Rozdział VIII

Kara

       Mała dziewczynka o srebrnych kręconych włosach płakała i siedziała na podłodze w jakimś zupełnie nieznanym sobie pokoju znajdującym się w zupełnie nieznanym jej domu. Kompletnie nie rozumiała, dlaczego miała tu zostać bez matki i ojca. Była przecież grzeczna, zawsze starała się słuchać rodziców, a tu nagle mama powiedziała, że zamieszka w pięknym pałacu i będzie traktowana jak księżniczka, ale nie będzie przy niej ani jej, ani taty. To było dla niej tak przerażające, że nie potrafiła zasnąć przez niemal całą noc.

       Nagle poczuła miły zapach, którego nie potrafiłaby opisać. Był zupełnie inny niż każdy, który wcześniej wyczuwała, choć wydawał się znajomy. Podobne wonie pojawiały się, gdy widziała tych dziwnych ludzi. Po chwili usłyszała dźwięczny kobiecy głos.

       - To nie twoja wina, kochanie, więc nie obwiniaj się. Powiedz mi, wiesz, kim są wilkołaki i wampiry?

       Dziewczynka nie podniosła głowy, którą miała opartą na kolanach i łkając odparła:

       - Wiem… Mamusia mi o nich opowiadała. A pani kim jest…?

       - Moje imię nic ci nie powie, maleńka, ale mnie nie musisz się bać.

       - Czy pani też jest taka jak ci ludzie, których tylko jak widzę i słyszę? Oni czasami są straszni, wie pani? - rzekła, podnosząc główkę.

        Jednak gdy rozejrzała się po pokoju, nikogo w nim nie było, a ten przyjemny zapach zniknął. Nie minęła sekunda, gdy do pomieszczenia, w którym się znajdowała, weszła czarnowłosa kobieta, która przez chwilę jej się przyglądała, by później ukucnąć tak, że była z nią niemal na równi i uśmiechając się, powiedzieć ciepłym głosem:

       - Cześć, mam na imię Caroline, a ty, skarbie?

       Mała zamrugała kilkakrotnie, pozbywając się łez, i odparła:

       - Penelopa, proszę pani.

       - Och, mów mi po imieniu, Penelopo, dobrze?

       Jasnowłosa pokiwała głową i uśmiechnęła się lekko. Po chwili Caroline pogłaskała ją po gęstych loczkach i wzięła na ręce. Usiadła z nią na małym łóżeczku i przytulając ją, zapewniła troskliwym tonem:

       - Wiesz, maleńka, będę się tobą opiekować i zawsze będziesz mogła mi się wyżalić.

       Nim dziecko odpowiedziało, drzwi ponownie się otworzyły i przeszedł przez nie wysoki mężczyzna o czarnych włosach, który przez kilkanaście sekund przyglądał się całej sytuacji, po czym rzekł spokojnie:

       - Caroline, możesz odejść, teraz chcę zostać z tym dzieckiem sam.

       Penelopa mocniej objęła swoją opiekunkę. Ta jednak zdjęła z szyi jej małe rączki, posadziła na łóżku i głaszcząc po główce, zwróciła się do bruneta:

       - Wasza wysokość, proszę pamiętać, że to tylko dziecko.

       - Caroline, wyjdź - mruknął tylko w odpowiedzi.

       Kobieta głęboko westchnęła, po czym bardzo powoli zaczęła wychodzić z pokoju. Pięciolatkę przez cały ten czas świdrował swoim spojrzeniem ciemnych oczu ów nieznajomy mężczyzna, którego dziewczynka tak bardzo się bała. Gdy wreszcie zostali sami, jeszcze chwilę przyglądał się jej, aż wreszcie rzucił beznamiętnym tonem:

       - Posłuchaj, od dziś będziesz mieszkać tutaj. Nie wolno opuszczać ci tego pokoju i tego obok. Chyba że ja każę cię przyprowadzić. Rozumiesz?

       Dziewczynka była tak wystraszona, że tylko pokiwała głową. Gdy to zrobiła, mężczyzna kontynuował:

       - Dobrze, teraz porozmawiamy o twoim darze. Pierwsze pytanie: od kiedy widzisz te istoty?

       Dziecko jednak nie rozumiało zbytnio, o czym mówi ten nieznajomy, a ponadto było okropnie wystraszone, więc nic nie odpowiedziało, tylko wpatrywało się w bruneta zaszklonymi oczkami. Po chwili mężczyzna zmrużył oczy i podszedł do niewielkiego stolika. Wziął z niego drewnianą szpicrutę, po czym mruknął spokojnym głosem:

       - Posłuchaj mnie, moja mała, za brak współpracy czeka cię kara.

       Podszedł do dziecka, które momentalnie skuliło się i zaczęło trząść. Biorąc jego rękę, mocno ją ścisnął, by z ogromną siłą uderzyć w otwartą dłoń dziewczynki.

       W komnacie rozległ się krzyk dziecka, a na bladoróżową pościel spadło kilka kropel szkarłatnej krwi.

***

       - Penelopo, niepotrzebnie rozdrapujesz stare rany. Mój ojciec został już ukarany.

       Jasnowłosa kobieta oderwała rękę od dłoni, na której miała ledwie dostrzegalną bliznę, spojrzała na widok za oknem, po czym odparła ponurym tonem:

       - Wiem o tym, tylko powiedz mi, czy coś mi to da? Nie. Mam zmarnowane dzieciństwo, spędziłam prawie dwadzieścia lat w zamknięciu, moi rodzice tak bardzo cierpieli… Tego nawet najbardziej okrutna kara nie zmieni. Wolałabym umieć zmienić przeszłość niż kontaktować się z wami.

