Rozdział XVIa

Dług

      - Kage-san, od kilku dni jesteś jakiś nieswój, coś się stało?

      Jasnowłosy mężczyzna usłyszał za plecami przyjemny głos. Odwrócił się i zobaczył Wyrocznię we własnej osobie. Pokłonił się nisko i powiedział z szacunkiem:

      - Petro-sama, skąd się tu wzięłaś?

      Zaśmiała się, po czym dźwięcznym głosem odpowiedziała:

      - Kage, wiesz, że bardzo cię szanuję i jestem wdzięczna twojemu rodowi za tak wierną służbę. - Wzięła głębszy wdech i dokończyła - Ale oprócz mojego szacunku i zaufania, jesteś moim przyjacielem, a przyjaciele zauważają, gdy coś jest nie tak.

      Mężczyzna westchnął, po czym odparł:

      - Jeszcze zanim zostałaś Wyrocznią, Petro, umiałaś wyczuć mój nastrój. Ja… Tak się zastanawiam, czy kiedyś znajdę kogoś, w kim mógłbym się zakochać.

      Po tych słowach spuścił wzrok. Kage już od jakiegoś czasu zastanawiał się, czy dane mu będzie poznać kogoś, z kim spędzi resztę życia. Dzięki swojej mocy czuł smak tego cudownego uczucia i sam chciałby go doznać, lecz czy się tego doczeka…? Tymczasem Wyrocznia zaśmiała się dźwięcznie.

      - Oj, Kage, Kage, jest mnóstwo wampirzyc, które na pewno oddałyby wiele, żeby zostać twoją wybranką.

      Przystojny wampir zasępił się, po czym mruknął:

      - Petro-sama, może i masz rację, ale te wszystkie arystokratki są puste, takie... Jak by to określić? Nudne.

      Dziewczyna westchnęła.

      - Może jest w tym nieco prawdy, ale nie wszystkie… Na pewno znajdzie się ktoś, kto będzie ciebie wart, mój drogi.

      Mężczyzna wziął tylko głębszy wdech. Po krótkiej chwili milczenia dziewczyna uśmiechając się przypomniała:

      - Tylko pamiętaj, żebyś zjawił się w Hiszpanii już w poniedziałek. Czeka nas kolejna narada w związku z niepokojącymi wieściami z Rosji.

***

      Do ogromnego pomieszczenia w odcieniu bardzo ciemnego błękitu, w którym znajdował się jedynie długi stół i lustro wiszące na ścianie, weszła wysoka wampirzyca o oczach barwy szafiru i długich, prostych włosach w barwie ni to rudej, ni to orzechowej. Ubrana była w długą, zwiewną suknię koloru karmazynu. Jej twarz była bardzo smutna i zatroskana.

      Jak na komendę wszyscy w pomieszczeniu wstali. Dziewczyna uśmiechnęła się do obecnych i siadając na dębowym krześle, rzekła smętnie:

      - Szanowni członkowie Rady, mam niewesołe wiadomości… Władca wilków zamierza wypowiedzieć nam wojnę.

      Całe zgromadzenie popatrzyło po sobie, po czym przystojny szatyn o gęstych, czekoladowych włosach i zielonych oczach wstał i powiedział poważnym i groźnym tonem:

      - Wyrocznio, to dla nas potwarz. Rozumiem, że mam zebrać wojska?

      Wampirzyca przymknęła oczy, po czym podparła głowę ręką i westchnęła smutno.

      - Williamie Hell, nie chcę być pochopna w swych osądach, więc proszę, na razie nie zwołuj żadnej narady wojennej.

      Kage, mimo że stosunkowo od niedawna pełnił obowiązki członka Rady (musiał to zrobić po śmierci rodziców), zdążył już wyrobić sobie negatywną opinię o nim i jego siostrze Amicy, wampirzycy o białych włosach i rubinowych oczach. Już na pierwszym spotkaniu z nimi wyczuł to specyficzne uczucie, które wywoływały u niego fałszywe osoby.

      William wyglądał, jakby ktoś dał mu w twarz. Usiadł na miejsce z nietęgą miną. Jasnowłosy dostrzegł, że mężczyzna mocno zaciska dłoń w pięść i wyczuł od niego nie gniew, lecz wręcz furię. Tymczasem Wyrocznia spojrzała na Kage i rozkazała:

      - Kage, ty zbierzesz kilkoro ludzi i spróbujecie rozeznać się na terytorium wilków.

      Hiou skinął lekko głową i odpowiedział:

      - Jak sobie życzysz, Petro-sama.

      Na prośbę Wyroczni po zakończeniu narady Kage został w pomieszczeniu. Petra podeszła do wielkiego okna w komnacie i smutnym tonem zaczęła:

      - Drogi Kage, mam złe przeczucia... Obawiam się, że wojna wybuchnie, a co gorsza... - Zamilkła na chwilę, po czym obróciła się do młodzieńca, który z jej twarzy mógł wyczytać bezgraniczny smutek i troskę. - Wczoraj byłam w komnacie z wodą „czasu i życia”. Ujrzałam w niej wampiry trawione wewnętrznym ogniem i rozsypujące się w pył, widziałam wilki, których ciała poprzebijano łowiecką bronią… Jeżeli ta wojna wybuchnie, to wszystko wydarzy się naprawdę... Musimy temu jakoś zapobiec.

      Wampir przytaknął i z powagą rzekł:

      - Postaram się ci w tym pomóc, Petro-sama.

      Wyrocznia uśmiechnęła się łagodnie.

      - Wiem, liczę na ciebie.

      Po tych słowach znów wyjrzała przez szybę i po kilku sekundach zobaczyła wychodzącego na główny dziedziniec Williama Hell. Z powozu, który widocznie na niego czekał, wysiadła młoda, mniej więcej siedemnastoletnia wampirzyca o krwistych oczach i białych jak śnieg włosach. Podeszła do młodzieńca i dała mu całusa w policzek, by później szepnąć mu coś do ucha. Sekundę później oboje wsiedli do pojazdu i odjechali. Szatynka zamyśliła się na chwilę, po czym mruknęła:

      - Rodzeństwo Hell... Na razie w Radzie zasiada tylko William, ale już wkrótce dołączy także Amica. Dobrze wiem, że ich zachowanie jest grą. Myślą, że dam się nabrać i omamić. Tylko ja, Wyrocznia, stoję od nich wyżej, a dwa pozostałe pierwotne rody są równie potężne i poważane. Po śmierci Davida Gessner jego miejsce powinien zająć jego syn Otton, ale to przecież jeszcze dziecko, nie wygląda na więcej niż pięć lat, a jego siostra Julia jest jeszcze mniejsza.

      - Biedne dzieci, stracić ojca w tak młodym wieku… Szkoda, że nie udało ci się ustalić, kto był winien tej zbrodni - wtrącił się Kage.

      David Gessner zginął rok temu, gdy przebywał w jednej ze swoich posiadłości we Francji. Ktoś najprawdopodobniej przebił mu serce. Gdy jak co rano służąca weszła do jego pokoju, znalazła tam tylko kupkę popiołu i złoty sztylet. Nietrudno było domyślić się, że za tą zbrodnią stał jakiś czystokrwisty - i to nie byle jaki. Nie można ot tak wejść sobie do domu członka Rady. Jednak nie było dowodów na to, kto mógł to uczynić.

      - Tak, to wielka tragedia dla nich i ich matki Cecylii. Tak czy owak, przez długie lata oprócz mnie tylko ty, dziedzic rodu Hiou, możesz zagrozić ich planom. Proszę cię zatem, byś uważał na siebie. Oni nie bez powodu nazywają się Hell. Ta dwójka naprawdę jest piekielna.

      Młodzieniec uśmiechnął się tylko i stwierdził spokojnie:

      - Nie martw się, będę bardzo ostrożny.

      Wampirzyca posłała mu przyjacielski uśmiech, po czym pożegnała arystokratę.

      Kage już następnego dnia zaczął pracować nad zadaniem przydzielonym mu przez Wyrocznię, więc tydzień później Petra dostała szczegółowy raport odnośnie działań wilków.

      Mimo usilnych starań, równo miesiąc od zebrania w sprawie ewentualnego konfliktu król wilków Aleksander wypowiedział wampirom wojnę, która przeszła do historii jako najkrwawsze ze starć pomiędzy tymi rasami.

***

       Kage przechadzał się nerwowo po salonie w swojej głównej rezydencji. Wojna trwała już ponad sześć lat i jak do tej pory nie udało się zażegnać konfliktu, co bardzo go niepokoiło. Petra, choć nie chciała, musiała bronić się przed atakami, ale była w swoich decyzjach bardzo ostrożna i rozważna, co, jak można było się spodziewać, nie podobało się Williamowi Hell. Gdyby nie temperowanie go od czasu do czasu przez Ferro, bitwy na pewno byłyby brutalniejsze.

      Oprócz zwykłych zmartwień, arystokrata od dwóch dni miał jakieś złe przeczucia. Czuł, że coś złego się wydarzy albo już się wydarzyło. Kiedy do jego domu przyszedł jeden ze służących Wyroczni, nie spodziewał się jednak, że przyniesie aż tak smutne wieści.

      - Pierre, jaką wiadomość przekażesz mi od Petry-sama? - zapytał, na co wampir spuścił głowę i posępnym głosem odpowiedział:

      - Panie Kage, nie przynoszę żadnych wiadomości od Wyroczni, ponieważ ona nie żyje.

      Kage usiadł na najbliższym fotelu i przez długą chwilę milczał. Nie mógł w to uwierzyć. Stracił kolejną osobę, którą kochał. Petra była najlepszą przyjaciółką jego matki. Po śmierci Shizune i Kenjiego postanowiła zająć się osieroconym Kage, ten więc traktował ją jak siostrę.

      Sługa wyjaśnił mu, że dziś rano odnaleziono jej powóz, a w jego wnętrzu złoty pył. Większość wampirów uważa, że zabójstwa najważniejszej wampirzycy musiały dokonać wilki, bo kto ośmieliłby się pozbawić życia kogoś takiego jak Wyrocznia?

      Tydzień później zwołano nadzwyczajną naradę, na której miano wybrać nową Wyrocznię.

      - Co za nieszczęście, nieprawdaż, Kage-san? Biedna Petra, była taką dobrą Wyrocznią...

      Hiou natychmiast rozpoznał ten słodki głos ze złowieszczą nutą. Amica przyglądała mu się ze zbolałą miną, ale jej oczy radośnie błyszczały. Jednak dzięki swoim zdolnościom nawet bez tego mężczyzna wiedziałby, że te kondolencje są fałszywe. William, który trzymał siostrę pod rękę, westchnął i dodał:

      - Ale, jak to się mówi, „umarł król, niech żyje król”.

      Po tym oboje wyminęli wściekłego arystokratę i weszli do wielkiej sali, do której po chwili i on się udał.

      Tak jak przypuszczał Kage, to Amica została nową Wyrocznią. Andrea Ferro, siostra Petry, było stanowczo za młoda, wyglądała na piętnaście lat, więc ledwo pozwolono jej od razu zastąpić siostrę w Radzie. Tym bardziej mała Julia Gessner, której wiek szacowano na jakieś sześć lat. Jedynie Dai Masuhiro mogłaby stanowić dla Hell zagrożenie. Amica (która weszła w skład Rady przed dwoma laty) należała jednak do pierwotnego rodu, a to dało jej przewagę i wygraną. Wkrótce po wyborze ogłoszono zaręczyny rodzeństwa Hell, a trzy lata później zostało ono małżeństwem.

      Pod rządami Amicy starcia stały się jeszcze bardziej bezwzględne. Nowa Wyrocznia nie przebierała w środkach, zależało jej na jednym: na pokonaniu wroga. Pół wieku po wybuchu wojny świat wampirów obiegła wiadomość, że Hell spodziewa się dziecka, a kilka miesięcy później na świat przyszedł pierworodny syn Williama i Amicy - Michael Martin Hell. Wyrocznia szybko powróciła do swoich obowiązków, w końcu toczyła się wojna. Przez wiele następnych lat nic nie przeważało szali zwycięstwa, dopiero wiek od wypowiedzenia wojny zdarzyło się coś, co mogło zadecydować o wygranej bądź przegranej. Aleksander Dymitr, król wilków, który z chciwości i nienawiści rozpętał piekło zmarł, a władzę po nim przejął jego syn Mikołaj. Kilka miesięcy przed tym wydarzeniem urodziła się siostra Michaela, której dano na imię Eva Anna.

***

      Pewnego jesiennego wieczoru Kage siedział w swoim gabinecie i porządkował dokumenty, gdy usłyszał ciche pukanie do drzwi. Wyczuwany przez niego zapach nie był mu znajomy, więc nie wyszedł na spotkanie gościa, przypuszczając, że to jakiś służący z listem. Jednak po krótkiej chwili wpadł do niego jego pracownik, który kłaniając się wyjąkał:

      - Kage-sama, otworzyłem drzwi, a w nich stała jakaś młoda dziewczyna i nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, zemdlała...

