Rozdział VI

Pierwszy płomień

      Eva spojrzała na jasnowłosego wampira ze zdumieniem, po czym przeszywając go chłodnym spojrzeniem, zapytała:

      - Kim jest twój pan?

      - Panno Evo, jeżeli mój pan zechce wyjawić ci swą tożsamość, zrobi to osobiście. Oczywiście jeżeli przyjmiesz jego zaproszenie - dodał po chwili.

      - A może wyjawisz mi choć swoje nazwisko, Etenanie? - zapytała, mrużąc oczy.

      Mężczyzna spojrzał na nią i uśmiechając się lekko, odparł:

      - Panienko, nie mogę wyjawić ci swego nazwiska, gdyż go nie posiadam. Od zawsze byłem tylko i wyłącznie Etenanem.

      Brunetka spojrzała na niego zaskoczona, lecz nim coś odpowiedziała, jasnowłosy wyjął z kieszeni marynarki jakąś kopertę i podając jej ją, powiedział spokojnym głosem:

      - Mój pan kazał mi, nim panienka zdecyduje, czy wyrazić zgodę na jego poznanie, wręczyć panience ten list.

      Koperta była śnieżnobiała, bez żadnych szczególnych nadruków czy znaków. Gdy ją otworzyła, przekonała się, że papier, na którym została napisana wiadomość, mimo iż również śnieżnobiały, w lewym dolnym rogu ma znak przypominający pojedynczy język ognia. Nic nie odpowiadając na wcześniejsze słowa, zaczęła czytać list od tajemniczego nieznajomego.

     

      Panno Hell,

      W pierwszych słowach mego listu chciałbym wyrazić moje uszanowanie i podziw dla córki rodu Hell.

      Jak przypuszczam, zapewne jesteś nieco zdziwiona wizytą mojego sługi, zwłaszcza że go nie znasz. Zapewne też zaskoczy Cię moja prośba o nasze rychłe spotkanie. Jednakże liczę na to, iż wyrazisz zgodę, byśmy mogli osobiście porozmawiać. Pragnąłbym tego z całego serca. Czuję, że mamy wiele tematów, które moglibyśmy poruszyć. Jeżeli zachciałabyś złożyć mi wizytę, wówczas sprawiłabyś mi niezmierną radość i moglibyśmy lepiej się poznać.

      Licząc, że przyjmiesz moje zaproszenie, poinformowałem mojego sługę, by w razie czego był twoim przewodnikiem i bezpiecznie zaprowadził Cię na miejsce spotkania. Ma to zrobić dwa dni po otrzymaniu przez Ciebie tegoż listu.

      Żywię nadzieję na rychłe spotkanie i owocną znajomość.

Szczerze oddany przyjaciel

      PS. Życzyłbym sobie, byś nie wspominała nikomu o mojej prośbie i o prawdziwym celu wizyty Etenana.

     

      Eva przeniosła spojrzenie z kartki na wampira i odparła beznamiętnym tonem:

      - Zgoda, spotkam się z twoim panem.

      - Dziękuję, panno Hell. Uszczęśliwisz tym mojego pana - odparł, lekko się kłaniając.

      - Nie wątpię… - mruknęła, uśmiechając się pod nosem.

      - Mój pan rozkazał mi w takiej sytuacji przybyć po ciebie, panno Evo, za dwa dni. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu?

      Brunetka westchnęła i kręcąc przecząco głową, odparła spokojnie:

      - Nie, w najmniejszym stopniu.

Po tych słowach przystojny mężczyzna ukłonił się i uśmiechając się pod nosem, rzucił na pożegnanie:

- Tak więc do zobaczenia, panno Hell.

Minutę później brunetka została w pomieszczeniu sama. Ponownie spojrzała na list, który zostawił jej dziwny arystokrata. Westchnęła i biorąc go do ręki, usiadła na sofie, wpatrując się w białą kopertę.

„Chyba nie powinnam umawiać się z kimś, o kim nic nie wiem… Ale cóż, bez ryzyka nie ma dobrej zabawy”, pomyślała, unosząc lekko kącik ust.

- Kto to był i czego od ciebie chciał?