       - Rozumiem, ale nikt nie może zmienić tego, co już się stało. Dobrze wiesz, że sama też bym tego chciała…

       Penelopa uśmiechnęła się pod nosem i nie pozwalając rozmówcy dokończyć, mruknęła:

       - I co, zrezygnowałabyś z tych kilku lat prawdziwego szczęścia? By je osiągnąć, złamałaś swoją przysięgę. Obie wiemy, że gdybyś została tam, gdzie twoje miejsce, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Ty żyłabyś nadal i mogłabyś pomagać swojemu synowi i siostrze, Clarinos nie stałaby się tak zgorzkniała, a Rafael miałby zupełnie inną przyszłość. Więc chyba nie tylko twój ojciec dostał karę…

       - Moich decyzji nie da się już cofnąć, choć masz rację, zostałam ukarana. Zresztą nie tylko ja… Ale Rafael nie może płacić za moje grzechy, a tym bardziej te niewinne dzieci… Możesz im pomóc. Możesz je uchronić przed nimi samymi. Gdybyś tylko…

       - Mówiłam ci, że jedyne, co mogę zrobić, to dać Rafaelowi wskazówkę i radę, nie powiem mu, co ma robić i nie wyjawię całej prawdy. Zresztą pamiętaj, że jeżeli to nie będzie on, to będzie to ktoś inny. Jej obietnica prędzej czy później się wypełni.

       Nastała chwila ciszy. Jedyne, co można było usłyszeć, to dźwięki tykającego zegara. W końcu łowczyni usłyszała błagalny głos.

       - Rozumiem… Ale mimo to proszę cię, zrób to, co możesz... To mój syn…

       Jasnowłosa uśmiechnęła się pod nosem i mruknęła:

       - Cóż, nawet zza grobu go chronisz. Jesteś cudowną matką… - Po chwili westchnęła i dodała -Już wcześniej powiedziałam, że dam mu kilka wskazówek, więc to zrobię.

       - Dziękuję… Jesteś naprawdę dobrą kobietą.

       Penelopa westchnęła i spokojnym, pozbawionym jakichkolwiek uczuć głosem odparła:

       - Mylisz się, nie jestem dobra, tylko chcę naprawić błędy pierwszych Wybranek. Wiesz przecież, że to one wszystko zaczęły. Może dlatego tak wyglądało moje życie - dodała w zamyśleniu.

       - Nie wiem, czy to dlatego, ale żadna Wybranka nie miała łatwego i usłanego różami życia…

       Łowczyni spuściła wzrok i cichym głosem rzuciła:

       - Rozumiem… No, ale nieważne. Chyba już pora na ciebie, nie uważasz?

       Na te słowa kobieta nie dostała odpowiedzi, a kojący i przyjemny zapach rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając jedynie krystalicznie czyste powietrze.

***

       Czarnowłosa wampirzyca usiadła obok Kage, który siedział w salonie i opierając podbródek na splecionych dłoniach, ze smutną miną wpatrywał się w ogród widoczny za ogromnym oknem. Położyła mu dłoń na ramieniu i wyszeptała łagodnym tonem:

       - Myślisz o Ayi, co…?

       Mężczyzna, nie odrywając wzroku od ogrodu i uśmiechając się pod nosem, mruknął:

       - Dlaczego nigdy nie potrafię zataić przed tobą moich uczuć…? - Po czym dodał posępnie -Masz rację, nieustannie o niej myślę. Martwię się tym, jak ona sobie radzi, a gdy pomyślę, że jest sama z Michaelem i o tym, co on może z nią robić… - Zacisnął dłoń w pięść, a po chwili westchnął - Czemu akurat ją to spotyka?

       - Kage, przestań… Proszę… - rzekła wampirzyca łamiącym się głosem, przytulając się do arystokraty, który po chwili objął ją i wyszeptał czułym, drżącym tonem:

       - Maaya, wybacz mi… Ciągle użalam się nad sobą, zapominając, że przecież ty cierpisz tak samo albo i jeszcze bardziej. Przepraszam…

       Kobieta zaczęła trząść się i szlochać w ramionach wampira, a po chwili powiedziała:

       - Kage, tak bardzo się o nią martwię i za nią tęsknię…

       - Wiem, ja też… - rzekł uspokajająco jasnowłosy, głaszcząc Maayę po głowie i mocno ją do siebie przytulając. Kobieta dopiero po chwili nieco się uspokoiła. Gdy to zrobiła, spuściła wzrok i szepnęła:

       - Gdybyśmy chociaż wiedzieli, co u niej słychać… Od ponad dwóch tygodni nie dostaliśmy od niej żadnej wiadomości.

       - Wiem, kochanie…

       Arystokrata jeszcze mocniej ją przytulił i ucałował ją w czoło. Po chwili namysłu warknął zdenerwowany:

       - Maaya, musimy się dowiedzieć, co się dzieje z naszą córką. Michael nie może przecież zabraniać mi się z nią widywać. Nie widziałem jej od ponad dwóch miesięcy. Jutro do niej pojadę i sam się przekonam, jak wygląda sytuacja.