      O nic nie pytając, Kage wyminął wampira (który szybko ruszył za nim) i znalazł się w salonie, gdzie na jednej z sof leżała nieprzytomna wampirzyca niebędąca arystokratką. Wyglądała na jakieś piętnaście-szesnaście lat i nawet teraz, gdy nie czuła się najlepiej, była naprawdę ładna. Miała długie, lekko falowane czekoladowe włosy, do których gdzieniegdzie przyczepione były liście i delikatne rysy twarzy. Ciemnoniebieski płaszcz i fioletowa sukienka, które miała na sobie, były lekko poszarpane. Obok dziewczyny krzątały się trzy pokojówki, więc Kage zwrócił się do nich:

      - Co jej jest?

      Jedna z nich odpowiedziała:

      - Jest wyczerpana, wydaje się, że umiera z pragnienia, a na dodatek spodziewa się dziecka.

      Kage znów przyjrzał się nastolatce, która nawet jak na wampira była blada i zarządził:

      - Niech ktoś zaniesie ją do jakiegoś pokoju gościnnego, a tam dobrze się nią zajmijcie.

      Wampirzyce kiwnęły głowami, a chłopak, który powiadomił o przybyciu nieznajomej, wziął ją na ręce i zaniósł na górę.

      Jakiś czas później Hiou wezwał jedną z pracownic mających opiekować się wampirzycą, by zapytać o jej stan. Rudowłosa kobieta pokłoniła się i zaczęła opowiadać:

      - Dziewczyna przedstawiła się jako Suzue Namizawa. Podaliśmy jej krew i coś do jedzenia, więc czuje się znacznie lepiej, ale nadal jest bardzo osłabiona.

      - A co z dzieckiem? - wtrącił.

      Pokojówka posmutniała i odpowiedziała:

      - Straciła je. Rzadko kiedy u wampirów zdarza się coś takiego, ale organizm tej dziewczyny był zbyt wyczerpany, by utrzymać przy życiu tę nową istotę.

      Hiou posępnie przytaknął. Dziewczyna poinformowała go jeszcze, że Suzue śpi i poza imieniem nic więcej nie powiedziała, po czym oddaliła się. Następnego ranka Kage chciał sprawdzić, co u niej i dowiedzieć się, co się jej przytrafiło. Gdy zajrzał do pokoju, w którym przebywała, szatynka jeszcze spała. Mając w pamięci jej wczorajsze wyczerpanie, postanowił jej nie budzić, tylko usiadł na fotelu i czekał, aż sama to zrobi. Musiał przyznać, że gdy spała skulona, a na jej na wpół jeszcze dziecięcej twarzy nie było znać strachu czy trosk, wydała mu się jeszcze młodsza, teraz nie dałby jej więcej niż czternaście lat. Nie czekał długo, aż dziewczyna otworzy oczy. Suzue, gdy zorientowała się, że w pomieszczeniu jest Kage, chciała wstać, lecz zanim to zrobiła, zakręciło jej się w głowie i mogła jedynie, opadając na posłanie, wyszeptać:

      - Gomen nasai, Kage-sama.

      Wampir uśmiechnął się łagodnie.

      - Nic nie szkodzi, Suzu. Lepiej leż i niczym się nie przejmuj. Jak się teraz czujesz?

      Dziewczyna zaczerwieniła się lekko. Było jej strasznie wstyd, że leży w obecności czystokrwistego, więc nieśmiało westchnęła i odpowiedziała:

      - Już lepiej, dziękuję, Kage-sama.

      Młodzieniec złożył jej kondolencje z powodu utraty dziecka i zapytał, kim był jego ojciec. Namizawa wyznała, że było to dziecko syna państwa, u których pracowała. W tamtych czasach zwykłe wampiry, czy to z urodzenia, czy też te, które wcześniej były ludźmi, przez większość czystokrwistych traktowane były bardziej jak niewolnicy niż pracownicy. Często zdarzało się, że paniczyki zabawiali się kosztem pracujących u nich dziewcząt. Kage przypuszczał, że właśnie to spotkało Suzue. Spojrzał jej w oczy i spytał łagodnym tonem:

      - Czy ten arystokrata zmusił cię do czegoś?

      Dziewczyna odwróciła wzrok i przygryzła dolną wargę, co wystarczyło, by Hiou poznał odpowiedź. Gdy zapytał o jego imię, wampirzyca przez pewien czas się wahała, ale w końcu z lekko szklącymi się oczami wyjąkała:

      - Raito Deushi.

      Kage już nieraz słyszał o wybrykach tego arystokraty, więc nie zdziwił się, że skoro Suzue była pracownicą jego rodziny, mógł on ją tak potraktować. Nie rozumiał natomiast, dlaczego znalazła się na skraju wyczerpania w jego domu. Wampirzyca cichym głosem wyjaśniła:

      - Przez pięć miesięcy udawało mi się ukryć, że jestem w odmiennym stanie, ale kiedy rodzice Raito-sama dowiedzieli się, że to jego dziecko, odprawili mnie bez żadnej zapłaty. Moja matka słyszała o tobie wiele dobrego, Kage-sama, więc poleciła mi, żebym tu przyszła.

      Hiou był wstrząśnięty, nie mógł zrozumieć, jak można było wyrzucić tak młodą, ciężarną dziewczynę, na dodatek bez żadnych pieniędzy.

      - Biedne dziecko, ten drań powinien za to zapłacić - mruknął ze współczuciem, po czym zapytał - Powiedz mi, jak to możliwe, że kiedy tu dotarłaś, byłaś w aż tak opłakanym stanie?

      Namizawa westchnęła i odpowiedziała:

      - Prawie nie polowałam, ponieważ bałam się z powodu wojny, a pieniądze od mamy nie na długo mi wystarczyły, więc z jedzeniem i noclegiem też było ciężko. Na dodatek kilka razy musiałam zmylić wilki.

      Kage pokiwał ze zrozumieniem głową i spytał Suzue, jak długo tu szła i czy była kiedyś człowiekiem. Nastolatka chwilę się zastanawiała, po czym stwierdziła:

      - Dotarcie tutaj zajęło mi jakieś dwa tygodnie, może dwa i pół, nie jestem pewna, który dziś jest. A co do mojego pochodzenia, nigdy nie byłam człowiekiem, moja rodzina już od bardzo dawna służy rodowi Deushi.

      Kage jeszcze przez krótką chwilę rozmawiał z dziewczyną i postanowił, że gdy wydobrzeje, zostanie w jego posiadłości jako drobna pomoc domowa. Chciał też, żeby Raito Deushi w jakiś sposób zapłacił za krzywdy wyrządzone wampirzycy. Amica, zapoznawszy się ze sprawą, stwierdziła jednak, że arystokrata ma prawo robić ze swoją służką co zechce. Namizawie to jednak nie przeszkadzało, chciała po prostu zacząć żyć od nowa. Nie było to proste, gdyż Suzue naprawdę pokochała to maleństwo, które nosiła pod sercem, chociaż jego ojciec był draniem. Mimo wszystko z biegiem czasu odzyskiwała radość życia i poczucie bezpieczeństwa.

***

      Kiedy Kage zwierzał się Petrze, że czuje się samotny i chciałby odnaleźć kogoś, z kim mógłby spędzić życie, nie wiedział, że musi upłynąć wiele, wiele lat, zanim ta, którą pokocha całym sercem, przyjdzie na świat, a kolejne lata, by wreszcie móc ją ujrzeć w pewien piękny majowy dzień.

      Hiou przechadzał się uliczkami małego miasteczka, na obrzeżach którego miał swoją letnią posiadłość. Wojna powoli się kończyła. Wampiry, dzięki rządom króla wilków, który od kilku lat przeżywał osobiste problemy, zdobyły ogromną przewagę, dzięki czemu Kage miał więcej czasu dla siebie. Przyglądał się uroczym budynkom, niewielkiemu placykowi, ludziom, którzy spiesznie gdzieś podążali. Mimowolnie zaczął wspominać kochanych rodziców i swoją najlepszą przyjaciółkę. Stracił tak wiele osób, które kochał i właśnie wtedy, gdy zastanawiał się, czy spotka jeszcze kogoś, kogo obdarzy miłością, ujrzał siedzącą przy fontannie śliczną młodą kobietę o długich, lekko kręconych kruczoczarnych włosach i zielonych oczach, które teraz miały zamyślony wyraz. Dziewczyna przyglądała się wodzie w fontannie i widocznie nad czymś się zastanawiała, a płatki wiśni zasadzonej tuż obok dzięki lekkiemu wietrzykowi delikatnie wirowały wokół niej. Kage nie mógł oderwać od niej oczu. Wydała mu się milion razy piękniejsza od każdej wampirzycy, którą spotkał w swoim życiu.

      Nie wiedział, co zrobić. Rozsądek nakazywał mu jak najszybciej odejść, ale serce mówiło zupełnie co innego. W końcu zdecydował. „Przecież krótka rozmowa to nic złego”, powiedział sobie w duchu, gdy ruszył w kierunku nieznajomej. Ta nie od razu go zauważyła, ale gdy to nastąpiło, nie mogła wręcz nadziwić się jego urodzie. W najśmielszych snach nie wyobrażała sobie kogoś równie przystojnego i elegancko ubranego. Gdy z uśmiechem stanął naprzeciwko niej i zapytał o imię, zaczerwieniła się i lekko onieśmielona odpowiedziała:

      - Maaya Katayama.

      Kage przedstawił się i nie bardzo wiedząc, co powinien teraz zrobić, rzucił:

      - Czekasz na kogoś?

      Brunetka zaprzeczyła i wyjaśniła, że po prostu lubi w wolnym czasie tu przychodzić i podziwiać okolicę. Kage miał świadomość, że powinien odejść i zapomnieć o Maayi, jednak nie potrafił tego zrobić. Chciał jeszcze choć przez minutę cieszyć się jej towarzystwem, nie zważając więc na jakiekolwiek konsekwencje, niemal błagalnym tonem zapytał:

      - Może chciałabyś się ze mną przejść?

      Katayama, nie mogąc oprzeć się urokowi wampira, zgodziła się. Spędzili ze sobą niemal całe popołudnie, spacerując i rozmawiając na najróżniejsze tematy. Kage dowiedział się, że dziewczyna jest dwudziestoletnią studentką sztuki artystycznej i od czternastu lat wraz z rodzicami zamieszkuje to miasteczko. Z jej zachowania Hiou wywnioskował, że Maaya to kobieta bardzo delikatna, wrażliwa na piękno i skromna. Trudno było mu się z nią rozstać nawet na kilka godzin, bo mimo iż rozsądek kazał mu zostawić brunetkę w spokoju, umówił się z nią następnego dnia.

      Kolejne kilka miesięcy Kage spędzał na spotkaniach z Maayą i, o ile było to możliwe, czuł do niej coraz większą miłość. Ku jego ogromnej radości, wyczuł, że dziewczyna odwzajemniała jego uczucia. Jego szczęście mąciły jednak dwie sprawy. Zupełnie nie wiedział, jak powinien powiedzieć ukochanej o swoim pochodzeniu i jak najlepiej ukryć przed społeczeństwem wampirów, że spotyka się z człowiekiem.

***

      Wyrocznia, ubrana w czarną gorsetową suknię nieco przed kolana, wraz z bratem weszła do sali, gdzie czekała na nią reszta członków Rady. Usiadła na wielkim złotym krześle, a William z jej prawej strony i zaczęła:

      - Zaprosiłam was dziś tutaj, abyście zapoznali się z moim pewnym planem. Otóż król wilkołaków wkrótce zamierza ponownie się ożenić. Z niejaką Sonią Williams. Pomyślałam, że można by wykorzystać przyszłą królową kundli, aby nareszcie zakończyć zwycięsko wojnę.

      - Wykorzystać? W jaki sposób? - zdziwiła się Dai Masuhiro.

      - To proste: jeżeli narzeczona Mikołaja zniknęłaby, on byłby gotów na wiele, by ją odzyskać.

      - Chyba nie chcesz jej porwać? - zapytał z przerażeniem Kage, na co Amica tylko drwiąco się uśmiechnęła i odparła:

      - Oczywiście, że chcę.

      Kage, Andrea (siostra Petry), Dai oraz jej brat Josuke opowiedzieli się przeciw, ale Henry Costello, jego córka Meg (było to jej pierwsze zabranie w roli członka Rady), Otton (który od niedawno mógł zająć miejsce ojca) i oczywiście William Hell byli za porwaniem Soni, więc wkrótce plan Amicy miał wejść w życie.

      Po zakończeniu narady Kage chciał jak najszybciej zobaczyć się z Maayą. Był tą całą wojną zmęczony, a do tego sprawa z uprowadzeniem narzeczonej króla bardzo go przygnębiła.

      Następnego dnia po powrocie do Japonii Kage jak zwykle zaprosił Katayamę do swojej letniej rezydencji. Postanowił, że nie będzie jej już dłużej okłamywał, należy jej się szczerość i bez względu na to, czy później go zostawi, czy nie, nie może żyć dalej w kłamstwie.

