Rozdział IX

Uczucia matki

       Miał kompletny mętlik w głowie. Co powinien zrobić? Co powiedzieć? Czy naprawdę wszystko zawalił? Nagle wszystko stało się jasne. Zachowanie Victora, ojca Lili, dziwne przeczucie… No i słowa tej Łowczyni…

       Wciąż klęcząc, patrzył w twarz Elizabeth, nie będąc w stanie wyksztusić z siebie słowa. Co miał jej powiedzieć? Wszystko, co przychodziło mu do głowy, w tej sytuacji było albo głupie, albo śmieszne. Dziewczyna również przyglądała mu się swoimi szmaragdowymi oczami, w których, ku swojemu zaskoczeniu, zobaczył spokój i coś, co kazało mu przypuszczać, że się o niego martwi. W końcu dotknęła zimną dłonią jego policzka i gładząc go po nim, wyszeptała spokojnym głosem:

       - Już dobrze… To nic…

       Przez chwilę wpatrywał się w szatynkę, nie rozumiejąc, co ma na myśli. Jak to jest dobrze?! Jak może mówić mu, że to nic?! Przecież wszystko, czego się obawiali, spełniło się! Przez kilka sekund nie potrafił tego zrozumieć, lecz gdy szatynka położyła sobie dłoń na zaokrąglonym brzuchu i spojrzała na niego wzrokiem pełnym miłości, lekko się uśmiechając, zrozumiał.

       Ona po prostu kochała i chciała tego dziecka!

       - Ty to…? To znaczy… - wyksztusił w końcu, choć i tak nie był w stanie dokończyć.

       Elizabeth oderwała wzrok od swojego brzucha i ponownie na niego spojrzała. Westchnęła i powiedziała cichym i łagodnym tonem, zupełnie tak, jakby bała się, że jeżeli powie to inaczej, może go stracić:

       - Rafael, posłuchaj… Wtedy, kiedy przyszedłeś się ze mną pożegnać…

       - Wiem, ale… Przecież… To nie miało być tak! - przerwał jej, nie będąc w stanie powstrzymać drżenia głosu i narastającej w nim paniki. Przecież to wszystko nie mogło się wydarzyć! Gdyby to było chociaż normalne dziecko, ale przecież czytał tę przeklętą legendę i doskonale zdawał sobie sprawę, że to COŚ, co rośnie teraz w Elizabeth, nie powinno nigdy przyjść na świat!

       Wampirzyca uklękła obok niego i biorąc w swoje dłonie jego twarz, rzekła spokojnym, a zarazem pewnym siebie głosem:

       - To wszystko jest inne niż ci się wydaje. ON jest inny niż się wszystkim wydaje.

       Znów ogłupiały jakiś czas wpatrywał się w ukochaną. Miał wrażenie, że to tylko zwykły koszmar. Że niedługo się obudzi, a wszystko, co wydarzyło się od chwili, gdy Katherine zaatakowała Lili w czasie pełni, okaże się zwykłym snem. Przestanie być synem Laury Wolk, a znów będzie Caroline Evans, nie dowie się o jakieś chorej przepowiedni, nie wyjedzie do Rosji i co najważniejsze… nie zobaczy, jak z jego winy na świat ma przyjść zło wcielone.

       - On…? Inny…? Lili, co ty wygadujesz…? Co się, do licha, tak naprawdę wydarzyło przez ten czas, gdy mnie nie było?! - rzucił w końcu.

       Dziewczyna wyraźnie posmutniała i wzdychając wyszeptała:

       - To, co Wyrocznia powiedziała na zebraniu… To, co mówiła twoja ciotka, to musi być kłamstwo… Nasz syn nie jest taki.

       - Jak to? Skąd możesz to wiedzieć? - wyszeptał, zupełnie nie mogąc dojść do ładu ze swoimi myślami i uczuciami.

       - To proste, Rafael, widziałam go. Uwierz mi, to dziecko nie jest tym z tych przepowiedni.

       „Widziała to…? Jak to? Co tu się dzieje?!”

       - Co to ma znaczyć? - mruknął cichym głosem.

       Wampirzyca, ponownie siadając na łóżku, poprosiła:

       - Może najpierw usiądziesz?

