Rozdział II

Igraszki uczuć

- Will-san, to wszystko nie jest takie, jak ci się wydaje…

- Nie takie, jak mi się wydaje?! Więc niby jakie jest?!

- Will, jesteś jednym z nas zaledwie od kilku miesięcy, dla nas jesteś nieporadnym dzieckiem, które można tak łatwo wykorzystać…

- Co masz na myśli?

- Eva-sama cię oszukała. Aya-sama nie mogła cię przemienić, gdyż nie jest taka jak Kage-sama…

- Co takiego? Przecież ona jest czystokrwistą…

- Nie do końca…

***

Will westchnął po raz setny, przypominając sobie rozmowę z Suzue Namizawą podczas przyjęcia zaręczynowego Ayi Hiou. Czy naprawdę dał się tak łatwo omamić Evie Hell? Oskarżał niewinną dziewczynę, podczas gdy odpowiedzialna za jego upadek była osoba, której służył przez tak długi okres czasu? To, co opowiedziała mu pokojówka, nie mieściło mu się w głowie. Ale przecież widział czarny tatuaż na nadgarstku Ayi… Zacisnął dłonie w pięść na samą myśl o tym, jak bardzo był naiwny.

Nagle uświadomił sobie, jak bardzo miasteczko, którego ulicami się przechadzał, leżało blisko jego rodzinnego domu. To odkrycie jeszcze bardziej go zirytowało. Gniew spotęgował wampirzy głód, przez co jego dłonie i niemal całe ciało zaczęły drżeć, a gardło opanował ogień. Zaklął w duchu. Przecież nie tak dawno dostał od Evy posiłek, a już dotknęło go pragnienie?! Był wściekły na siebie, że tak często potrzebował krwi. Ogarnęły go ogromne wyrzuty sumienia na wspomnienie ostatniej ofiary. Zapewne niespełna czternastolatka o krótkich miodowych włosach. Kiedy została wepchnięta do jego komnaty przez jakiegoś służącego, od razu skojarzyła mu się z jego siostrą. Tak właśnie wyobrażał sobie Vicky za kilka lat. Dziewczynka była przerażona, a w jej wielkich szmaragdowych oczach zaczęły zbierać się łzy. Nim zdołał pomyśleć, rzucił się na nią i wbił w nią kły. Chciał przestać i wymazać jej wspomnienia, by mogła wrócić do domu, jednak jej krew była tak smaczna… Po kilkunastu minutach trzymał jej martwe ciało w ramionach…

„Jestem bestią...”, pomyślał i przełknął ślinę, by choć trochę złagodzić ból. Jednak jak zwykle to nic nie dało. Jeszcze raz zaklął w duchu i przyspieszył kroku.

***

Mała dziewczynka szepnęła cichym głosikiem:

- Sebastianie, braciszek się znajdzie, prawda?

Mężczyzna o pięknych niebieskich oczach odstawił na chodnik siatkę, w której znajdowały się liczne plakaty. Kucając, by zrównać się z dzieckiem i siląc się na pogodny ton, odparł:

- Oczywiście, że tak, Vicky. Zobaczysz, że wkrótce Will będzie z nami w domu - dodał, przytulając blondyneczkę, po czym uśmiechając się do niej, rzucił - Ale żeby tak było, musimy bardzo się starać i porozwieszać jak najwięcej plakatów, a ty mi w tym pomożesz, prawda?

Pięciolatka energicznie pokiwała główką i przytuliła się do starszego brata. Było już ciemno, ale mała koniecznie chciała pomóc Sebastianowi - wierzyła, że dzięki temu odnajdzie się jej kochany brat. Rodzeństwo przemierzyło kilka następnych uliczek, naklejając na słupach, murach i gdzie się tylko dało plakat ze zdjęciem sympatycznie wyglądającego blondyna o niebieskich oczach i z delikatnym uśmiechem na twarzy. W pewnym momencie, gdy dziewczynka podawała szatynowi kolejny plakat, zerknęła na ulicę, gdzie zobaczyła chłopca zaciskającego dłoń i mającego zbolałą minę. Natychmiast go rozpoznała. To był jej ukochany braciszek! Upuściła ogłoszenie, które trzymała w rączce i pobiegła w jego stronę, nie słysząc nawoływań i przerażonego głosu swojego opiekuna. Gdy nareszcie się do niego dostała, przyczepiła się do jego nogi i krzyknęła uradowana:

- Braciszku, tak bardzo tęskniłam!