      Usiedli na jednej z białych ławeczek w alei. Hiou bił się z myślami, nie wiedząc, od czego zacząć. W końcu pogładził zarumienioną brunetkę po policzku, a gdy ją pocałował, mruknął:

      - Maaya, posłuchaj… Do tej pory nie byłem z tobą szczery. Jeżeli po tym, co ci powiem, nie będziesz chciała mnie widzieć, zrozumiem.

      Brunetka spojrzała na niego zlęknionym wzrokiem i drżącym głosem odparła:

      - Kage, cokolwiek mi powiesz, nie zostawię cię.

      Hiou modlił się, żeby to była prawda. Wziął głębszy wdech, po czym wyznał szybko:

      - Maaya, chodzi o to, że nie jestem człowiekiem, tylko wampirem.

      Kage przyglądał się ukochanej, nie wiedząc, na co powinien się przygotować. Spodziewał się wszystkiego, ale nie tego, że dziewczyna lekko się uśmiechnie, delikatnie go pocałuje i powie:

      - Już od jakiegoś czasu się domyślałam. Kilka lat temu moją najlepszą przyjaciółkę przemieniono. Któregoś dnia zjawiła się i opowiedziała mi, co jej się przytrafiło - tylko po to, by ostrzec mnie przed wampirami. Nie chciała, by i mnie przytrafiło się coś złego. Niestety, nigdy więcej jej nie spotkałam…

      Wampir patrzył na dziewczynę szeroko otwartymi oczami i oszołomiony zapytał:

      - I nie uciekłaś ode mnie, gdy zaczęłaś się domyślać?

      Maaya znów lekko się uśmiechnęła i patrząc mu prostu w oczy, powiedziała:

      - Kage, kocham cię od momentu, kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy. Dla mnie jest już za późno na ucieczkę, a poza tym wiem, że jesteś dobry i nikogo nie skrzywdziłeś.

      Wyznanie Katayamy sprawiło, że Kage był szczęśliwy jak nigdy dotąd. Kobieta, którą kochał, akceptowała go i darzyła takim samym uczuciem co on ją. Objął ukochaną i wyszeptał jej do ucha:

      - Może wprowadzisz się tu?

      Dziewczyna uśmiechnęła się i pokiwała głową.

      Rozmawiali jeszcze długo. Czystokrwisty wyjaśnił Maayi, jaka jest jego pozycja w świecie wampirów i że będą musieli być bardzo ostrożni. Dziewczyna bez wahania zgodziła się na wszystko, byle by być z ukochanym.

      Tego samego dnia, w którym zgodziła się zamieszkać w posiadłości Hiou, Maaya powiedziała o tym rodzicom, którzy nie wiedzieli nawet, jak ma na nazwisko mężczyzna, w którym zakochała się ich córka. Mimo to nie zatrzymywali jej; widzieli, że dziewczyna jest z nim szczęśliwa, a to było dla nich najważniejsze. Trzy dni później Kage (który postanowił przenieść się do letniej rezydencji) przywitał Maayę Katayamę w jej nowym domu.

      Nic nie zmąciłoby mu życia jak w bajce, gdyby nie fakt, że wkrótce został wezwany na naradę, na której dowiedział się, że plan Amicy się nie powiódł. Po pierwsze, ludzie wysłani na tę misję z jakiegoś powodu zabili Nicholasa - dziesięcioletniego synka z pierwszego małżeństwa Soni. Po drugie, poprzedniego dnia odnaleziono jej ciało, jednak nigdzie nie było ani jej córki, ani wampirów, których zadaniem było porwanie Williams. Kage był zły na siebie, że nie mógł powstrzymać tych okropnych wydarzeń, ale pocieszył go fakt, że dwa tygodnie później dowiedział się, iż dziewczynka przebywa w pałacu. Co prawda nikt nie wiedział, jak to się stało, ale Hiou nie dbał o to, najważniejsze, że dziecko żyło. Pięć dni po odnalezieniu Katherine król wilków zakończył wojnę.

***

      - To skandal, jak arystokrata może wziąć sobie za żonę jakąś zwykłą wampirzycę? Na miejscu matki tego chłopaka wyparłabym się go. A jak w ogóle jest na imię temu kopciuszkowi? - zapytała arystokratka o kasztanowych włosach i niemal granatowych oczach, która z wyglądu miała jakieś osiemnaście lat. Na zadane przez nią pytanie odpowiedziała jej przyjaciółka, blondynka o lazurowych oczach, mniej więcej w tym samym wieku.

      - Chyba Margaret. Słyszałam, że była opiekunką dzieci Collinsów.

      - Naprawdę? A swoją drogą, przykra historia z Ashley. Na dodatek przez nią Tom prawie nie wychodzi, a to taki przystojny młodzieniec!

      Kage przysłuchiwał się tej rozmowie z niesmakiem. Przebywał właśnie na balu u jakiegoś greckiego arystokraty. Skandal, który tak komentowały arystokratki, to małżeństwo Daniela Jonesa z wampirzycą, która wcześniej była człowiekiem - Margaret Thomas. Hiou nigdy nie spotkał tej angielskiej rodziny, ale przez sam fakt, że ktoś z niej nie zważał na podział klasowy, zyskał u niego szacunek i sympatię. Spędził jeszcze kilka godzin na przyjęciu, po czym dla pozorów pojechał do swojej głównej rezydencji, a później do dworku, w którym mieszkał z Maayą. Gdy wszedł do domu, wyczuł od brunetki ekscytację i skołowanie. Był bardzo ciekawy, co było powodem tych uczuć. Dziewczyna tymczasem uśmiechnęła się promiennie i przytulając się do wampira, zapytała:

      - Jak było na przyjęciu?

      Arystokrata odsunął się od niej i dając jej całusa w czoło, odpowiedział:

      - Nudno, jak zwykle. Ale co poradzić, obowiązki to obowiązki. - Usiadł na wygodniej sofie, posadził sobie Katayamę na kolanach i mruknął - Przykro mi, że ja co chwilę gdzieś wychodzę, a ty nic, tylko siedzisz w tych czterech ścianach…

      Dziewczyna oparła głowę o tors ukochanego i wyszeptała:

      - Nie przejmuj się, wcale się nie nudzę, a poza tym... Już wkrótce będę bardzo zajęta pewną małą istotką...

      Kage spojrzał na Maayę i nie wierząc własnemu szczęściu, wyjąkał:

      - Nie powiesz mi, że...?

      Brunetka pokiwała głową i niepewnie powiedziała:

      - Tak, Kage, będziemy mieć dziecko.

      Czystkorwisty przez chwilę wpatrywał się w drobną twarz ukochanej, po czym nachylił się i składając na jej ustach delikatny pocałunek, szepnął:

      - To cudownie! Tak się cieszę, kochanie!

      Siedem miesięcy później w pewien wiosenny poranek na świat przyszła mała dziewczynka, córka Kage Hiou i Maayi Katayamy, którą ojciec na cześć ukochanej nazwał Aya. Dziecko po ojcu odziedziczyło kolor oczu, a po matce włosów, z tym że były one proste jak u Kage.

      Przez ponad cztery lata Hiou udawało się uchronić rodzinę przed Wyrocznią i Radą, jednak nic nie trwa wiecznie...

***

      Maaya siedziała w ogrodzie i obserwowała bawiącą się nieopodal córeczkę. Już od dłuższego czasu ani ona, ani Kage nie mieli wątpliwości, że mała po jakimś czasie stanie się prawdziwą wampirzycą. Nie tak dawno dziewczynce bardzo wyostrzyły się zmysły. Co prawda jeszcze nie potrafiła się regenerować, nie miała żadnej mocy ani nie odczuwała naturalnego wampirzego pragnienia, ale to była tylko kwestia czasu.

      Katayama na chwilę spuściła z oczu Ayę, ale to wystarczyło, żeby mała, biegając po trawie, potknęła się o jakąś gałąź i upadając uderzyła się o kamień. Dopiero jej płacz zaalarmował Maayę, że coś się stało. Szybko pobiegła do dziecka, które mocno krwawiło z rany na głowie i przytuliła je. Zanim zdążyła zabrać ją do domu, zjawił się zaniepokojony zapachem krwi Kage, niosąc niewielką apteczkę. Kobieta szybko opatrzyła zranione czoło córki, a gdy ta po uspakajających słowach matki przestała płakać, wzięła ją na ręce i z lekkim uśmiechem zwróciła się do wampira:

      - Czasami umiejętność wyczuwania, że ktoś się skaleczył, jest bardzo przydatna. - Po chwili posmutniała i westchnęła - Szkoda tylko, że tak rzadko z nami jesteś.

      Hiou pogłaskał dziecko, po czym pocałował Maayę i odpowiedział:

      - Wiem, kochanie, strasznie chciałbym być z wami częściej…

      Kage doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo Aya i Maaya za nim tęsknią oraz że Katayama czuje się samotna, jednak nie mógł spędzać z nimi więcej czasu.

      Całej tej sytuacji przyglądał się i przysłuchiwał arystokrata Taizo Shinozaki, który akurat wybrał się na polowanie, a gdy wyczuł aromat krwi Ayi, wiedziony instynktem znalazł się w pobliżu domu Kage…

***

      Amica Hell weszła do sypialni, w której jej brat czytał jakąś książkę. Usiadła na wielkim łożu i rzuciła od niechcenia:

      - Dostałam ciekawe informacje o Kage Hiou.

      Mężczyzna podniósł wzrok znad książki i obojętnym głosem spytał:

      - Doprawdy? Czego tak interesującego dowiedziałaś się o naszym cudownym, wspaniałym i jakże dobrodusznym Hiou?

      Jasnowłosa wampirzyca zachichotała i odparła:

      - Pewien arystokrata z Japonii odkrył, że nasz Kage ma córkę.

      William wzruszył tylko ramionami i zapytał, kto jest szczęśliwą mamusią, na co Wyrocznia znów zachichotała i uśmiechając się odpowiedziała:

      - Imienia nie znam, ale jest coś bardziej interesującego: otóż Hiou ma córkę z ludzką kobietą. Dziewczynka wygląda ponoć na jakieś cztery lata, choć możliwe, że ma ich więcej. Rozumiesz, co to znaczy?

      Szatyn przez moment wpatrywał się w rozpromienioną twarz żony, po czym odłożył książkę i uśmiechając się sam do siebie, wymamrotał:

      - No proszę... Wpadłeś, drogi Kage-san. - Podszedł do Amicy i napierając na nią własnym ciałem, zmusił ją, by oparła się plecami o materac, po czym namiętnie ją pocałował i zapytał szeptem - Jak myślisz, ile zajmie nam namówienie Rady, żeby się go pozbyć?

      Wampirzyca pokręciła przecząco głową i powiedziała:

      - Mam inny pomysł...

***

      Kage zastanawiał się, po co tak nagle wezwała go Wyrocznia. Jak do tej pory polecenie stawienia się w Hiszpanii dostawał, jeżeli było jakieś zebranie; w tym przypadku było jednak inaczej.

      „Mam dla ciebie pewną propozycję, Kage-san”, przypomniał sobie fragment listu, który dostał od Amicy. Nie rozumiał, co takiego chciała mu zaproponować. Wątpił, by ta propozycja była dla niego dobra.

      Pokonał ostatnie metry dzielące go od komnaty, w której miała oczekiwać go Wyrocznia. Ku jego zdziwieniu, w przestronnej komnacie oprócz Amicy oczekiwał go William i jakiś arystokrata, którego rozpoznał dopiero po chwili jako Taizo Shinozakiego. Pokłonił się Wyroczni.

      - Jestem, jak prosiłaś.

      Hell uśmiechnęła się przyjaźnie i zamiast odpowiedzieć na powitanie, zwróciła się do Taizo.

      - Shinozaki-san, powtórz przy Kage-san to, co mi wcześniej powiedziałeś.

      Wampir spojrzał na Kage z nutą oburzenia i obrzydzenia, po czym zaczął:

      - Kage-sama związał się z człowiekiem. Ponadto z tego związku narodziło się dziecko, które bez wątpienia jest dhampirem. Jestem o tym przekonany, ponieważ to, co widziałem, jednoznacznie wskazywało na to, że dziewczynka jest córką Kage-sama, a ludzka kobieta to jej matka.

      Kage momentalnie zbladł. Nie wiedział, co ma zrobić, wydawało mu się, że już wszystko stracone. W tej sekundzie gorzko pożałował swojego egoizmu, który kazał mu, nie zwracając uwagi na niebezpieczeństwo, jakie zagraża Maayi i Ayi, być przy nich. Mógł przecież zapewnić im wygodne i bezpieczne życie, ale wolał zatrzymać je przy sobie. Stał więc przed Wyrocznią, zupełnie nie wiedząc, co ma powiedzieć i wpatrywał się tylko z niedowierzaniem w rudowłosego wampira, który wyjawił jego największy sekret.

