Rozdział III

Rozdanie kart

Penelopa Samaras obudziła się z szaleńczo bijącym sercem. Zorientowawszy się, że jest środek nocy, westchnęła ciężko, a gdy po chwili uspokoiła swoje skołatane nerwy, przyłożyła głowę do poduszki i spróbowała zasnąć. Jednak nie minęła nawet minuta, gdy poczuła czyjąś obecność. Przez jej ciało przeszło przejmujące zimno, a serce momentalnie zwolniło. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy do jej nozdrzy dobiegł delikatny zapach, jakiego żadna żyjąca istota poza nią nie potrafi wyczuć.

      - Lauro, proszę, nie męcz mnie, jest chyba za późno na wałęsanie się po tym świecie, nie uważasz?

      Minęła zaledwie minuta, w której pozornie nic się nie zmieniło, lecz łowczyni sposępniała i smutnym tonem wyszeptała:

      - Wiem o tym, przecież jestem „Wybranką”, jednak nie mogę nic zrobić, by mu pomóc. Przyszłość jego i tej dziewczyny tamtej nocy została przesądzona. Nic już nie można zrobić, przykro mi. - Przerwała na chwilę, po czym rzuciła nieco zirytowana - Nie mogę aż tak ingerować, nie jestem Bogiem, moja droga. To, że wiem od was o różnych wydarzeniach, nie upoważnia mnie do interwencji.

      Nagle do dziewczyny dotarł bardzo ostry, duszący zapach, przez który ledwie mogła oddychać. Doskonale wiedziała, co oznacza pojawienie się tej woni. Nie odwracając się, tylko dalej wpatrując się w ścianę, mruknęła:

      - Jeszcze ciebie tu brakuje… Ostrzegłam Clarinos i mam nadzieję, że mnie wysłucha, nie chciałabym, by cierpiała bardziej niż to konieczne… Zwłaszcza że to tylko i wyłącznie twoja wina - dokończyła groźnie.

      Ledwie wypowiedziała te słowa, a przez jej ciało przeszła fala przejmującego bólu, zupełnie jakby wbijało się w nią dziesiątki sztyletów, które nie tylko rozcinały jej skórę, lecz mroziły miejsce, w które trafiły. Jęknęła cicho i przykładając dłoń do serca, z trudem łapiąc powietrze, wydyszała:

      - Przestań się miotać, już nie należysz do tego świata, więc możesz się wściekać ile chcesz, nie robi to na mnie najmniejszego wrażenia.

      Gdy poczuła ulgę, nie mogąc się powstrzymać, zachichotała i rozbawiona rzuciła:

      - Mój drogi, to koniec, klamka zapadła. W sumie nie rozumiem, czemu tak się złościsz. Powinieneś być chyba zadowolony, nieprawdaż? On zdziała to, czego ty nie potrafiłeś. - Niespodziewanie wybuchła głośnym śmiechem. - Razi cię w oczy to, że królewska krew wilków zmieszała się z krwią wampirów. Naprawdę nawet śmierć nie jest w stanie cię zmienić. Nie przejmujesz się losem twoich pobratymców, tylko tym, że Rafael splugawił swój ród… Jesteś beznadziejny - dodała z pogardą.

      Te słowa sprawiły, że poczuła ten sam ból co wcześniej, tylko dużo mocniejszy. Musiało minąć dobre pięć minut, by doszła do siebie i mogła z bladym uśmieszkiem rzucić:

      - Nie musisz aż tak mi dziękować za trochę szczerości.

      Zapach, który utrudniał jej oddychanie, rozpłynął się w ułamku sekundy. Jedyne, co jasnowłosa mogła nadal wyczuć, to delikatna i piękna woń.  Minęło kilka minut, aż znów odezwała się posępnie:

      - Rozumiem cię i nie myśl, że nic chciałabym pomóc, ale nie mam jak… Dobrze, może to coś pomoże - rzuciła, wzdychając po chwili.

      Gdy tylko Penelopa skończyła mówić, powietrze stało się na powrót krystalicznie czyste, a ona wzięła głębszy wdech, po czym usiadła na skraju łóżka i zaczęła spoglądać w rozgwieżdżone niebo.

      Wiedziała, że wszystko dopiero teraz się zacznie.

***

      Czarnowłosa wampirzyca westchnęła, gdy rudowłosa kobieta poinformowała ją, że powinna wrócić do posiadłości, by nadzorować prace związane z jej wyprowadzką z rodzinnego domu. Wstała z wygodnego krzesła znajdującego się w cieniu drzewa wiśni i ruszyła wąskimi alejkami w drogę powrotną.