       Brunetka uniosła na męża wzrok i kiwając głową, poprosiła ze szklącymi się oczami:

       - Kage, pozdrów ją ode mnie i ucałuj…

       Wampir uśmiechnął się do niej i ujmując jej policzki, odparł:

       - Oczywiście. Na pewno będzie bardzo szczęśliwa, gdy to zrobię.

       Następnego dnia przed południem Kage udał się na spotkanie z córką, nie mając pojęcia, że jego wizyta przyniesie Ayi więcej bólu niż radości.

***

       Aya siedziała za stołem i wpatrywała się w widok za oknem. Trzy miesiące małżeństwa płynęły monotonnie i okropnie powoli.

       Wydawało jej się, że minęły całe wieki od czas, gdy ostatni raz widziała matkę i ojca. Tak jak przypuszczała, Michael nie dotrzymał obietnicy i ani razu nie widziała się z ojcem. Mimo tego mąż był dla dziewczyny miły i od czasu do czasu dawaj jej jakieś rady bądź pouczał ją. Czasami czuła się jak dziecko, które jest karcone i upominane przez ojca. Tak bardzo chciała zobaczyć tatę, mamę… Chciałaby znów poczuć się wolna i nie musieć bać się tego, co tym razem zrobi mąż…

       Westchnęła, gdy wyczuła, że do salonu zbliża się Michael. Zastanawiała się, czy nie uciec do pokoju, by nie musieć go oglądać, jednak koniec końców musiała przyznać, że jeżeli Hell chce się z nią widzieć, i tak to zrobi, więc nie było sensu uciekać. Siedziała zatem i czekała na wampira, mając nadzieję, że Michael nie spowoduje znów, że będzie przerażona, a łzy same będą cisnęły się jej do oczu.

       Gdy arystokrata przekroczył drzwi salonu i zobaczył Ayę, uśmiechnął się pod nosem, podszedł do niej i całując ją w czubek głowy, rzucił:

       - Mam dla ciebie niespodziankę, Aya-chan.

       Czarnowłosa spojrzała na niego i z niedowierzaniem zapytała:

       - Zaprosiłeś mojego tatę…?

       Mężczyzna westchnął i mruknął:

       - Nie… Mówiłem ci, że zaproszę go, gdy będzie to możliwe, a na razie tak nie jest. Ale kto wie, może już niedługo - dodał, nachylając się i szepcząc jej do ucha.

       Wampirzyca spuściła wzrok i mruknęła:

       - Doprawdy? Mam już dość twoich kłamstw, powiedz po prostu, że już nie zobaczę rodziców…

       Brunet usiadł obok niej i wpatrując się w nią, odparł:

       - Mówię prawdę, trochę cierpliwości, kochanie. W międzyczasie mam to dla ciebie to - dodał, wyciągając i kładąc na stole białą kopertę.

       Aya przeniosła wzrok na wiadomość i ze zdziwieniem zapytała:

       - Co to?

       Hell uśmiechnął się i rzucił wesoło:

       - Sama się przekonaj.

       Wampirzyca wzięła kopertę, po czym otworzyła ją. Okazało się, że było to zaproszenie na przyjęcie z okazji urodzin Julii Gessner. Po przeczytaniu wiadomości spojrzała na męża i rzuciła:

       - To ma mnie ucieszyć? Niby czemu tak uważasz?

       Ciemnowłosy uśmiechnął się i podpierając głowę ręką, odparł:

       - Ciągle narzekasz, że się nudzisz i siedzisz zamknięta, więc za trzy dni pojedziemy do Niemiec się rozerwać, a ponadto wyjdziesz z domu. To chyba powinno cię ucieszyć, prawda?

       Aya przez chwilę wpatrywała się w niego, aż w końcu, patrząc gdzieś w bok, mruknęła:

       - Może masz rację…

       Na te słowa mężczyzna uśmiechnął się pod nosem. Obejmując żonę, szepnął:

       - Dla ciebie wszystko, moja droga. Bądź tylko grzeczną dziewczynką, a dostaniesz jeszcze więcej.

       Po tych słowach pocałował ją w policzek i wyszedł.

***

       Następnego dnia przed południem Aya siedziała w pokoju wraz z wyglądającą na około trzydzieści lat ciemnowłosą pokojówką spisującą listę rzeczy, które Aya chciała mieć, by móc je później kupić. W pewnym momencie, ku jej ogromnej radości, ale i zaskoczeniu, wyczuła dobrze znany sobie zapach. Miała wrażenie, iż zaraz rozpłacze się ze szczęścia, że wreszcie zobaczy Kage.

       Aya nie spodziewała się, że Michael naprawdę zaprosi tu jej ojca, ale pomyślała, że może po wczorajszej rozmowie postanowił jednak to zrobić. Szybko wstała i już miała wybiec ojcu na spotkanie, gdy zjawił się Michael. Gdy zobaczył ,że wampirzyca zmierza wyjść, spojrzał na nią i mruknął:

       - Dokąd się wybierasz?

       Dziewczyna uniosła na niego spojrzenie swoich szarych oczu i odparła zaskoczona:

       - Jak to dokąd? Przecież czuję, że jest tu mój tata, to chyba oczywiste, że idę się z nim zobaczyć…

       Arystokrata spojrzał na służącą i rzucił spokojnym, a jednocześnie władczym głosem:

       - Harriet, wyjdź, później dokończycie.

       Kobieta spojrzała niepewnie na małżonkę dziedzica Hell, ale gdy arystokrata powtórzył jej imię, dygnęła i wyszła z pomieszczenia. Aya tymczasem z niedowierzaniem wpatrywała się w ciemnowłosego wampira i w końcu wydukała:

       - Michael, co to ma znaczyć…?

