Rozdział IIa

Braterska obietnica

      Trzynastoletni blondyn z ogromnym zdumieniem wpatrywał się w twarze swoich rodziców. Na oko trzydziestopięcioletnia kobieta o nieco ciemniejszych włosach niż on wydawała się nieco zażenowana całą sytuacją, a ojciec zdawał się być zirytowany. Chłopiec przeniósł spojrzenie na starszego o dwa lata brata, który najwyraźniej był w jeszcze większym szok niż on.

      - Chłopcy, powiecie coś wreszcie? - szepnęła niepewnie blondynka po chwili niezręcznej ciszy.

      - Mamo, ale żeście nas zaskoczyli… - wydusił z siebie piętnastolatek, po czym uśmiechając się, rzucił wesoło - No ale to nic, fajnie, że będziemy mieć rodzeństwo, nie, Will? - dodał, szturchając blondyna w ramię. Ten tylko pokiwał głową i, wciąż będąc w szoku, powiedział niepewnie:

      - Tak, bardzo się cieszę…

      Kobieta odetchnęła z ulgą, a ojciec burknął, że mogą iść do swoich pokoi, co niezwłocznie uczynili. Nie minęło piętnaście minut, gdy do pokoju Willa zapukał jego brat.

      - Ale numer, nie? Kto by pomyślał, że będziemy mieć jeszcze rodzeństwo - rzucił szatyn, siadając na fotelu i spoglądając na blondyna leżącego na łóżku.

      - Fakt… Sebastian, jak myślisz, czy taki niemowlak dużo płacze? - zapytał po chwili.

      Chłopak wzruszył ramionami i odpowiedział spokojnie:

      - A skąd mogę wiedzieć? Ale wydaje mi się, że w najbliższym czasie raczej sobie nie pośpimy… Jednak z drugiej strony fajnie będzie mieć takiego malucha w domu, nie? - Po chwili uśmiechając się zażartował - Poza tym ty to powinieneś się cieszyć, w końcu nie będziesz już najmłodszy.

      Will rzucił w niego poduszką i burknął:

      - Przestań, jestem młodszy tylko o dwa lata…

      Sebastian zaczął chichotać na całego, aż w końcu brat, nie mogąc już powstrzymać śmiechu, przyłączył się do niego. Przez następne dziesięć minut w całym domu było słychać śmiech dwóch nastolatków.

***

      Will oderwał się od zadania domowego i spojrzał w sufit.

      „Za niecały miesiąc będę miał siostrę…”

      Choć z początku nie był entuzjastycznie nastawiony do pojawienia się nowego rodzeństwa, to po krótkim czasie przyzwyczaił się do tego faktu, a nawet zaczął się cieszyć na myśl o małej siostrzyczce. Najdziwniejsze wydawało mu się w tym wszystkim to, jaka różnica będzie ich dzielić. Gdy ona będzie mieć dziesięć lat, on już dawno będzie po dwudziestce. Wydawało mu się to nieco przerażające. Nagle zaczął się zastanawiać, jak wtedy będzie wyglądało jego życie. Pewnie będzie na jakichś studiach, może nawet będzie miał dziewczynę… Tyle może się wydarzyć do tego czasu…

      W końcu jednak postanowił się tym nie przejmować, stwierdzając, że co ma być, to będzie i wrócił do pracy.

***

      Trzymając w ręku małe zawiniątko, Danielle weszła do salonu. Tuż za nią szedł jej młodszy syn i zaglądając jej przez ramię tak, by móc spojrzeć na małą twarzyczkę, rzucił:

      - Sebastian zaniósł rzeczy na górę. Rety, ale ona jest mała - dodał nieco zdumiony.

      Kobieta uśmiechnęła się czule i szepnęła:

      - Wiesz, Will, ty też kiedyś byłeś taki.

      - O nie, na pewno byłem większy! - zaprotestował, po czym zaśmiał się i znów jak zaczarowany spojrzał na śpiącą siostrę.

      William nawet nie przypuszczał, jak bardzo pokocha tę małą dziewczynkę. Gdy tylko spojrzał na jej pyzatą buzię, wiedział, że zrobiłby dla niej wszystko.

