Rozdział XVII

Wąż między różami

      Przyjrzałam się swojemu odbiciu w lustrze. Piękna bladoniebieska suknia idealnie komponowała się ze srebrną biżuterią i długimi czarnymi rękawiczkami na dłoniach. Uśmiechnęłam się krzywo i westchnęłam. Od wczorajszego dnia w mojej głowie siedziały tylko dwa zdania.

      „Mam mieć dziecko…”. „Mój syn ma być potworem…”.

      Jak miałam iść na przyjęcie zaręczynowe Michaela i Ayi, wiedząc, czego jego rodzina dopuściła się w przeszłości i co wiedzą o mnie Hell? Jednak nie mogłam odrzucić tego zaproszenia. Bądź co bądź byłam wampirzycą i podlegałam regułom świata wampirów. Westchnęłam chyba po raz setny w ciągu tego dnia, a po chwili usłyszałam pukanie do mojego pokoju. Wchodząc do środka i starając się, by jej głos był w miarę normalny, mama rzuciła:

      - Lili, wyglądasz ślicznie.

      - Dzięki, mamo, ale nie musisz udawać… Tata chyba miał rację. Nie powinnam spotykać się z Rafaelem… - mruknęłam, nie patrząc na szatynkę. Wampirzyca usiadła na moim łóżku i łagodnym głosem zaczęła:

      - Nie mów tak. Tata na pewno nie chciał, by tak się to wszystko potoczyło…

      - Wiem. Tyle tylko, że to nic nie zmienia - odparłam, po czym spuszczając wzrok, dodałam - Wczoraj razem z Rafaelem doszliśmy do wniosku, że jak na razie nie powinniśmy się widywać.

      Vanessa posłała mi smutne spojrzenie i pocieszającym tonem powiedziała:

      - Lili, tak mi przykro… Ale wierzę, że jakoś się to wszystko poukłada.

      Sama miałam taką nadzieję, ale… Ale serce krzyczało, że to wszystko jest jeszcze bardziej skomplikowane niż myślałam. Że tu nie chodzi wyłącznie o mnie i Rafaela. Nie chciałam jednak wspominać mamie o moich uczuciach, więc szepnęłam tylko:

      - Ja też, mamo… Ja też…

      Nic nie mówiąc, wampirzyca jedynie uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco. Byłam jej za to wdzięczna. Nie był mi potrzebny potok słów, tylko poczucie, że dalej jestem tym, kim byłam przed wizytą młodej Hiou. Momentami miałam wrażenia, że po tym, co usłyszałam, przestałam być Lili, którą wszyscy znali. Spojrzałam na szatynkę wystrojoną w piękną suknię koloru srebra i patrząc prosto w jej oczy, rzuciłam:

      - Powiedz, czy… Czy zanim dowiedziałaś się o moim istnieniu, myślałaś wcześniej o dziecku? Byłaś przecież ledwie trzy lata starsza ode mnie…

      Szatynka westchnęła i spoglądając gdzieś w bok, odparła:

      - I tak, i nie… Od zawsze chciałam mieć spokojny dom, w którym wszyscy pomimo problemów czuliby się szczęśliwy. Chciałam mieć męża, gromadkę dzieci. Chyba każda sierota ma podobne marzenie. W moim przypadku ono się spełniło - rzuciła, posyłając mi uroczy uśmiech, po czym wzdychając dodała - Co prawda nie jestem już człowiekiem, ale cóż, nikt nie powiedział, że szczęście jest za darmo, nieprawdaż?

      No tak, mama miała nieco inną sytuację. Bardzo wcześnie straciła dom i ciepło ogniska rodzinnego, więc to naturalne, że chciała stworzyć go sobie od nowa. Patrząc na miłość, jaką darzy tatę, a on ją, nie mogę nie przyznać, że jej się to nie udało, ale to racja, zapłaciła za to…

      „Nikt nie powiedział, że szczęście jest za darmo…”.  A jaka będzie cena za moje szczęście…?

      - Masz rację, szczęście kosztuje - wyszeptałam niemal bezgłośnie, po czym spoglądając na mamę, zapytałam - Wiesz coś nowego w sprawie matki Gabryela?

      Vanessa wzięła głębszy wdech i ze strapioną miną opowiedziała mi, czego dowiedziała się o bracie Daniela.