       Wampir posłał jej groźne spojrzenie. Odwracając się do niej plecami i kierując się do wyjścia, mruknął:

       - Posłuchaj, kochanie, bądź grzeczną dziewczynką i siedź tu, póki nie pozwolę ci wyjść. Muszę wyjaśnić z twoim tatusiem, czemu wpada tu bez zapowiedzi i pozwolenia…

       Aya, gdy tylko zorientowała się, do czego zmierza brunet, chciała wybiec z pokoju, jednak nim dobiegła do drzwi, Hell zdążył już zamknąć je na klucz. Gdy szamotała się z klamką, usłyszała jeszcze głos męża:

       - Aya, wybacz, ale na razie musisz tu zostać, później porozmawiamy.

       Po wypowiedzeniu tych słów Hell udał się na spotkanie Kage Hiou. Gdy szedł korytarzem, spotkał dwóch swoich pracowników, którym nakazał:

       - Moja żona zapewne za chwilę wyważy drzwi sypialni, więc odprowadźcie ją do niej z powrotem. Jeżeli opuści to piętro, to policzę się z wami, czy to jasne?

       Mężczyźni przytaknęli, po czym oddalili się. Michael tymczasem zszedł na dół, gdzie w salonie czekał Kage, który, gdy tylko zobaczył, jak schodzi ze schodów, warknął:

       - Co tu się dzieje, do diabła?! Czemu słyszę płacz Ayi?!

       - Witaj… - zaczął spokojnie, po czym równie opanowanym głosem kontynuował,  przeszywając rozmówcę wzrokiem - Mojej żonie nic złego się nie dzieje, to powinno ci wystarczyć. Ale powiedz mi, czemu zawdzięczam twoją wizytę, skoro nie dostałeś zaproszenia ani nawet nie powiadomiłeś mnie, że zamierzasz nas odwiedzić?

       Hiou przez krótki moment wpatrywał się w młodego dziedzica Hell, aż w końcu odparł z irytacją:

       - Wczoraj wieczorem przyleciałem do Anglii, by zobaczyć się z córką, a do tego nie potrzebuję twojego pozwolenia ani nie muszę informować cię, że zamierzam to zrobić. Więc zaprowadź mnie do niej albo niech ona tu przyjdzie! - dodał niemal krzycząc.

       Brunet westchnął i odparł spokojnym tonem:

       - Mój drogi Kage, Aya to moja żona, więc masz się ze mną liczyć odnośnie swoich planów spotkań z nią. Gdybyś zawiadomił mnie o tym, że chcesz się z nią zobaczyć, wiedziałbyś, że dziś to niemożliwe. Oszczędziłbyś sobie fatygi.

       Jasnowłosy patrzył na rozmówcę tak, jakby przemówił do niego w zupełnie obcym języku. Gdy już nieco się opanował, zapytał zszokowany:

       - Jak to nie jest to możliwe…? Michael, nie możesz przecież zabronić mi widywać własnego dziecka! - dokończył wzburzony.

       Arystokrata westchnął i wyjaśnił:

       - Oczywiście, że zobaczysz Ayę, ale nie dziś. Poczekaj, aż cię zaproszę. To moje ostatnie słowo. Teraz proszę cię, opuść mój dom.

       Kage nie zdążył nawet odpowiedzieć, gdyż Michael odwrócił się i po prostu wyszedł, nakazując, by dwaj jego służący, którzy akurat tam byli, odprowadzili gościa do drzwi. Nim znalazł się w swoim gabinecie, słyszał, jak Hiou wykłóca się, by w końcu dać spokój i wyjść z posiadłości.

       Gdy znalazł się w swoim gabinecie, przywołał wampiry, którym kazał w razie czego zaprowadzić Ayę z powrotem do sypialni. Gdy zapytał ich, jak wyglądała sytuacja, jeden z nich, rudowłosy, z wyglądu czterdziestolatek, odparł:

       - Pani Aya, tak jak pan przypuszczał, wyszła z pokoju, ale gdy powiedzieliśmy, że mamy rozkaz niewpuszczania jej na dół, sama udała się do pokoju.

       Michael westchnął i oddalił swoich pracowników. W duchu przeklął Kage za to, że prawie zrujnował jego plan. Chciał, by Aya odcięła się od rodziny przynajmniej na jakiś czas, by mógł ją w sobie rozkochać albo chociaż by przestała go nienawidzić. Wtedy nieważne, jak jej ojciec by się zachowywał, i tak byłaby już całkowicie jego.

       Musiał ją w sobie rozkochać, choćby miał ją do tej miłości zmusić.

***

       Aya siedziała na parapecie i tępo wpatrywała się w widok za oknem. Jakieś pół godziny temu odesłała Suzue, która jak zwykle starała się ją pocieszyć. Czuła, że zaraz zwariuje. Jedyne, na co miała ochotę, to płakać. Gdyby mogła, najchętniej rozwaliłaby cały ten dom, który był dla niej niczym innym jak złotą klatką. Gdyby chociaż dziś Michael pozwolił jej zobaczyć ojca… Ale nie, on zamknął ją w pokoju, zupełnie jakby była jakimś przedmiotem, a on jej właścicielem. Mało tego, kazał ją pilnować jakimś wampirom, by nie mogła zobaczyć się z Kage. Nie było sensu kłócić się ze służącymi, bo i tak koniec końców Hell znalazłby sposób, by przeszkodzić jej w spotkaniu z tatą. Nie widziała Michaela od momentu, gdy przyszedł poinformować ją, że musi wyjść. Nie odezwała się do niego, a on nie nalegał, by to zrobiła… Po powrocie chciał, by przyszła do jego gabinetu, jednak dziewczyna ani myślała tego zrobić.

