić, zastali Rebeccę kołyszącą śpiącą Hope. Matka dziewczynki, widząc to, rzuciła lekko podenerwowana:

- Becky, coś się stało? Płakała?

Dziewczyna uśmiechnęła się i kiwając przecząco głową, wyjaśniła:

- Nic się nie stało. Po prostu Espiorn obudził się i zaczął troszkę płakać, przez co obudził Hope. Musiałam uspokoić te dwa małe aniołki.

Lili uniosła leciutko kącik ust i podziękowała Becky, zabierając od niej córkę, po czym stwierdziła, że ma naprawdę dobre podejście do dzieci, skoro udało jej się uspokoić bliźniaki.

- Mówiłem ci, że moja bratanica świetnie opiekuje się małymi dziećmi - rzucił blondyn chichocząc, po czym patrząc na bratanicę, dodał: - Becky, już chyba pora wracać.

Rebecca skinęła głową, po czym ona i jej wujek pożegnali się z przyjaciółką i ruszyli w drogę powrotną do domu. Tam Katherine, która podczas ich nieobecności opiekowała się małym Jackiem, siedziała w salonie i czytała jakąś książkę, a obok niej stała przenośna kołyska, w której spało niemowlę. Gdy usłyszała, że drzwi się otwierają, nie unosząc wzroku znad kartki, mruknęła:

- Bądźcie cicho, Jack niedawno zasnął.

Gabryel i Rebecca skinęli głową. Rebecca, podchodząc do kołyski i spoglądając na spokojnie śpiącego chłopczyka, szepnęła:

- No i jak, wujaszku, byłeś grzeczny?

- Powiedzmy, że był - mruknęła cicho wilczyca, zamykając książkę i odkładając ją na stół.

Nikt nie zdążył odpowiedzieć, gdyż Becky nagle zgarbiła się i przykładając rękę do ust, zaczęła pokasływać. Blondyn natychmiast podbiegł do bratanicy i kładąc jej dłoń na czole, spytał poważnym tonem:

- Jak się czujesz? Wszystko w porządku?

Dziewczyna, kiedy mogła normalnie mówić, spojrzała mu w oczy i nieznacznie się uśmiechając, uspokoiła:

- Gabryel, wszystko w porządku. Przecież coś takiego mi się zdarza i nie musi być to od razu atak. Lepiej idź odprowadzić Katherine, już i tak za dużo zajmuje się Jackiem.

- Rebecca, posłuchaj… Nie przeszkadza mi zajmowanie się Jackiem, jeżeli źle się czujesz, mogę jeszcze zostać - oświadczyła opanowanym tonem Kat, patrząc na wampirzycę, a Gabryel spojrzał na nią z wdzięcznością.

- Ale ja naprawdę czuję się dobrze, więc możesz iść odpocząć.

- Skoro tak mówisz, to dobrze - rzuciła z westchnieniem Katherine, jednocześnie wstając z kanapy.

Pięć minut później ona i Gabryel wyszli z domu. Po kilku minutach ciszy wilczyca, patrząc przed siebie, a nie na towarzysza, zapytała:

- No i jak było? Wszystko w porządku?

Arystokrata uśmiechnął się pod nosem i patrząc na Kat, odparł spokojnym głosem:

- W porządku. Porozmawiałem z Lili i czuję, że nareszcie zamknąłem za sobą pewien rozdział i zacząłem nowy.

Czarnowłosa spojrzała na niego i unosząc kącik ust, powiedziała:

- Cieszę się… To było ci naprawdę potrzebne.

Chłopak skinął głową i biorąc dłoń towarzyski, zatrzymał się, zmuszając ją tym samym, by i ona przystanęła, po czym mruknął:

- A ty, Katherine? Nie chcesz zobaczyć się z tym Rafaelem? Nie chcesz z nim porozmawiać, powiedzieć, co czujesz?