 Z zamyślenia wyrwał ją głos matki. Westchnęła i przenosząc na białowłosą kobietę swe zielone oczy, odparła spokojnie:

- Powiedzmy, że dawny znajomy…

Amica zmrużyła oczy i mruknęła:

- Eva, wiesz, że nie znoszę, gdy mnie okłamujesz. Jeszcze raz pytam, kim był ten mężczyzna?

Czarnowłosa spojrzała na matkę i intensywnie się w nią wpatrując, odpowiedziała:

- A ja jeszcze raz ci mówię, mamo, to stary znajomy.

Wyrocznia spiorunowała córkę wzrokiem i obracając się na pięcie, warknęła:

- Rób, jak chcesz, tylko później nie przychodź do mnie z płaczem.

Po tych słowach wyszła, a Eva oparła się o podparcie sofy i zamknęła na chwilę oczy. Strasznie zaciekawił ją pan tego całego Etenana. Przecież Etenan był arystokratą, dlaczego więc służył temu nieznajomemu? Niby niektórzy arystokraci z własnej woli byli sługami innych, ale niemal zawsze byli to członkowie rodzin pierwotnych, a nie jakiś przeciętny arystokrata. Wynikało więc z tego, że jej tajemniczy wampir nie był znów taki zwykły jak można byłoby przypuszczać na pierwszy rzut oka.

„Cóż, tak czy owak niebawem się o tym przekonam …”

      To dziwne, ale na samą myśl o spotkaniu tego nieznajomego przez jej ciało przechodziły dreszcze.

***

      Przystojny szatyn westchnął i wstał z fotela, na którym siedział. Jasnowłosa arystokratka, która siedziała obok niego i koniuszkami palców muskała jego ramię, uniosła na niego wzrok swoich bursztynowych oczu i lekko drążącym głosem zapytała:

      - Panie, idziesz gdzieś?

      Mężczyzna uśmiechnął się i spoglądając na dziewczynę, rzucił uspokajającym tonem:

      - Moja droga, nie martw się, niedługo wrócę. Teraz zajmij się na chwilę sobą.

      Wampirzyca pokiwała głową i przygryzając lekko wargi, poskarżyła się:

      - Panie, jestem głodna…

      Wampir uśmiechnął się z wyrozumiałością, po czym podszedł do niej i ujmując jej twarz, stwierdził:

      - Nie mogę pozwolić, by moja nowa laleczka cierpiała, więc nie martw się, dostaniesz coś smacznego, ale jak wrócę.

      Po tych słowach, nie czekając na jej reakcję, wyszedł. Szedł wąskimi korytarzami swojej posiadłości, aż w końcu znalazł się przed niewielkimi, niczym niewyróżniającymi się drzwiami, za którymi znajdował się jego największy skarb. Nacisnął klamkę i wszedł do komnaty. Było to niewielkie pomieszczenie, w którym nie było okien, a jedynym źródłem światła był piękny diamentowy żyrandol. Oprócz niewielkiej kamiennej kolumny, na której stała złota misa wysadzana diamentami, brylantami oraz czarnymi perłami, nie było tam nic. Podszedł do naczynia, zerknął na krystalicznie czystą wodę, po czym dotknął jej gładkiej powierzchni koniuszkami palców. Gdy wyciągnął dłoń, woda, która poprzednio była krystalicznie czysta, zaczęła mienić się najróżniejszymi barwami. W końcu barwy zaczęły przedstawiać konkretny obraz. Dwie małe dziewczynki w bogato zdobionych sukienka stały nieruchomo i wpatrywały się w coś szeroko otwartymi oczami barwy brązu. To nie były zwykłe dziewczynki, to były bliźniaczki. Po kilku sekundach ktoś do niech podszedł i położył na ich główkach dłoń zakończoną okropnie długimi paznokciami. To, że była to kobieta, można było wnioskować jedynie po niezwykle czarnej sukni i końcówkach długich do pasa złotych loków. Na tym obraz się skończył.

      „Hm… Ciekawe... Dopiero co młodziutka dziedziczka Hiou zmieniła nazwisko na Hell, a woda pokazuje mi tę scenę. Doprawdy interesujące…”

      Szatyn uśmiechnął się pod nosem i jedną tęczówką niebieską, a drugą czerwoną dalej zerkając na powtórnie czystą wodę, powiedział na głos:

      -Może mam przypomnieć sobie swoje stare grzechy…? No cóż, to możliwe, w końcu zaprzedałem duszę mojej córki, przez co wprowadziłem nienawiść pomiędzy rodami Hell i Hiou.