        Położyła dłoń na zimnym szkle okna i marzyła tylko o tym, by móc albo stąd uciec, albo umrzeć. Miała dość. Chciała przestać czuć dotyk Michaela na swoim ciele, jego pocałunki, tęsknotę za domem, rodzicami, znajomymi widokami w Japonii…

        Niespodziewanie drzwi otworzyły się, a do jej uszu dobiegł opanowany głos Michaela.

       - Aya, prosiłem, byś zeszła na dół. Czemu tego nie zrobiłaś?

       Nie spojrzała na niego. Zwyczajnie nie była w stanie tego zrobić, dlatego wyszeptała tylko:

       - Nie miałam ochoty.

       - To nie powód, byś nie wykonała mojego polecenia - odparł sucho.

       Uśmiechnęła się gorzko i odwróciła głowę w stronę męża i nie zwracając uwagi na jego wcześniejsze słowa, pustym głosem zapytała:

       - Dlaczego…? Co ja ci takiego zrobiłam…?

       Mężczyzna spojrzał na nią nieco zaskoczony, na co ona, nie umiejąc już powstrzymać łez, zaczęła:

       - Dlaczego mi to zrobiłeś? Chciałam tylko zobaczyć ojca… Czy ty naprawdę nie masz pojęcia, jak bardzo brakuje mi rodziców?! A ja głupia myślałam, że to ty go tu zaprosiłeś… Czy ty w ogóle nie znasz litości?! No, odpowiedz! - krzyknęła, zanosząc się od histerycznego płaczu.

       Nie mogła już patrzeć na mężczyznę, do którego czuła obrzydzenie, wręcz wstręt, dlatego oparła głowę o zgięte kolana i od szlochu zaczęła cała drżeć. Po chwili usłyszała chłodny głos.

       - Aya, miałem do tego prawo. Już ci to mówiłem. To ja powiem, kiedy zobaczysz się z Kage, zrozumiałaś? Poza tym, uwierz mi, cała ta sytuacja mogła wyglądać inaczej, więc nie mów, że nie mam dla ciebie litości - warknął na końcu.

       Aya podniosła na niego wzrok i miała ochotę zamordować go własnymi rękoma, ale jedynie spoglądając w jego diaboliczne oczy, syknęła:

       - Niby kto ci je dał?! To, że jesteś moim mężem, nie oznacza, że masz prawo mną dyrygować, jak ci się spodoba!

       - I tu się mylisz, moja droga… Twoi rodzice naprawdę zbyt mocno cię rozpieścili, wiesz? Teraz, kiedy jestem twoim mężem, moje zdanie jest ważniejsze niż opinia Kage - odparł spokojnie, po czym ruszając w kierunku drzwi, wyciągnął z kieszeni spodni klucz.

       Dziewczyna natychmiast zerwała się z miejsca i chciała wybiec z pokoju, jednak Michael błyskawicznie złapał ją w pasie i mocno przytrzymując, by mu się nie wyrwała, zamknął drzwi, po czym zwolnił żelazny uścisk, od którego Ayi brakowało powietrza, i spokojnym głosem mruknął:

       - Teraz porozmawiamy sobie inaczej…

       - Nienawidzę cię! Wolę umrzeć niż pozwolić ci się jeszcze kiedykolwiek dotknąć, rozumiesz?! Mam cię dość, jesteś moim największym przekleństwem…! - wrzeszczała, nie mogąc się opanować. Cała gorycz tych miesięcy, które przeżyła od dnia ślubu, nagle eksplodowała w niej i musiała zostać wykrzyczana, w przeciwnym razie Aya czuła, że po prostu umrze z rozpaczy i bólu rozdzierającego ją od wewnątrz. W pewnym momencie była w takim amoku, że podniosła rękę, by spoliczkować Michaela, jednak ten złapał ją za nadgarstek i po raz pierwszy, odkąd Aya zaczęła krzyczeć, że go nienawidzi, zimnym głosem, jednocześnie przyciskając ją do ściany i wpatrując się w jej twarz, odezwał się:

       - Dość tego. Teraz masz się uspokoić i wysłuchać, co mam ci do powiedzenia. Skoro zrobiłaś się niegrzeczną dziewczynką - kontynuował, wpatrując się w nią beznamiętnym, lodowatym spojrzeniem - to pokażę ci, że nie zawsze jestem taki miły, kochanie.

       Jeszcze mocniej przytrzymał drżącą brunetkę za nadgarstki. Jedną ręką zaczął podwijać jej spódniczkę, jednocześnie całując ją po szyi.

       Początkowo Aya próbowała się wyrywać, jakoś z nim walczyć, jednak nie miała żadnych szans. Kiedy więc Michael rzucił ją na łóżko, po czym gwałtownie wpił w nią kły, pozbawiając ją resztek sił, by później bezceremonialnie zedrzeć z niej ubranie, poddała się i ze zrezygnowania, przerażenia i rozpaczy płakała, nie wiedząc jeszcze, że to wszystko będzie do niej wracać tysiące razy w nocnych koszmarach. Wówczas po raz pierwszy jej mąż jawił jej się jako demon z najgłębszych czeluści piekieł i właśnie wtedy nagle stało się dla niej jasne, że to on jest jej panem i władcą, a ona nie ma prawa nawet pisnąć…

       Wychodząc z sypialni, Michael spojrzał na leżącą na wznak żonę z przechyloną w stronę okna głową i mruknął:

       - Mam nadzieję, że to cię czegoś nauczyło. Jeżeli nie, będę musiał powtórzyć lekcję i dać ci nową karę...