Kat pokręciła przecząco głową i z wyrazem przypominającym minę naburmuszonego dziecka rzuciła:

- Nie, nie mam ochoty na niego… na nich oboje patrzeć. Mam troszkę inny charakter niż ty. Teraz naprawdę nie jestem w stanie udawać, że akceptuję ich związek. Może kiedyś…

Blondyn przymknął oczy i westchnął, po czym przyznał, że rozumie jej decyzję. Po tych słowach, trzymając się za ręce, ruszyli przed siebie. Po kilku sekundach Gabryel, przenosząc swoje bursztynowe oczy na niebo, rzucił:

- Wiesz… Nie myślałem, że to powiem, ale gdy dziś zobaczyłem maluchy Lili, sądzę, że one są najlepszym przykładem, że oni musieli być razem. Dali życie naprawdę uroczym dzieciakom.

- Doprawdy? - wyszeptała wilczyca, nie mogąc spojrzeć na wampira.

- Tak… Gdybyś ich zobaczyła, pewnie doszłabyś do tego samego wniosku. Ten chłopczyk jest chyba bardzo podobny do ojca… - dodał blondyn, spoglądając na brunetkę.

Katherine niemal niezauważalnie drgnęła. Nie wiedziała, czemu sprawa dzieci Rafaela wywołuje w niej jakiekolwiek uczucia. Przecież to nie była jej sprawa. Co interesowały ją obce dzieciaki? A teraz, gdy usłyszała od Gabryela stwierdzenie, że syn Rafaela jest do niego podobny, choć nie powinno tak się stać, jej serce coś ukłuło. Jednak nie dała tego po sobie poznać i nic nie odpowiedziała. Wiedziała, że potrzebuje czasu, by do końca pozbyć się bólu, złości i goryczy. Na słowa chłopaka rzekła tylko, że może kiedyś sama się przekona. On tylko mocniej ścisnął jej dłoń, po czym zmieniając temat, tym samym rozładowując napięcie, rzucił:

- Kat, naprawdę dziękuję, że pomagasz zajmować się moim bratem. Wiem, że nie przepadasz za wampirami, a mimo to dogadujesz się z moją rodziną i opiekujesz się małym Jackiem…

Dziewczyna zaśmiała się i przyznała, że cieszy się, że może pomóc mu przy bracie, ponieważ to sprawia, że czuje się potrzebna, więc nie ma za co dziękować, a Rebecca i jej rodzice są w porządku, więc nie zmusza się, by być dla nich miła. Nie powiedziała tego na głos, ale naprawdę polubiła nie tylko jego, ale i jego rodzinę. Dzięki temu, że zobaczyła, jak bardzo ta rodzina się o siebie troszczy mimo tylu problemów, zdała sobie sprawę, że niektóre wampiry mogą być naprawdę w porządku. Co prawda dalej uważała, że większość krwiopijców to wredni, perfidni mordercy, ale mimo tego są i takie, które są w miarę normalne. I właśnie to się zmieniło.

- Powiedz… Gdybym poprosił cię, byś zajmowała się ze mną Jackiem znacznie częściej i to na dłuższą metę, zgodziłabyś się?

Wilczyca zaśmiała się i stwierdziła:

- Pewnie. Wiesz, twój brat jest kochanym brzdącem. Poza tym chcę ci pomóc.

- Więc zamieszkajmy razem. Ty, ja i Jack.

Katherine, natychmiast, gdy dotarło do niej znaczenie tych słów, zatrzymała się i spojrzała na chłopaka, który wpatrywał się w nią ze spokojem, a jednocześnie wyczekiwaniem. Przez chwilę była tak zaskoczona propozycją Gabryela, że nie była w stanie wydobyć z siebie słowa. Bacznie obserwując wampira, mruknęła:

- Czemu mnie o to pytasz?

- Ponieważ chcę z tobą zamieszkać. Z tobą i moim młodszym bratem - odpowiedział, jakby to było jasne jak słońce.