      Wampir znów westchnął, po czym udał się do jednej ze swoich komnat. Usiadł obok małego stoliczka, gdzie było rozłożonych kilka kart i zaczął się im intensywnie przyglądać.

      „Niebawem Elizabeth Collins urodzi swojego syna… Syn rodu Hell, nie wiedząc o tym, pragnąc Hiou, sprzeciwił się JEJ… No i mamy naszą małą, niepozorną Penelopę. Przeklętą Wybrankę… Zaczyna robić się coraz ciekawiej. Tylko czemu Etenan wyczuł dwie energie…?”

      Jego rozmyślania przerwał jasnowłosy arystokrata, który kłaniając się, powiedział spokojnym tonem:

      - Panie, Eva Hell wyraziła zgodę na spotkanie. Tak jak kazałeś, przyprowadzę ją do ciebie za dwa dni.

      Szatyn lekko się uśmiechnął, po czym mruknął:

      - To dobrze. Bardzo dobrze… Jak najszybciej muszę dowiedzieć się, jak naprawdę wyglądają relacje między Hiou i Hell. Nie wierzę, że Michael Hell i Aya Hiou pobrali się ze szczerej, odwzajemnionej miłości. - Po tych słowach spojrzał na sługę i zapytał z nikłym uśmiechem - A ty co o tym myślisz?

      Blondyn odpowiedział, jak zwykle głosem bez żadnych emocji:

      - Jeżeli pragniesz poznać moją opinię, panie… Z całą pewnością powiem, że we współczesnych pokoleniach to Hell służą JEJ i jeżeli ktoś tu jest wykorzystywany, to raczej pan Kage i jego córka…

      Szatyn spojrzał na niego i wzdychając mruknął:

      - Tak sądzisz? Czemu właśnie oni?

      - Gdy byłem z wiadomością dla panny Evy, usłyszałem fragment rozmowy jej rodziców -odparł jasnowłosy, na co jego pan, opierając rękę na dłoni i wpatrując się w karty, mruknął:

       - Cóż, może masz rację… Zobaczymy, jak wypadnie moje spotkanie z panienką Hell. - Po czym dodał, lekko się uśmiechając - W końcu mogę przejrzeć ją na wylot…

***

      Eva Hell siedziała w jednym ze swoich prywatnych pokoi i upijając łyk krwi, zwróciła się do młodego blondwłosego chłopaka, który już od pewnej chwili czekał, aż wreszcie powie, po co go wezwała.

      - Will, jeżeli ktoś by się pytał, to powiedz, że wyszłam na spotkanie ze znajomym i nie wiesz, kiedy wrócę.

      Nie patrząc na nią, młodzieniec burknął:

      - Jak chcesz.

      Wampirzyca przyjrzała mu się, po czym westchnęła, upijając kolejny łyk napoju, który miała w kryształowym kieliszku.

      - Dalej się na mnie gniewasz, co? Nie uważasz, że to trochę niemiłe z twojej strony? Dostajesz ode mnie świeżą krew, nauczyłam cię kontroli nad sobą, masz całkiem przyzwoity dach nad głową… W sumie powinieneś mi się jakoś odwdzięczyć, nie uważasz?

      Wampir zacisnął dłoń w pięść. Gwałtownie podnosząc głowę i patrząc na czarnowłosą, warknął przez zaciśnięte zęby:

      - Może to i prawda, ale gdyby nie ty, wcale bym tego nie potrzebował! - Po czym spuścił głowę, a kilka jego złotych pukli zasłoniło część jego twarzy i szepnął - Zostałem tutaj tylko dlatego, że nie chcę ryzykować, więc nie mam gdzie się podziać… A z tym „odwdzięczaniem się” to chyba ze mnie kpisz.

      Eva tylko głęboko westchnęła, po czym opierając głowę na dłoni, mruknęła beznamiętnym głosem, przeszywając chłopka spokojnymi zielonymi oczami:

      - Jesteś więc niczym bezpański pies… Tak jak on nie umiesz docenić tego, co daje ci twoja pani i kąsasz rękę, która cię karmi. W sumie czego mogłam się spodziewać po kimś, kto dał się omotać komuś takiemu jak Aya… No ale nieważne, to wszystko, możesz już sobie iść.