       Aya nic nie odpowiedziała. Tępo patrzyła się w jeden punkt, a po jej policzku spłynęła samotna łza. Miała w głowie pustkę. Nie myślała o niczym, a poza przerażającą słabością nie czuła nic. Nie mała o tym pojęcia, ale w takim stanie, nie poruszając się nawet o milimetr, leżała kilka godzin, dopóki do pokoju jak co rano nie weszła Suzue.

        Pokojówka pojawiła się w komnacie z uśmiechem na ustach, ale gdy zauważyła stan, w jakim znajdowała się jej pani, podbiegła do łóżka i kucając, z przerażaniem zapytała:

       - Aya-sama, co się stało? Dobrze się czujesz?

       Arystokratka przez chwilę milczała, aż w końcu wypranym z uczuć głosem odparła:

       - Nic nadzwyczajnego, Suzu… Ciekawe, jak bym wyglądała, gdyby nie wampirza regeneracja… - dodała z krzywym uśmiechem.

       Szatynka pogłaska brunetkę po głowie, nie będąc w stanie nic powiedzieć. Po chwili Aya odezwała się:

       - Suzue, jestem twoją panią i masz robić to, co ci każę, prawda…?

       Służąca, nie rozumiejąc, o co chodzi czarnowłosej, pokiwała tylko głową, na co wampirzyca odparła pustym głosem:

       - Więc zabij mnie, Suzue… Proszę, zabij mnie, Suzu, ja już nie dam rady… - powtórzyła, kuląc się i wybuchając głośnym płaczem.

       Dziewczyna, kompletnie nie wiedząc, co robić, głaszcząc swoją panią po głowie, powiedziała tylko uspokajającym tonem:

       - Co ty mówisz, Aya-sama…? Proszę się uspokoić…

       Jednak Aya przez długi czas nie mogła tego zrobić. Płakała i trzęsła się, bojąc się, że to, co stało się tej nocy, jeszcze raz się powtórzy…

       Aya cały dzień spędziła w łóżku, czując przerażenie na samą myśl, że znów zobaczy swojego męża, dlatego poczuła ulgę, gdy Michael wcale nie chciał się z nią widzieć w ciągu dnia, lecz wieczorem wyczuła, że Hell zbliża się do sypialni. Serce zaczęło walić jej zupełnie tak, jakby chciało wyrwać się z piersi.

       Skulona siedziała na łóżku w białej koszuli nocnej, obejmując ramionami kolana i opierając na nich głowę tak, że czarne pasma włosów opadały jej z pleców. Gdy ciemnowłosy wampir przekroczył próg pokoju, zaczęła drżeć, jednak on jakby tego nie zauważył. Podszedł do łóżka, usiadł obok niej i spokojnym, a nawet łagodnym tonem powiedział:

       - Aya… Wiem, że to było dla ciebie nieprzyjemne, ale mówiłem ci, że jeżeli nie będziesz grzeczna, czeka cię kara, prawda?

       Brunetka pokiwała tylko głową, nie podnosząc jej, na co arystokrata kontynuował:

       - Mam nadzieję, że już czegoś się nauczyłaś, bo uwierz mi, nie chciałbym jeszcze raz cię ukarać…

       Przez chwilę w pokoju panowała cisza, aż Aya podniosła na Michaela zaszklone oczy i odparła przez łzy:

       - Będę grzeczna, tylko… Tylko nie rób tego nigdy więcej, proszę…

       Mężczyzna otarł łzy z policzków żony, po czym przytulił ją i głaszcząc po włosach, szepnął:

       - Oczywiście, Aya-chan, bądź posłuszną dziewczynką, a już nigdy więcej nie dostaniesz ode mnie kary.

      Aya nie wyrywała się. Tak bardzo się bała, że mąż znów coś jej zrobi, że siedziała tylko nieruchomo i drżała od wylewanych łez.

***

       Rafael spojrzał na dwie walizki, w które będzie musiał się spakować, starą książkę i teczkę z raportem, który z pewnością kogoś zainteresuje. Spędził na Syberii prawie pół roku. Z jednej strony ten czas wydawał mu się tak bardzo długi, ale z drugiej na pewno nie wystarczył, by dobrze poznać pałac czy życie Laury, której istnienia nawet nie podejrzewał…

       Nad powrotem zastanawiał się już jakiś czas temu, ale ciotka przekonała go, że powinien zostać dużej, w końcu nie wiadomo, kiedy nadarzy się sposobność, by mógł odwiedzić te strony. Z bliskimi kontaktował się wyłącznie przez listy. Niby wszystko było u nich w porządku, jednak nie wiedząc czemu, miał jakieś dziwne przeczycie, gdy czytał nakreślone przez nich litery.  Nawet gdy tłumaczył sobie, że tylko szuka w każdym zdaniu drugiego dna, nie mógł pozbyć się tego wrażenia.

       - Już zaczynasz się pakować? Nie za wcześnie? Przecież wyjeżdżasz za dwa dni.