       Kiedy chłopak wstał i zajął miejsce obok niej, opowiedziała mu o tajemniczym wampirze imieniem Etenan, dzięki któremu tak naprawdę zorientowała się, że spodziewa się dziecka. Dokładnie opisała mu to, co zobaczyła, gdy po jego spotkaniu pobiegła do domu.¹ Kiedy skończyła, westchnęła głęboko i dodała:

       - Teraz rozumiesz… To wszystko musi być jakąś wielką pomyłką.

       Brunet przez moment nie odzywał się ani słowem, ale potem, przenosząc wzrok na twarz ukochanej, rzucił:

       - Lili, co mam rozumieć? To, że uwierzyłaś jakimś omamom, które tak naprawdę nie wiadomo, co oznaczają… Poza tym… Skąd wiesz, że ten cały Etenan nie ma jakiejś mocy, którą namieszał ci w głowie, tak żebyś zobaczyła taką, a nie inną scenę?

       - Rafael… Nie wiem, kim był ten wampir. Nie wiem, czemu powiedział mi to wszystko, ale wiem jedno. Miał rację. Pokochałam to dziecko i mam dwa dary, a nie jeden. Dzięki jednemu z nich mogłam zobaczyć naszego syna, nim się urodził. Gdybyś tylko mógł zobaczyć to co ja…

       Chciała położyć mu dłoń na ramieniu, ale chłopak wstał gwałtownie i patrząc wprost w jej szmaragdowe oczy, rzucił:

       - To co…?! Lili, gdy byłem na Syberii, czytałem tę legendę, o której mówiła moja ciotka. Wszystko się zgadza… To, co tam było, o pół wilkołaku, pół wampirze na pewno by ci się nie spodobało… - Przewał na moment, po czym odwrócił się do niej tyłem i zaciskając dłoń w pięść, szepnął zrezygnowanym głosem - Co ja, do diabła, narobiłem… - Po chwili ponownie spojrzał na wampirzycę i mruknął - Lili, wybacz, muszę sobie to wszystko poukładać i przemyśleć…

       Szatynka nic nie odpowiedziała, tylko jeszcze bardziej posmutniała i nie ruszając się z miejsca, skinęła głową.

       Rafael widział w jej oczach, że ją zranił i zawiódł, ale nie potrafił postąpić inaczej niż tylko wyjść z jej pokoju i zostawić ją samą. Sama myśl o tym, że zostanie ojcem, nie przerażała go zbytnio, lecz to, kim było, a raczej miało się stać to dziecko. Gdyby nie to, zapewne zachowałby się inaczej…

       Gdy schodził ze schodów, nie zwracał na nic uwagi. Chciał po prostu stamtąd wyjść i wszystko na spokojnie sobie przemyśleć. Nie zauważył więc, że rodzice Elizabeth siedzieli w kuchni, więc zapewne słyszeli całą albo większą część rozmowy. Nie dostrzegł również tego, że nim opuścił dom, Lili wyszła z pokoju i stojąc na schodach, wpatrywała się w niego wzrokiem pełnym smutku, zawodu, ale jednocześnie i nadziei.

       - Lili, wszystko dobrze? - zapytała Vanessa, gdy zostali tylko w trójkę.

       Dziewczyna pokiwała twierdząco głową, po czym uśmiechając się krzywo, mruknęła:

       - Czego innego mogłam się spodziewać? Że podskoczy z radości, gdy się dowie? Że od razu zrozumie? Nie, mamo, wiedziałam, że tak będzie…

       - Lili… Na pewno niedługo wróci. Po prostu musi sobie to wszystko poukładać…

       - Wiem, mamo… Wiem - szepnęła spokojnie, a gdy podnosząc oczy zobaczyła, że Tom bez słowa kieruje się w stronę drzwi, zapytała zaniepokojona - Tato, dokąd idziesz?

       - Muszę z nim porozmawiać - mruknął spokojnie.

       - Tato, proszę cię, daj spokój… - westchnęła, lecz wampir, naciskając klamkę, szepnął tylko:

       - Wiele razy wysłuchiwałem twoich próśb, Lili, ale nie teraz.

       Nie czekając na jakąkolwiek reakcję żony czy córki, Tom wyszedł. Wiedział, że musi zamienić z tym wilkołakiem kilka słów i jego decyzji nie zmienią żadne prośby czy błagania Elizabeth czy Vanessy.