      Młodzieńcowi nie trzeba było powtarzać tego dwa razy. Wyszedł, nie oglądając się za siebie.

      Panna Hell, gdy tylko została w pokoju sama, przeniosła spojrzenie na ogromne okno i zatopiła się we własnych myślach. Już niebawem Etenan miał zaprowadzić ją do swojego tajemniczego pana. Na myśl o tym spotkaniu czuła jednocześnie narastające podniecenie, ale i pewnego rodzaju obawy. Niepokoiło ją to nieco. Miała tylko nadzieję, że nie będzie tego żałować.

      „No cóż, nie ma już odwrotu. Już niedługo wszystkiego się dowiem”, pomyślała z nikłym uśmiechem.

***

      Eva spojrzała na widok za oknem i aż zaparło jej dech w piersiach. To, co zobaczyła, nie mogło się równać nawet z główną siedzibą Wyroczni i jej rodziny. Miejsce, do którego zmierzała, było wręcz ogromną willą, która zapewne kiedyś była pałacem. Gdy po dwóch minutach wysiadała z samochodu, który prowadził Etenan, on rzucił z nikłym uśmiechem:

      - Witam, panno Evo, w posiadłości mojego pana.

      Po tych słowach podszedł do ogromnych drzwi i kłaniając się, otworzył je przed wampirzycą. Eva, nic nie mówiąc, przekroczyła próg i zaczęła rozglądać się po korytarzu, w którym się znalazła. Jedno było pewne. Osoba, która tu mieszkała, była naprawdę bogata. Na ścianach wisiały liczne dzieła sztuki z najróżniejszych okresów w dziejach świata, a złote zdobienia sufitu przykuwały wzrok. Dopiero głos Etenana oderwał ją od podziwiana całego tego przepychu.

      - Proszę za mną.

      Pokiwała głową i bez słowa poszła za blondynem. Po chwili znalazła się w pięknym pomieszczeniu, w którym, ku jej zdumieniu, nikogo nie było. Znajdował się tam natomiast ogromny stół nakryty śnieżnobiałym obrusem, gdzie na złotych i srebrnych tacach ułożone były najróżniejsze potrawy.

      - Za chwilę zjawi się mój pan, tymczasem proszę zająć miejsce - odezwał się blondyn, po czym wyszedł z pomieszczenia.

      Eva zajęła jedno z miejsc i zaczęła przyglądać się wystrojowi komnaty, który, o ile nie był jeszcze piękniejszy niż ten korytarza, to był równie wspaniały. Jej wzrok przykuł pewien obraz. Znajdowały się na nim dwie identyczne kobiety. Po stroju było widać, że portret przedstawia osoby żyjące bardzo, bardzo dawno temu. Choć z pozoru dziewczęta były identyczne, to gdy przyjrzała im się dłużej, zrozumiała, że każda z nich miała inne oczy i uśmiech. Choć kolor tęczówek był u obu identyczny, to spojrzenie każdej było zupełnie inne. Jedna miała wejrzenie spokojne i opanowane, a do tego niesamowicie delikatny i słodki uśmiech. Druga z kolei miała w spojrzeniu coś, czego sama Eva nie potrafiła określić, a co ją przerażało. Podobnie uśmiech. Niby dobroduszny, a jednak sprawiał, że po plecach przechodziły ją ciarki.

      - Piękny obraz, nieprawdaż? - usłyszała niespodziewanie głęboki męski głos.

      Powoli obróciła się do osoby, która nagle znalazła się w pokoju. Był to dobrze zbudowany szatyn, z wyglądu dwudziestokilkuletni, który przyglądał się jej oczami, które ku jej ogromnemu zdziwieniu i jednocześnie zafascynowaniu były w kolorze czerwieni i błękitu. Uśmiechnęła się pod nosem i odparła z nutą nonszalancji:

      - O tak, rzeczywiście, jest bardzo oryginalny… Jednak zauważyłam, że posiada pan w swojej posiadłości wiele pięknych dzieł sztuki.