      Amica kazała Taizo wyjść, a gdy ten kłaniając się opuścił salę, zwróciła się do zdruzgotanego Kage:

      - Nie martw się, nie mam zamiaru powiadomić o tym innych wampirów, choć wiesz, że powinnam. Tak więc to, kim jest matka twojej córeczki, będzie naszym małym sekretem, co ty na to? Z tym że, kochany Kage... dług trzeba spłacić.

      Hiou przytaknął i czekał na dalsze słowa. Czuł, że ta „przysługa” będzie go wiele kosztować. Był jednak gotów na wszystko, byle by uchronić ukochaną i córkę. Wziął głęboki wdech i zapytał z pogardą:

      - Czego chcecie w zamian?

      William rzucił mu rozbawione spojrzenie i skarcił go:

      - Może trochę milszym tonem? Jeżeli nie pamiętasz, los twój, twojego dziecka oraz jego matki zależy od nas. A tak swoją drogą, myślałem, że masz lepszy gust - dodał, cmokając z dezaprobatą.

      - Na pewno lepszy niż twój - odgryzł się jasnowłosy, na co Amica tylko uśmiechnęła się pobłażliwie i zamykając oczy, mruknęła rozbawiona:

      - Skończmy z tym przekomarzaniem się i wróćmy do poważniejszych spraw. Jak już powiedziałam, nikt się nie dowie, że masz dziecko z człowiekiem, ale w zamian chciałabym, żebyś zawiązał ze mną pewien kontrakt... - Przerwała na chwilę i szatańsko się uśmiechając, dokończyła, patrząc wprost w szare oczy czytstokrwistego - Chcę, żebyś złożył mi „wieczystą przysięgę”.

      - Oszalałaś?! Dobrze wiesz, że składając „wieczystą przysięgę”, pozbawię siebie i córkę wolnej woli! - krzyknął przez zaciśnięte zęby, co wywołało drwiący uśmiech na twarzy Hell. Po chwili obdarzyła mężczyznę chłodnym spojrzeniem i groźnym tonem odpowiedziała:

      - Mówiłam, że długi zaciągnięte u mojej rodziny muszą być uregulowane, więc złożysz mi tę przysięgę, w przeciwnym bowiem razie wszyscy dowiedzą się o twojej małej dhampirce. Wolę nie wiedzieć, cóż takiego co poniektórzy będą chcieli zrobić z nią i jej matką...

      Kage wiedział, że Amica ma rację. Jeżeli chce, by osoby, które tak bardzo kochał, były bezpieczne, musi zrobić to, co mu każe.

      „Bądźcie przeklęci, Hell”, pomyślał z rozpaczą, po czym spuścił głowę, rozluźnił dłonie zaciśnięte w pięści i z rezygnacją wyszeptał:

      - Zgoda, złożę „wieczystą przysięgę”…

      Amica zaprowadziła Hiou do małej komnaty z marmurowymi drzwiami, za którymi został William. Podeszła do naczynia na kamiennej podstawie, ściągnęła z niego czarną aksamitną chustę, po czym gestem nakazała, by mężczyzna do niej podszedł. Kiedy Kage znalazł się tuż obok niej, wyciągnęła dłoń, w której miała mały sztylet (przed wejściem tutaj dał jej go brat), po czym stwierdziła sucho:

      - Wiesz, co masz teraz zrobić.

      Wampir pokiwał twierdząco głową i stając nad nieskazitelnie czystą wodą w kamiennej misie, przeciął sobie nadgarstek i zanim jego skóra się zregenerowała, odwrócił dłoń, by kilka kropli krwi mogło do niej wpaść. Choć kropli było niewiele, woda natychmiast przybrała odcień mocnego różu.

      Hiou wziął głębszy wdech i wypowiedział słowa w najstarszym języku świata, a znaczyły one: „Od dziś, aż do śmierci pani mej, krew moja pod jej oddaje się rozkazy, ciało kajdanami się pęta, a wola w jej ręce się oddaje”. Po skończeniu arystokrata przekazał broń jasnowłosej, która również przecięła sobie nim dłoń, a gdy krople szkarłatnej posoki wydobywające się z rany spłynęły do naczynia, różowa ciecz zmieniła odcień na barwę krwistej czerwieni. Spojrzała wprost w oczy czystokrwistego i z uśmieszkiem w tym samym zapomnianym języku wyrecytowała: „Od dziś, aż do śmierci mej, krew twa pod moje oddaje się rozkazy, ciało kajdanami pęta, a twa wola w moje ręce się oddaje".

      Gdy tylko Amica skończyła mówić, Kage poczuł okropny ból w prawym ramieniu, zupełnie jakby ktoś wypalał mu skórę bądź czymś ją ciął. Syknął, po czym złapał się za bolącą rękę i zaciskając powieki czekał, aż fala cierpienia ustąpi. Po krótkiej chwili poczuł ulgę, a kiedy otworzył oczy, zorientował się, że woda w naczyniu znów była krystalicznie czysta, a po palcach dłoni, którą dalej przyciskał do ramienia, spływa gęsta, czerwona ciecz.

      - Już po wszystkim - usłyszał zadowolony głos Wyroczni. Nie zwrócił na to uwagi, tylko oderwał rękę od ramienia, a dzięki temu, że akurat miał na sobie koszulę z krótkim rękawem, mógł zobaczyć, że w tym miejscu znajdował się czarny tatuaż w kształcie kajdan. Nie patrząc na kobietę, ruszył przed siebie, jednak w połowie drogi zatrzymał się i nie odwracając się rzucił:

      - Mam nadzieję, że dotrzymacie danego słowa.

      - Możesz być tego pewien, będziemy milczeć. I oczywiście zajmę się tym wampirem, który o wszystkim wie - odpowiedziała jasnowłosa, a gdy Kage już miał iść dalej, dodała - Jak najszybciej chciałabym poznać twoją córeczkę. Przyprowadź ją do mnie, gdy tylko będzie to możliwe.

      Hiou nic na to nie odpowiedział, tylko wyszedł ze świadomością, że skazał siebie i rodzinę na lata służby najbardziej znienawidzonym przez siebie wampirom.

***

      Aya przyglądała się z zaciekawieniem tatuażowi na nadgarstku. Nie miała pojęcia, skąd się wziął. Kiedy bawiła się lalkami, nagle jej ręka zaczęła krwawić i strasznie boleć, a później pojawił się ten splątany łańcuch. Podeszła do mamy, która siedziała na fotelu i ze strapioną miną o czymś myślała, po czym pociągnęła ją za spódniczkę i wesołym głosem pocieszyła:

      - Mamusiu, jeśli martwisz się o tę moją rączkę, to już wszystko dobrze, a ten obrazek na niej jest całkiem ładny, wiesz?

      Kobieta uśmiechnęła się, wzięła małą brunetkę na kolana i głaskając ją po główce, odpowiedziała:

      - Cieszę się, że ci się podoba...

      Chciała coś jeszcze dodać, ale mała, umiejąc już wyczuwać wampiry, szybko zeskoczyła z matczynych kolan i pobiegła do drzwi wejściowych z wesołym okrzykiem:

      - Tata, tata!

      Jasnowłosy wampir, widząc biegnącą w jego kierunku Ayę, szybko rozłożył ręce, a gdy ta w nie wpadła, przytulił ją i dał jej całusa w czoło. Dziewczynka zaśmiała się, a gdy jej wzrok padł na rękę ojca, pisnęła radośnie:

      - Rety, tatusiu, ty też masz takie znaczki jak ja! A ciebie też wcześniej rączka bolała? - Wyciągnęła dłoń, pokazując Kage nadgarstek, na którym miała czarny tatuaż.

      Hiou wpatrywał się w rękę córki z wyrazem ogromnej rozpaczy i objąwszy ją, wyszeptał:

      - Gomen, Aya-chan...

      Przytulał córkę, nie mogąc sobie wybaczyć. Właśnie jej, tej, którą chciał uchronić od wszelkiego zła tego świata, zgotował los niewolnicy tak zepsutego rodu. Jak przez mgłę usłyszał głos Maayi.

      - Aya, idź na górę, tatuś i ja musimy porozmawiać.

      Kage puścił dziecko, które z niechęcią poczłapało do swojego pokoju, po czym usiadł na najbliższym fotelu i ukrył twarz w dłoniach. Spędziłby tak długie godziny, gdyby nie dotyk ukochanej i jej delikatny głos.

      - Kage, co się stało? Tylko nie mów, że nic, przecież widzę, że jesteś załamany. Proszę cię, powiedz, co się dzieje?

      Na te słowa podniósł wzrok wyrażający kompletną beznadzieję, po czym pustym głosem wyznał:

      - Maaya, wydało się, ona już wie…

      Kiedy Katayama dowiedziała się, dlaczego Kage jest taki załamany, czemu jej córeczka ma łańcuchy na nadgarstku i co to oznacza, poczuła, że cały świat, który do tej pory był jak z bajki, rozpada się niczym domek z kart.

***

      Kilka tygodni po tym, jak Hiou złożył „wieczystą przysięgę” mała dhampirka po raz pierwszy użyła swojej mocy. Kiedy Maaya rozcięła sobie dłoń podczas zbierania szkła z rozbitej szklanki, Aya podeszła do niej, położyła na zranionym miejscu dłoń, a rana sama się zagoiła…

***

      Maaya czekała na Kage, który dokądś wyszedł. Wiedziała, że musi to zrobić bez względu na to, co powie jej ukochany. Tuż po tym jak Aya zasnęła, drzwi się otworzyły i do salonu wszedł Kage, który pocałował ją na powitanie i usiadł obok niej na kanapie. Kobieta wzięła głębszy wdech i nie patrząc na wampira, zaczęła:

      - Podjęłam pewną decyzję… Kage, proszę, przemień mnie.

      Hiou patrzył na brunetkę, zupełnie nie rozumiejąc, czemu tak nagle zmieniła decyzję. Zawsze wydawało mu się, że ona chce być człowiekiem. Gdy o to zapytał, Katayama wyjaśniła:

      - Aya-chan, jak sam mówiłeś, już pachnie jak czystokrwista, a zapewne niebawem zacznie odczuwać głód, a ja, zamiast pomagać jej w tym trudnym okresie, będę tylko sprawiać jej ból. Po drugie, wreszcie zrozumiałam, że będąc człowiekiem, narażam zarówno ciebie, jak i małą. Może i Wyrocznia pozbyła się tego arystokraty, który na nas doniósł, ale jeżeli nie zostanę wampirem, to cały czas będę kusić los, by ktoś inny odkrył prawdę. Dopóki Aya bardziej przypominała człowieka, dopóty miało sens, bym została tym, kim jestem, ale teraz jest inaczej, więc proszę cię, ugryź mnie.

      Wampir wpatrywał się przez kilka sekund w kobietę, za którą bez wahania oddałby duszę diabłu (i w pewnym sensie to zrobił), po czym przytulił ją i szepnął:

      - Jest jeszcze jedno wyjście. Możesz odejść.

      Katayama pokręciła głową i odpowiedziała:

      - Wiem, że mogę odejść, ale zrozum: ty i nasza córka jesteście moją duszą, moim sercem, jeżeli was zabraknie, chyba oszaleję, więc błagam, przemień mnie...

      Kage przytaknął, po czym namiętnie ją pocałował i z lekkim uśmiechem mruknął:

      - Dobrze, zrobię to pod warunkiem, że Aya, razem z tobą jako panią Hiou, wprowadzi się do głównej rezydencji. Skoro już masz być wampirzycą, to chcę, byś żyła jak królowa.

      Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie i zgodziła, po czym położyła się na kanapie i przechyliła głowę, by Kage miał łatwiejszy dostęp do jej szyi. Po chwili na skórze poczuła miękkie wargi Kage, a sekundę później w miejscu, gdzie złożył pocałunek, poczuła tępy ból towarzyszący wbijaniu kłów.

      Po kilku tygodniach od przemiany, w trakcie których Maaya przyzwyczajała się do swojego nowego życia, w którym przez długie lata będzie wyglądać na jakieś dwadzieścia trzy lata (mimo że w trakcie przemiany miała dwadzieścia sześć, wyglądała na dwadzieścia trzy), Kage wprowadził ją jako panią Hiou do swej głównej posiadłości. Służba została poinformowana o tym, że żona Hiou jest zwykłą wampirzycą i poproszono ją również, by nikomu o tym nie mówiono (w głównej posiadłości zostali tylko ci słudzy, którym mężczyzna ufał i wiedział, że go nie zdradzą, reszta została przez niego wysłana do innych posiadłości, jeszcze zanim poinformował innych o wprowadzeniu się żony), więc w dniu przybycia małżonki pana oraz dziedziczki rodu Hiou obie zostały powitane z należytym szacunkiem. Tylko Suzue Namizawa, którą Kage w trakcie jej służby bardzo polubił i nabrał do niej ogromnego zaufania, i która miała pomagać Maayi w opiece nad małą, wiedziała, że Aya nie jest tak naprawdę wampirzycą, lecz dhampirką.