       Dogonienie Rafaela nie zajęło mu wiele czasu. Minutę, może dwie… Chłopak oczywiście wyczuł go wcześniej, więc zatrzymał się i odwracając się do niego, rzucił:

       - Teraz chyba chce pan wyegzekwować swoją część naszej umowy?² No cóż, jak układ, to układ, czyż nie?

       Mężczyzna, podchodząc bliżej, stwierdził:

       - Cóż, widzę, że pamięć masz dobrą. Jednak teraz to raczej nie najlepszy moment na coś takiego. - Gdy był na tyle blisko wilkołaka, by móc uderzyć go w twarz, dodał - Ale to ci się należy.

       Pod wpływem uderzenia Toma w szczękę Rafael upadł na ziemię, a gdy po chwili doszedł do siebie, opierając ręce na trawie, usiadł i mruknął:

       - Należało mi się…

       Wampir spiorunował go wzrokiem i warknął:

       - Tylko tyle masz mi do powiedzenia?! Czy ty zdurniałeś do końca?! Do cholery, najpierw dowiaduję się, że jesteś jakimś nieistniejącym księciem wilkołaków, później zjawia się dziedziczka pierwotnego rodu i twoja ciotka i obie oświadczają, że moja córka będzie mieć z tobą dziecko, które będzie jakimś chorym władcą świata. W tym całym szaleństwie twoja cholerna cioteczka twierdzi, że jak będziesz trzymał się z daleka od Lili tego a tego dnia, wszystko będzie dobrze, dlatego też zabiera cię na Syberię. Jednak ledwie mija miesiąc, jak się zabrałeś z Anglii, a moja córka ni stąd, ni zowąd oznajmia mi, że jest w ciąży - i mało tego, opowiada o jakimś wampirze, który pomógł jej i wie wszystko o tych przepowiedniach. Ba, wie nawet to, że jest w ciąży, choć ona sama jeszcze tego nie wiedziała! Ach, i Elizabeth twierdzi, że miała jakąś wizję czy coś w tym rodzaju, w której wszystko jest dobrze, więc według niej nie mamy się czym martwić! A ty wracasz po pół roku siedzenia sobie w najlepsze w jakimś idiotycznym pałacyku cholernych kundli i jedyne, na co cię stać, to stwierdzenie „należało mi się”?! Może z łaski swojej wyjaśnisz mi, do diabła, co to ma, do cholery, znaczyć?!

       - Sam chciałbym to wiedzieć… - mruknął Rafael, po czym nie patrząc na rozmówcę, tylko wbijając wzrok w ziemię, wyjaśnił - Nie mam zielonego pojęcia, czemu Lili jest w ciąży. Czytałem tę przeklętą legendę i wszystko jest w niej tak, jak mówiła Clarinos. Więc sam nie rozumiem, co tu się dzieje…

       - Widocznie twojej cioteczce coś się pomyliło! Trzeba było myśleć, zanim się coś zrobiło! - warknął wampir, lecz po chwili uspokoił się nieco i mruknął - No ale tego i tak nic już nie zmieni. Powiedz lepiej, co teraz zamierzasz?

       Wciąż nie podnosząc na Toma oczu, chłopak odparł:

       - Nie wiem… Na razie mam kompletny mętlik w głowie… Kocham Lili i oczywiście nie zamierzam jej zostawić, ale to dziecko… Nie mam pojęcia, jak powinienem się zachować w tej sytuacji, zwłaszcza że ona ma do niego taki, a nie inny stosunek…

       Nastała chwila ciszy. Rafael bił się z myślami, gdy poczuł, że wampir siada obok niego, po czym zwrócił się do niego:

       - Kiedy dowiedziałem się o tym wszystkim, uwierz, miałem ochotę udusić cię gołymi rękami. Jednak w naszym układzie mogłem to zrobić wtedy, gdy Lili byłaby bardziej szczęśliwa bez ciebie, jednak tak nie jest. Po pierwsze, moja córka urodzi twoje dziecko i na razie nie ma znaczenia, czy jest ono tym z przepowiedni, czy nie, gdyż Lili potrzebuje cię jak każda kobieta w takiej sytuacji. Po drugie… Ona nigdy nie wybaczyłaby mi i załamałaby się, gdyby przeze mnie coś ci się stało. Więc muszę uznać, że nasza umowa w tej sytuacji przestaje obowiązywać.