- Przecież mnie nie kochasz, a to do ciebie niepodobne…

Blondyn skrzywił się i patrząc jej w ciemne oczy, przyznał:

- Tak, to prawda… Ale wiem też, że tylko ty mnie rozumiesz, tylko ty wiesz, jak się czuję, tylko tobie mogę powiedzieć o każdym moim problemie… Wiesz, w każdym momencie możemy się rozstać, jeżeli będziesz tego chciała…

Wilczyca uśmiechnęła się pod nosem i łapiąc wampira za koszulę, przyciągnęła go do siebie, namiętnie pocałowała i wymruczała mu na ucho:

- Czemu ty zawsze tak dużo mówisz? Nie martwym się tym, co przyjdzie, żyjmy dniem dzisiejszym.

- Zgoda, tak zróbmy - rzekł wampir, unosząc kącik ust.

- To kiedy chcesz zamieszkać razem?

***

William Clark zapukał do pokoju swojej pani. Gdy usłyszał pozwolenie na wejście, otworzył drzwi i wszedł do pomieszczenia. Ku jego zdziwieniu, Evy nie było w sypialni. Dopiero po chwili, gdy usłyszał kroki dobiegające z łazienki, zrozumiał, gdzie ona jest. Po kilku sekundach ujrzał, jak zza drzwi po prawej stronie wychodzi wampirzyca, której czarne włosy były całe mokre i która miała na sobie jedynie ręcznik. Uśmiechnęła się do niego kokieteryjnie i siadając na łóżku, rzuciła:

- Will, powiedz mi, nudzisz się tu, prawda?

Wampir odwrócił wzrok i prychnął tylko, na co dziewczyna zaśmiała się i zakładając nogę na nogę, stwierdziła:

- Widzę, że tak, dlatego, kochanieńki, mam dla ciebie zadanie. Pojedziesz do mojego braciszka i dasz mu list ode mnie. Mogłabym sobie zadzwonić, ale… Tobie przyda się rozrywka. Ach, no i może zobaczysz moją szwagierkę… W ogóle wiesz, że Aya niedługo urodzi dziecko mojemu braciszkowi?

Chłopak spojrzał na Evę wściekłym wzrokiem, lecz nic nie odpowiedział. Ona tymczasem zaśmiała się, po czym bawiąc się swoimi wilgotnymi włosami, niewinnym, słodkim głosikiem rzuciła:

- Widzę, że niczym cię nie zaskoczę…

Will przybrał kamienny wyraz twarzy, po czym mruknął beznamiętnym głosem:

- Mogę już iść?

Wampirzyca uniosła kącik ust, wstała z łóżka, podeszła do ogromnej szafy i stając do chłopaka tyłem, odwiązała ręcznik, który swobodnie zsunął się na podłogę, po czym wciąż z uśmiechem na ustach przeglądając zawartość szafy, odparła:

- Tak. Na biurku masz list. Od razu jedź do Michaela.

Blondyn natychmiast wziął wiadomość i już chciał wyjść, jednak usłyszał spokojny głos:

- Will… Masz małą siostrzyczkę, prawda? Nie wiem, czy wiesz, ale bardzo lubię dzieci…

Blondyn odwrócił się do Evy, która teraz stała do niego przodem i patrząc z przerażeniem na jej diaboliczny uśmiech, dzięki któremu widać było jej śnieżnobiałe kły, wyszeptał drżącym ze zdenerwowania głosem:

- Eva… Ty chyba nie… Obiecałaś mi coś!

Kobieta z diabolicznym wyrazem twarzy podeszła do Willa, położyła mu dłoń na blady policzek i szepnęła mu na ucho:

- Will, posłuchaj i zapamiętaj. Robię, co chcę i kiedy chcę. Więc bądź grzeczny…

Po tych słowach przez chwilę obserwowała twarz oszołomionego, zdezorientowanego i przerażonego blondwłosego chłopaka, po czym uśmiechając się dobrodusznie i muskając jego wargi swoimi, szepnęła:

- Teraz zmykaj stąd, kochanieńki.

Młodzieniec bez chwili zastanowienia obrócił się i niemal wybiegł z sypialni Evy.