      - Wczoraj wieczorem zadzwoniła do mnie Margaret i długo z nią rozmawiałam. Ona, Daniel i Gabryel bardzo martwią się o Gabryelę. Jej mąż, jakby to powiedzieć… nie bardzo cieszy się z powodu jej odmiennego stanu. Dowiedziałam się jeszcze, że to właśnie ona poprosiła Gabryela, żeby przyjechał do Włoch, bo chciała mieć jakieś wsparcie. Nie wiem, o co dokładnie chodzi, ponieważ ani Daniel, ani jego brat nie są do końca rozeznani w sytuacji, ale jedno jest pewne: ojciec Gabryela okropnie się zmienił i nie chce kolejnego dziecka.

      Z tego wszystkiego aż usiadłam na łóżku koło mamy. Chciało mi się płakać i niszczyć co popadnie. Wolałam nie wiedzieć, co czuł w takiej sytuacji mój przyjaciel, Daniel ani tym bardziej Gabryela. Przecież ona musiała być załamana. Mimo że widziałam ją jedynie raz w życiu, gdy żegnałam Rebeccę, kiedy wyjeżdżała razem z resztą rodziny do Włoch, pamiętam, że wówczas wydała mi się naprawdę sympatyczną i dobrą kobietą. Na pewno sobie na to nie zasłużyła. Przypomniałam sobie, jak Gabryel opowiadał mi, dlaczego jego matka nie przyjechała razem z nim do Anglii. Po prostu kochała swojego męża i robiła, co jej kazał.

      Miłość… Najsilniejsze uczucie, którym można obdarzyć drugą istotę… Czy ona usprawiedliwia wszystkie konsekwencje wynikające z chęci bycia z ukochaną osobą?

      Nie wiem, kiedy zaczęłam drżeć, a w moich oczach zebrały się łzy. Nie dość, że ja mam zmartwienia, to jeszcze coś tak okropnego spotyka Gabryelę oraz jej bliskich i to z powodu miłości! To nie jest sprawiedliwe! Miłość powinna przecież dawać radość, spokój, ukojenie, a nie sprawiać ból, cierpienie bliskich i poczucie rozdarcia! Mama, przeczuwając nadejście mojego wybuchu płaczu, przytuliła mnie do siebie i szepnęła:

      - No już, córeczko, wszystko będzie dobrze, zobaczysz, jakoś się to wszystko poukłada.

      Nie byłam w stanie nic powiedzieć, po prostu wtuliłam się w kobietę, którą tak kochałam i która, by być z moim ojcem i ze mną, poświęciła swoje człowieczeństwo.

***

      Tak jak ostatnim razem, moi rodzice i ja na przyjęcie do wampirzej śmietanki towarzyskiej zostaliśmy zawiezieni przez zwykłego wampira. Ani ja, ani moi rodzice nie odzywaliśmy się przez całą podróż. Tata z zasępioną miną przyglądał się widokom za szybą samochodu. Nieco uspokoiłam go informacją, że jak na razie nie zamierzam się spotykać z Rafaelem, ale znając go, i tak się o mnie zamartwiał. I to zapewne nie tylko o mnie… Kiedy w końcu dotarliśmy do celu, myślałam, że zaraz nogi odmówią mi posłuszeństwa i nie wyjdę z samochodu. Ku mojemu zdziwieniu, udało mi się wysiąść i ruszyć ku wejściu. Posiadłość rodziny Hell okazała się nieco bardziej okazała i monumentalna niż ta, w której przyjęcie urządziła rodzina Hiou. Nie było tu również tak bajkowej roślinności. Co prawda znajdowały się tam drzewa, krzewy i kwiaty, ale nie tworzyły one wrażenia bajkowego lasu, stwarzały raczej iluzję, że posiadłość to jakiś mroczny dwór czy coś w tym rodzaju. Podobnie jak podczas ostatniego balu, przywitał nas jakiś służący i życząc miłej zabawy, zaprosił nas do środka. Jeżeli ten budynek z zewnątrz był jedynie tylko nieco bardziej okazały o tego należącego do rodu Ayi, o tyle wewnątrz był o niebo bardziej pełny przepychu. Z każdej strony było widać, że posiadłość należy do ludzi posiadających ogromną fortunę. Na marmurowych ścianach wisiały liczne dzieła sztuki, a gdzieniegdzie odbijało się światło od złocień na suficie i ścianach. Liczna służba ubrana w nienaganne stroje obsługiwała przybyłych już gości, a stoły uginały się pod ilością jedzenia i napojów do wyboru. W porównaniu z tym angielska posiadłość Hiou była jedynie pałacykiem. Byłam tym tak bardzo zszokowana, że nie zorientowałam się, iż podchodzi do mnie Daniel. Dopiero jego powitalne słowa sprawiły, że wróciłam na ziemię. Kiedy on i tata zamienili kilka słów, zaprowadził nas do miejsca, w którym czekały na nas Margaret i Becky. Młodsza uśmiechnęła się do mnie lekko i przytulając się, szepnęła:

      - Hej, Lili, jak dobrze, że się widzimy, ostatnio tyle się działo, że nie miałam jak z tobą porozmawiać…

      Westchnęłam głęboko i głaszcząc ją po włosach, mruknęłam:

      - Masz rację, działo się zbyt wiele…

      Gdy już oderwałyśmy się od siebie, Margaret ze smutnym uśmiechem przywitała się ze mą. Gołym okiem było jednak widać, że zamartwia się o matkę Daniela i Gabryela.

      - I jak, Gabryel albo Gabryela się odzywali? - zapytał Tom, gdy już wszyscy się ze sobą przywitali na tyle cicho, by nikt z przypadkowych gapiów tego nie usłyszał. Daniel sposępniał i odparł:

      - Niestety nie…

      - Ale wszystko musi być dobrze, prawda, tato? - wtrąciła słabym głosikiem Rebecca.

      - Tak, kochanie, na pewno - pocieszył ją ojciec, a ja, wysilając się na uśmiech, poprałam go.

      Nagle zrobiło się małe zamieszanie. Łagodna muzyka, która do tej pory akompaniowała rozmowom zabranych wampirów przestała grać i wszyscy zwrócili się w stronę ogromnych, dębowych drzwi, a dwaj służący powoli zaczęli uchylać wejście na salę. Oznaczało to jedno. Przybycie członków Starożytnej Rady.

      Nim pierwsza z par wyszła, minęło dobrych kilkanaście sekund. Sala tonęła w ciszy, którą gdzieniegdzie przebijały ciche szepty w stylu: „Cała Rada na jednym balu, tego nie było od wieków!”, „Niesłychane, połączenie dwóch pierwotnych rodów!”, „Nareszcie Wyrocznia zagościła w rodzinnych stronach!”. Wreszcie po pełnym napięcia oczekiwaniu na salę wyłoniła się pierwsza członkini Rady. Wszyscy zebrani zaczęli się kłaniać. Wampirzyca o pięknych kasztanowych włosach ubrana w czarną suknię idealnie dopasowaną do jej ciała obrzuciła spojrzeniem swoich lawendowych oczu całe zgromadzenie i uśmiechnęła się lekko. Na jej szyi zauważyłam piękny naszyjnik z białą różą. Więc to musiała być Andrea Ferro. Kobieta szła pod rękę z miedzianowłosym mężczyzną, a tuż za nimi szedł wyglądający na jakieś dziewiętnaście lat młodzieniec mający barwę oczu jak u Andrei, a włosy o pół tonu ciemniejsze od jej towarzysza. Domyśliłam się, że była to najmłodsza część rodziny Ferro - Cristoforo. Nie spoglądając na nikogo, chłopak szedł dumnie niczym jakiś król.

      Nie mogłam dużej im się przyglądać, gdyż na scenie pojawiła się kolejna para. Mężczyzna w wieku jakichś dwudziestu sześciu lat o blond włosach i niemal granatowych oczach trzymał pod rękę mającą z wyglądu jakieś szesnaście lat dziewczynę. Tuż za tą parą wyszła niska złotowłosa dziewczyna, również o granatowych tęczówkach, ubrana w jedwabną srebrzystą suknię, pięknie podkreślającą barwę jej włosów i oczu. Towarzyszył jej ciemnowłosy młodzieniec wpatrujący się w nią swoimi bursztynowymi oczami niczym w jakąś boginię.

      - To Henry i Judith Costello oraz Meg Costello wraz ze swoim narzeczonym, Jamesem Connolly. Ich matka zmarła lata temu - szepnął mi do ucha Tom.