       Wilkołak uśmiechnął się pod nosem i mruknął:

       - Czyli jeszcze trochę pożyję…? - Po chwili westchnął i zapytał - Jak ona się w ogóle czuje?

       Szatyn, patrząc przed siebie, odparł:

       - Pod względem fizycznym Lili czuje się całkiem dobrze, gorzej jeżeli chodzi o jej stan emocjonalny…

       Rafael spojrzał na niego i nie rozumiejąc jego słów, poprosił o wyjaśnienie, na co Tom powiedział:

       - Widzisz… Odkąd Lili spodziewa się dziecka, jest bardzo rozchwiana emocjonalnie. Niby w jej stanie to nic nadzwyczajnego, ale… Sam nie wiem… Poza tym silne uczucia takie jak radość, złość, smutek powodują, że bezwiednie używa mocy…

       - Rozumiem - szepnął w zamyśleniu brunet.

       Oboje siedzieli przez chwilę w milczeniu, każdy zatopiony w swoich myślach, aż w końcu Rafael zapytał:

       - Lili mówiła, co zamierza, gdy… urodzi?

       - Nie rozmawialiśmy z nią na razie na ten temat, ponieważ nie chcieliśmy jej dodatkowo denerwować, by znów czego nie zamroziła, ale sądząc po jej stosunku do… dziecka, zapewne będzie chciała je wychować… - odparł wampir.

       Podnosząc się z ziemi, Rafael stwierdził:

       - Tak myślałem… Muszę porozmawiać z ojcem i przemyśleć sobie wszystko, ale proszę powiedzieć Lili, że jak tylko to zrobię, to porozmawiam z nią na spokojnie…

       Arystokrata, nie spoglądając na niego, lecz wciąż wpatrując się w przestrzeń, mruknął:

       - Mam nadzieję, że tak będzie…

       Rafael ruszył przed siebie, jednak nagle zatrzymał się i rzucił:

       - Przez to wszystko zapomniałbym… Twoja rodzina nie brała czynnego udziału w krwawej wojnie, prawda? - Kiedy szatyn potwierdził, dokończył - W takim razie mam dla ciebie ciekawe informacje. Ale o tym później.

       - W takim razie Lili i ja będziemy na ciebie czekać.

       Czarnowłosy nie odpowiedział, tylko czym prędzej ruszył w kierunku domu. Dotarcie tam nie zajęło mu zbyt wiele czasu. Gdy wszedł do budynku, Victor siedział w kuchni i wpatrywał się w okno. Nim Rafael zdążył cokolwiek powiedzieć, rzucił:

       - Więc już wiesz…

       - Dlaczego nikt nic mi nie napisał i dlaczego nie powiedziałaś mi, nim do niej poszedłem? - zapytał pozornie spokojnym głosem, na co ojciec wyjaśnił:

       - Bo Elizabeth prosiła, bym tego nie robił. Sama chciała ci to powiedzieć. Zresztą chyba powinieneś mieć świadomość, że to mogło się stać… - Po tych słowach spojrzał na syna i dokończył - Wszyscy was ostrzegali…

       - Wiem, ale Clarinos mówiła…!

       - Co z tego? W takiej sytuacji należało być szczególnie ostrożnym, ale wy zlekceważyliście zagrożenie i teraz mamy problem, synu… - przerwał Victor.

       Chłopak miał już coś odpowiedzieć, jednak w ostatniej chwili zamiast tego westchnął, po czym podszedł do stołu i siadając obok ojca, mruknął:

       - Masz rację, zlekceważyłem ostrzeżenia i zachowałem się nieodpowiedzialnie.

       - Dobrze, że chociaż umiesz przyznać się do błędu. Teraz musisz zastanowić się, jak postąpić w tej sytuacji - rzucił szatyn.

       - Wiem, tato… Tylko nie wiem, co mam zrobić… Wszystko nie byłoby tak skomplikowane, gdyby nie fakt, że to, co Lili urodzi, będzie jakimś potworem…

       Victor spojrzał na syna i stwierdził:

       - Też tak uważam… Jedno jest pewne, będzie bardzo trudno wyjaśnić Elizabeth, że to dziecko jest złem i że stanowi zagrożenie.

       Rafael już chciał coś odpowiedzieć, jednak nim zdążył to zrobić, usłyszał głos siostry, która nie wiadomo kiedy pojawiała się na schodach.

       - O czym w ogóle mówicie?