      - Mamo, a właściwe czemu tata nie przyjechał po ciebie? - zapytał piętnastoletni szatyn, wchodząc do pokoju.

      - Musiał coś załatwić w firmie - wzdychając odparła kobieta. Sebastian pokiwał głową, a jego brat wtrącił się nagle, odrywając wzroku od niemowlaka.

      - A właściwie jak dacie jej na imię? - Kiedy Danielle poinformowała go, że to jeszcze nieustalone, wypalił - A gdyby tak Vicky?

      - Vicky? Hm… W sumie czemu nie, to ładnie imię - zgodziła się z uśmiechem blondynka.

      Trzynastolatek znów spojrzał na siostrę, która właśnie otworzyła zielone oczka i zawołał radośnie:

      - Więc będziesz miała na imię Vicky! Cieszysz się, mała?

      Dziecko zrobiło kilka kwaśnych minek, po czym znów zasnęło. Will uznał to za potwierdzenie, co rozśmieszyło zarówno jego matkę, jak i Sebastiana.

      Przez następne dwa lata wszystko układało się bardzo dobrze. Zarówno Sebastian, jak i William wręcz zakochali się w małej Vicky i choć czasami ich męczyła, za nic na świecie nie chcieli wrócić do czasu sprzed jej narodzin. Jednak niedługo po urodzinach córki Oscar Clark wyszedł z domu i już nie wrócił.

***

      Will wszedł do domu i nim zdołał cokolwiek zrobić, nieco niepewnym krokiem podbiegła do niego mała, dwuletnia dziewczynka, piszcząc radośnie:

      - Blacisek! Mój blacisek!

      Chłopak pogłaskał ją po złotych włoskach i uśmiechając się rzucił:

      - Hej, Vicky, był dziś grzeczna, nie?

      Blondyneczka uśmiechnęła się uroczo i pisnęła:

      - O tak, byłam, i to baldzio!

      - To dobrze, bo mam dla ciebie prezent - odparł piętnastolatek, wyciągając z kieszeni małą czekoladkę i podając ją dziewczynce, której aż zaświeciły się oczka.

      Nie minęła minuta, gdy z kuchni wyłoniła się Danielle i witając się z synem, poinformowała go, że niebawem będzie obiad. Will nie zdziwił się, że nie było na nim ojca. Ostatnio Oscar bardzo rzadko bywał w domu. Tłumaczył się ogromem pracy, którą musiał wykonać. Siedemnastoletni Sebastian nie pozostawił jednak tego faktu bez komentarza. Spojrzał na matkę, która karmiła córkę i burknął:

      - Mamo, czemu tata od ładnych kilku miesięcy bywa w domu od święta? Nawet na urodziny małej się spóźnił…

      Kobieta sposępniała. Przerywając na chwilę wpychanie w córkę jedzenia i spoglądając na syna, wyjaśniła:

      - Dobrze wiesz, że ma teraz jakieś trudności w pracy, jestem pewna, że niedługo się to zmieni, zobaczysz, kochanie. - Ostatnie słowa wypowiedziała z leciutkim uśmiechem.

      - Taa… Jestem tego pewien… - mruknął szatyn, opierając głowę na ręce i patrząc w podłogę.

      Żadne z nich nie przewidywało jednak tego, co stało się dwa tygodnie później.

      - Nieźle dziś grałeś, młody - stwierdził Sebastian, szturchając brata w ramię. Blondyn spojrzał na niego i burknął:

      - Dzięki za uznanie, ale nie musiałeś dodawać „młody”.

      - Oj, nie obrażaj się, braciszku - szczerząc się zażartował starszy.

      Rozmawiali tak jeszcze przez dziesięć minut, aż znaleźli się przed domem, w którym, gdy tylko otworzyli drzwi, usłyszeli płacz matki. Szybko znaleźli się w kuchni, gdzie ku swojemu przerażeniu zobaczyli szlochającą Danielle opierającą głowę na rękach znajdujących się na stole. Vicky natomiast z przerażoną minką i ze łzami w zielonych oczkach wpatrywała się w matkę, stojąc obok niej. Sebastian szybko podbiegł do niej i obejmując ją, zapytał:

      - Mamo, co się stało?