      Aya ostatnimi czasy spędzała mnóstwo czasu w ogrodach, rozmyślając o wszystkim i o niczym. Ku jej frustracji i niezadowoleniu, najczęściej myślała o wizycie, którą miesiąc temu złożył jej narzeczony. Na samą myśl o jego pocałunku dziewczynie robiło się wręcz niedobrze. Ogarnęło ją przerażenie, gdy uświadomiła sobie, że niebawem Michael nie tylko będzie całować ją, kiedy tylko będzie chciał, ale będzie mógł zrobić z nią co tylko zapragnie. Im bliżej było dnia, w którym miała stać się własnością Michaela Hell, tym mocniej odczuwała ogarniającą ją panikę i tym silnej docierało do niej, co ją czeka i co będzie musiała znosić. Teraz, kiedy ślub miał odbyć się już następnego dnia, czuła jedynie, że jest pogodzona ze swoim losem i że nie wydarzy się żaden cud, który by ją uratował.

      Westchnęła, gdy przekroczyła próg domu, a w sercu zrodziło się poczucie żalu, iż najprawdopodobniej pożegna miejsce, w którym dorastała i już nigdy więcej go nie zobaczy. Wieczorem miała wyruszyć w drogę do posiadłości Michaela, gdyż wraz z ojcem musiała być tam wczesnym rankiem, by przygotować się do ceremonii zaślubin. Oczywiście wygodniej byłoby, gdyby zjawili się tam już dziś, lecz zarówno ona, jak i Kage woleli odwlec to, co nieuniknione.

      Nim dotarła do schodów na pierwsze piętro, usłyszała głos ojca.

      - Aya…

      Spojrzała na niego i blado się uśmiechając, rzuciła:

      - Słucham, tato?

      Mężczyzna przez chwilę ze zbolałą miną wpatrywał się w twarz córki, aż w końcu lekko drążącym głosem zapytał:

      - Jak się czujesz…?

      Starając się, by jej głos brzmiał w miarę naturalnie i by nie można było wyczuć w nim jej prawdziwych uczuć, dziewczyna odparła:

      - Nie martw się, tato, już się z tym pogodziłam. - Po czym spuszczając głowę, dodała pustym głosem - Poza tym przywykłam do myśli, że będę żoną Michaela… Ponoć można przyzwyczaić się do wszystkiego…

      Kage czuł taką rozpacz, że jedyne, na co było go stać, to przytulenie do córki i wyszeptanie jej na ucho:

      - Pamiętaj, że mama i ja zawsze jesteśmy przy tobie, niezależenie od tego, co by się działo.

      Brunetka mocniej objęła wampira i przez chwilę tuliła go do siebie, aż w końcu odsunęła go i nie patrząc na niego, szepnęła:

      - Wybacz, tato, ale muszę iść się spakować.

      Nie czekając na jakąkolwiek reakcję, spiesznym krokiem ruszyła po schodach. Czuła, że jeszcze chwila, a się rozpłacze, a nie chciała robić tego przy ojcu. Gdy była w połowie drogi, usłyszała prośbę Kage.

      - Jak skończycie, powiedz Suzue, by do mnie przyszła, chcę z nią porozmawiać.

      - Dobrze, zrobię to - odpowiedziała łamiącym się głosem, po czym niemal biegiem ruszyła do swojego pokoju.

       Stojąc przed sosnowymi drzwiami, wzięła głębszy wdech, by móc się nieco uspokoić, po czym otworzyła je i weszła do środka pomieszczenia. Suzue oraz młodziutka ciemnowłosa pokojówka o imieniu Hiroe przeglądały wszystkie szafy i delikatnie składając ubrania, kłady je na wielkim łóżku z baldachimem. Hiroe, zorientowawszy się, że dziedziczka weszła do komnaty, odwracając się do niej, zapytała:

       - Życzysz sobie, Aya-sama, byśmy spakowały wszystkie twoje ubrania czy wolisz wybrać rzeczy, które zabierzesz ze sobą?

       Arystokratka spojrzała na sterty spodni, sukienek, bluzek, spódniczek i innych części damskiej garderoby i ciężko wzdychając, oznajmiła:

       - Hiroe, nie wezmę ze sobą wszystkich moich ubrań, niektóre zostawię tutaj.                                   

       - Dobrze, Aya-sama. To może zaczniemy od sukienek, które chcesz zabrać? - rzuciła pokojówka, na co brunetka tylko lekko pokiwała głową, bez słowa zabierając się do wybierania nie tylko odzieży, ale i rzeczy, które miały przypominać jej dom rodzinny.

