Zwykła historia zwykłej kobiety

Większość ludzi dzieciństwo wspomina z rozrzewnieniem i jako najlepsze lata w swoim życiu, gdzie było ono beztroskie, a jedyne, co napełniało serce lękiem, to nieistniejący potwór czający się pod łóżkiem… Choć zapewne taki stan w pewnym stopniu spowodowany tym, że czas zatarł ślady dawnych lęków, bólu czy zmartwień… Anastazja nie była w tym wyjątkiem. Była to przeciętnej urody kobieta o długich, ładnych włosach w kolorze gorzkiej czekolady i piwnych oczach często ukrywających się za zasłoną długich, czarnych rzęs.

Matka, choć nie była zbyt wylewna w uczuciach, to Anastazja dobrze wiedziała, że jest przez nią kochana. Dla ojca natomiast była ukochaną córeczką i oczkiem w głowie. Babcia dziewczyny rozpieszczała ją i na wszystko jej pozwalała. Miała jeszcze starszego brat Adama i młodszą siostrę Cecylię. Jak to bywa w rodzeństwie, wybuchały między nimi sprzeczki, ale każde z nich czuło się po niej okropnie i czym prędzej chciało się pogodzić.

Tak więc dziecięce lata Anastazji mijały w szczęściu, beztrosce i miłości. Jednak dzieckiem nie można być wiecznie ani też nie można cofnąć się w czasie, by znów żyć w tym cudownym świecie, gdzie otoczonym się jest najszczerszą miłością… Och, jak Anastazja tego żałowała!

Sama nie wiedziała, kiedy upłynęły te wszystkie lata i z małej, radosnej dziewczynki stała się dorosłą kobietą, która jednak nieustannie miała głowę w chmurach. Nie pojmowała też, dlaczego nie zauważyła, że ludzie i świat wokół niej tak bardzo się zmienili… Ukochana babcia zmarła, gdy dziewczyna miała czternaście lat. Siostra była niezwykłej urody i być może dlatego wyrosła na próżną, zadufaną w sobie kobietę, co niejednokrotnie sprawiało, że Anastazja czuła, że żaden chłopak nie spojrzy na nią. Adam z kolei w trakcie tych wszystkich lat odsunął się od sióstr, z którymi wcześniej miał znakomity kontakt. Miał swoje sprawy i swoich znajomych, więc co go obchodziły siostry…?

Gdy Anastazja wreszcie uświadomiła sobie, że nie jest już dzieckiem, a jej rodzeństwo ma swój własny świat, do którego nie ma wstępu, miała dwadzieścia lat. Czuła wtedy, jak w jej serce wbijają się setki cierni i rozdzierają je. Było to dla niej o tyle ciężkim przeżyciem, że nie miała komu się wygadać. Anastazja uważała, że jej przyjaciółki, a właściwie znajome, które miała (a nie było ich dużo) nie potrafiły jej zrozumieć, a poza tym nie umiała mówić o swoich uczuciach. Zawsze, gdy chciała powiedzieć, co tak naprawdę czuje, brakowało jej słów. Nie miała też chłopaka, gdyż, jak sama mówiła (i słusznie), dla nich była niewidoczna. Żaden nie zwrócił na nią uwagi, w sumie trudno zrozumieć dlaczego… Może dlatego, że miała zbyt przeciętną urodę, przez co dla nikogo nie było wystarczająco piękna…? I choć od dzieciństwa kochała książki, to w końcu stały się dla niej ucieczką od realnego świata i codziennych zmartwień.

Tylko w świecie zadrukowanych stron wszystko dobrze się kończyło, mimo iż bohaterowie mieli liczne przygodny i nieraz Anastazja drżała o ich los. To w nich mogła na powrót mieć kochające rodzeństwo czy znów być pięcioletnim dzieckiem. I, co najważniejsze, była święcie przekonana, że tylko w nich mogła poznać choć namiastkę miłości mężczyzny. Co się jednak później okazało, było nieprawdą. Kilka miesięcy po swoich dwudziestych urodzinach, gdy zaczęła praktyki w bibliotece (studiowała bibliotekoznawstwo), poznała ciemnowłosego mężczyznę imieniem Daniel. Gdy tylko przekroczył próg biblioteki, w której pracowała, przykuł jej uwagę, a gdy spojrzał na nią swoimi cudownymi piwnymi oczami, poczuła, jak jej policzki różowieją, a serce momentalnie przyspiesza. Wypożyczył dwie książki dla siostry (choć ona wtedy nie wiedziała, dla kogo one były), po czym wyszedł, a Anastazja była przekonana, że już nigdy więcej go nie spotka. Myliła się. Gdy skończyła pracę i wyszła z budynku, czekał na nią, opierając się o drzewo. Kiedy tylko ją zobaczył, podbiegł do niej i zapytał, czy nie mógłby towarzyszyć jej do domu. Szatynka był tym tak zaskoczona, że nawet nie myśląc nad tym, co robi, skinęła głową. Szli piechotą do jej domu jakieś dwadzieścia minut, w trakcie których chłopak wypytywał ją o najróżniejsze rzeczy. O imię, zainteresowania, co lubi robić w wolnym czasie… Dziewczynę nieco to peszyło, ale ku swojemu zdziwieniu, przy swoim towarzyszu nie czuła się zażenowana i nie wydawało jej się, że zachowuje się głupio (a u niej była to rzadkość, gdyż obecność mężczyzn ją krępowała).