      Kobieta tylko wskazała na zmiętą kartkę i zaczęła zalewać się łzami jeszcze bardziej.

      Siedemnastolatek, razem z bratem, który w międzyczasie znalazł się przy nim, zerknął na zwitek papieru.

     

      Danielle!

      Odchodzę, nie pytaj dlaczego, po prostu już Cię nie kocham i nie chcę marnować sobie z Tobą życia, więc zabieram swoje rzeczy. Na chłopców i Vicky będę płacił odpowiednią sumę pieniędzy, o to się nie martw.

      Obaj bracia spojrzeli z niedowierzaniem na zrozpaczoną kobietę, nie będąc w stanie nic powiedzieć. Dopiero po chwili Sebastian, jeszcze bardziej mnąc list, a właściwie wiadomość, wydusił:

      - To… To nie może być prawda, mamo!

      Blondynka spojrzał podpuchniętymi oczami na syna i zanosząc się od niepohamowanego płaczu, wyszeptała:

      - Poszłam z Vicky na spacer. Nie wiem, nie było nas może jakieś półtorej godziny, a gdy wróciłam, znalazłam ten liścik, a rzeczy waszego ojca nie było…

      Gdy tylko to powiedziała, Danielle ukryła twarz w dłoniach. Sebastian zaczął głaskać matkę po ramieniu i spojrzał na brata, który wpatrywał się niego zupełnie ogłupiały, kompletnie nie wiedząc, co powinien zrobić. W końcu warknął:

      - Weź Vicky do pokoju.

      - Ale… - zaprotestował Will, jednak gdy Sebastian powtórzył nakaz, oprzytomniał i biorąc na ręce wystraszoną dwulatkę, poszedł z nią na górę.

      Nim doszli do pokoju dziewczynki, ta zaczęła cicho popłakiwać i mocniej wtuliła się w brata, który uspokajał ją łagodnym głosem.

      - Ciemu mamusia płacze? Ja nic nie źlobiłam, naplawde - wybełkotała przez łzy, gdy Will położył ją w łóżeczku.

      Chłopak uśmiechnął się delikatnie i głaszcząc siostrę po główce, odparł:

      - Vicky, jasne, że nic nie zrobiłaś, mama po prostu dostała smutną wiadomość…

      -Naplawdę? Przyszłyśmy i mamusia zacieła płakać i w ogóle się nie odzywała jak do niej mówiłam… - wyżaliła się, wciąż popłakując.

      - Naprawdę. Nie martw się, mamie jest teraz po prostu bardzo przykro - zapewnił William, nie rozumiejąc, jakim cudem zachowuje się spokojnie. Pół godziny później, gdy mała zasnęła, wyszedł z pokoju i udał się do salonu, myśląc, że tam znajdzie matkę i brata. Gdy jednak jego przypuszczenia okazały się mylne, ruszył do pokoju Sebastiana. Zapukał, a gdy ten zaprosił go do środka, wchodząc mruknął:

      - Wiesz co tu, do licha, jest grane? I właściwie gdzie mama?

      Szatyn spojrzał na niego posępnymi błękitnymi oczyma, po czym burknął:

      - Nie widać? Nasz ojczulek zabrał się i ruszył w długą… Mama jest u siebie, musiała nieco się uspokoić - wyjaśnił już normalnym, a nawet spokojnym tonem.

      Piętnastolatek usiadł na najbliższym krześle i słabym, pełnym niedowierzania głosem wydusił z siebie:

      - Jak on mógł to zrobić…?

      - Widocznie miał inne plany niż opiekowanie się dwuletnią córką i bycie u boku mamy -prychnął Sebastian, po czym przeniósł wzrok na widok za szybą i dorzucił - Od dłuższego czasu coś mi nie pasowało. Ojca całymi dniami nie było w domu, a ja nie bardzo wierzyłem w tę jego pracowitość…

      Nastała chwila milczenia. Starszy wciąż wpatrywał się w okno, a młodszy siedział ze spuszczoną głową, nie umiejąc zdobyć się na żadne słowo. Obaj byli kompletnie zagubieni i zatopieni we własnych rozmyślaniach.