       Obaj obrócili się w jej stronę, a starszy z nich mruknął:

       - Lauro, proszę, nie wtrącaj się do tej rozmowy…

       - Tato, przestań traktować mnie jak małą dziewczynkę, jeżeli nie zauważyłeś, już nią nie jestem - szepnęła brunetka, po czym zwróciła się do brata - Rozumiem, że jesteś w szoku, ale oskarżanie nienarodzonego dziecka o to, że jest potworem, to chyba lekka przesada, braciszku, nie uważasz?

       Chłopak posłał wilczycy zdumione spojrzenie, po czym powiedział:

       - Słuchaj, ty nic nie rozumiesz… Tata ma rację, nie powinnaś się wtrącać.

       Dziewczyna jednak, nie słuchając, zeszła ze schodów, po czym oparła się o blat i spoglądając przez okno, mruknęła:

       - Nic nie rozumiem? Naprawdę tak myślisz? Jeżeli tak, to mylisz się… Rozumiem wszystko. Boisz się, że ten malec będzie jakimś wcieleniem zła z legendy, o której mówiła nam ciotka. Boisz się, że przez ciebie będzie cierpieć wiele istot. Boisz się, że popełnisz fatalny w skutkach błąd, którego będziesz żałował do końca życia. - Spojrzała na bruneta i patrząc się w jego ciemne oczy, kontynuowała - Lili obawia się tego samego. Kiedy ty siedziałeś sobie na Syberii, dużo z nią rozmawiałam. Ona też czuje takie same obawy, ale chce dać waszemu synowi szansę, by udowodnił, kim tak naprawdę jest. Elizabeth bez względu na to, co ktoś jej powie, chce dać szansę temu dziecku. Każda matka, która kocha swoje dziecko, tak postąpi… - Przerwała na moment, po czym jeszcze intensywniej wpatrując się w brata, dodała - Poza tym mnie też poniekąd można nazwać potworem, a mimo tego ty i tata mnie kochacie…

       Rafael był zbyt zszokowany, by coś jej odpowiedzieć, dlatego po chwili odezwał się Victor.

       - Lauro, co ty wygadujesz?

       Wilczyca uśmiechnęła się pod nosem i przymykając oczy, rzuciła:

       - Zabiłam własną matkę, by przyjść na świat, więc jak inaczej można mnie nazwać...?

       - Lauro, rozmawialiśmy na ten temat tyle razy… - przerwał córce szatyn, na co ta rzekła spokojnym głosem:

       - Wiem, ale to prawda… Gdyby nie to, że ja się pojawiłam, mama żyłaby nadal. Poza tym, tato, ty najlepiej ją znałeś, więc sam powiedz, czy gdyby wiedziała, że przy moich narodzinach umrze, chciałaby, bym nie pojawiła się na świecie? Sam powtarzałeś mi, że ona zrobiłaby dla mnie wszystko i kochała mnie, choć nie zdążyła mnie poznać. Czy nie tak? Albo czy któryś z was… chciałby zmienić przeszłość, by uratować mamę, ale za to stracić mnie…?

       - Lauro… - szepnął Victor, jednak dziewczyna z lekkim westchnieniem kontynuowała:

       - Zrozumcie, skoro wy nie odważylibyście się zmienić przeszłości dla mojej matki, nie możecie oskarżać, potępiać czy nie rozumieć tego, że Lili kocha tego chłopca ani oczekiwać, że się go wyrzeknie. Ona jest teraz matką, a każda normalna kobieta w takiej sytuacji nie pozwoli skrzywdzić własnego dziecka, chociażby mówiono, że to dla czyjegoś dobra.

       - Ja to rozumiem, ale jeżeli to dziecko jest tym z przepowiedni…? - odparł po chwili Rafael zrezygnowanym tonem.

       - Nawet jeżeli to prawda, to będziecie mieć tego świadomość i będziecie go obserwować. Przecież mordercą nie staje się z dnia na dzień. Kiedy zauważycie, że dzieje się coś niepokojącego, będziecie mogli zareagować. Dlatego ten malec będzie potrzebował od nas wszystkich dwa razy więcej miłości i uwagi niż normalne dziecko.