       Z zamyślenia wyrwał go głos Clarinos. Spojrzał na jasnowłosą wilczycę i uśmiechając się pod nosem, odparł:

       - Nie, tak po prostu myślę…

       Królowa usiadła obok niego i przyglądając mu się, rzuciła z lekkim uśmiechem:

       - Masz to po matce. Ona też często rozmyślała nad Bóg wie czym. No a ty nad czym teraz myślałeś?

       Chłopak spojrzał w okno i wyznał szeptem:

       - Nad tym, co mnie czeka, gdy wrócę. - Przerwał na chwilę i odgarniając kilka czarnych pasm włosów, dodał - Wiesz, wyjechałem na prawie sześć miesięcy. Poza tym sama przyznasz, że czułabyś się trochę dziwnie, gdybyś wracała do chłopaka, z którym miałaś mieć jakiegoś demonicznego syna z legend, a niedawno dowiedziałaś się, że jesteś dzieckiem przyszłej królowej i powinnaś dziedziczyć tron…

       Kobieta westchnęła i kładąc mu dłoń na ramieniu, tak cicho, by nikt jej choćby przypadkowo nie usłyszał, stwierdziła:

       - Masz rację, faktycznie to nieco dziwne… Ale teraz ty i ta dziewczyna możecie spokojnie się spotykać, w końcu jesteś księciem i możesz robić, co ci się podoba - dodała z uśmiechem, po czym kontynuowała - A do tego, że twoja matka była księżniczką i następczynią tronu, prędzej czy później się przyzwyczaisz.

       - Pewnie masz rację - wzdychając odparł chłopak.

       Rafael i Clarinos rozmawiali ze sobą jeszcze jakiś czas, po czym udali się do sali tronowej, gdzie królowa pokazywała swojemu siostrzeńcowi stare manuskrypty. Niespodziewanie do pomieszczenia weszła młoda kobieta o srebrnych lokach. Chłopak dobrze wiedział, kim była ta dziewczyna. Ciotka trochę mu o niej opowiedziała, gdy zobaczył ją po raz pierwszy, więc nie zdziwiło go, że weszła do pomieszczenia bez żadnej zapowiedzi ani pozwolenia. Tylko jej wolno było zrobić coś takiego.

        Po zamknięciu drzwi przez strażników łowczyni ukłoniła się i rzekła spokojnym, pięknym głosem:

       - Chciałam coś przekazać Rafaelowi.

       Zarówno chłopak, jak i wilczyca spojrzeli na nią zaskoczeni. W końcu nieco zirytowana królowa rzuciła:

       - Penelopo, co to ma znaczyć?

       - Przekazać? Mi…? - odezwał się ciemnowłosy.

       Penelopa uśmiechnęła się pod nosem, skinęła głową i spoglądając na młodego wilkołaka, odparła spokojnym tonem:

       - Tak. Pewna osoba, która martwi się o ciebie, prosiła mnie, bym cię ostrzegła. Uważaj, chłopcze, na dziecko o rubinowych oczach, które przerażają, ale i czarują każdego. Dziecko miłości i nienawiści, rozpaczy i bólu...

       Mówiąc to, cały czas szła w stronę wilkołaka. Gdy stanęła tuż przed nim, dodała:

       - I pamiętaj, że nikt od początku nie jest zły czy dobry, a zachód i wschód słońca pozornie niczym się nie różnią…

       - Penelopo, czemu zawsze mówisz w tak pogmatwany sposób? Może tak jaśniej? - warknęła Clarinos.

       Rafael jednak nie zwrócił uwagi na słowa ciotki. Jak urzeczony wpatrywał się w kobietę, starając się wyczytać z jej twarzy, co miały znaczyć te słowa. To, co powiedziała, sprawiło, że dotychczasowe przeczucia jeszcze się spotęgowały.

       - Mówiłam ci już wtedy, gdy widziałyśmy się po raz pierwszy, że ja mówię to, co mogę. Nic więcej nie powiem - odparła łowczyni, przenosząc wzrok na królową, po czym nachylając się tak, by zbliżyć się do twarzy bruneta, szepnęła - Twoja matka jest z ciebie dumna. - Wyprostowała się, spoglądając w jego ciemne oczy i dodała - Powodzenia.

       Po tych słowach obróciła się i zaczęła wychodzić. Gdy doszła do drzwi, mruknęła jeszcze posępnym głosem:

       - I jeszcze jedno… Clarinos, mam nadzieję, że posłuchasz mojej rady, bo nigdy nie uda ci się zmienić cudzego losu. Bawiąc się w Boga, można się jedynie poparzyć…

***

       Czarnowłosy wilkołak westchnął, po czym uśmiechnął się pod nosem, widząc swój dom.  Musiał w duchu przyznać, że nie miał pojęcia, jak bardzo tęsknił za nim, za ojcem, siostrą, no i swoją Lili… Jego szczęście mąciły jedynie słowa Wybranki. Ciotka kazała mu się nimi nie przejmować, bo ona zawsze (albo prawie zawsze) mówi tak, by tego nie zrozumieć. Chłopak stwierdził, że zobaczy, co czas przeniesie, a na wszelki wypadek słowa jasnowłosej łowczyni będzie miał w pamięci.