      - No i co teraz będzie? - szepnął Will po nieskończenie długim czasie, który tak naprawdę był krótszy niż dziesięć minut.

      Szatyn, patrząc mu w oczy, odpowiedział spokojnie:

      - Damy sobie radę, Will. Musimy, rozumiesz? - dodał pewniej, siadając na posłaniu.

       Gdy blondyn potwierdził to skinieniem głowy, wyciągnął do niego dłoń i rzucił:

      - Mama jest załamana, a Vicky zapewne też bardzo to przeżyje. Obiecaj, że razem pomożemy im przez to przejść. To nasz obowiązek.

      - Oczywiście, że obiecuję - rzekł William, podając rękę bratu i kiwając głową, po czym dodał -Nigdy nie będziemy takimi tchórzami jak ojciec i nie odejdziemy bez słowa jak on.

      - Nigdy, przenigdy - przytaknął Sebastian.

      Bracia patrzyli na siebie hardo i byli przekonani, że żaden nie złamie przyrzeczenia…

       

      Po kilku miesiącach Danielle doszła do siebie i zaczęła przyzwyczajać się do faktu, że została sama z dziećmi. Tak jak napisał Oscar, co miesiąc na jej koncie pojawiała się znaczna suma pieniędzy, jednak mężczyzna nigdy więcej nie skontaktował się ani z żoną, ani z synami czy córką. Vicky, choć początkowo pytała, gdzie jest tata, to po pewnym czasie przestała i niemal całkowicie o nim zapomniała.

***

      - Witaj - usłyszał piękny głos. Obrócił się do drzwi i ją ujrzał.

      Aya, dziewczyna, którą Will poznał zupełnie przypadkiem, kiedy czekał na brata. Choć pora była bardzo późna, zdecydował się na spotkanie z tą tajemniczą osobą. Coś ciągnęło go do niej tak bardzo, że nie był w stanie nie skorzystać z jej zaproszenia.

      Dziewczyna leciutko się uśmiechnęła, a Clark, będąc po wrażeniem jej wyglądu, zdołał jedynie wydusić z siebie:

      - Cześć…

      Cały czas wpatrując się w nastolatka, podeszła do niego i pchnęła go lekko, tak że padł na fotel, po czym usiadła mu na kolanach. Blondyn był tak zaskoczony zachowaniem nieznajomej, że dał ponieść się swoim uczuciom.

      Gdy po tym dziwnym spotkaniu wrócił do domu, czuł się źle i zupełnie nie widział, co o tym wszystkim myśleć. Zdjął koszulę i ku swojemu zdziwieniu spostrzegł, że miejscami znajdują się na niej ciemne plamy. Podszedł do lustra i zauważył, że jest przeraźliwie blady, a jego szyja również była czymś ubrudzona. Gdy dotknął tego miejsca, wyczuł niewielkie zgrubienie. Miał w głowie kompletny mętlik, jednak nie był w stanie dłużej się nad tym zastanawiać, gdyż był tak zmęczony, że niemal natychmiast zasnął.

      Will nie przypuszczał, iż nie będzie w stanie myśleć niemal o niczym innym jak tylko o tajemniczej Ayi ani tym bardziej nie przewidywał, że niedługo po jej spotkaniu przestanie być człowiekiem…

***

      Eva oblizała usta, na których zostało jeszcze kilka kropelek ciepłej krwi, po czym spojrzała na nieprzytomnego nastolatka leżącego na ziemnym bruku wąskiej uliczki. Był blady niczym trup, jego złote włosy zasłaniały mu twarz, a ubranie było całe w jego krwi. Chwilę zastanawiała się, co z nim zrobić, aż w końcu uśmiechnęła się pod nosem. Podeszła do chłopaka i kucając obok niego, obróciła jego twarz, po czym nadgryzła sobie nadgarstek i przyciskając go do warg blondyna, szepnęła mu do ucha:

      - Pij, pij, przydasz mi się…

      Kiedy wreszcie połknął płyn, który miał w ustach, wstała i poczekała, aż w końcu się obudzi. Wszystko potoczyło się tak, jak się spodziewała. Chłopak uwierzył jej we wszystko, co mu powiedziała. Gdy zabrała go na pierwsze polowanie, rozbawiło ją, jak walczył ze sobą, by nie zrobić nikomu krzywdy. Widziała, jaką ulgę odczuł, gdy wyjaśniła, że nikogo nie musi zabijać, gdyż może po prostu wymazać mu pamięć. Wydało jej się to nawet urocze. Spodobał się jej ten młodzik. Stwierdziła więc, że dobrze zrobiła, robiąc sobie z niego nowego służącego. W pewnym momencie usłyszała jego głos:

      - Mogę wrócić do rodziny?