Młodzieniec widocznie był zbyt zamyślony, by ją wyczuć, więc gdy spojrzał na małą osóbkę przyczepioną do jego nogawki, niemal zaczął krzyczeć. Dziecko rozpłakało się i bełkotało bez ładu i składu, a Will poczuł taką radość w sercu, że mógł nareszcie zobaczyć swoją malutką siostrzyczkę, że natychmiast zapomniał o swoim głodzie i niewiele myśląc, pogłaskał ją po główce i z czułością szepnął:

- Vicky, siostrzyczko, tęskniłem za tobą.

Na te słowa blondynka puściła go i zadzierając głowę, by móc na niego spojrzeć, poskarżyła się ze łzami w oczach:

- Czemu tak długo cię nie było, skoro tęskniłeś?

Wampir jeszcze raz pogłaskał siostrę po włosach i biorąc ją na ręce, mruknął jej do ucha:

- Bo nie mogłem… Bardzo cię kocham, Vicky…

Wtedy stało się coś, czego najbardziej obawiał się Will od chwili, gdy stał się wampirem. Jego oczy pod wpływem słodkiego zapachu krwi pulsującej w żyłach siostry przybrały odcień czerwieni, a jego samego opanowała żądza posilenia się nią. Mocno objął wtuloną w niego dziewczynkę i zbliżył swoje wargi do jej bladej szyjki.

„Co ja robię?! Nie mogę przecież zrobić krzywdy własnej siostrze!”, krzyczał w myślach, jednak jego wampirza natura już zdołała przejąć nad nim kontrolę, będąc głuchą na jego rozpaczliwe próby jej stłumienia. Już miał wbić kły, gdy niespodziewanie usłyszał dobrze znany sobie głos.

- Will, to naprawdę ty?!

To właśnie uratowało go przed popełnieniem tak strasznego czynu. Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby zrobił coś swojej ukochanej siostrzyczce. Kiedy w kilka sekund całkowicie oprzytomniał i nieco przytłumił głód, oderwał od siebie pulchne rączki pięciolatki i stawiając ją na ziemi, mruknął:

- Raczej nie, Sebastianie… Nie jestem Willem, którego znałeś.

Mężczyzna spojrzał na niego, po czym odparł kompletnie ogłupiały:

- Co ty gadasz? Czy ty wiesz, jak się o ciebie martwiliśmy z mamą?! Will, co się z tobą, do diabła, działo?! Czemu nie wróciłeś?!

Nie spoglądając na brata, lecz gdzieś w bok, chłopak szepnął:

- Mówiłem ci, że Will, którego znałeś, to nie ja…

Po tych słowach odwrócił się i chciał iść dalej, ale mężczyzna złapał go za nadgarstek i warknął:

      - Will, co to ma znaczyć?! Nie możesz tak po prostu odejść jak nasz ojciec! Do diabła, nie możesz zrobić tego mamie!

      Wampir wyrwał rękę i posyłając bratu mordercze spojrzenie, mruknął:

      - Puść mnie. William Clark nie żyje…

      Nie czekając na żadną reakcję, odwrócił się i ruszył przed siebie. Kątem oka zobaczył przerażone oczy młodszej siostry i zdruzgotany wyraz twarzy starszego brata.

      Will wiedział, że to było najlepsze wyjście dla jego bliskich. Nie chciał narażać ich na niebezpieczeństwo, więc musiał z nich zrezygnować. Choć serce mu się krajało, nie mógł z nimi zostać.

      Następnych kilka godzin spędził na samotnym wałęsaniu się po miasteczku, przypatrując się ludziom dookoła i rozmyślaniu nad wszystkim, co go ostatnio spotkało. W końcu postanowił wrócić do posiadłości, w której przebywał od czasu zaręczyn Ayi. Po pierwsze, chciał wreszcie porozmawiać ze swoją panią, a poza tym musiał w końcu zaspokoić swoje pragnienie. Eva wyjechała ze swoim bratem do Rosji - ponoć w jakichś rodzinnych sprawach - następnego dnia po przyjęciu, dlatego nie miał jak z nią wcześniej porozmawiać, ale słyszał od jednego ze służących, że ma dziś wrócić. Faktycznie, gdy zjawił się w posiadłości, panna Hell już tam była. Bezceremonialnie otworzył drzwi do jej pokoju i spoglądając na siedzącą przed lustrem wampirzycę, podniesionym głosem zaczął:

      - Eva, okłamałaś mnie, prawda?!