***

      Kage zrównał się z Ayą i z ciężkim sercem przypomniał:

      - Skarbie, pamiętaj, co ci mówiłem. Musisz być dla tej pani miła, dobrze? I pamiętaj, nic się nie bój. Ona może być trochę straszna, ale nic ci nie zrobi.

      Dziewczynka, ubrana w szarą falbaniastą sukienkę do kolan i czarne lakierki, pokiwała głową na znak zgody i kurczowo trzymając ojca za rękę, przekroczyła próg pokoju, w którym na fotelu siedziała piękna kobieta o białych włosach i rubinowych oczach, które nieco ją przestraszyły.

      - To moja córka, Aya - rzekł Hiou, który w końcu musiał przyprowadzić córkę do Hell. Ta po chwili uśmiechnęła się do niej i przyjaznym, melodyjnym głosem powiedziała:

      - Witaj, Aya-chan, od bardzo dawna chciałam cię poznać. Podejdź, chciałabym ci się przyjrzeć.

      Pięciolatka posłała niepewne spojrzenie ojcu, który uśmiechnął się pokrzepiająco i puścił jej dłoń, by mogła podejść do Wyroczni. Bardzo zestresowana, pokonała tych kilka metrów i spuściła głowę, dzięki czemu mogła zasłonić swoje zaczerwienione policzki.

      - Ile masz lat, kochanie? - usłyszała po chwili, więc nieśmiało odpowiedziała:

      - Pięć, proszę pani.

      Wampirzyca roześmiała się dźwięcznie, po czym nachyliła się i delikatnie łapiąc ją za podbródek, uniosła jej głowę, by móc lepiej przyjrzeć się jej twarzyczce. Amica, na widok wielkich, szarych oczu, delikatnych rysów twarzy, dużych, kształtnych ust i zarumienionych policzków uśmiechnęła się jeszcze szerzej i stwierdziła:

      - Jesteś naprawdę ładną dziewczynką, Aya-chan, i wiesz pewnie, że jesteś też bardzo wyjątkowa.

      - Tak, tatuś i mamusia mówili mi, że taki ktoś jak ja zdarza się bardzo, bardzo rzadko.

      - Tak, twoi rodzice mają rację, można powiedzieć, że jesteś jedyna w swoim rodzaju - rzuciła z uśmiechem jasnowłosa, po czym zapytała - A umiesz może robić coś niezwykłego?

      Dziewczynka energicznie pokiwała główką, po czym zachichotała.

      - O tak, umiem! Kiedyś, kiedy mama się skaleczyła, potrafiłam ją uleczyć. - Po czym westchnęła. - Ale teraz mama jest taka jak tata i nie potrzebuje, bym ją leczyła, bo sama to umie, jak ja i tatuś.

      Hell zaśmiała się, po czym przeniosła wzrok na Hiou, który popatrzył na nią z miną zupełnie bez uczuć i mruknęła:

      - No proszę, nareszcie ją przemieniłeś, ale cóż, trochę poniewczasie. - Znów spojrzała na pięciolatkę i przyjaźnie się do niej uśmiechając, rzuciła - To cudownie! Jesteś doprawdy niezwykła, moja kochana Aya-chan! - Po czym poprosiła - Pójdziesz sobie teraz na korytarz, podczas gdy ja porozmawiam z twoim tatą, a jak skończymy, tatuś wyjdzie i wrócicie do domu, dobrze?

       Dziecko pokiwało głową, po czym, tak jak prosiła Wyrocznia, wyszło z pomieszczenia i usiadło na jednej z sof w korytarzu.

      Aya już od jakiegoś czasu czekała na Kage i powoli zaczynało jej się nudzić, postanowiła więc, nie oddalając się zbytnio, obejrzeć dwór, w którym się znajdowała. Nie minęło pięć minut jej spaceru, gdy przez swój brak uwagi wpadła na kogoś i przewróciła się. Spojrzała w górę i ujrzała wyglądającego na jakieś czternaście lat chłopaka o krwistoczerwonych oczach i czarnych włosach. Aya nieco się go wystraszyła, ponieważ ów przystojny młodzieniec przez chwilę bacznie się jej przyglądał, po czym mruknął:

      - Coś ty za jedna? To nie miejsce dla takich dzieciaków jak ty.

      Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, nie wiadomo skąd pojawiła się mała brunetka brana pewnie za ośmiolatkę, o długich, prostych włosach i zielonych oczach. Oparła się o ścianę i uśmiechając się z zamkniętymi oczami, zapytała:

      - Jesteś Aya Hiou, córka Kage, tak?

      Aya pokiwała głową, na co czternastolatek zaśmiał się i zniżył, by móc lepiej się jej przyjrzeć, po czym rzucił:

      - Więc to ty jesteś tą słynną Ayą... No proszę, ależ z ciebie słodkie dziecko.

      - Nie przesadzaj - wtrąciła się ośmiolatka.

      Młodzieniec, nie zwracając uwagi na te słowa, uśmiechnął się i czochrając Ayę po włosach, przedstawił się:

      - Mam na imię Michael. Nie sądziłem, że jesteś taka… podobna do nas - rzucił, a po chwili wstał i zwrócił się do zielonookiej - Chodź, Ev, tata na nas czeka. - Jeszcze raz spojrzał na małą Hiou i na pożegnanie rzucił - Do zobaczenia.

      Po chwili Aya przyglądała się, jak rodzeństwo Hell się oddala.

***

      Choć upłynęło blisko osiem lat od zakończenia wojny, wciąż istniało niebezpieczeństwo, że znów wybuchnie, więc Amica zwołała naradę, na której miano ustalić, kto wybierze się na Syberię, aby przekazać nowe warunki ugody. Debatowano jakiś czas, aż Hell przyszła do głowy pewna osoba.

      - To Tom Collins dostarczy nasze wymagania królowi wilkołaków.

      Wszyscy spojrzeli na Wyrocznię, a Henry, wampir o blond włosach i ciemnych, niemal granatowych oczach, z wahaniem zapytał:

      - Ten angielski arystokrata? Nie uważasz, że z powodu śmierci jego siostry nie powinniśmy go tam wysyłać? Jeszcze zrobi coś pod wpływem emocji…

      Wampirzyca wzruszyła tylko ramionami i stwierdziła, że ma dość arogancji tej rodziny, która buduje sierocińce, pije krew zwierząt, a na dodatek jako jedna z nielicznych nie wzięła udziału w wojnie. Kage przypuszczał, a w zasadzie był pewien, że Wyrocznia cieszy się, że Ashley Collins została zamordowana w tak okrutny sposób. Mimo że sam miał wiele własnych zmartwień, szczerze współczuł tej rodzinie, zwłaszcza że jej członkowie czynili tyle dobra. Zastanawiał się, czy będzie mu dane kiedyś ich poznać, kiedy usłyszał słodki głos Amicy.

      - Kage-san, a może wreszcie przedstawiłbyś wszystkim małą Ayę-chan? W przyszłym tygodniu organizuję mały bal i będzie to wspaniała okazja, by twoja córka została oficjalnie przedstawiona w towarzystwie. Co ty na to?

      Chociaż społeczeństwo wampirów już od półtora roku wiedziało, że ród Hiou ma dziedziczkę, Kage dzięki swojej pozycji trzymał siedmiolatkę z dala od świata intryg, fałszu i kłamstw, w którym żył. Mimo to wiedział, że Hell nie pozwoli mu na wieczne ukrywanie córki i każe jej zasiąść w Radzie oraz wykonywać wszystko, czego od niej zażąda (co zresztą sam z poczuciem winy od ponad dwóch lat robił), więc gdy przez delikatną sugestię wampirzycy zdał sobie sprawę, że wreszcie naszedł na to czas (przynajmniej na to, by Aya stała się osobą publiczną), nie pozostało mu nic innego jak przytaknąć i powoli przygotować córkę na to, co czekało ją w przyszłości.

      Pierwsze przyjęcie Ayi Hiou odbyło się w tym samym dniu, w którym Tom Collins dostał list od Wyroczni odnośnie jego misji w Rosji.

      Brunetka wraz z ojcem i nianią, za którą przepadła, przyjechała do jednej z posiadłości rodziny Hell w Hiszpanii kilka godzin przed przyjęciem, by móc się do niego przygotować. Wszyscy członkowie Rady już tam byli i każdy, gdy tylko zobaczył dziewczynkę, prawił jej komplementy i wychwalał ją przy jej ojcu. Mimo że Aya nie odczuwała jeszcze pragnienia krwi, to wyglądała i pachniała jak czystokrwista, dlatego nikt z Rady nawet nie podejrzewał, że jest dhampirką.

      Suzue nałożyła na Ayę białą sukienkę z mnóstwem falbanek i białe balerinki, po czym wpięła we włosy kilka białych wstążek. Gdy mała była już gotowa, Kage wziął ją za rękę, po czym ruszył na przyjęcie.

      Mała wampirzyca była nieco speszona, gdy drzwi do sali balowej się otworzyły i wszyscy spojrzeli na nią. Mimowolnie zrobiła krok w kierunku ojca i mocniej ścisnęła go za rękę. Jednak gdy wszyscy pokłonili się na widok jej i Kage, wydało jej się to nieco zabawne i udało jej się nieco rozluźnić. Po krótkiej chwili skierowało się ku nim rodzeństwo Hell. Amica przywitała ich, uśmiechając się przyjaźnie do dziewczynki.

      - Witam, drogi Kage-san. Cieszę się, że przyprowadziłeś Ayę. Liczę, że nie będziecie się dziś nudzić.

      Kage przytaknął, po czym poprowadził córkę w głąb pomieszczenia, gdzie wszyscy zgromadzeni arystokraci byli ciekawi potomkini kogoś takiego jak on. Gdy wreszcie ją ujrzeli, każdy szczerze stwierdził, że dziewczynka jest urodzoną księżniczką.

      Bal upływał małej Hiou całkiem przyjemnie, podobała jej się muzyka, wystrój wnętrz i to, że każdy wyglądał tak elegancko. Chwilami czuła się, jakby uczestniczyła w balu z bajek, które opowiadała jej mama. W pewnym momencie, gdy przechadzała się sama (jej ojciec zostawił ją na chwilę, gdyż rozmawiał z pewnym ważnym arystokratą), usłyszała za sobą słodki głos.

      - Wiesz, że ciebie nie powinno tu w ogóle być?

      Brunetka obróciła się gwałtownie i zobaczyła wyglądającą na jakieś osiem-dziewięć lat wampirzycę, która wydała jej się znajoma. Gdy ze zdziwioną miną zapytała dlaczego, ta tylko uśmiechnęła się kpiąco i mruknęła:

      - Ponieważ to nie miejsce dla kogoś takiego jak ty. Jesteś zwykłym wybrykiem natury, wiesz?

      Aya po raz pierwszy usłyszała coś takiego i zupełnie nie wiedziała, co powinna zrobić. Miała ochotę po prostu uciec i pewnie by to zrobiła, gdyby nie fakt, że jej rozmówczynię skarcił czternastolatek, który pojawił się nie wiadomo kiedy.

      - Ev, daj już sobie spokój, co? Dziś już i tak napsułaś krwi swojej opiekunce i jeszcze wyżywasz się na tym dziecku. Musisz być dzisiaj w jeszcze gorszym humorze niż zwykle.

      Hell tylko wzruszyła ramionami i obracając się na pięcie, z urażoną miną odeszła. Przystojny brunet tymczasem podszedł bliżej Hiou i uśmiechając się zagadnął:

      - Nie przejmuj się moją siostrzyczką, ona tak zawsze, taki charakterek... A tak w ogóle to mam nadzieję, że mnie pamiętasz, Aya-chan?

      Przez chwilę się zastanawiała, po czym z uśmiechem odpowiedziała:

      - Tak, pamiętam cię. To na ciebie wpadłam, gdy byłam u twojej mamy, prawda?

      Hell uśmiechnął się szeroko, po czym podszedł jeszcze bliżej i odparł:

      - Mądra z ciebie dziewczynka. Tak, to ja.

      Brunetka chciała coś odpowiedzieć, ale usłyszała nawołujący głos ojca, więc z wesołą minką pożegnała się i pobiegła do Kage.

      Ku niezadowoleniu Kage, Aya po przyjęciu była okropnie zauroczona młodym Hell. Wydawał jej się wówczas kimś w rodzaju rycerza, obrońcy czy nawet jakiegoś królewicza. Nic nie dawały rozmowy dziewczynki z ojcem o tym, że chłopak wcale nie jest taki dobry - wtedy Michael był dla niej bohaterem. Była jeszcze niewinnym dzieckiem, które nie rozumiało, że niektórzy ludzie, mimo iż są dla nas mili, wcale nie życzą nam dobrze…

      Kilka tygodni później odbył się kolejny bal, w którym uczestniczyła rodzina Hiou. Tak jak poprzednim razem, wampiry pokłoniły się przed Ayą i Kage, a gospodarze (pewna rodzina z Francji) przywitała ich, nie szczędząc pochlebstw dziedziczce rodu Hiou.