      Przyjrzałam się młodszej z sióstr. Na jej bladych policzkach można było dostrzec niewielki rumieniec, a jej grzywka koloru brązu wpadającego w złoty zasłaniała oczy. Widocznie była nieco tym wszystkim oszołomiona.

      Jako ostatni z familii, która wchodzi w skład Rady, a nie jest pierwotną rodziną, pojawił się ród Masuhiro. Szatyn ubrany w ciemny garnitur przenosił spojrzenie brązowych oczu z jednego gościa na drugiego. Obok niego szła czarnowłosa kobieta trzymająca za rękę małego, mającego na oko osiem lat szatyna z wesołymi oczkami barwy gorzkiej czekolady.

      - Co ta za kobieta i chłopiec? - spytałam, na co tata odparł:

      - To żona Josuke, Megumi, i jego syn, Reiji. Słyszałem, że Dai nie zjawi się, gdyż musi zająć się jakimiś sprawami klanu Masuhiro.

      Nic nie odpowiedziałam, gdyż na salę weszła pierwsza z rodzin pierwotnych - rudowłosa dziewczyna trzymana pod rękę przez przystojnego blondyna. Oboje zerkali swoimi bursztynowymi oczami to na siebie, to na arystokrację. Po symbolu na wisiorze wampirzycy domyśliłam się, że była ta rodzina Gessner.

      Kiedy rodzeństwo dołączyło do pozostałych członków Rady i znów przeniosłam spojrzenia na wejście, ujrzałam w nich nikogo innego jak Ayę i trzymającego ją pod rękę Kage. Mężczyzna nie patrzył na gości, tylko szedł powoli z miną bez żadnych uczuć. Podobnie jego córka - patrzyła przed siebie, wydając się niczym niewzruszona. Niespodziewanie usłyszałam kilka szeptów wychwalających urodę dziedziczki i zachwyt nad jej związkiem z Michaelem Hell. Kiedy to usłyszałam, ogarnęła mnie taka wściekłość i żal, że miałam ochotę wygarnąć, co naprawdę myślę o tej całej szopce. Nim jednak zdołałam choćby się ruszyć, umilkły wszelkie rozmowy, gdyż pojawiła się rodzina Hell. Eva, odziana w stylową purpurową kreację zwieńczoną pięknymi zdobieniami, szła z mniej więcej dwudziestoletnim mężczyzną, który, podobnie jak ona, był brunetem. Gdy dostrzegłam jego oczy, po moim ciele przeszły ciarki. Jego tęczówki miały barwę krwistej czerwieni, a ich wyraz mógł jedynie przywodzić na myśl jakiegoś demona. Cała jego postać wręcz emanowała potęgą i dawała wrażenie diabelskiej aury. Więc tak wyglądał Michael Hell, przyszły mąż Ayi? Nie wyobrażałam sobie, żeby dziewczyna, którą tak naprawdę poznałam wczoraj, miała za niego wyjść za mąż… Przecież to było zbyt okrutne! Nic jednak nie mogłam zrobić, więc jedynie zacisnęłam dłonie w pięść. W niewielkim oddaleniu do rodzeństwa Hell szli ich rodzice. William z pogodnym uśmiechem na twarzy oraz spokojnym spojrzeniem i białowłosa kobieta o czerwonych tęczówkach odziana w szarą sukienkę, której tren z niewielkim szelestem sunął się po ziemi. Po raz pierwszy w życiu miałam przed sobą Amicę Hell… Wyrocznię i najważniejszą wampirzycę naszej społeczności.

      Po kilku sekundach Hell dotarli do członków Rady, a wszystkie zebrane wampiry wyprostowały się, czekając na słowa oficjalnie otwierające przyjęcie. Michael podszedł do stojącej w niewielkim oddaleniu Ayi i ujmując ją za rękę, na której miała grafitowe rękawiczki pasujące do sukni tego samego koloru, złożył na niej pocałunek. Wampirzyca nawet przy tym nie drgnęła. Zachowywała się jak posąg niemający żadnych uczuć. Mogłam tylko wyobrazić sobie, jakie emocje nią targają.