      Nie odrywając spojrzenia od swojego odbicia, dziewczyna spokojnym tonem odparła:

      - O, Will, kochanieńki, witaj! Dlaczego tak naskakujesz na swoją panią, złotko?

      Blondyn zacisnął dłoń w pięść i przez zaciśnięte zęby warknął:

      - Przestań udawać! To ty mnie przemieniłaś, prawda?! Wiem, że Aya nie mogła tego zrobić, bo nie jest prawdziwą czystokrwistą!

      Eva obróciła się do młodzieńca i spoglądając na niego nieco zirytowana, rzuciła:

      - Aha, więc wiesz, że cudowna panienka Aya jest tylko wstrętnym wybrykiem natury? - Po czym przeszywając Willa lodowatym spojrzeniem i diabelsko się uśmiechając, oznajmiła - To było naprawdę zabawne, zabrać jej zabawkę sprzed nosa. Bo tym właśnie dla nas jesteś: zwykłą, nic nieznaczącą zabawką, Will.

      Clark był zszokowany jak nagle dziewczyna, którą miał przed sobą, się zmieniła. Jej twarz, do tej pory pogodna i sympatyczna, zrobiła się diaboliczna, podobnie jak głos, który wcześniej był uprzejmy, a teraz przesączony jadem. Zachodził w głowę, jak mógł tak łatwo dać się zwieść. W końcu odezwał się głosem pełnym pogardy.

      - A ja myślałem, że mi pomagasz… To ohydne, co zrobiłaś!

      Na te słowa Eva podeszła do niego i patrząc w jego błękitne oczy, zapytała:

      - Tak, wiem o tym. I co z tym zrobisz? To ja zaatakowałam cię w tamtej uliczce i to moja krew zrobiła z ciebie wampira. Tylko powiedz mi, czy to coś zmienia w twojej sytuacji? Nie, mój drogi… Potrzebujesz krwi, a ja ci jej dostarczam, dzięki czemu nie musisz zabijać, nie możesz wrócić do rodziny, gdyż prędzej czy później rzucisz się na nich i pewnie będziesz w takim amoku, że ich zabijesz, więc nie pozostaje ci nic innego jak zostać ze mną. Poza tym… - Przerwała na moment, by zbliżyć się do jego ucha i wyszeptała - Jesteśmy związani krwią… Więc nie tak łatwo będzie ci zerwać łączącą nas więź.

      Młodzieniec nie był w stanie nic odpowiedzieć. Chciał zaprzeczyć Evie, ale zdał sobie sprawę, że to, co powiedziała, było prawdą. Przez nią nie mógł wrócić do normalności, ale bez niej nie potrafił już żyć, by nie zabijać. Jedyne, na co było go stać, to zwieszenie głowy i zaciśnięcie dłoni w pięść. Panna Hell spojrzała na chłopaka ze znudzeniem, po czym beznamiętnym głosem rzekła:

      - Widzę, że dotarło do ciebie, że nie jesteś w stanie nic zrobić. - Podnosząc jego podbródek, mruknęła - Musisz zostać ze mną, skarbie, w przeciwnym razie staniesz się mordercą. Młode wampiry takie jak ty są szczególnie niebezpieczne, nie potrafią jeszcze nad sobą panować. - Przerwała na moment i uśmiechając się kpiąco, zaczęła - Zresztą przecież o tym wiesz. Słyszałam o ostatniej dziewczynie… Miała na imię Victoria i miała trzynaście lat…

      „Victoria… Vicky… Tak podobne imiona… Nie, to niemożliwe!”, pomyślał przerażony. Jego pani tymczasem musnęła jego policzki wargami, a on był zbyt przejęty, by ją od siebie odepchnąć. Po pocałunku wymruczała szeptem:

      - Bądź więc grzecznym chłopcem i idź zająć się swoimi sprawami. - Zamilkła na chwilę, a potem, patrząc w jego przerażone oczy, rzuciła z uśmiechem - Poza tym w twoim pokoju czeka na ciebie niespodzianka. Widać, kochanie, że jesteś głodny, a pewna miła dziewczyna chętnie cię nakarmi.