      Mężczyzna zaśmiał się, po czym usiadł naprzeciwko wampirzycy i zerkając na nią, odparł:

      - Widzę, panno Evo, że zdążyłaś już rozejrzeć się po mojej skromnej posiadłości. - Po chwili spojrzał na portret i mruknął - Faktycznie, posiadam kilka niczego sobie obrazów, ale ten… Można powiedzieć, że ma dla mnie wartość sentymentalną - dokończył, znów patrząc na rozmówczynię.

      Eva splotła dłonie i oparła na nich podbródek, po czym przeszywając mężczyznę swoimi szmaragdowymi oczami, odparła:

      - Jesteś zbyt skromny, panie… Właśnie, nie wyjawił mi pan swego imienia.

      Szatyn oparł się wygodnie o oparcie krzesła i przymykając oczy, odparł z nikłym uśmieszkiem:

      - Możesz mówić mi po prostu Dan.               

      Brunetka bacznie przyjrzała się swojemu gospodarzowi. Dan… Tak prostego imienia się nie spodziewała. Myślała również, że gdy pozna, jak zwie się ów człowiek, będzie w stanie go skojarzyć, choćby ze słyszenia. Jednak nigdy nikt z jej otoczenia nawet nie wspomniał o żadnym Danie. To, że nie miała najmniejszego pojęcia, kogo ma przed sobą, bynajmniej jej nie zraziło. Wręcz przeciwnie, jeszcze bardzie zaciekawiła ją postać tego mężczyzny. Uśmiechnęła się i zaczęła:

      - Tak więc, panie… - Nie dokończyła, gdyż z lekkim uśmiechem na ustach przerwał jej wampir.

      - Moja droga, skończmy może z tymi konwenansami. Mówmy sobie po imieniu.

      Eva przytaknęła i kontynuowała:

      - Tak więc po co mnie zaprosiłeś, Danie?

      - Może najpierw coś zjemy i napijemy się? Mamy przecież trochę czasu, nieprawdaż? -  spytał spokojnie, a gdy Eva zgodziła się, klasnął w dłonie, na co do komnaty weszły dwie arystokratki ubrane w nienaganne stroje służących. Każda z nich dygnęła, by po chwili zacząć ich obsługiwać.

      - Za nasze spotkanie, moja droga Evo! - rzucił Dan, gdy jedna z wampirzyc nalała mu czerwonego wina. Brunetka uśmiechnęła się i wpatrując się w szatyna, odpowiedziała tym samym.

      - Louise, Eleonor, możecie odjeść - zwrócił się do wampirzyc szatyn, gdy już wypił zawartość kieliszka, po czym zwrócił się do brunetki - Widzisz, moja droga Evo, interesuje mnie prawdziwy powód, który doprowadził do małżeństwa twojego brata i panny Ayi Hiou, a właściwie już pani Ayi Hell. - Wpatrując się wprost w oczy rozmówczyni, dodał - Po tym, że twoim największym marzeniem jest, by twoja świeżo upieczona bratowa cierpiała prawdziwe męki, a jednym z największych lęków jest to, iż okaże się ona lepsza od ciebie wnioskuję, że nie bardzo cieszy cię ten związek…

      Arystokratka wpatrywała się w niego przez chwilę, zszokowana słowami swojego rozmówcy, aż w końcu mrużąc oczy, mruknęła:

      - Skąd wiesz, jakie mam pragnienia i lęki? No i wyjaśnij mi, czemu interesujesz się Michaelem i jego małżeństwem…?

      - Wybacz mi, jeżeli cię to uraziło, ale ja po prostu mam taki dar. Wyczuwam, jakie są najskrytsze marzenia i obawy. Nawet jeżeli dana osoba o tym nie wie… Związek rodów Hiou i Hell interesuje mnie wyłącznie z czystej ciekawości. Od naprawdę długiego czasu fascynuję się twoją rodziną i rodziną twojej bratowej. Powiedzmy, że jeżeli raczysz mi odpowiedzieć na pytanie, może to mi pomóc w pewnym przedsięwzięciu… Oczywiście gwarantuję pełną dyskrecję. Nie chodzi mi o rozgłaszanie sekretów członków Rady. Nie mam w tym żadnego interesu, być może nawet wręcz przeciwnie…

      Hell przez chwilę przyglądała się wampirowi, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć. Nagle przyszło jej do głowy, że gdyby jej matka wiedziała, że gawędzi sobie z kimś zupełnie obcym o rodzinnych sekretach, z całą pewnością by się wściekła…

      - Cóż… Można powiedzieć, że Kage ma dług do spłacenia w stosunku do mojej rodziny, a że mój braciszek chciał za żonę jego idealną córeczkę, więc nie miał wyboru i zgodził się na ten cały ślub.