      Po pewnym czasie Aya siedziała na małej ławeczce i machając nóżkami, słuchała delikatnej muzyki. Kage zostawił ją samą, ponieważ Amica życzyła sobie z nim porozmawiać. W pewnej chwili dziewczynka usłyszała przyjemny chłopięcy głos.

      - Aya-chan, witaj!

      Siedmiolatka odwróciła się w stronę przystojnego młodzieńca i uśmiechając się szeroko, rzuciła:

      - Michael!

      Chłopak, uśmiechając się subtelnie, podszedł do niej i bacznie się jej przyglądając, zapytał:

      - No i jak tam? Cieszę się, że cię widzę.

      Mała wampirzyca wpatrywała się w Michaela jak w obrazek, po czym radośnie zaświergotała:

      - Dobrze… Naprawdę?  Ja też bardzo się cieszę! A nie ma twojej siostry? - zapytała po chwili nieco zestresowana. Chłopak zaśmiał się i kucając, by być na równi z dziewczynką, odparł:

      - Nie, nie martw się, Ev została w domu z tatą. Nie przejmują się nią, ona już tak po prostu ma - dodał, głaszcząc ją po policzku. Zdziwiona brunetka wpatrywała się w niego z lekko otwartą buzią. Po chwili oderwała wzrok od czternastolatka i westchnęła smutno:

      - Ona mnie nie lubi, bo jestem inna, prawda?

      Chłopak podniósł podbródek dziecka, by mogło na niego spojrzeć i uśmiechając się delikatnie, odparł:

      - Za to ja cię lubię, Aya-chan. I to bardzo.

      - Naprawdę? Ja ciebie też. A jak bardzo mnie lubisz? - zapytała, patrząc na Hell. On pogłaskał ją po czarnych jak noc włosach i uśmiechając się odpowiedział:

      - Aya-chan, tak bardzo, że chciałbym móc spędzać z tobą więcej czasu.

      Po tych słowach Aya przechyliła się tak, by móc przytulić się do Michaela i słodkim, dziecięcym głosikiem szepnęła mu na ucho:

      - Jak będę duża, to weźmiemy ślub, chciałbyś?

      Młodzieniec nie zdążył odpowiedzieć, gdyż dziewczynka, usłyszawszy głos ojca, szybko ucałowała go w policzek i pobiegła w stronę Kage.

      Gdy Aya była już blisko niego, Kage wziął jej dłoń i zapytał:

      - O czym rozmawiałaś z tym chłopcem?

      Dziewczynka zachichotała i odparła:

      - To tajemnica…

      Michael Hell wpatrywał się w odchodzącą Ayę z lekko otwartymi ustami, a gdy dobiegła do ojca, uśmiechnął się pod nosem.

***

      Miesiąc po tym balu Aya zaczęła odczuwać pragnienie i odkryła kolejną umiejętność. Otóż potrafiła zmieniać swój charakter. Na początku było to dość uciążliwe - zwłaszcza dla Suzue, gdyż dziewczynka nie bardzo umiała nad tym zapanować i wielokrotnie była niemiła dla swojej opiekunki. Kiedy wreszcie nauczyła się posługiwać tą umiejętnością, Kage w duchu ucieszył się na nową moc córki, domyślał się bowiem, że pomoże jej w przyszłości przy różnych misjach.

      Następne lata mijały Ayi beztrosko, choć powoli zaczynała rozumieć, że w przyszłości zdana będzie na łaskę rodu Hell, a chłopiec, który wydawał jej się jakimś księciem czy wspaniałym rycerzem, jest tak naprawdę zupełnie inny...

***

      Mająca z wyglądu około trzynaście lat Aya wybiegła z pokoju i chichocząc zawołała do Suzue:

      - Suzu, pospiesz się, bo nie dojdziemy na czas! Chyba nie chcesz przegapić takiego widoku?

      Namizawa tylko westchnęła i wyszła za swoją panią, która, dalej śmiejąc się radośnie, zaczęła zbiegać po schodach. Aya była zachwycona, ponieważ nareszcie miała zobaczyć zachód słońca na polanie, o której tyle mówili jej rodzice. Była tak pochłonięta rozmyślaniem o tym, że nie wyczuła nowego zapachu w salonie, więc zdziwiła się, gdy usłyszała męski głos:

      - A cóż takiego chcesz zobaczysz?

      Gdy spojrzała na miejsce, z którego dochodził głos, zobaczyła wyglądającego na jakieś osiemnaście lat przystojnego bruneta, który siedział na jednej z sof i z nikłym uśmiechem bacznie jej się przyglądał. Hiou stanęła jak wryta i ze zdziwioną miną spytała:

      - Michael? Co ty tu robisz?

      Młodzieniec wstał i podchodząc bliżej, odpowiedział:

      - Czekam na twojego ojca, mam dla niego wezwanie na naradę. - Ujął rękę brunetki, na której miała pasującą do ubrania błękitną atłasową rękawiczkę i dodał - Aya-san, bardzo wydoroślałaś, nie jesteś już małą dziewczynką.

      Arystokratka zaczerwieniła się i wręcz wyrywając dłoń, zapytała:

      - Ale czy nie powinien z nim przyjść służący?

      Hell tylko wzruszył ramionami, po czym rzucił od niechcenia:

      - To ponoć coś bardzo pilnego, więc matka, by nie tracić czasu, zdała się na moją moc teleportacji.

      Dokładnie w chwili, w której młodzieniec skończył mówić, do pomieszczenia wszedł jasnowłosy arystokrata, a brunetka, widząc go, uśmiechnęła się i mruknęła:

      - Ojcze, masz gościa.

      Po czym, kłaniając się, jak nakazują maniery, wyszła wraz z Suzue (która przez większość jej rozmowy z Hell stała u jej boku) na zaplanowany spacer. Jednak nie umiała już wykrzesać z siebie tyle radości co na początku.

      Po powrocie z Hiszpanii Kage wszedł do domu i zobaczył, że Maaya stoi przy oknie. Podszedł do niej i przytulił ją, po czym oparł się o ścianę i mruknął smętnie:

      - Król wilków nie żyje.

      Wampirzyca spojrzała z przerażeniem na mężczyznę i szepnęła:

      - To straszne, nie minęło nawet pół roku od zaginięcia księżniczki Laury, a teraz to? Jak to się stało?

      Kage zaczerpnął powietrza i odpowiedział:

      - Większość uważa, że popełnił samobójstwo, ale nie jestem tego taki pewien...

      Po tych słowach spojrzał przez okno i zobaczył Ayę siedzącą na kocu pod drzewem i czytającą jakąś książkę. Obok niej Suzue, która teraz była raczej jej pokojówką i przyjaciółką niż nianią, nalewała jej herbatę. Na widok swojej córki, która z każdym dniem piękniała coraz bardziej, westchnął:

      - Maaya, dzięki temu, że powoli zaczyna starzeć się jak wampiry, Aya wygląda na mniej lat niż ma, ale martwię się, że już wkrótce jej wiek nie będzie przeszkodą, aby Amica zaczęła się nią wysługiwać.

      - Ja też się tego obawiam, a przecież ona jest tak wrażliwa… Mam nadzieję, że jej pierwsze zadanie nie sprawi jej zbyt dużo smutku.

      Westchnęła smutno, ale ani Kage, ani Maaya nie przypuszczali, że pierwsza misja ich córki poruszy nie tylko jej, ale również i ich serce.

***

      Wyglądająca na około piętnaście lat wampirzyca siedziała na sofie i wesoło rozmawiała z matką, gdy niespodziewanie drzwi się otworzyły i do pomieszczenia wszedł Kage. Brunetka błyskawicznie podbiegła do ojca i rzucając mu się na szyję, zachichotała.

      - Witaj, otōsan!

      Jasnowłosy przytulił córkę, dał jej całusa w czoło, po czym powiedział smutno:

      - Aya-chan, Wyrocznia przydzieliła ci pierwszą misję.

      - Kage, już?! Przecież to jeszcze dziecko - szepnęła zrozpaczona Maaya.

      Wampir spojrzał na zlęknioną i zestresowaną córkę, po czym głaszcząc ją po policzku, odpowiedział:

      - Nie bójcie się, to nic groźnego. Chodzi o sporządzenie raportu odnośnie angielskiego arystokraty, tylko chodzi o to, że...

      Kiedy Kage opowiedział żonie i córce, że pewna wampirzyca doniosła, iż niejaki Tom Collins spotyka się z człowiekiem, nie mogły w to uwierzyć.

      - No i co teraz będzie z nim i tą kobietą? - zapytała strapiona Maaya. Poczuła jakąś dziwną więź z tą nieznaną sobie dziewczyną, więc chciała wiedzieć, co się stanie z nią i z jej ukochanym. W końcu lata temu była w podobnej sytuacji. Kage westchnął i spoglądając na córkę, odpowiedział:

      - Na razie Wyrocznia nie postanowiła nic oprócz tego, że Aya ma wyjechać na kilka dni w towarzystwie paru strażników do Anglii i ich przesłuchać.

      - Ja?! Tato, ale dlaczego akurat ja?! Nie będę przecież wiedziała, co powiedzieć, żeby ich nie przestraszyć, a poza tym, jak mam to zrobić? Patrząc na nich, będę widzieć was! - krzyknęła z przerażeniem i rozpaczą Aya, na co Kage spuścił głowę i zacisnął pięści, po czym odpowiedział:

      - Aya, próbowałem przekonać Amicę, żeby wysłała kogoś innego, ale nie chciała się zgodzić. - Po sekundzie z bezsilności obrócił się i uderzył w ścianę (co spowodowało jej znaczne pęknięcie), po czym warknął - Przeklęta przysięga, gdybym jej nie złożył, mógłbym uchronić tę dwójkę i ciebie, Aya-chan, przed tym wszystkim!

      Stał tak oparty kilka minut, aż Maaya podeszła, położyła mu dłoń na ramieniu i kojącym głosem wyszeptała:

      - Kochanie, nie obwiniaj się. Gdybyś nie zrobił tego, co kazała ci Amica, nie wiadomo, co by się z nami stało, więc proszę, nie dręcz się już. A tej dwójce może uda nam się w jakiś sposób pomóc.

      - Właśnie, tato, może to dobrze, że to ja będę pisać ten raport, bo dzięki temu uda mi się coś dla nich zrobić? Więc już się nie martw - dodała Aya, obejmując ojca i kładąc głowę na jego ramieniu. Hiou po chwili uśmiechnął się nieznacznie i mruknął:

      - I może będą wiedli szczęśliwsze życie od nas…

      Następnego dnia Aya wraz z czterema strażnikami ruszyła na spotkanie z Tomem Collinsem i Vanessą Tayor, by zmierzyć się z najtrudniejszą, jak przypuszczała, rozmową, jaką do tej pory przeprowadziła. Gdy zobaczyła Vanessę i Toma razem, od razu zrozumiała, że ta para naprawdę się kocha. Czuła się okropnie, musząc ich o wszystko wypytywać i tak bardzo straszyć. Doskonale wiedziała, że będą ją teraz kojarzyć ze strachem, niepewnością i nieszczęściem, co jeszcze bardziej ją smuciło. Po powrocie złożyła raport, który starała się napisać jak najkorzystniej dla Toma i jego wybranki.

      Cała rodzina Hiou odetchnęła z ulgą, gdy Rada pozwoliła Vanessie i Tomowi być ze sobą. Co prawda dziewczyna musiała zostać przemieniona, jednak Kage i Maaya jak nikt inny wiedzieli, że w takim przypadku jak ich to nastąpi prędzej czy później.

***

      Aya z niedowierzaniem wpatrywała się w ojca, który właśnie powiadomił ją o narodzinach Elizabeth Collins. Zupełnie nie wiedziała, co ma myśleć. Z jednej strony cieszyła się, że nie jest jedyną dhampirką, ale z drugiej strony obawiała się, co w takiej sytuacji zrobi rodzina Hell. Kage, jakby czytając w jej myślach, powiedział:

      - Na szczęście nic im nie zagraża ze strony Amicy i Rady, tylko martwi mnie, że Hell stwierdziła, iż ta dziewczynka jeszcze może się przydać.

      - Ale najważniejsze, że na razie zostawią ich w spokoju - rzuciła z lekkim uśmiechem Maaya.

      Aya i jej rodzice od czasu do czasu myśleli o rodzinie Collins. Każde z nich w skrytości serca zastanawiało się, jak by to było, gdyby mogli z nimi szczerze porozmawiać oraz cieszyło się, choć i nieco zazdrościło im tego, że wiedli szczęśliwe, spokojne i wolne życie. Im nie było to dane. Kage dręczyły wyrzuty sumienia z powodu tego, że przez niego jego najbliżsi cierpią i są upokarzani. Aya zaczynała nienawidzić samej siebie, gdyż często musiała stawać się tą „złą Ayą”. Tak jak przypuszczał Kage, pomagała jej w zadaniach, które były dla niej zbyt ciężkie emocjonalnie. Maaya z kolei czuła się bezsilna w obliczu rozterek i problemów męża oraz córki.