      Will nie miał już siły tego słuchać. Czuł, że jeżeli dalej będzie tak stał, to zaraz zwariuje. Nic nie mówiąc, odwrócił się gwałtownie i zaczął kierować się do drzwi. Nim wyszedł, usłyszał napomnienie Evy:

      - Tylko bądź ostrożniejszy i jej nie zabij. Nie po to ci je sprowadzam, kochanie…

      Ze zbolałą miną i rozdartym sercem wyszedł z pokoju, mijając w drzwiach Michaela. Nie spojrzał na niego, nie był w stanie. Pobiegł prosto, nie oglądając się za siebie.

     

      Michael wszedł do komnaty siostry i westchnął.

      - Wszystko gotowe, więc jeśli chcesz, już dziś możesz wracać do Hiszpanii razem ze wszystkimi swoimi służącymi. - Po czym dodał z delikatnym uśmiechem - Wiesz, siostrzyczko, jesteś naprawdę niemiła dla swych podwładnych, nie musiałaś tak ostro potraktować tego dzieciaka.

      Dziewczyna spojrzała na arystokratę i uśmiechając się zawadiacko, odpowiedziała:

      - Oj tam, oj tam, nie przesadzaj, mogłam być bardziej niemiła. Poza tym ja cię nie pouczam, jak masz postępować ze swoimi panienkami. - Podeszła do brata i przewracając go tak, by upadł na posłanie, nachyliła się nad nim i szepnęła rozbawiona - W ogóle to powinieneś być mi wdzięczny, że zabawiam się z tym młodzikiem, bo przyłapałam twoją przyszłą żoneczkę, jak robiła sobie z niego niezłą ucztę i sądząc po jej wdzianku, nie zamierzała poprzestać tylko na tym… Hm, a może ona go nawet kocha? - rzuciła chichocząc.

      Michael złapał Evę za ramiona i gwałtownie ją od siebie odsuwając, warknął:

      -Ev, nie gadaj głupot. Aya nie mogłaby pokochać kogoś takiego jak on i to jeszcze gdy był człowiekiem. Przecież to śmieszne.

      - Braciszku, a dlaczego by nie? Może ma to w genach - rzuciła ironicznie, wzruszając przy tym ramionami.

      - Ev, dobrze wiesz, że to nie ma nic do tego, ty się na niej uwzięłaś - mruknął, na co dziewczyna nachyliła się nad nim i muskając wargami jego policzki, wymruczała mu do ucha:

      - Michael, naprawdę nie rozumiem, czemu chcesz taką dziwaczkę, skoro możesz mieć prawdziwą arystokratkę…

      Wampir uśmiechnął się pod nosem, po czym stwierdził:

      - Siostrzyczko, czy tobie aby nie za bardzo szaleją hormony? Jak masz ochotę się zabawić, to przykro mi bardzo, ale będziesz musiała zadowolić się swoimi sługusami, nie jestem taki jak nasz ojciec, nie mam ochoty na własną siostrę.

      Wampirzyca podniosła głowę, by spojrzeć na Michaela i odparła kuszącym głosem:

      - No wiesz co…? A ja myślałam, że choć troszkę ci się podobam, ranisz mnie, braciszku… - Po tych słowach nachyliła się, by go pocałować, ale chłopak momentalnie obrócił ją na plecy i podpierając się łokciami w taki sposób, że znajdował się nad nią, stwierdził:

      - Mówiłem, że nie jestem taki jak ojciec. - Po chwili szepnął - Ale nie przejmuj się, jesteś niczego sobie.

      Po tych słowach zbliżył się do jej ust, lecz w ostatniej chwili zamiast nich ucałował jej czoło i uśmiechając się zawadiacko, wstał i bez słowa ruszył w stronę drzwi, zostawiając siostrę na łóżku.