      Dan zaśmiał się i opierając głowę na dłoni, rzucił:

      - Widzę, że moje przypuszczenia się sprawdziły… A możesz mi zdradzić, co takiego musi spłacić ojciec Ayi Hell?

      - Nie za dużo chciałbyś wiedzieć, mój drogi? - zapytała z zawadiackim uśmiechem, po czym westchnęła i mruknęła - Jak by to ująć… Moja rodzina kryje jego mały sekrecik.

      - Doprawdy? No proszę, jak to miło z waszej strony - odparł wampir, powstrzymując się od uśmiechu. On i Eva rozmawiali jeszcze jakiś czas, nie wchodząc już na tematy związane z Michaelem, resztą rodziny Hell czy Hiou.

      - Czy to, że nie widziałam twojej posiadłości od początku, ma coś wspólnego z twoją mocą? - zapytała Eva, gdy już miała wyjść z tego tajemniczego miejsca. Wampir uśmiechnął się i przymykając oczy, odparł:

      - Rozgryzłaś mnie. Cenię sobie swoją prywatność, dlatego wykorzystuję mój dar mamienia wzroku, by nikt niepożądany nie widział, gdzie mieszkam.

      -Tak myślałam… Więc żegnam.

      Szatyn ukłonił się Hell, po czym składając na jej dłoni pocałunek, mruknął:

      - Moja droga Evo, powiedziałbym raczej do zobaczenia… Liczę, że niebawem znów będę mógł nacieszyć swe oczy twym pięknem.

      - Jesteś dla mnie zbyt uprzejmy - rzuciła, przechodząc przez ogromne drzwi. Kiedy szła do podstawionego samochodu, czuła na sobie wzrok tajemniczego Dana.

***

      Brązowowłosy wampir wpatrywał się w wiszący na ścianie obraz dwóch dziewcząt, gdy niespodziewanie usłyszał głos swojego wiernego sługi.

      - Więc nie zdradziłeś swego prawdziwego imienia, Płomieniu…?

      Szatyn przymknął na chwilę oczy i odparł:

      - Cóż, zdrobnienie to chyba nie kłamstwo, nieprawdaż? Zresztą gdybym wyjawił tej dziewczynie, jak brzmi moje pełne imię, od razu wiedziałaby, kim jestem. Ciekawi mnie, czy kiedyś zorientuje się, kim tak naprawdę dla niej jestem…

      - Rozumiem… Swoją drogą, zauważyłem, że panna Eva była pod wrażeniem twojej osoby, mój panie.

      Wampir roześmiał się i stwierdził:

      - Naprawdę? To miło, bo ja też jestem pod jej urokiem. Przypuszczałem, że będzie zwykłą kartą, ale po dzisiejszym spotkaniu zastanawiam się, czy aby nie stanie się jednym z asów…? No ale czas pokaże. Najważniejsze, że potwierdziła twoje przypuszczenia odnośnie rodziny Hell. To oni służą tej przeklętej kobiecie… Ciekawi mnie, czy to, że syn rodu Hell pożądał tej, której nie wolno mu było tknąć, będzie miało jakieś konsekwencje… Jak myślisz, Etenanie?

      - Nie wiem, ale obawiam się, że tak. W końcu to ONA chciała, by te dwa rody nigdy się nie połączyły…

      Szatyn westchnął i z posępną miną odparł:

      - Może masz rację… Ale wiesz co? Mam dziwne wrażenie, że to wyjdzie mi jeszcze na korzyść. - Po chwili milczenia dodał - Odjedź, chciałbym zostać sam.

      Gdy blondyn opuścił komnatę, Dan jeszcze raz przenosił wzrok na portret.

      „Wiele przeze mnie straciły i wycierpiały… Mimo to nadal poświęciłbym własne córki, by dostać od tej kobiety to, czego pragnąłem.”