      Brunetka przyłożyła dłoń do czoła nieprzytomnego mężczyzny i uśmiechając się kpiąco, odparła:

      - Chyba zwariowałeś… Jesteś nowy w tym świecie. Nic nie wiesz o tym, co się będzie z tobą działo i jaki teraz jesteś. Wątpię, że powstrzymałbyś się przed atakiem na kogoś…

      Młodzieniec sposępniał i spuszczając głowę, szepnął:

      - Więc co mam teraz zrobić?

      Hell wstała i uśmiechnęła się. Podchodząc do niego i wpatrując się w jego błękitne tęczówki, zapytała:

      - Może tak zostałbyś moim pomocnikiem? Nauczyłabym cię, jak panować nas sobą, dostawałbyś ode mnie świeżą krew…

      Wydało jej się, że Will się waha, po czym bez słowa pokiwał głową. Po chwili mruknął posępnie, spoglądając w bok:

      - Mam nadzieję, że niecodziennie będę musiał robić to co dziś.

      Wampirzyca roześmiała się, po czym rzuciła:

      - Ależ nie, kochanieńki! Polowania są rzadkością, no, chyba że ktoś lubi to robić, ale jeżeli nie masz na to ochoty, to po prostu dostarczę ci jakąś osóbkę i po problemie.

      - Co takiego?! Jak to dostarczysz?! - wydusił przerażony.

      - Normalnie, złotko. Są ludzie, którzy po prostu z własnej nieprzymuszonej woli oddają nam krew, to coś jak oddawanie krwi w szpitalach. Jak nie, to cóż, sprowadzam jakąś przypadkową osobę. Trochę perswazji i umiejętność kasowania pamięci i po problemie. Delikwent wraca w stanie prawie nienaruszonym do swojego nudnego życia…

      Eva w myślach zachichotała, widząc minę blondyna, po czym rzuciła niby od niechcenia:

      - Wyjeżdżam dziś do Hiszpanii, więc jeżeli przyjmujesz moją propozycję, to chętnie zabiorę cię ze sobą.

      - Co, do Hiszpanii?! Ale jak to, dziś przecież… - zaczął, wpatrując się z przerażeniem i zdumieniem w dziewczynę. Ona wzruszyła ramionami i odpowiedziała spokojnie:

      - Tak, mieszkam w Hiszpanii. Zrobisz, jak będziesz chciał, ale dla ciebie to naprawdę najodpowiedniejsza propozycja.

      Eva wiedziała, że chłopak nie ma innego wyjścia jak tylko się zgodzić.

***

      Will spojrzał na widok za szybą samochodu, którym dojeżdżał do posiadłości nowej pani. Nigdy nie przypuszczał, że złamie obietnicę, którą złożyli sobie z Sebastianem. Jednak nie miał wyjścia. Przynajmniej starał sobie to wmówić. Najbardziej bolało go, że nie mógł pożegnać się z rodziną. Ale może to i lepiej, pomyślą, że nie żyje i po jakimś czasie o nim zapomną… Chciał, aby tak było. Nie przewidział, że jego malutka siostrzyczka zawsze i wszędzie go rozpozna…

No to mamy kolejny rozdzialik za sobą…

Cóż, ostatnio nie dość, że nie mam czasu z powodu studiów, to jeszcze jak chcę coś napisać, nie mam weny… No ale rozdziały mam do grudnia, więc może coś napiszę do tego czasu… Zobaczymy.

Na razie zapraszam za dwa tygodnie na rozdział „Rozdanie kart”.

Pozdro wszystkich czytelników :*