      Po kilku sekundach, gdy pierwszy szok minął, Eva wstała gwałtownie i chwyciwszy wazon stojący na szafce tuż przy łóżku, rzuciła nim w oddalającego się brata, krzycząc:

      - Jesteś kretynem, wiesz?!

      Mężczyzna przechylił głowę, przez co antyk uderzył o ścianę i roztrzaskał się na drobne kawałeczki, rozpryskując wokoło krople wody i płatki róż.

      - Oj, Ev, nie złość się tak, to szkodzi urodzie - rzucił, spoglądając przez ramię na rozwścieczoną brunetkę, po czym znów ruszył do wyjścia. Na te słowa dziewczyna wrzasnęła:

      - Zamknij się, idioto! Zobaczysz, będziesz tego żałował! Niech tylko panna „cudowna Aya” ci się znudzi!

      Nic już nie mówiąc, Michael wyszedł z pokoju, a wampirzyca rzuciła jeszcze poduszką, która uderzyła o zamykające się drzwi, po czym opadła na posłanie i zacisnęła dłonie na pościeli, tępo wpatrując się w baldachim.

      „Jak ja jej nienawidzę! Chociaż tyle, że będzie cierpiała jeszcze bardziej niż ja…! Czemu wszyscy są nią tak zachwyceni?! Moja matka, Michael! To tylko wybryk natury! Jestem od niej stokroć lepsza! Więc czemu…? Czemu?!”

      Te myśli sprawiły, że w zielonych oczach panny Hell zabłysły łzy wściekłości i goryczy. Nigdy tego nie rozumiała. Była prawdziwą arystokratką, pochodziła z pierwotnej rodziny, jej rodzice byli najbardziej szanowanymi wampirami w społeczności, była piękna, mogła mieć każdego na skinienia palca, a i tak czuła się gorsza od jakiegoś wybryku natury, którego matką był tylko zwykły, nic nieznaczący człowiek. Była tak wściekła, że nie zwróciła uwagi na to, że ktoś wszedł. Zorientowała się dopiero, gdy usłyszała dziewczęcy głos.

      - Panienko, coś się stało? Słyszałam jakieś hałasy.

      Eva usiadła na brzegu łóżka i przeszywając wzrokiem na oko szesnastoletnią dziewczynę o czekoladowych włosach, mruknęła:

      - Czy ja w ogóle pozwoliłam ci tutaj wchodzić bez żadnego pozwolenia?

      Twarz pokojówki przybrała grymas lęku, a jej usta wyszeptały:

      - Nie, ale…

      - Właśnie, więc po cholerę tu wchodziłaś? - przerwała jej zimnym głosem, po czym wstała i podchodząc do stojącej z przerażenia na baczność szatynki, dodała - Ale skoro tu jesteś, to weź się za sprzątanie, bo tylko do tego się nadajesz.

      Nie czekając na jakąkolwiek reakcję służącej, Eva wyszła, trzaskając drzwiami.

      Była wściekła. Miała ochotę rozbić wszystko w drobny mak. Wiedziała, że w takim stanie pomoże jej jedno. Małe polowanie i zabawa z jakimś przystojnym małolatem…

***

      Michael patrzył, jak jego siostra wsiada do ekskluzywnej limuzyny, a jej dwóch służących pakuje wszystkie walizki do bagażnika. Przez to, że Eva wczoraj zniknęła na bardzo długo, do Hiszpanii wracała później niż zamierzano. Mógłby ją po prostu teleportować do hiszpańskiej posiadłości, ale Eva nigdy nie lubiła, gdy to robił. Wolała normalne środki transportu. Kiedy dostrzegł opierającego się o drzewo chłopca, warknął i zacisnął dłoń w pięść. Musiał przyznać, że chłopak był przystojny. Miał niewinną twarzyczkę o pięknych błękitnych oczach, a jego złote włosy sprawiały, że przypominał anioła. Zaczął się zastanawiać, jak mógł wyglądać, gdy był jeszcze człowiekiem. Ku swojemu niezadowoleniu, uświadomił sobie, że nawet przed przemianą był pięknym młodzieńcem.

      A jeżeli Eva mówiła prawdę…?