***

      Dopiero kilkanaście lat później nadarzyła się okazja, by przynajmniej Kage i Aya mogli spotkać rodzinę, która stała im się naprawdę bliska, pomimo tego, że nigdy jej nie widzieli. Dziedziczka Hiou otrzymała misję mającą na celu odnalezienie pewnego zwykłego wampira zamieszkującego Anglię, więc wraz z ojcem postanowiła zorganizować bal, na który zaproszenie mieli dostać Elizabeth, Tom i Vanessa Collins. Hiou postanowiła, że do Anglii zabierze również swoją kuzynkę, z którą bardzo rzadko się widywała - Narinn Ashidę.

      Aya wzięła głębszy wdech i użyła swojej mocy, by stać się kimś zupełnie innym. Drugie „ja”, którego mogła używać, było aroganckie, wyniosłe, dumne, bezwzględne, ale także silne psychicznie i bardziej zdecydowane, co było jej bardzo pomocne. Wzięła ze sobą kilku strażników od Wyroczni i ruszyła na poszukiwanie celu. Wkrótce znalazła jego ślady, a idąc ich tropem, całkowicie przypadkiem jej wzrok padł na osiemnastoletniego blondyna o ślicznym kolorze oczu i miłej twarzy. Co zdziwiło czystokrwistą, wydał jej się naprawdę piękny. Po chwili namysłu, w której zorientowała się, że jej gardło już od dłuższego czasu coraz bardziej piecze, podeszła do czekającego na kogoś młodzieńca, po czym rzuciła ze słodkim uśmiechem:

      - Witaj. Jestem Aya, miło mi cię poznać.

      Chłopak był nieco onieśmielony, ale przedstawił się jako Will Clark. Wampirzyca uśmiechnęła się tajemniczo i zaprosiła go do rezydencji tuż po balu. Miała zamiar nieco się zabawić i skosztować świeżej krwi, a ten człowiek stwarzał ku temu cudowną okazję. Na zakończenie dała mu niewinnego buziaka w policzek, po czym ruszyła dalej na poszukiwania. Gdy wreszcie udało jej się wykonać misję, kazała sługusom Wyroczni zabrać wampira do Hiszpanii, a sama udała się do posiadłości, by nadzorować przygotowania do przyjęcia.

       Kiedy Kage i jego córka stanęli na pięknych drewnianych schodach, bezwiednie zaczęli szukać w tłumie osób, na spotkaniu których najbardziej im zależało. Aya pamiętała Vanessę i Toma sprzed lat, więc dość szybko ich odnalazła, a widząc zielonooką szatynkę obok nich, domyśliła się, że to nie kto inny jak Elizabeth.

      Po tańcach Kage nie mógł się powstrzymać i podszedł do Collinsów. W trakcie rozmowy z nimi stało się coś, co zupełnie zmieniło nastrój tego wieczoru. Zupełnie bez zapowiedzi zjawili się William i Eva Hell. Kiedy szatyn oświadczył, że ma coś ważnego do powiedzenia, Kage zaprowadził go do jednego z gabinetów i siadając na krześle, mruknął beznamiętnym tonem:

      - Czego chcecie tym razem?

      Hell zaśmiał się, po czym z nutą kpiny odpowiedział:

      - Drogi przyjacielu, czemu jesteś taki nerwowy? Ale mniejsza z tym. Ostatnio rozmawiałem z Amicą na temat Michaela i oboje doszliśmy do wniosku, że powinien się już zaręczyć, a idealną kandydatką na jego narzeczoną jest twoja urocza córka. Co ty na to?

       Hiou od dłuższego czasu czuł, że Michael obdarzył Ayę jakimś uczuciem, ale w życiu nie pomyślałby, że będzie chciał mieć ją za żonę. Na początku nie dotarło do niego znaczenie słów, które wypowiedział William. Gdy wreszcie zrozumiał, że Amica chce zrobić z Ayi niewolnicę i zabawkę swojego syna, wstał gwałtownie i warknął:

      - Nigdy w życiu nie pozwolę, żeby moje jedyne dziecko związało się z kimś takim jak Michael! Nieważne, że złożyłem przysięgę, nie zgadzam się!

      Hell zamknął oczy i uśmiechając się kpiąco, odpowiedział:

      - Kage, „wieczystej przysięgi” nie da się tak łatwo złamać, więc uwierz mi, że jeżeli mój syn będzie chciał Ayi, to ją dostanie.

      Po chwili milczenia wstał i zwrócił się do jasnowłosego, który wyglądał, jakby dostał w twarz.

      - Teraz weź się w garść i chodźmy lepiej do twoich gości, bo pewnie zastanawiają się, co tu tak długo robimy.

      Kage spojrzał na niego tępym wzrokiem, po czym bez słowa wstał i ruszył do sali. Przez całą drogę myślał gorączkowo, jak uchronić córkę przed tak okrutnym losem. Wiedział jedno: zrobi wszystko, co w jego mocy, by zapobiec tej katastrofie i jak na razie o niczym nie powie ani Maayi, ani Ayi. Gdy znalazł się wśród gości, mimo iż miał ochotę walić w co popadnie i czuł w sercu rozdzierający ból, wyglądał całkiem spokojnie i normalnie.

      Po przyjęciu, przed którym wiedziona przeczuciem znów skorzystała ze swojej mocy, Aya przywołała Suzue i kazała jej pilnować Evy, a gdy przyjdzie ludzki chłopak, zaprowadzić go do jej komnaty. Zła Aya uznałaby spotkanie z Willem za udane, gdyby nie fakt, że prawdziwa Aya przeszkodziła jej w uwiedzeniu młodzieńca (arystokratka miała pewną kontrolę nad drugą sobą), a mająca być obserwowana przez jej pokojówkę panna Hell nieoczekiwanie zjawiła się w jej pokoju w trakcie gdy sączyła wyśmienitą krew Clarka. Hiou była tak wściekła z powodu kpin Evy na balu i tego, że ośmieliła się przeszkodzić jej w zabawie, że gdy Namizawa zjawiła się po odprowadzeniu Williama, postanowiła, że powinna dostać nauczkę za niewywiązanie się z powierzonego zadania. Gdy po kilkunastu minutach mogła na powrót stać się sobą (po użyciu swojej umiejętności musiała pozostać tą złą przez dwanaście godzin), gorzko pożałowała, że uderzyła swoją pokojówkę, która była dla niej kimś więcej niż tylko służącą - była jej przyjaciółką i wstyd jej było również z powodu tego, jak potraktowała tego niewinnego człowieka. Wszystkie te emocje sprawiły, że zaczęła najzwyczajniej w świecie płakać. Czuła się jak najgorsza osoba na świecie, miała dość siebie i wszystkiego. Jej szloch usłyszał Kage, który, gdy zobaczył, w jakim stanie jest jego córka, szybko do niej podszedł i tuląc ją, głaskał po głowie, szepcząc uspokajające słowa jak wtedy, gdy była małą dziewczynką i coś ją przestraszyło czy zmartwiło. Gdy dowiedział się, co się stało, starał się ją pocieszyć i wytłumaczyć, że to wszystko nie jest jej winą. W końcu dziewczyna usnęła wyczerpana płaczem i emocjami jak dziecko, które zbyt dużo przeszło w jednym dniu. Hiou wziął ją na ręce i położył na wygodnej kanapie, po czym okrył kocem. Kiedy tak patrzył na córkę, która wyglądała teraz tak niewinnie i spokojnie, i miał świadomość, że resztę swojego długiego życia może spędzić u boku kogoś, kogo nienawidzi całym sercem, czuł, że zaraz sam zacznie płakać. Po paru minutach wziął głębszy wdech, po czym ucałował śpiącą brunetkę w policzek i wyszedł z jej komnaty z postanowieniem, że nie dopuści, by Michael Hell choćby dotknął Ayi.

      Następnego dnia, gdy w pokoju Hiou zjawiła się Suzue, brunetka przeprosiła służącą za swoje zachowanie, na co ta tylko uśmiechnęła się dobrodusznie i stwierdziła, że nie ma czego wybaczać i że to ona raczej powinna prosić o przebaczenie z powodu swojej porażki. Tego samego dnia Aya wraz z ojcem i pokojówką wróciła do Japonii, a Narinn została jeszcze na kilka dni w Anglii.

      Nieoczekiwanie kilka dni później w rezydencji Hiou zjawił się William Clark - już nie jako człowiek, ale wampir. Spotkanie z nim było dla Ayi wielkim przeżyciem. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo ten niepozorny chłopak stał się dla niej bliski i ważny. Gdy tylko zobaczyła kopertę z płomieniami, natychmiast domyśliła się, kto stoi za przemianą blondyna. Cała ta sprawa i informacja, że ma się stawić na zebranie Rady, mimo że jeszcze nie wchodziła w jej skład, sprawiła, że dziewczyna nie zwróciła uwagi na ostatnie zdanie w liście, a Kage, jak sobie obiecał, nie informował ani żony, ani córki o nowym poleceniu Wyroczni. Zamierzał pod jakimś pretekstem wyjechać do Hiszpanii i rozmówić się z Amicą, ale stwierdził, że skoro ma wyznaczony termin narady, poczeka na nią z tą rozmową.

      Tak więc w dniu wyznaczonym przez Hell Aya wraz z ojcem znalazła się w głównej posiadłości Wyroczni.

      - Tato, nie rozumiem, czemu ja też mam się zjawić na tym całym zebraniu - stwierdziła zestresowana, na co Kage wzruszył ramionami i nie dając po sobie poznać, że ma złe przeczucia mruknął:

      - Pewnie chcą, żebyś złożyła raport z ostatniego zadania albo…

      Nie dokończył, bo zobaczył opierającego się o ścianę i uśmiechającego się do nich przystojnego, na oko dwudziestoletniego bruneta świdrującego ich krwistoczerwonymi oczami. Poczuł fale takiej nienawiści, że gotów byłby go zabić bez względu na konsekwencje. Aya, która też go zauważyła, nie wiedzieć czemu przypomniała sobie, jak wiele lat temu po raz pierwszy go zobaczyła. W duchu zaśmiała się z własnej naiwności. Wtedy zdawało jej się, że w przeciwieństwie do córki, syn Wyroczni jest miłym i dobrym chłopcem, dlatego w duchu żałowała nawet, że ojciec nigdy nie pozwalał jej się z nim pobawić lub choćby dłużej porozmawiać. Dopiero potem zrozumiała, że to tylko oparta na obłudzie gra. O ile Eva wykorzystywała każdą możliwą okazję, by niemal otwarcie z niej szydzić, o tyle Michael zawsze miał gotowy pod jej adresem komplement, a to wydawało jej się jeszcze gorsze, bo nijak nie umiała na to zareagować.

      Brunet tymczasem uśmiechając się ruszył ku nim, a gdy był wystarczająco blisko, wziął dłoń Ayi, na której miała długą czarną rękawiczkę i złożył na niej pocałunek, po czym powiedział słodkim głosem:

      - Moja droga Aya, jak miło cię widzieć. Nawet nie wiesz, jak cieszy mnie to spotkanie.

      Dziewczyna, nie wiedząc, co powiedzieć, tylko wpatrywała się w niego zaskoczona. Kage natomiast spiorunował go wzrokiem i przez zaciśnięte zęby warknął:

      - Nie twoja, Michael!

      Hell tylko przymknął na chwilę oczy, po czym z chytrym uśmieszkiem mruknął:

      - Jeszcze nie, Kage, jeszcze… - Zbliżył się do brunetki i nachylając się, szepnął jej do ucha - Do rychłego zobaczenia, Aya-chan.

      Szarooka stała jak skamieniała ze strachu i niepewności, zupełnie nie wiedząc, co ma myśleć o zachowaniu dziedzica rodu Hell. Niby zazwyczaj był dla niej miły i niemal przesadnie słodki, ale jego dzisiejsze zachowanie wydawało jej się jakieś inne. Czuła, że coś tu nie pasuje. Dopiero kiedy Kage wziął ją za rękę i powiedział kilka pokrzepiających i kojących słów, udało jej się ruszyć dalej.

      Ku zdumieniu wszystkich oprócz Hell, Amica ogłosiła, że Aya od tego dnia wchodzi w skład Rady. Jednak nie to było największą niespodzianką: otóż Wyrocznia poinformowała, że wkrótce nadejdą nowe czasy, a to za sprawą istoty, która będzie mieć w sobie krew wszystkich ras. Będzie to najpotężniejszy wampir i wilkołak wszechczasów. Kage słuchał tego wszystkiego z niedowierzaniem, a gdy zerknął na córkę siedzącą tuż obok, wiedział, że jest przerażona tak samo jak on. Po zakończeniu zebrania mruknął do córki, że musi porozmawiać z Amicą i by zaczekała na niego za drzwiami. Aya skinęła głową i razem ze wszystkimi wyszła z pomieszczenia. Hiou odprowadził ją wzrokiem, bacznie obserwując Michaela, po czym zaczął:

      - To będzie syn Elizabeth, prawda?