      - Witam wszystkich zebranych. Mam zaszczyt oficjalnie ogłosić, że mój syn wkrótce weźmie za żonę tak wspaniałą osobę, jaką jest Aya Hiou. Cieszę się jeszcze bardziej, iż to małżeństwo połączy ród Hell z czcigodnym rodem Hiou. Chciałabym życzyć narzeczonym dużo szczęścia, a was wszystkich zapraszam do świętowania tego niezwykle ważnego dnia zarówno dla rodziny mojej, jak i familii Kage-san - rzuciła Wyrocznia z lekkim uśmiechem, gdy Michael już odsunął się od Ayi.

      Wzrok Wyroczni przesuwał się po każdym zgromadzonym wampirze. Kiedy jej wzrok padł na mnie, zauważyłam, że lekko się uśmiechnęła. Zatrzymała na mnie spojrzenie swoich krwistoczerwonych oczu, przez co po moim ciele przeszły ciarki, a mną owładnął strach. Dopiero gdy Amica przestała przeszywać mnie wzrokiem, udało mi się nieco opanować. Wzięłam głębszy wdech i postanowiłam nie poddawać się emocjom, nie mogłam przecież dać po sobie poznać, że coś wiem.

      Po powitaniu Wyroczni Michael wziął pod rękę swoją narzeczoną i poprowadził na środek sali, by później dać znać muzykom, którzy przed pojawieniem się sześciu rodów zamilkli. Sekundę później ich muzyka ponownie rozbrzmiała delikatnymi dźwiękami, a arystokrata objął w pasie Ayę, zaczynając z nią taniec. Wszyscy goście patrzyli w niemym zachwycie na parę idealnie poruszającą się w rytm walca. Mężczyzna uśmiechał się delikatnie, a Aya cały czas miała spuszczony wzrok. Nim się zorientowałam, muzyka ucichła, narzeczeni pokłonili się sobie, a po pomieszczeniu rozeszły się salwy oklasków.

      - Córka Kage raczej nie wygląda na szczęśliwą narzeczoną - szepnęła mi niemal bezgłośnie Rebecca, na co odparłam ze smutkiem, jednocześnie spuszczając wzrok i uważając, by nikt oprócz mojej przyjaciółki mnie nie dosłyszał:

      - Bo nie jest, Becky…

      Szatynka posłała mi zdziwione spojrzenie, jednak o nic nie pytała. Spojrzałam na przyjaciółkę i zauważyłam, że dziewczyna wygląda nieco lepiej, niż gdy ostatnim razem ją widziałam.

      - Wyglądasz lepiej, mam nadzieję, że też lepiej się czujesz- rzuciłam do Rebecci, na co ta, uśmiechając się delikatnie, odparła:

      - Ogólnie tak. Ostatni atak miałam wtedy, kiedy mi pomogłaś, gdy się nasilił.

      - Rozumiem i mam nadzieję, że będzie lepiej - oznajmiłam, posyłając arystokratce pokrzepiający uśmiech.

      Pewnie rozmawiałybyśmy dalej, jednak do Becky podszedł młody arystokrata o nieco kręconych jasnobrązowych włosach brany zapewne za szesnastolatka i kłaniając się, poprosił moją przyjaciółkę do tańca. Dziewczyna posłała mi pytający wzrok, na co ja tylko pokiwałam głową z delikatnym uśmieszkiem.

      Następnych kilka godzin przyjęcia spędzałam głównie na rozmowie z Danielem, Margaret i ich córką, tańczeniu i obserwowaniu zgromadzonych gości. Wśród tłumu dostrzegłam Narinn Ashidę, kuzynkę Ayi. Gabryel kiedyś poinformował mnie, że dziewczyna zaczyna studiować właśnie w Anglii. Wampirzyca widocznie dobrze bawiła się w towarzystwie licznych arystokratów. Jej widok przypomniał mi listopadowy bal u rodziny Hiou. Pomyśleć, że wtedy nie miałam dobrego zdania o rodzinie Ayi i niej samej, nie wiedziałam, że Gabryel darzy mnie innym uczuciem niż ja jego, wszyscy mieli Rafaela za zwykłego wilkołaka, a nie księcia, no i nie miałam zielonego pojęcia o dziecku, które ma być panem świata… Czy to naprawdę możliwe, żeby w tak krótkim czasie aż tyle się zmieniło? Najwidoczniej tak…

       Spojrzałam na rodziców, którzy rozmawiali między sobą i rzuciłam w ich stronę:

      - Idę na balkon się przewietrzyć.