       - Lauro… Jesteś jeszcze bardziej podobna do matki niż na to wyglądasz… - stwierdził Victor, wpatrując się w córkę z mieszanką wzruszenia i podziwu, a Rafael wstał z krzesła, podszedł do siostry i przytulając ją, szepnął jej do ucha:

       - Wiesz, kocham cię… Jesteś o wiele mądrzejsza i dojrzalsza niż wskazuje na to twój wiek, siostrzyczko…

***

       Elizabeth siedziała w kuchni i wpatrywała się w widok za oknem. Gdy Tom streścił jej rozmowę z wilkołakiem i powiedział, że Rafael, gdy tylko przemyśli sobie wszystko, przyjdzie z nią porozmawiać, kamień spadł jej z serca. Nie chciała się do tego przyznać, ale tak naprawdę obawiała się, że Rafael nie będzie chciał jej już widzieć…

       Dziecko poruszyło się, na co ona pogłaskała się po brzuchu i lekko się uśmiechając, rzuciła:

       - Wiem… Ja też chciałabym, by tata wszystko zrozumiał… - W jej zielonych oczach zebrały się łzy, przez co kontynuowała łamiącym się głosem - Na pewno tak będzie… Zobaczysz, on zrozumie…

       Otarła łzy rękawem i ponownie spoglądając w szybę, zatopiła się w myślach.

       Dlaczego nikt nie rozumiał, że chce po prostu pozwolić swojemu dziecku dorastać przy niej? Że kocha je tak mocno, że poświęciłaby dla niego wszystko, co ma? Czemu wszyscy już skreślili jej syna i uważają go za potwora, choć nie zrobił nic złego?

       Do rozwiązania zostały jej jeszcze trzy miesiące. Już nie mogła się doczekać, by naprawdę zobaczyć swojego malca i wziąć go w ramiona… Nagle przypomniała sobie, że mały braciszek Gabryela i Daniela będzie od niego ledwie kilka miesięcy starszy, więc będą mogli się ze sobą bawić. Było jej go jednak tak żal… Nie wyobrażała sobie, by ona kilka dni po urodzeniu synka popełniła samobójstwo i zostawiała go samego. Co prawda z tego, co wiedziała, Gabryela w liście pożegnalnym prosiła swoich synów, by się nim zaopiekowali, ale sama świadomość, że z własnej woli osierociłaby swoje dziecko, przerażała ją.

       Westchnęła i spojrzała na swój zaokrąglony brzuch, po czym uśmiechnęła się leciutko i pogłaskała go.

       Już niebawem będzie mogła przytulić swoje maleństwo… Swojego syna…

 ***

       Wampir o czekoladowych włosach przejechał dłonią po jedwabistej skórze ramienia arystokratki leżącej obok niego na wielkim łożu. Ta obróciła się do niego i wpatrując się w jego oczy, rzuciła:

       - Powiedz, jak ty to robisz, że gdy jestem z tobą, zapominam o całym świecie? Ech, mogłabym nie wychodzić z sypialni przez cały rok albo i dłużej - mruknęła po chwili, wzdychając i przymykając na chwilę powieki.

       Mężczyzna uśmiechnął się zawadiacko i nachylając się, szepnął jej na ucho:

       - No cóż, Ev… Można powiedzieć, że to przez lata praktyki. - Po tych słowach odsunął się od jej twarzy, objął jej policzek i rzucił pociągającym głosem - Nie spodziewałem się, że nasza znajomość potoczy się... w taki sposób.

       Dziewczyna zachichotała i szepnęła:

       - Cóż, Dan… Jeżeli o mnie chodzi, nie powiem, że żałuję…

       Eva Hell po swoim pierwszym spotkaniu z tajemniczym arystokratą niemal nieustannie o nim myślała. Zastanawiała się, kim jest, czego chce… Kiedy więc po niecałych trzech tygodniach od jej wizyty znów dostała zaproszenie od Dana, oczywiście skorzystała z niego. Początkowo rozmawiali o błahych sprawach bądź o rodzinie Hell, później jednak wampir zaproponował, że oprowadzi ją po swojej posiadłości. W trakcie spaceru po wspaniałym dworze trafili do jednego z pokoi gościnnych. Eva zaczęła z ciekawości rozglądać się po pomieszczeniu, a w końcu od niechcenia usiadła na łóżku i uśmiechając się zawadiacko, stwierdziła, że piękniejszej posiadłości nie widziała. Gospodarz przyglądał jej się przez chwilę, po czym bez słowa pchnął ją na łóżko i nie czekając na jej reakcję, pocałował… Od tego dnia Eva Hell i Dan zostali kochankami.