       Po kilku godzinach młoda Hiou były spakowana i niemal gotowa do wyjazdu. Spojrzała na opustoszałe pomieszczenie i wzdrygnęła się na myśl, że od jutrzejszego dnia jej pokój będzie znajdował się zupełnie gdzie indziej i że będzie go dzielić z dziedzicem rodu Hell. Mężczyzny, którego Aya nie tylko nienawidziła, ale i który samym spojrzeniem diabolicznych oczu przyprawiał ją o dreszcze.

       Tępo wpatrując się w szybę, mruknęła:

       - Dziękuję wam, możecie odejść. Suzu, mój ojciec prosił, byś udała się do gabinetu, bo chciał z tobą porozmawiać.

       - Zrozumiałam, Aya-sama - zakomunikowała szatynka, po czym kłaniając się, wyszła wraz z Hiroe.

       Gdy drzwi pokoju zostały zamknięte, czarnowłosa piękność westchnęła ciężko i zerknęła na ogród, w którym siedziała jej matka, wpatrując się smutnym spojrzeniem w ciemniejące niebo. Ten widok sprawił, że zwiesiła głowę, pozwalając, by kilka kropel słonych łez spadło na podłogę.

       Suzue zapukała delikatnie w sosnowe drzwi gabinetu Kage Hiou. Nie minęło pięć sekund, gdy usłyszała pozwolenie na wejście.

       - Słucham, Kage-sama? - szepnęła, patrząc na postać jasnowłosego wampira obróconego do niej tyłem i wpatrującego się w zawieszone na ścianie zdjęcie żony i wyglądającej na jakieś dziesięć, może jedenaście lat Ayi.

       Mężczyzna przez krótką chwilę nic nie odpowiedział, widocznie błądząc gdzieś myślami. W końcu, nie spoglądając na dziewczynę, spokojnym głosem zaczął:

       - Od kiedy Aya pojawiła się na tym świecie, kochałam ją ponad wszystko… Może właśnie to był mój błąd…? - dodał posępnie, dalej przyglądając się fotografii, po czym stwierdził - No ale nieważne, nie po to cię tu wezwałem. - Obrócił się do pokojówki i westchnął - Od jutrzejszego dnia Aya będzie potrzebowała kogoś, kto będzie potrafił zrozumieć, z czym musi się borykać. - Wpatrując się w dziewczynę z wyrazem pełnym desperacji i rozpaczy, dokończył-  Uważam, że ty jesteś właśnie taką osobą. Sama byłaś w nieco podobnej sytuacji, więc najlepiej jej pomożesz…

       Te słowa sprawiły, że Namizawa na moment przeniosła się lata wstecz, gdy była służącą rodu Deushi. Przed jej oczami znów pojawiła się jego twarz.

       Raito Deushi… Mężczyzna, który najpierw ją wykorzystał, a później odstawił jak niepotrzebną zabawkę. W sumie tym przecież dla niego była…

        Przez ułamek sekundy przeszło jej przez myśl, że gdyby wszystko potoczyło się inaczej, dziecko, które miała urodzić, zapewne wyglądałoby na rówieśnika bądź rówieśniczkę jej pani. Szybko jednak powróciła do rzeczywistości i kiwając twierdząco głową, zapytała:

       - Kage-sama, oczywiście uczynię wszystko, co w mojej mocy, tylko nie wiem, jak mam pomóc Ayi-sama, skoro ona będzie mieszkała z Michaelem-sama?

        Patrząc na swoje dłonie, arystokrata rzekł szeptem:

       - Dlatego chciałbym, byś pojechała z Ayą do Anglii… Wiem, że dużo od ciebie wymagam, ale chciałbym choć w taki sposób pomóc córce…

       Służąca spojrzała na Hiou smutnym wzrokiem i powstrzymując łzy cisnące się do oczu, odparła:

       - Jeżeli to możliwe, oczywiście, że to zrobię.

       Mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie, po czym mruknął:

       - Dziękuję ci, Suzue, naprawdę dziękuję…

       Gdy dziewczyna zapytała, czy może już odejść, rzucił:

       - Miałbym do ciebie jeszcze jedną prośbę. Aya zapewne nie będzie chciała pisać prawdy, więc co jakiś czas pisałabyś, jak faktycznie sprawy wyglądają…

       Szatynka przytaknęła i wyszła z gabinetu. Gdy tylko Kage został w pomieszczeniu sam, powtórnie spojrzał na fotografię. W tamtym momencie marzył tylko o jednym. By ten dzień nigdy się nie skończył i by nie musiał oddawać swojego jedynego dziecka w łapy rodu Hell. Nim jednak Hiou zdołał się zorientować, nastał czas ich wyjazdu.  Spojrzał na zegarek, po czym nałożył marynarkę, która zasłoniła czarny tatuaż na ramieniu i zszedł na dół, gdzie czekała na niego żona.