      Tata tylko pokiwał głową, a mama posłała mi delikatny uśmiech. Szłam jakiś czas, aż w końcu znalazłam wejście na taras. Obok niego, opierając się o kolumnę, stał młody chłopak mniej więcej w wieku jakiś siedemnastu, osiemnastu lat z blond czupryną i wpatrującymi się w coś błękitnymi tęczówkami. Zatrzymałam się i podążyłam wzrokiem w miejsce, któremu się przyglądał. Zorientowałam się, że musi to być wielki stół dla członków Rady. Obecnie siedziała przy nim jedynie Aya. Widocznie pozostali albo tańczyli, albo gdzieś się ulotnili. Zauważyłam, że dziewczyna spojrzała na młodzieńca, a na jej obliczu na ułamek sekundy pojawił się wyraz przerażenia, zawstydzenia i wyrzutów sumienia. Szybko jednak spuściła wzrok, przez co nie mogłam dłużej przyglądać się jej twarzy. Ruszyłam z miejsca, a nim zdołałam dotrzeć do blondyna, zjawił się jakiś wampir wyglądający na jakieś trzydzieści kilka lat i rzucił w jego kierunku:

      - Hej, ty, wiem, że jesteś nowy, ale nie możesz się obijać. Pani Eva cię wzywa.

      Chłopak westchnął i ruszył w swoim kierunku, podobnie jak służący, który go skarcił. Nie wiem czemu, ale ten wampir jakoś mnie zaintrygował. Byłam ciekawa, kim był i dlaczego tak przypatrywał się młodej Hiou i czemu jego widok wywołał u niej taką reakcję. Po chwili wzięłam głęboki wdech i z mętlikiem w głowie udałam się na balkon.

      Niebo było wyjątkowo piękne, pozbawione jakiejkolwiek chmurki, dzięki czemu mogłam podziwiać miliardy gwiazd i mocno świecący księżyc. Oparłam ręce na balustradzie i spojrzałam na miejsce pode mną. W spowitym mroku ogrodzie dostrzegłam niewielkiego węża między dwoma krzewami róż. Jeden o kwiatach błękitnych, a drugi o krwistoczerwonych. Choć od dłuższego czasu było zimno, widocznie nie wszystkie płatki już odpadły z krzewu.

      Wąż, symbol grzechu… Błękitna róża - czegoś niemożliwego, a czerwona - miłości…

                                                                                                  ***                                            

      Victor siedział w kuchni i od czasu do czasu wzdychając, sączył swoją herbatę. Ostatnio tyle się wydarzyło. Najpierw związek jego syna z wampirzycą, poznanie Elizabeth, później Rafael i Laura dowiedzieli się o swoim prawdziwym pochodzeniu… Był ciekawy, co jeszcze szykuje mu los. Jedyne, czego pragnął, to żyć w spokoju i by jego dzieci były szczęśliwe. Był tak zamyślony, że prawie podskoczył, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Westchnął i podszedł je otworzyć. Wyczuł jakąś wilczycę i choć jej zapach wydał mu się znajomy, nie mógł skojarzyć, do kogo należy. Oniemiał, gdy zobaczył jasnowłosą kobietę lustrującą go bacznym i poważnym spojrzeniem. Spodziewał się wszystkiego, ale nie przypuszczał, że się tu zjawi. Zszokowany wyjąkał:

      - Królowo Clarinos, ty tutaj?

      Wilczyca mruknęła:

      - Mamy chyba do porozmawiania, Victorze, nie sądzisz? Zostawiłam ci pod opieką swoich siostrzeńców, tak jak prosiła Laura, nie wtrącałam się, ale zawiodłeś moje zaufanie…

       Tak właśnie wygląda przedostatni rozdział Księgi I…

       Wiem, że jest o niebo krótszy od poprzedniego, więc nie będziecie się długo męczyć…

       Co do kolejnego rozdziału („Poddając się emocjom”), powiem tak, że jest już niemal w całości napisany. Problem w tym, że już od dłuższego czasu zastanawiam się, jak napisać zakończenie. W każdym bądź razie jak dobrze pójdzie i uda mi jakoś wpaść na zakończenie, to ostatni rozdział ukaże się 11.08 (sobota).

       Jak na razie to tyle, pozdrawiam i życzę miłych wakacji…