      Wyrocznia uśmiechnęła się i odpowiedziała:

      - Tak, to będzie jej dziecko. Mówiłam, że ta dziewczyna jeszcze się przyda. Widziałam, jak trzyma go na rękach, a później jak dorósł i jak zmieniał świat. Ale, jak się domyślam, nie o tym chciałeś ze mną rozmawiać. William mówił, że nie za bardzo ucieszyła cię wiadomość, że Aya zostanie żoną naszego syna.

      Kage spojrzał poirytowany na białowłosą, ale uspokoił się na tyle, by móc choć spróbować wyperswadować Wyroczni chęć związania Ayi i Michaela.

***

      Aya siedziała na korytarzu i z zamyśloną miną czekała na ojca. To, czego dowiedziała się na naradzie, bardzo nią wstrząsnęło. Miała przeczucie, że to wszystko miało związek z Elizabeth Collins. Westchnęła i chwilę później wyczuła woń Michaela. Spojrzała na niego i mruknęła od niechcenia:

      - Czego chcesz?

      Brunet uśmiechnął się zawadiacko i odparł:

      - Chcę porozmawiać o czymś bardzo ważnym…

***

      - Amica, naprawdę zamierzasz złączyć nasze rody? - zapytał Kage. - Dobrze wiesz, że żadne z nas nie pała do siebie sympatią.

       Wampirzyca uśmiechnęła się, jakby musiała wytłumaczyć coś pięcioletniemu dziecku i stwierdziła:

      - Tu przecież nie chodzi o stosunki między nami, ale o władzę. Wyobraź sobie, jak będzie szanowany mój syn, gdy weźmie za żonę dziedziczkę jednej z trzech pierwotnych rodzin, a poza tym, pomyśl również o korzyściach dla siebie - dodała z chytrym uśmieszkiem.

***

      Hiou, choć niechętnie, po usilnych prośbach arystokraty zgodziła się na rozmowę. Udali się więc wzdłuż ciemnego korytarza. Jako że Michael przez krótki czas się nie odezwał, Aya wzdychając zaczęła:

      - Więc co tak pilnego chciałeś mi powiedzieć?

      Brunet nie odpowiedział od razu, po prostu podszedł do niej i podnosząc podbródek Ayi tak, by musiała spojrzeć mu w oczy, patrząc w jej wielkie szare tęczówki, które wyrażały ogromne zdziwienie, odparł:

      - Chcę, żebyś została moją żoną, Aya-chan.

***

      Kage poczuł, jakby ktoś przebił mu serce. Nie mógł wyobrazić sobie swojego dziecka w łapach kogoś takiego jak Hell. Zagryzł dolną wargę i rzucił pierwszą myśl, która przyszła mu do głowy:

      - Aya jest stanowczo za młoda na ślub!

      Wyrocznia spojrzała drwiąco na arystokratę, po czym spokojnie powiedziała:

      - Kage, nie przesadzasz? Aya jest już dużą dziewczynką, a poza tym… Jeżeli Michael chce twojej córki, to fakt, na ile lat wygląda, stanowi najmniejszy problem.

      Ta uwaga tak rozdrażniła Hiou, że kompletnie już nad sobą nie panując, krzyknął:

      - Amica, dość tego! Nie zgadzam się, rozumiesz?!

***

      Aya w sekundę odskoczyła od mężczyzny i patrząc na niego szeroko otwartymi z przerażenia i zdziwienia oczyma, pisnęła:

      - Co?! Chcesz się ze mną ożenić?!

      Michael uśmiechnął się delikatnie i podchodząc bliżej, odparł:

      - Tak, Aya, chcę cię mieć…

      Dziewczyna chwilę tylko mu się przyglądała, aż w końcu niemal krzycząc odparła:

      - Ty zwariowałeś! Nie, nigdy, rozumiesz?!

***

      Amica obdarzyła go zimnym spojrzeniem, po czym tonem władczyni rzekła:

      - Aya, jedyna dziedziczka rodu Hiou, wejdzie do mojej rodziny, czy ci się to podoba, czy nie.

      Kage już miał odpowiedzieć, gdy słowa uwięzły mu w gardle, a ramię przeszył przejmujący ból. Momentalnie złapał się za rękę i poczuł, że na dłoniach ma coś ciepłego i lepkiego - jak się domyślał, była to krew. Wziął głębszy wdech i zaczął:

      - Ni-e... zga-dza...

      Im bliżej był skończenia zdania, tym trudniej było mu oddychać, a ręka, która coraz silniej krwawiła, sprawiała mu więcej bólu, aż w końcu nie mógł wypowiedzieć żadnego słowa. Wyrocznia patrzyła na niego z obojętną miną, po czym zupełnie wypranym z uczuć głosem prychnęła:

      - Naprawdę myślałeś, że wystarczy powiedzieć „nie”, by złamać „wieczystą przysięgę”?

***

      - Aya, nie słyszałaś przysłowia „nigdy nie mów nigdy”? A poza tym, kiedyś już mi to obiecałaś, moja droga… Nie pamiętasz? - uśmiechając się rzucił Hell.

      Arystokratka patrzyła na bruneta szeroko otwartymi oczami, po czym mruknęła:

      - Może i tak, ale… - Po czym warknęła - Zamierzasz wypominać mi teraz słowa, które wypowiedziałam mając ledwie kilka lat? Nie bądź śmieszny… I nie myśl sobie, że mam zamiar spędzić z tobą całe życie. Nie zmusisz mnie do tego, choćby nie wiem co!

      Michael, uśmiechnął się pod nosem, podszedł do Hiou, zmuszając ją w ten sposób, by oparła się o ścianę, i wymruczał:

      - Kochanie, uwierz mi, że ja zawsze dostaję to, czego chcę.

      Aya przez kilka chwil z przerażeniem wpatrywała się w bruneta, który oparł jedną rękę o ścianę. Nie mogła wydobyć z siebie żadnego słowa, więc to Hell się odezwał, patrząc z obojętną minę na dziewczynę.

      - Swoją drogą to zabawne, ja rozmawiam z tobą o naszym małżeństwie, a jak się domyślam, Kage robi dokładnie to samo z moją matką…

      Dopiero teraz do Ayi dotarło, że jej ojciec musiał o tym wiedzieć już wcześniej i dlatego chciał porozmawiać z Amicą. Szybko wyminęła Hell i biegnąc co sił w nogach, krzyknęła:

      - Tato!

***

      Czystokrwisty spojrzał na Wyrocznię wzrokiem pełnym bólu i nienawiści, po czym wyjąkał:

      - Nie pozwolę, by...

      Dokładnie w tej samej sekundzie nadeszła nowa fala cierpienia, a do sali wparowała zdyszana Aya. Gdy tylko ujrzała, w jakim stanie jest ojciec, szybko podbiegła do niego i kucając naprzeciwko, przytuliła go i szepnęła:

      - Już wszystko wiem, Michael mi powiedział…

      Kage spojrzał ze smutkiem na córkę i wydusił:

      - Jak to…? Wybacz mi, córeczko - dodał, spuszczając głowę.

      - Jakież to wzruszające… Ale skończmy już, bo zaczyna mnie to nudzić… Cóż, Aya, skoro mój syn wszystko ci wyjaśnił, chyba nie muszę tłumaczyć ci tego drugi raz? Masz zostać jego żoną, no i oczywiście dać mu dziedzica…

      Młoda Hiou nie mogła uwierzyć w to wszystko, co usłyszała. Zdawało jej się to jednym wielkim koszmarem, jednak wiedziała, że tak nie jest. Nim coś odpowiedziała, drzwi otworzyły się i do pomieszczenia wszedł Michael. Oparł się o ścianę, splótł ręce i patrząc na niemal klęczącą przy Kage dziewczynę, zapytał beznamiętnym tonem:

      - Więc jak, moja droga, zastanowiłaś się nad moją propozycją?

      Aya na chwilę przeniosła wzrok na Michaela i nagle świadomość, że ma spędzić z nim życie, będąc jego żoną i zabawką, dotarła do niej z całą swoją grozą i tragizmem. Po chwili znów spojrzała na ojca, który nadal oddychał z trudem i miał spuszoną głowę, a po jego ramieniu niewielką stróżką spływała ciemnoczerwona ciecz. Wiedziała, że jak tak dalej pójdzie, Kage tego nie wytrzyma. Nie miała innego wyjścia, jak tylko przyjąć swój los, więc uśmiechnęła się delikatnie i głaszcząc ojca po twarzy, szepnęła łagodnie:

      - Już dobrze, tato, nie martw się. - Po chwili, nie patrząc ani na Wyrocznię, ani na jej syna, dodała sucho - Przyjmuję twoje oświadczyny i wyjdę za ciebie…

      Kage spojrzał na córkę przepraszającym i udręczonym wzrokiem, na co Aya uśmiechnęła się z błyszczącymi od napływających łez oczami.

      Całą podróż do domu spędzili bez słowa zatopieni w ponurych i pełnych cierpienia myślach. Aya, zobaczywszy czytającą Maayę, nie powstrzymując już łez poprosiła:

      - Mamusiu, możesz mnie przytulić?

      Maaya, widząc zdruzgotaną minę córki i ślady krwi na koszuli Kage, wiedziała, że stało się coś strasznego. Podeszła więc bez słowa do szlochającej brunetki i mocno ją obejmując, szeptała uspakajające słowa. Spodziewała się każdej wiadomości, ale nie tego, co usłyszała z ust wściekłego, zrozpaczonego swoją bezsilnością i tragedią jedynego dziecka męża. W głowie Maayi nie mieściło się, by los był dla nich tak okrutny, a gdy dowiedziała się, że przyszłość Collinsów również wydaje się być naznaczona wielkim bólem, poczuła, że na świecie nie ma ani odrobiny sprawiedliwości.

      Kilka następnych dni Aya spędziła w pokoju, nie chcąc nic jeść i z nikim rozmawiać. Jedynym pocieszeniem było dla niej to, że narzeczeństwo wśród wampirów zwykle trwało długo. Jednak nadzieje na to, że dopiero za kilka lat zostanie żoną Michaela, rozwiał przysłany tydzień później list od niego. Jej przyszły mąż informował, że wraz z ojcem ma się niebawem stawić do jednej z jego posiadłości, gdzie odbędą się zaręczyny, a równo trzy miesiące później ich ślub. Kage, widząc i czując załamanie swojej córki, postanowił złożyć wizytę dziedzicowi Hell. Miał nadzieję, że uda mu się jakoś odwieść go od chęci poślubienia Ayi. Jego rozmowa jednakże nic nie dała. Michael chciał młodej Hiou i żadne słowa wampira nie były w stanie zmienić jego decyzji.

      Aya osobiście napisała zaproszenie do Colinsów, gdzie ukryła list, w którym uprzedzała, że zamierza ich odwiedzić w czasie podróży do Anglii (tam miało odbyć się przyjęcie zaręczynowe) i poleciła Suzue, by osobiście im go dostarczyła. Postanowiła, że nie bacząc na niebezpieczeństwo, powiadomi Elizabeth o zagrożeniu, jakie nad nią zawisło. Cała rodzina Lili, jak i ona sama była wstrząśnięta tym, co zostało im przez Hiou opowiedziane. Elizabeth, która wydała się być naprawdę miłą i dobrą osobą, na końcu przytuliła Ayę i podziękowała za ostrzeżenie, co naprawdę sprawiło brunetce przyjemność, gdyż nareszcie przestała być dla nich wcieleniem zła.

      Kiedy Aya wsiadła do samochodu, pokojówka, która na nią czekała, zapytała z troską:

      - Dobrze się czujesz, Aya-sama?

      Wampirzyca tylko przytaknęła, posyłając jej nieznaczny uśmiech, po czym kazała szoferowi ruszać do posiadłości, w której zapewne przyjdzie jej spędzić resztę życia.

      Całą podróż myślała wyłącznie o życiu, które już za kilka miesięcy rozpocznie i o Elizabeth Collins. Miała nadzieję, że przynajmniej ona będzie wiodła szczęśliwy żywot.

      Gdy Suzue poinformowała ją, że dotarli na miejsce, czuła się, jakby obudzono ją z głębokiego snu. Westchnęła i poczekała, aż lokaj otworzy jej drzwi. Natychmiast poczuła ciepły powiew wiatru i przyjemny zapach kwiatów. Westchnęła smętnie, a jej wzrok padł na jedno z okien. Stał w nim Michael i bacznie ją obserwował z lekkim uśmiechem. Ich spojrzenia się spotkały, a Ayę ogarnęło przerażenie na myśl, że patrzy w oczy swojego przyszłego męża.

No to mamy kolejny rozdział za sobą...

Rozdział ten jest ostatnim dodatkiem w Księdze I i dedykuję go mojej kochanej bliźniaczce Ayi, jako iż jest to jej rozdział ;p Poza tym Ty wiesz, ile mi w nim pomogłaś, jestem Ci za to naprawdę wdzięczna Q.Q

Wiem, że ta notka jest dość długa, ale liczę na to, że mimo wszystko jakoś przez to przebrniecie ^ ^

Następny rozdział, „Wąż między różami”, ukaże się 28.07, serdecznie zapraszam ;)