       Maaya wolała nie pokazywać, jak bardzo przeżywała ślub Ayi, dlatego też dzisiejsze zamieszanie wolała spędzić w ogrodzie i nie czynić tego dnia jeszcze bardziej bolesnym dla córki i męża. Choć chciała spędzić ten czas ze swoim jedynym dzieckiem, nie wiedziała, czy widząc jej oczy, w których od kilku tygodni nie dostrzegała już nic poza pustką, powstrzyma się od płaczu. Bez słowa podeszła do Kage i objęła go, ukrywając twarz w jego ramionach. Mężczyzna odwzajemnił uścisk i pocałował ją w czoło, szepcząc kilka pokrzepiających słów. Zapewne staliby tak dużo dłużej, gdyby nie głos Ayi, która pojawiła się nie wiadomo kiedy.

       - Mamo, tato, już chyba czas…

       Oboje spojrzeli na schody, gdzie stała ich jedyna córka. Dziewczyna ubrana w stylową niebieską sukienkę lekko za kolana i tegoż samego koloru atłasowe rękawiczki, dzięki którym ukryła łańcuch oplatający nadgarstek, patrzyła na nich pustym wzrokiem.

       - Nie martwcie się tak, jakoś to będzie - dodała, schodząc po schodach i lekko się uśmiechając.

       Gdy dotarła do matki, przytuliła ją i szepnęła na ucho:

       - Mamo, kocham cię, pamiętaj o tym… I dbaj o tatę, dobrze?

       - Oczywiście, kochanie, o to się nie martw… - odparła drżącym od emocji głosem.

       - Kage-sama, jeżeli mamy zdążyć na samolot, to musimy już jechać - wchodząc do pomieszczenia, wtrącił się wampir, który miał zawieźć ich na lotnisko.

       Na głos służącego Aya odsunęła się od matki i uśmiechając się przez łzy, ruszyła do wyjścia. Kage spuścił wzrok, podszedł do żony, ucałował ją w czoło i podążył za córką.

       Gdy młoda Hiou widziała oddalającą się rodzinną posiadłość, westchnęła głęboko i przeniosła wzrok na pokojówkę, która ku jej ogromnej radości miała również zamieszkać w posiadłości Hell. Po krótkiej chwili wyszeptała:

       - Suzu, dziękuję…

       Szatynka tylko ścisnęła jej rękę i posłała jej pokrzepiający uśmiech.

       Przez resztę drogi do Anglii arystokratka milczała, zatopiona w swoich ponurych myślach bądź próbowała zasnąć. Zarówno ona, jak i Kage, widząc wyłaniającą się z lasu monumentalną budowlę, poczuli, że podróż przebyli zdecydowanie zbyt szybko.

       Przekraczając próg posiadłości Michaela, serce czarnowłosej lekko zadrżało, a nogi ugięły się pod jej ciężarem.

       - Witaj w swoim nowym domu, Aya.

       Doskonale wiedziała, do kogo należy ten głos. Spojrzała na ciemnowłosego mężczyznę, który przeszywał ją wzrokiem pełnym zadowolenia.

       Za kilka godzin miała zostać jego żoną. Również za kilka godzin miał rozpocząć się jej koszmar…

***

       Na oko dwudziestokilkuletni przystojny mężczyzna rozłożył talię kart na stole, przy którym siedział i uśmiechając się po nosem, zaczął je wertować. U jego stóp siedziała dziewczyna w wieku zapewne osiemnastu lat o niesamowicie jasnych włosach, które pięknymi lokami spływały po jej plecach i ramionach. Bluzka, którą miała na sobie, była do połowy rozpięta, a spódniczka gdzieniegdzie rozszarpana. Jej mętny wzrok bursztynowych oczu był wbity w posadzkę, natomiast jedna ręka swobodnie zwisała z oparcia fotela, na którym siedział ów mężczyzna. Nastolatka nawet nie zareagowała, gdy do zaciemnionego pokoju, w którym się znajdowała wszedł jasnowłosy wampir i kłaniając się, spokojnym głosem oznajmił:

       - Panie, za kilka godzin odbędzie się ślub Ayi Hiou i Michaela Hell.

       Szatyn uśmiechnął się pod nosem i kładąc obok siebie kartę króla i damy kier w taki sposób, że ich końce nachodziły na siebie, rzekł:

       - Etenanie, przecież wiem o tym.