      Na samą myśl o tym poczuł, jak wzbiera w nim furia. Gdy Will i reszta poddanych jego siostry wsiadła do samochodu, usiadł za biurkiem i odchylając się w tył, zaczął wpatrywać się swymi ognistymi oczami w sklepienie gabinetu.

      - Jeżeli to prawda… Nie zdobędę serca panny Hiou, jeżeli już kogoś kocha… - mruknął sam do siebie w zamyśleniu. Michaelowi nie zależało jedynie na ciele młodej dziedziczki. Oczywiście pragnął jej, odkąd ta zaczęła wyglądać jak prawdziwa kobieta, ale chciał czegoś jeszcze… Chciał, by Aya obdarzyła go uczuciem. Chciał zobaczyć ten sam blask w jej szarych oczach na jego widok jak wtedy, gdy była małą dziewczynką. Jeżeli ten młokos będzie przeszkodą, to go zabije. Aya Hiou należała do niego i tylko do niego.

      Wreszcie, po kilku minutach gorączkowego rozmyślania, wstał i ruszył poinformować swojego kamerdynera, że wychodzi i nie wie, kiedy wróci. Pięć minut później był pod japońską posiadłością rodu Hiou.

      - Witam w rezydencji Hiou, słucham? - rzekł zwykły wampir o stalowych oczach.

      Michael uśmiechnął się, lecz nim zdołał odpowiedzieć, zauważył go jasnowłosy wampir, który podszedł do drzwi i warknął:

      - Po co tu przeszedłeś?

      Brunet uśmiechnął się i wbijając spojrzenie w arystokratę, odparł spokojnie:

      - Cóż, Kage, to chyba proste. Chce zobaczyć się z moją narzeczoną.

      Mężczyzna spojrzał na niego ze wściekłością i rzucił podniesionym głosem:

      - Dałbyś jej spokój! Powinno wystarczyć ci to, że już niebawem zostanie twoją żoną!

      Hell spojrzał groźnie na jasnowłosego, po czym mruknął:

      - Aya to moja narzeczona i nie tobie decydować, co mi wystarcza, a co nie.

      - Michael, jeżeli… - zaczął Kage, jednak przerwał mu głos jego córki, która nie wiadomo kiedy pojawiła się na schodach w obecności jakiejś brunetki nieco do niej podobnej.

      - Tato, spokojnie… - Zeszła ze chodów i podchodząc do ojca, dodała - Nic na to nie poradzimy. Jestem jego narzeczoną. Nie martw się, jest dobrze. - Po tych słowach ucałowała go w policzek i zwróciła się do Michaela - Skoro chcesz ze mną porozmawiać, chodźmy do ogrodu.

      Nim Kage zdołał chociażby otworzyć usta, córka wyminęła go i młodego Hell, by skierować się w stronę ogrodu. Brunet posłał Kage triumfalny uśmiech i ruszył za dziewczyną.

- Ślicznie wyglądasz - rzucił, gdy szli kamienną ścieżką pośród drzew wiśni i wspaniałych krzewów. Aya zatrzymała się i obracając się w jego stronę, poważnym tonem powiedziała:

- Daruj sobie te komplementy, dobrze? Nie mam ochoty ich wysłuchiwać. Zgodziłam się na rozmowę tylko dlatego, by ojciec nie musiał się denerwować.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i podchodząc do niej tak blisko, że dzielił ich zaledwie centymetr, rzucił:

- Myślałem, że kobiety lubią, gdy wychwala się ich urodę?

- Nie, jeżeli robi to ktoś taki jak ty - odparła ze spokojem, patrząc rozmówcy prosto w oczy.

Michael odgarnął kilka kosmyków, które z powodu lekkiego wiatru zasłaniały jej twarz, po czym przeszywając ją spojrzeniem, zapytał:

- Dlaczego jesteś dla mnie taka niemiła? Czyżbyś kochała kogoś innego?

Aya przez chwilę patrzyła na niego zaskoczona, po czym prychnęła:

- Naprawdę oczekujesz, że będę szczęśliwa z powodu tego, że spędzę z tobą resztę życia? Poza tym, co cię tak nagle zainteresowały moje uczucia? Gdy zmuszałeś mnie, bym zgodziła się na ślub, jakoś one cię nie obchodziły…

- Oj przestań, gdybym tego nie zrobił, sama nigdy byś się nie zgodziła, a poza tym nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Jesteś zakochana czy nie? - mruknął uśmiechając się.