***

Aya Hell siedziała w salonie i piła herbatę, czytając po raz kolejny jedną ze swoich ulubionych powieści. Michael w tym czasie uzupełniał jakieś ważne dokumenty, Amica była w Hiszpanii, więc Aya mogła w spokoju rozkoszować się jedną z nielicznych chwil całkowitego spokoju. To i jeszcze fakt, że niedawno zobaczyła ojca i mogła z nim swobodnie rozmawiać sprawiło, że jej nastrój był nie najgorszy, a zarazem najlepszy, jaki miała przez niemal rok. Dziecko w jej brzuchu mocno ją kopnęło, więc wampirzyca oderwała się od książki i kładąc sobie jedną dłoń na brzuchu, westchnęła głęboko. Przeszło jej przez myśl, że normalna matka chyba powiedziałaby coś w takiej sytuacji, jednak ona nie była w stanie tego zrobić. Przez tych siedem miesięcy nie odezwała się do dziecka rozwijającego się pod jej sercem ani słowem. Jej rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Dopiero to przywróciło ją do rzeczywistości, przez co zorientowała się, że wyczuwa znany sobie zapach. Nim zdała sobie z tego sprawę, usłyszała, jak lokaj otwiera drzwi i po usłyszeniu, że gość przyniósł list, każe mu przejść i rozgościć się w salonie. Po chwili Aya, unosząc wzrok na wejście do pomieszczenia, ujrzała, jak wchodzi do niego młody chłopak o blond włosach, który wpatrywał się w nią z nieodgadnioną miną. Dziewczyna niemal natychmiast wstała i drżącym głosem wydukała cichutko:

- Will… Co ty tu robisz?

Jasnowłosy przeniósł wzrok na widoczny zarys brzucha na szarej sukience wampirzycy, na co ona zaczerwienia się lekko i spróbowała zasłonić go obiema dłońmi.

- Przyjechałem do twojego męża… Aya… - szepnął, ponownie patrząc na twarz arystokratki.

- Doprawdy, do mnie? Co sługus mojej siostry może ode mnie chcieć? - niespodziewanie rozległ się głos w salonie.

William i Aya obrócili się w stronę miejsca, skąd dochodził głos i ujrzeli czarnowłosego mężczyznę wpatrującego się w blondyna krwistoczerwonymi tęczówkami. Will przybrał formalny wyraz twarzy i powiedział poważnym, aczkolwiek spokojnym głosem:

- Eva chciała przekazać ci wiadomość.

Michael podszedł bliżej posłańca, po czym lustrując go wzrokiem, mruknął niby to od niechcenia:

- Powinieneś chyba powiedzieć „panienka Eva”. Ale jesteś jeszcze dzieckiem, więc można wybaczyć ci brak ogłady… - Po tych słowach spojrzał na żonę, która błądziła zagubionym wzrokiem od bruneta do jasnowłosego i rzekł: - Aya, do pokoju.

Dziewczyna natychmiast zatrzymała wzrok na mężu i nerwowo bawiąc się palcami, zaczęła szeptem:

- Ale…

- Aya, do pokoju. Nie chcę się powtarzać - przerwał jej niemal natychmiast Hell, piorunując ją mrożącym krew w żyłach wzorkiem.

Szarooka wampirzyca aż cofnęła się pod wpływem wzroku Michaela i jego stanowczego głosu (co nie uszło uwadze blondyna) i wydukała drżącymi ustami:

- Przepraszam…

Po tych słowach córka Kage niemalże wybiegła z salonu, zostawiając mężczyzn samych. Brunet, przeszywając wzrokiem Willa, rzucił:

- Daj mi ten list od Evy.