Przez następnych kilka tygodni Daniel odwiedzał bibliotekę, w której pracowała, pod byle pretekstem, a pół roku po poznaniu się Daniel i Anastazja zostali parą…

Anastazja czuła się taka szczęśliwa. Miała kogoś, kto ją kochał i sprawiał, że nie czuła się już taka samotna, a ponadto fakt, że ma kogoś, uszczęśliwił jej rodziców, którzy już od tak dawna chcieli, by znalazła sobie jakiegoś chłopaka. Miała wrażenie, że przeniosła się do jednej ze swoich książek bądź że świat z jej ulubionych powieści przeniósł się do jej realnego życia.

Jednak wkrótce przekonała się, że tak pięknie nie było…

Chłopak po pewnym czasie zrobił się strasznie zazdrosny, zaborczy, zaczął nią dyrygować… Początkowo Anastazja nie zdawała sobie z tego sprawy, a gdy to zrobiła, starała się to sobie jakoś tłumaczyć i usprawiedliwiała ukochanego. Poza tym prawie zawsze był dla niej taki miły i taki delikatny, że nie mogła przecież mieć mu za złe tych kilka wad.

Byli ze sobą półtora roku, gdy zdecydowali się pobrać. Anastazja była szczęśliwa, a jednocześnie przerażona, kiedy wypowiadała słowa przysięgi małżeńskiej, podczas gdy ksiądz związywał jej dłoń i dłoń Daniela stułą.

Kiedy następnego dnia, zaraz po przyjęciu weselnym, weszła do mieszkania wraz ze swoim mężem, nie mogła uwierzyć, że naprawdę ma już własną rodzinę. Było to dla niej takie dziwne. Oboje byli tak zmęczeni, że ledwie przebrali się w wygodne ubrania i położyli obok siebie, a zasnęli wtuleni w sobie. Tego dnia, gdy słońce zaszło, Anastazja po raz pierwszy pozwoliła, by Daniel ściągnął z niej koszulę nocą, którą miała na sobie i by zrobił z nią to, na co miał ochotę. Niby mąż był dla niej delikatny i czuły, ale dziewczyna nie mogła odepchnąć od siebie wrażenia, że on czekał tylko na to i na niczym innym mu nie zależało. Kiedy on po wszystkim zasnął, przytulając ją, szatynka długo nie mogła zasnąć. Sama przed sobą musiała przyznać, że trochę inaczej sobie to wyobrażała. Z drugiej strony, co ona tam wiedziała, przecież tylko o tym czytała w jakichś romansidłach czy innych książkach, a one przecież nie opisują prawdy. Mimo tych tłumaczeń, nie mogła się powstrzymać i po jej policzku popłynęła łza.

Następne lata upłynęły Anastazji bardzo monotonnie. Daniel poprosił, by rzuciła pracę w bibliotece, gdyż on był lekarzem, więc z pewnością mógł utrzymać rodzinę, a chciał, by jego żona zajęła się domem i dziećmi, które chciał, by niebawem się pojawiły. Anastazja zgodziła się. Nie chciała, by przez takie głupstwo się kłócili. Niestety, mijały lata, a Anastazja nie zachodziła w ciążę. Spędzanie nocy z mężem stało się dla niej niemalże udręką. Daniel robił z nią po prostu to, co chciał, a ona nigdy mu nie odmawiała. Bo niby dlaczego…? Była przecież jego żoną…

Rodzina dziewczyny nie wiedziała, że ona nocami płacze, a dniami zajmuje się domem, bojąc się, że znów coś jej nie wyjdzie. W końcu nic jej nie wychodziło… Nie potrafiła porządnie posprzątać, ugotować, no i co gorsza nie potrafiła zajść w ciążę.

Jej jedyną chwilą wytchnienia, w której czuła się naprawdę szczęśliwa i wolna, były chwile, gdy brała do ręki jakąś książkę, kiedy jej męża jeszcze nie było, a wszystko w domu już zrobiła. Wtedy stawała się kim tylko chciała. Mogła być księżniczką, złodziejką, dobrym łotrzykiem czy  zwykłą dziewczyną, która przeżywa największą przygodę jej życia. W swojej wyobraźni umiała dokonać wszystkiego, a ukochany, którego miała obok siebie, kochał ją i wielbił. Choć zawsze po powrocie z wyprawy w głąb książek łzy cisnęły się jej do oczu, to musiała to robić… Jej rzeczywiste życie było gorzkie i cierpkie, a te inne życia, które miała, były słodkie, choć z nutą goryczy…

Ta historia nie nadaje się na książkę, gdyż jest zbyt banalna, zbyt nudna, pozbawiona akcji… Ale w przeciwieństwie do wielu opowieści z wydrukowanych stronic, z pewnością wielokrotnie się wydarzyła… Grana przez różnych aktorów… Z różnymi rekwizytami i różną aranżacją…

~*~

W związku z tym, że utknęłam na kilku pierwszych zdaniach następnego rozdziału PP i jakoś nie widać, bym w najbliższym czasie ruszyła z akcją dalej, postanowiłam dodać jedno z opo, które kiedyś tam napisałam. Długo zastanawiałam się, które dodać, ale po konsultacji zdecydowałam się na to…

Cóż, historię napisałam pod wpływem impulsu i że się tak wyrażę natchnienia, więc nie gwarantuję, że jest ona logiczna…

Hmm, co jeszcze powinnam napisać…? Chyba nic…

Dobra, nic nie przychodzi mi do głowy, więc miłego i do usłyszenia ;)

Suzu