       - Ja tym bardziej, moja droga - powiedział czarującym tonem, po czym zatopił w jej wargach swoje.

       Nie minęło pięć minut, gdy szatyn usiadł na łóżku i zaczął się ubierać. Gdy zapinał koszulę, dziewczyna, wpatrując się w niego, zapytała opanowanym głosem:

       - Powiesz mi wreszcie, po co tak naprawdę zaprosiłeś mnie do siebie po raz pierwszy?

       Wampir, nie spoglądając na nią, tylko dalej zajmując się swoją koszulą, mruknął:

       - Już ci mówiłem. Chciałem kilku informacji o twoim bracie i jego żoneczce.

       Arystokratka gwałtownie wstała i zarzucając mu ręce na szyję, odparła z uśmieszkiem:

       - Tak, wiem, mówiłeś mi… Tylko ciekawi mnie, jaki masz w tym cel? Nie powiesz mi chyba, że tak zupełnie bez powodu chciałeś tych informacji? Może nie jestem tak przebiegła jak moja matka, ale nie jestem też tak naiwna, by uwierzyć w tę wersję. Poza tym chyba wiem, kim jesteś, drogi DANIE… - dokończyła uwodzicielskim głosem, muskając wargami jego policzki.

       Wampir uniósł kącik ust i odpowiedział:

       - Doprawdy, wiesz? No to słucham, kim według ciebie jestem?

       Kobieta jeszcze mocniej objęła go rękami i wyszeptała do ucha jedno słowo. Imię, którego mężczyzna od tak dawna nie słyszał z niczyich ust prócz Etenana, swego wiernego sługi.

       Dan obrócił do niej twarz i rzucił spokojnym tonem:

       - Cóż, jesteś bystrzejsza niż myślałem… Nie przeszkadza ci to?

       Brunetka odsunęła się od niego i wzruszając ramionami, rzekła:

       - Niby dlaczego? Chciałam przecież zostać żoną własnego brata, a to jest chyba bardziej... niestosowne. Jeżeli natomiast chodzi o to, że się domyślałam, to nie było to przecież takie trudne… - Ponownie zbliżyła się do niego i całując jego szyję, kontynuowała - Wiesz więcej o historii mojej rodziny niż ja, masz pełno drobiazgów z zamierzchłych czasów, których nie sposób znaleźć, a co dopiero kupić, masz za służbę samych arystokratów, no i to imię, Dan… - Tu spojrzała w jego tęczówki i mruknęła - Nie myślałeś chyba, że jestem tak głupia, by zmylił mnie taki skrót twojego imienia? Wystarczy przecież dodać tylko odpowiednią literkę…

       - No tak… Byłem nieostrożny - powiedział, uśmiechając się pod nosem, po czym stwierdził -Skoro wiesz już o mnie tyle, to mogę coś ci wyjaśnić… Wiesz, założycielki rodu Hell i Hiou były swoim największymi przyjaciółkami, a stały się wrogami… Pewnej osobie zależy na tym, by taka sytuacja trwała przez wszystkie pokolenia tych rodów, gdyż ma wtedy zapewnionych służących. Dlatego zdziwił mnie ślub twojego brata.

       Hell przez pewien czas milczała, bacznie wpatrując się w mężczyznę, aż w końcu mruknęła tylko:

       - No proszę… Nie powiem, ciekawie to brzmi. A mógłbyś mi powiedzieć coś więcej na ten temat?

       Wampir uśmiechnął się, wstał i nachylając się, namiętnie pocałował czarnowłosą, po czym wymruczał:

       - Może później o tym porozmawiamy. Teraz się ubierz…

       Oderwał się od Evy, spojrzał w jej szmaragdowe oczy i wyszedł.

Wątki, które warto sobie przypomnieć:

¹ Księga I: Epilog

² Księga I: rozdział V - „Układ”

No więc tak, po długiej przerwie nareszcie udało mi się napisać co nieco…

Cóż, rozdział jest, jaki jest ,ale cóż, niektóre wątki muszą być… Mam nadzieję, że mimo wszystko jakoś przeżyjecie :P

Co do następnego rozdziału, „Dwie twarze”, może ukaże się niedługo, kto wie…

Na dziś to tyle. Dedykacja dla wszystkich czytelników ;)