Chłopak wyciągnął z kieszeni marynarki kopertę i bez słowa wręczył ją Michaelowi, który błyskawicznie otworzył ją i zaczął czytać. Will, który pozostał, by dowiedzieć się, czy Hell nie zechce odpisać, mruknął po sekundzie, nim brunet skończył czytać:

- Nie powinieneś tak traktować żony…

Michael uniósł wzrok znad papieru i patrząc na Williama, odparł niby spokojnym głosem:

- Aya jest moją żoną, więc nie mów, jak mam ją traktować. Moja siostra chyba nie nauczyła cię, chłopcze, jak zwracać się do członka pierwotnego rodu…

- Może to i racja… Ale ja przynajmniej nie muszę nikogo do niczego zmuszać.

Hell uśmiechnął się kpiąco na słowa blondyna, po czym spoglądając na jego spokojny wyraz twarzy, rzucił niby to łagodnym i pobłażającym tonem:

- Jesteś jeszcze dzieckiem. Dla was, ludzi, czas płynie inaczej niż dla nas… Pewnie niedługo zobaczysz tę różnicę. Mały chłopczyk nie zrozumie świata dorosłych.

Na chwilę zapadał cisza, w trakcie której Michael zdążył przeczytać list od siostry. Gdy to zrobił, ponownie włożył kartkę do koperty i mruknął do Willa:

- Powiedz mojej siostrze, że nie odpowiem jej na list. Niedługo porozmawiam z nią osobiście.

Clark tylko odwrócił się i chciał wyjść, jednak usłyszał poważny, a zarazem spokojny głos męża Ayi:

- Posłuchaj mnie, chłopczyku… Nienawidzę, gdy ktoś choćby pomyśli, że może położyć swoje łapy na czymś, co należy do mnie. Mam nadzieję, że będziesz o tym pamiętał.

Jasnowłosy odwrócił się do mężczyzny, który wpatrywał się w niego i odparł spokojnie:

- Czemu, boisz się? Mężczyzna powinien umieć strzec tego, co należy do niego zwłaszcza przed dzieckiem.

Po tych słowach Will, czując mieszankę najróżniejszych uczuć, które potęgowały narastające pragnienie, udał się do drzwi, by móc opuścić posiadłość Hell. Natomiast Michael, gdy wyczuł, że służący siostry oddalił się od jego domu, ruszył w stronę schodów, by skierować się do pokoju, w którym znajdowała się jego żona. Zastał ją stojącą przy oknie wychodzącym na ogród i obejmującą się. Gdy usłyszała otwieranie się drzwi, odwróciła się, jednocześnie cofając się kilka kroków i wyszeptała drżącym głosem:

- Przepraszam… Michael, naprawdę przepraszam…

Mężczyzna patrzył na czarnowłosą beznamiętnym wzrokiem i tonem niewyrażającym żadnych uczuć rozkazał:

- Podejdź.

Dygocząc na całym ciele, wampirzyca podeszła do niego i stanęła ze spuszczoną głową kilka kroków przed nim, wciąż trzęsąc się jak osika. On po sekundzie wyciągnął dłoń, by złapać ją za ramię i przyciągnąwszy ją do siebie, trzymając ją jedną ręką w pasie, a drugą podnosząc jej twarz, by była zmuszona na niego patrzeć, zapytał:

- Aya, powiedz… Czyją żoną jesteś?

Patrząc na niego wystraszonym wzrokiem, wydukała po chwili:

- Twoją, Michael…

- Czyje dziecko nosisz w sobie?

- Twoje…

Hell uśmiechnął się, po czym namiętnie pocałował żonę, a po sekundzie, muskając jej szyję wargami, szepnął:

- Pamiętaj o tym, Aya-chan… Należysz do mnie i to mi dasz dziecko…

***

Aya urodziła swoją córkę w mroźną, bezgwiezdną noc czternastego stycznia, choć Amica przewidywała, że poród odbędzie się dopiero w połowie lutego. Tego dnia Michael musiał wyjechać na dwa dni w jakichś ważnych sprawach, a Wyrocznia postanowiła uporać się ze wszystkim bieżącymi zajęciami, by móc w ostatnich dniach przed narodzinami wnuczki być cały czas przy synowej.