***

      W wąskim korytarzu prawdziwego pałacu słychać było głuche stukoty kilku par butów. Postawny mężczyzna w bogatym stroju ciągnął za ręce dwie małe dziewczynki, które wyglądały na co najwyżej sześć lat. Obie miały identyczne porcelanowe buzie, długie hebanowe loki związane w warkocz i piękne, ogromne, brązowe oczy. Ubrane były, podobnie jak mężczyzna, w bogate suknie. Jedna w czerwoną, druga w białą. Tak samo wstążki, którymi miały spięte warkocze, były u jednej w kolorze śnieżnej bieli, a u drugiej rubinowej czerwieni. Spoglądały raz na siebie, raz na szatyna, który prowadził je nie wiadomo dokąd. W końcu jedna z nich odważyła się zapytać:

      - Ojcze, dokąd idziemy?

      Mężczyzna, nie spoglądając na żadną, warknął:

      - Cisza! Żadnych pytań!

      Dzieci tak się przestraszyły jego stanowczego głosu, że już ani myślały o cokolwiek zapytać. Po niespełna minucie dotarły do drzwi, których jeszcze nigdy nie widziały. Ojciec z impetem otworzył je i wciągnął je do wnętrza komnaty. Czekały tam dwie młode i piękne, choć zupełnie inaczej ubrane kobiety. Jedna z nich, złotowłosa, odziana w piękną czarną suknię, która wyglądała, jakby była uszyta nie z materiału, lecz raczej z pajęczej sieci, wpatrywała się w dziewczynki swoimi krwistoczerwonymi oczami. Druga zaś, o iście srebrnych włosach, która miała na sobie najprostszą szarą tunikę wykonaną zapewne z lnu, przeniosła spojrzenie oczu barwy lodu na szatyna i zwróciła się do niego drżącym głosem:

      - Płomieniu, jesteś tego pewien? Błagam, zastanów się, przecież wiesz, co ONA im zrobi! To twoje dzieci, zlituj się!

      Mężczyzna spiorunował ją spojrzeniem, po czym warknął:

      - Zamilcz, pospolita dziewko! Jak śmiesz się wtrącać?! To twoja wina, więc teraz ani mi się waż cokolwiek mówić! Gdyby nie te twoje czary i intrygi, nie doszłoby do tego! - Dziewczyna spuściła głowę, a mężczyzna zwrócił się do jasnowłosej - To moje córki, jak chciałaś, teraz masz mi pomóc!

      Kobieta spojrzała na szatyna i uśmiechając się, odparła:

      - Tak , mój drogi, dostaniesz swoją zemstę, w końcu już raz ci pomogłam… - Po tych słowach podeszła do dzieci, które wpatrywały się w nią z szeroko otwartymi oczami. Każdej położyła dłoń na głowie i szepnęła - Bliźnięta… Taka rzadkość… Dwie dusze, choć jedna , jedna, choć dwie… To doprawdy cudowne - dodała z wielką radością.

      Jakiś czas przyglądała się dziewczynkom, po czym przymknęła oczy. Po chwili otworzyła je z uśmiechem, kucnęła, by być z nimi na równi i ujmując ich policzki, rzekła z roziskrzonymi oczami:

      - Moje małe Erin i Einfys, będziecie potężne, a przed waszą urodą mężczyźni będą się płaszczyć i błagać, by móc ją ujrzeć. Wasze dusze na wieki są złączone i nikt nie będzie mógł tej więzi zniszczyć… - Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, ukazując śnieżnobiałe kły i nie odrywając od nich rubinowych tęczówek, dokończyła - Wiem, co z nimi zrobię…

      Na dźwięk tych słów bliźniczki cofnęły się o krok, po czym chwyciły swoje dłonie.

      No dobra, w ostatnim dniu roku 2012 (w którym jednak nie było końca świata xD) przedstawiam rozdzialik VI mojego opowiadanka…

      Cóż, w nowym roku życzę wszystkim czytelnikom szczęścia, wytrwałości na nadchodzący rok 2013 ;) No i dziękuję, kochani, za wsparcie, bez Was pewnie już dawno rzuciłabym PP…

      Happy New Year ;p

      Dopisek od Ai-chan: Przyłączam się do życzeń :) I zapraszam na rozdział u mnie, który ukaże się za kilka minut xD