        Jako że zbliżał się wieczór, w domu była i Laura, i Victor. Ojciec ciepło go przywitał, a siostra wręcz rzuciła się na niego. Kiedy przytulał tę nieco zwariowaną dziewczynkę, uświadomił sobie, jak przez te wszystkie lata wspierała go, nawet o tym nie wiedząc i jak mocno ją kochał. Ucieszył się w duchu, że miał dla niej taki prezent. Wiedział, że da jej dużo radości. Nie pomylił się. Kiedy pokazał egzemplarz „Romea i Julii” należący do ich matki, dziewczyna prawie się popłakała. Znalazł go, gdy ciotka pokazywała mu dawną bibliotekę Laury. Prezent był jeszcze bardziej wspaniały, gdyż na stronach tego egzemplarza ich matka zaznaczyła swoje ulubione cytaty i nawet napisała kilka komentarzy. Tylko dlaczego ojciec patrzył na niego z takim smutkiem, a zarazem złością?

       - Dokąd idziesz? - zapytał ojciec, gdy zauważył, że zmierza do drzwi.

       - Do Lili. Stęskniłem się, a poza tym muszę z nią porozmawiać - odparł, mierzwiąc sobie zdecydowanie już za długie włosy.

       Victor westchnął i opierając się o futrynę, mruknął:

       - Nie wątpię, że się stęskniłeś… No ale mniejsza z tym, idź już, bo faktycznie macie o czym rozmawiać.

       Chłopak spojrzał na szatyna pytająco, ale on nic nie odpowiedział, a brunet nie pytał. Dostatecznie długo znał ojca, by wiedzieć, że jeżeli Victor nie chce czegoś powiedzieć, to nic go do tego nie zmusi, więc tylko westchnął i wyszedł.

       Nie minęło dwadzieścia minut, gdy stanął przed domem Elizabeth. Wyczuł, że w domu są Lili i jej rodzice. Gdy przekroczył próg, z kuchni wyszli Tom i Vanessa. Mężczyzna mierzył Rafaela takim wzrokiem, jakby chciał go zabić. Jedynie wampirzyca uśmiechnęła się delikatnie, po czym rzuciła:

       - Lili jest na górze, śpi.

       - Dziękuję - odparł niepewnie, czując się, jakby był jakimś skazańcem.

       Gdy wychodził po schodach, zauważył, że Vanessa kładzie mężowi dłoń na ramieniu, jakby chciała go uspokoić. Długo się nad tym nie zastanawiał, gdyż znalazł się pod pokojem Lili, a wszystkim, co zaczęło się dla niego liczyć w tamtym momencie, było to, że za chwilę JĄ zobaczy.

       Nacisnął klamkę i wszedł do środka. Dziewczyna faktycznie spała, przykryta fioletowym kocem. Uśmiechnął się pod nosem. Wyglądała tak spokojnie i pięknie. Podszedł do łóżka i przez chwilę przyglądał się ukochanej. W końcu, nie mogąc się powstrzymać, pocałował ją w czoło.

       - To chyba zbyt piękne, by było prawdziwe… - usłyszał jej cichy szept.

       Spojrzał na nią i uśmiechając się rzucił:

       - Sama się przekonaj.

       Na te słowa dziewczyna podniosła powieki, dzięki czemu chłopak mógł zobaczyć jej szmaragdowe oczy. Uśmiechnęła się i odparła:

       - Nareszcie… Długo kazałeś na siebie czekać.

       - Wiem, przepraszam - rzucił, mierzwiąc sobie włosy.

       Niespodziewanie szatynka spoważniała, westchnęła i spuszczając wzrok, szepnęła:

       - Trochę się zmieniło w trakcie twojego pobytu na Syberii…

       Po tych słowach ściągnęła z siebie koc i usiadła. Przez krótką chwilę nie wiedział, o co chodzi, lecz gdy spojrzał na jej zaokrąglony brzuch, zrozumiał wszystko.

       Nie mógł w to uwierzyć… Jak mogło do tego dojść?!

       Nogi odmówiły mu posłuszeństwa i bezwiednie upadł na kolana. W tamtym momencie nie było go stać na nic innego, jak tylko wpatrując się w Elizabeth, wyszeptać:

       - Lili, co myśmy narobili…?

I oto po wielkich trudach i znojach udało mi się dokończyć rozdział…

Ech, jeżeli ktoś czekał na rozdział, to przepraszam, ale dla usprawiedliwienia powiem, że zaczęłam go pisać dawno, dawno temu, ale przez sesję, a później brak weny dokończyłam dopiero na dziś…

Sesja jakoś poszła (mimo różnych perypetii z sekretarkami w roli głównej -.-), a do nowego semestru został mi zaledwie tydzień D: (jak ja wrócę do ciągłego zakuwania i w ogóle do braku czasu na cokolwiek? T.T) Co do najbliższego rozdziału, nie mam zielonego pojęcia, kiedy się ukaże… Wracam na zajęcia, cierpię na brak weny na cokolwiek innego niż nadrabianie zaległości w książkach czy filmach, anime itp., więc możliwe, że trochę to potrwa… Jeżeli przerwa będzie wyjątkowo długa, to mogę, jeśli chcecie, opublikować jedno z krótkich opowiadań, które w międzyczasie napisałam.

Muszę przeprosić za utrudnia, które mogą wystąpić z powodu zmiany mojego bloga na bardziej prywatny, niestety byłam zmuszona do tego.

Dedykacja dzisiejszego rozdziału należy się Ayi, która wspierała mnie i poganiała, dzięki czemu zapewne w ogóle udało mi się skończyć rozdział.

Hmm, chyba coś jeszcze miałam pisać, ale cóż, skleroza nie boli ^ ^’

Pozdro i do usłyszenia,

Suzu