Gdy Aya spojrzała na blondynkę, która trzymała na rękach owiniętego śnieżnobiałym kocykiem noworodka, poczęła zastanawiać się, co powinna zrobić. W końcu została matką, powinna więc chcieć zobaczyć swoje dziecko, nieprawdaż? Jednak tak nie było… Ona właśnie tego najbardziej się bała przez te wszystkie miesiące. W końcu skąd miała być pewna, że będzie zdolna pokochać córkę, której ojcem jest Michael…?

Kiedy po kilku minutach od narodzin dziewczynki Suzue, która była obecna podczas porodu, odebrała od jasnowłosej wampirzycy zawiniątko i skierowała się do łóżka, w którym leżała Aya, ta zaczęła odczuwać jeszcze większy niepokój i z lękiem wpatrywała się w idącą w jej stronę szatynkę. Służąca, będąc już przy świeżo upieczonej matce, odsłaniała nieco kocyk, by ta mogła lepiej zobaczyć twarzyczkę dziecka i rzuciła spokojnym tonem:

- To twoja córka, Aya-sama.

Czarnowłosa nie patrzyła na noworodka dłużej niż kilka sekund, po czym, nawet go nie dotykając, odwróciła głowę i wypranym z uczyć tonem rozkazała:

- Zabierz ode mnie to dziecko…

Choć pokojówka po tych słowach coś jeszcze mówiła, do Ayi zupełnie nic nie docierało. Liczyło się to, że spełniło się to, czego najbardziej się obawiała… Dziecko, które zobaczyła i które było jej córką, wyglądało niemal identycznie jak jego ojciec. Można było to stwierdzić nawet mimo tego, iż był to zaledwie noworodek. Dziewczynka miała kilka kłębków czarnych włosów, lekko zadarty jak u Michaela nos i duże usteczka, które w ogóle nie przypominały drobnych ust matki. Najgorsze jednak w tym wszystkim były oczy… Choć miały kształt migdałów, który na pewno był odziedziczony po matce, to ich barwa była krwistoczerwona…

Przez następnych piętnaście minut Aya nie odezwała się ani słowem i dopiero kiedy miała pewność, że pokój, w którym się znajdowała, był uprzątnięty, nie spoglądając na nikogo, mruknęła:

- Wszystkie możecie iść. Chcę teraz zostać sama.

Każda wampirzyca znajdująca się w pomieszczeniu bez słowa wykonała rozkaz - poza Suzue, która w milczeniu stała na swoim miejscu.

- Nie słyszałaś, co powiedziałam? Chcę zostać sama. CAŁKIEM sama - mruknęła czarnowłosa, gdy wciąż wyczuwała w pomieszczeniu przyjaciółkę. Ta na jej słowa odpowiedziała tylko:

- Nie wydaje mi się, by to było mądre… W twoim stanie, Aya-sama, różne rzeczy mogłyby ci przejść przez głowę.

Aya uśmiechnęła się pod nosem i wciąż patrząc w ścianę, rzekła spokojnym głosem:

- O czym ty w ogóle mówisz, Suzu? Chyba nie myślisz, że byłabym w stanie zrobić krzywdę jakiemuś dziecku, prawda?

- Oczywiście, że nie, ale…

Pokojówka nawet nie dokończyła, gdyż przerwała jej Aya, mówiąc wciąż przerażająco opanowanym tonem:

- Skoro tak, to natychmiast stąd wyjdź. To rozkaz.

Suzue, choć nie chciała tego robić, musiała wykonać rozkaz swojej pani. Zwłaszcza że do tej pory nigdy tak naprawdę nie wydawała jej rozkazów. Jej polecenia miały bardziej formę prośby niż przymusu. Tak więc zostawiła matkę samą ze swym dzieckiem leżącym w kołysce.