- A dziwisz mi się?! Jak mogłabym chcieć za ciebie wyjść?! Myślisz, że nie wiem o tym, ile osób skrzywdziłeś razem ze swoją rodziną, począwszy od moich bliskich?! A jeżeli tak bardzo cię to interesuje, to nie, nie jestem w nikim zakochana!

Michael pchnął Hiou na najbliższe drzewo i opierając rękę nad jej głową, zaczął wpatrywać się w jej szare tęczówki.

Tak bardzo jej pożądał. Te jej wielkie oczy, obecnie rozszerzone ze strachu i zaskoczenia. Te malinowe usta, teraz lekko rozchylone. Jego ciało dotykało jej ciała i aż czuł, jak szaleńczo bije serce w jej piersi. Miał największą ochotę, by zedrzeć z niej ubranie i wreszcie mieć jej delikatną postać w swoich ramionach. Od tak dawna o tym marzył… Doskonale wiedział, że nic ani nikt by go przed tym nie powstrzymał. Jednak zdawał sobie również sprawę z tego, że Aya jest jak kwiat, który, gdy zerwie się go zbyt wcześnie, również zbyt szybko zwiędnie. Ostatkiem sił powstrzymał się i mruknął:

- Nie bądź dziecinna. Jestem wampirem i taka jest moja natura. Zresztą nie tylko moja, tyle że ja nie odrzucam jej jak ty i twój ojciec.

Arystokratka zaczęła się wyrywać, jednak silny uścisk czystokrwistego uniemożliwił jej wyswobodzenie się, więc jedyne, co mogła zrobić, to wrzasnąć:

- To nieprawda! Wampiry nie muszą być takie, jak ty i twoja rodzina! Jesteś okropny!

Michael westchnął, po czym nachylił się, ucałował brunetkę w szyję, by po chwili wyszeptać jej do ucha:

- Kochanie, nie przesadzaj, nie jestem taki zły… Gdybym chciał, mógłbym teraz wziąć cię siłą i nawet twój ojciec niewiele mógłby zrobić. Wystarczyłoby, że przeniósłbym nas do mojej posiadłości. Poza tym nie zrobię sobie z ciebie jakiejś zwykłej kochanki, lecz prawowitą żonę. Jak więc widać, mogłem postąpić znacznie gorzej… - Podniósł jej podbródek, by musiała na niego patrzeć i dokończył - Pamiętaj o tym, dobrze? Potrafię być miły, ale jeżeli nie będziesz tego doceniała, czeka cię kara.

Przez kilka chwili Hell wpatrywał się w zlęknioną twarz narzeczonej, aż w końcu, lekko się uśmiechając, nachylił się i mocniej na nią napierając, wpił swoje usta w jej lekko rozchylone wargi. Aya był na tyle oszołomiona, że nawet nie próbowała go przed tym powstrzymać.

- Do zobaczenia, kochanie. I przemyśl to, co ci powiedziałem, bo już niebawem będziesz moja, czy tego chcesz, czy nie - rzekł, po czym puścił rozdygotaną wampirzycę i ruszył przed siebie.

Uszedł kilka kroków i teleportował się do swojej posiadłości.

***

Michael usiadł na łóżku w swoim pokoju i uśmiechnął się pod nosem.

„Więc moja droga narzeczona nie kocha tego małolata.”

Sam nie wiedział, jakim cudem powstrzymał się w stosunku do Ayi od czegoś więcej niż pocałunek, ale udało mu się to. Jak na razie musiały mu wystarczyć jakieś zwykłe pokojówki i inne arystokratki, które z chęcią się z nim zabawiały. Już nie mógł się doczekać, gdy mała, słodka, bezbronna Aya-chan znajdzie się w jego sypialni…

Dobra, dziś krótko...

Mam nadzieję, że rozdział się spodoba ^.^'

Dedykacja dla Ayi ;p Bliźniaczko, wiem, wiem, że kochasz ten rozdział xD

Następny rozdział będący dodatkiem o tytule "Braterska obietnica" za dwa tygodnie, zapraszam.

Suzu