       - I nic z tym nie zrobisz, panie? Zdajesz sobie sprawę, że te dwa pierwotne rody nie mają prawa połączyć się w taki sposób - odparł nieco zaniepokojonym tonem arystokrata.

       Nie przestając się uśmiechać, wampir o czekoladowych włosach wziął kolejne dwie karty i bawiąc się nimi, mruknął:

       - Chyba zapomniałeś, do kogo się zwracasz, mój drogi. Uwierz mi, pamiętam o tym bardzo dobrze, lecz kimże ja jestem, by wtrącać się do dzisiejszego społeczeństwa wampirów? Wszyscy myślą, że jestem trupem, więc skoro młody panicz Hell chce naszej młodziutkiej dziedziczki, to nic mi do tego… Hm, jak pomyśleć, ten związek może mieć nawet pozytywne konsekwencje -dodał, przymykając na chwilę oczy.

       Gdy tylko skończył mówić, położył karty, które miał w dłoni nieopodal poprzedniej pary, w taki sam sposób jak tamte.

       Były to dama i król pik.

       - Panie, jesteś tego pewien? Nie jestem przekonany, czy dobrze przemyślałeś konsekwencje tego małżeństwa.

       Wampir nachylił się do ucha siedzącej przy nim blondynki i po odgarnięciu kilku kosmyków włosów, szepnął:

       - Widzisz, moja droga Louise, mój wierny Etenan ma wątpliwości co do słuszności moich osądów. Hm… To chyba źle o nim świadczy, nie uważasz?

       Dziewczyna nawet nie drgnęła, gdy po skończeniu słów szatyn musnął wargami jej bladą szyję. Tymczasem sługa opanowanym głosem odparł:

       - Panie, proszę mi wybaczyć moją impertynencję, jednak chciałem jedynie poinformować cię o moich obawach.

       Wampir wyprostował się i uśmiechając się dobrodusznie, rzucił:

       - Wiem, mój drogi, dlatego nie brałem twoich słów do serca… - Wziął kolejną damę, tym razem trefl. Obracając ją i poważnie przypatrując się utworzonym przez siebie dwóm parom kart, mruknął:

       - Cóż, niemal wszystkie ważne karty zostały rozdane, ale jest coś, co muszę zrobić, nim pojawi się mój as. - Przerwał na moment i kładąc figurę na stole, dodał - Niebawem dostarczysz mój list samotnej damie. Z chęcią poznam ją osobiście. Liczę, że opowie mi co nieco o swojej rywalce i jej królu. Być może wtedy będę mógł przewidzieć, czy nasz drogi król pik nie popełnił błędu - dodał wzdychając.

       - Jak sobie życzysz, mój panie - odparł arystokrata, a po chwili zapytał - Może życzysz sobie czegoś jeszcze?

       Wampir, który wciąż przypatrywał się ułożonym kartom, opierając podbródek na ręce i uśmiechając się, przeniósł wzrok na nastolatkę, po czym gładząc palcami skórę jej dłoni, odparł:

       - Dziękuję, przyjacielu, ale teraz zostaw mnie samego z tą miłą panienką.

       Arystokrata ukłonił się, po czym bez słowa wyszedł.

       Gdy drzwi komnaty zostały zamknięte, szatyn wziął szczuplutką rękę jasnowłosej, by ją ucałować, a później, biorąc głębszy wdech, szepnąć:

       - Ładnie pachniesz, moja słodka Louise… Jaka szkoda, że jesteś tak krucha, bo jesteś również bardzo ładna - dodał z żalem, ponownie muskając jej dłoń palcami, po czym mruknął - Ale można to naprawić. Cóż, zobaczymy…

       Ledwie skończył mówić te słowa, a jego tęczówki przybrały odcień czerwieni. Obrócił rękę dziewczyny, by widzieć jej nadgarstek i w ułamku sekundy wbił w niego swoje lśniące kły. Jedynie drżenie ust blondynki było rekcją na ból towarzyszący ugryzieniu.

       Po chwili krople gęstej cieczy spływającej po białym nadgarstku rozpryskiwały się na marmurowej posadzce.

Oto kolejny rozdział (nawiasem mówiąc, jeden z moich ulubionych)… Co prawda obawiałam się, że nie zostanie dodany z powody braku Internetu, ale jednak się udało…

Dziękuję wszystkim, którym chciało się skomentować poprzedni rozdział. Jesteście wielcy!

Rozdział IV „Początek koszmaru” ukaże się za dwa tygodnie…

Do usłyszenia.