Po zamknięciu drzwi przez przyjaciółkę Aya wciąż wpatrywała się w jeden punkt, nie mając najmniejszego zamiaru się poruszyć. Nawet gdy usłyszała dziecięcy płacz, przez myśl jej nie przeszło, że powinna cokolwiek zrobić. W tamtej chwili nie liczyło się nic poza jej czarnymi myślami. Dopiero gdy płacz córki stał się tak żałosny i głośny, że Aya nie mogła już skupić się na jakiejkolwiek myśli, obróciła głowę w stronę kołyski, a po chwili powoli wstała z łóżka i nieco niepewnym krokiem podeszła do niej. Gdy zobaczyła całą czerwoną od płaczu buzię noworodka, mimowolnie zrobiło jej się żal tak bezbronnej i bezradnej istotki. Jednak nie była w stanie chociażby jej dotknąć. Jedyne, co mogła wówczas zrobić, to powiedzieć cichym, uspokajającym głosem:

- Czemu płaczesz? Proszę, nie rób tego…

Na dźwięk głosu Ayi noworodek momentalnie przestał łkać i spojrzał na nią. Wówczas brunetka zaczęła dokładniej się mu przyglądać. Bez wątpienia było to najpiękniejsze dziecko, jakie kiedykolwiek widziała. Na pierwszy rzut oka wydawało się niemal idealne. Miało słodką, pyzatą buzię bez żadnych niedoskonałości, piękne oczy, a włosy, choć było ich niewiele, sprawiały wrażenie lśniących i gładkich jak aksamit. Poza tym było niesamowicie maleńkie. Aya nie wiedziała o tym, ale nawet jak na wcześniaka dziewczynka urodzona w takim terminie ciąży powinna ważyć i mierzyć nieco więcej.

 Nie minęła minuta, a maluszek w kolebce znów zaczął kwilić, tym razem jeszcze głośniej i żałośniej niż wcześniej, zupełnie jakby był zdenerwowany brakiem zainteresowania ze strony matki. Wtedy w sercu Ayi coś pękło i nie mogąc już się powstrzymać, wzięła córkę na ręce, przytuliła ją i zaczęła uspokajać. Ku jej zdziwieniu, w jej ramionach dziewuszka niemal natychmiast zaczęła się uspakajać. Gdy całkiem przestała płakać i zasnęła, Aya z nią na rękach podeszła do łóżka, położyła córkę na nim i kładąc się obok niej, przytuliła ją i przez krótką chwilę wpatrywała się w jej śpiącą twarzyczkę. Nie minęła minuta, a w oczach kobiety pojawiły się łzy. Drżącymi ustami i coraz bardziej płacząc, wciąż wpatrując się w noworodka, wyszeptała:

- Przepraszam, maleńka… To nie twoja wina, że jesteś, jaka jesteś. Wybacz mi, córeczko, obiecuję, że wszystko będzie dobrze. Proszę cię, wybacz mi, dziecinko, mamusia jest taka słaba… - dodała na końcu, a jej łzy strumieniami leciały po jej bladych policzkach.

Leżąc i tuląc do siebie swoją pierworodną córkę, Aya wiedziała, że już obdarzyła ją ogromną matczyną miłością i że nic nie jest w stanie tego zmienić. Nawet fakt, że to niemowlę jest dziedzicem rodu Hell, że w jego żyłach płynie krew Michaela, Amicy, Evy ani to, że jest ono uderzająco podobne do swojego ojca. Czuła jednak - co zresztą powodowało u niej ogromne wyrzuty sumienia - że mimo wszystko gdzieś w najdalszych zakamarkach jej serca i umysłu to wszystko sprawia, że odczuwa i będzie odczuwać pewnego rodzaju nienawiść do dziecka, które nosiła pod sercem i wydała na świat.

Na zawsze będzie rozdarta pomiędzy miłością do córki a nienawiścią, gdyż jest dzieckiem człowieka, którego nienawidzi i który sprawił jej tak wiele bólu…

Kochani kolejny rozdział za nami…

Dziękuje Ayi i Kiran za wyrażenie swojej opinii naprawdę to mnie motywuję jeszcze raz dziękuje :* Mam nadziej ze rozdził nie zanudz was i liczę że mimo wszystko umile wam tan jak że ciężki czas nauki, pisania pracy itp.

Do usłyszenia!

Suzu