Rozdział XVI

Pokuta

      Wpatrywałam się w bladą twarz dziewczyny, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszałam.

      „Mój ojciec kilkadziesiąt lat temu złożył Amicy Hell „wieczystą przysięgę”, gdyż jestem taka jak ty, Elizabeth… Moja matka, gdy mnie urodziła, była jeszcze człowiekiem.”

      Czy to możliwe, by Aya Hiou była dhampirem, a jej ojciec, członek Rady należący do jednego z trzech pierwotnych rodów, związał się z człowiekiem?!

      Byłam w takim szoku, że nie mogłam wykrztusić z siebie żadnego słowa. Moim rodzicom chyba również trudno było w to uwierzyć, gdyż nic nie powiedzieli. Po kilku minutach zupełnej ciszy czystokrwista uśmiechnęła się przekornie pod nosem i mruknęła:

      - Cóż, wiem, że wydaje się wam to raczej nieprawdopodobne, ale mój ojciec zakochał się w Maayi Katayamie, która była człowiekiem. Po moich narodzinach tata ją przemienił, co jednakże nie zmienia faktu, że jest zwykłą wampirzycą, dlatego nigdy nie ma jej z nami na balach… - Przerwała na moment, by wziąć głębszy wdech i dokończyła - Arystokracji nie spodobałoby się, że członek Rady jest związany ze zwykłą wampirzycą, tym bardziej, że ma z nią córkę, która zasiada w Radzie…

      - To na pewno. Już związek Daniela z Margaret był ogromnym skandalem, więc co dopiero coś podobnego w rodzie należącym do Rady, a do tego pierwotnym… Wyrocznia dowiedziała się o związku twoich rodziców, tak? - wtrącił się mój ojciec, na co Hiou mruknęła smętnie:

      - Uhm… Obiecała zachować moje pochodzenie w tajemnicy pod warunkiem, że tata złoży jej „wieczystą przysięgę”.

      Ostatnie słowa wypowiedziała tak beznamiętnym, a jednocześnie przepełnionym goryczą głosem, że aż ciarki przeszły po moim ciele. W tamtym momencie zrobiło mi się jej naprawdę żal. Oprócz Daniela była jedynym pół wampirem, jakiego spotkałam. Chciałam wiedzieć, jakie są konsekwencje złożenia przez Kage tej całej „wieczystej przysięgi”, więc zapytałam:

      - Właściwie czym jest ta „wieczysta przysięga”?

      Tata spojrzał na mnie i wyjaśnił mi poważnym tonem:

      - Cóż… Na początku naszej historii obawiano się buntów przeciwko pierwotnym rodom, więc nakazano składanie tak zwanej „wieczystej przysięgi” jednemu z członków pierwotnej familii. Dzięki temu każdy wampir niepochodzący z rodziny pierwotnych był im posłuszny i wypełniał ich wolę. Dodatkowo przysięga ta za sprawą krwi przechodziła na każdego, kto był bezpośrednim potomkiem tej osoby. Trwało to, dopóty nie zmarła osoba, której złożono przysięgę. Ten proceder stosowano wieleset lat, dopóki jedna z arystokratek nie zabiła swojego pana, gdyż ten z jakiegoś powodu kazał jej zamordować własnego syna. Po tym wydarzeniu dziewczyna popełniła samobójstwo. Ta tragedia sprawiła, że zakazano tych praktyk.

      To, co powiedział mi tata, dogłębnie mną wstrząsnęło. Jak można było wymagać od kogoś, by zrobił coś tak okropnego?! Spojrzałam na brunetkę, która podczas wypowiedzi mojego ojca nie okazywała żadnych uczuć, tylko tępo wpatrywała się w widok za oknem. Więc ta wampirzyca i jej ojciec byli po prostu zabawkami i marionetkami rodziny Hell?! Byli zmuszeni wykonywać wszystko, co im rozkażą?! To było przerażające…

      Gdy tata skończył, moja mama nieco przestraszonym głosem rzuciła zdumiona:

      - Czyli musicie wykonywać wszystko, czego od was żąda rodzina Hell?

      Nie patrząc na nas, Aya szepnęła spokojnym głosem:

      - Tak właśnie wygląda moja sytuacja, jesteśmy na każde wezwanie Amicy, a ich ostatnim rozkazem było, bym wyszła za Michaela…

      Nie mogłam sobie wyobrazić, jak Aya musiała się czuć. To było naprawdę okropne. Zmusić cię do spędzenia życia z osobą, której rodzina wyrządziła ci tyle zła... Przecież to się w głowie nie mieści!

      - Aya… To… naprawdę straszne - szepnęłam, na co wampirzyca spojrzała na mnie i uśmiechając się blado, wyznała:

      - Wiem… Ale dość o mnie, przyszłam tu, by powiedzieć wam coś, co dotyczy waszej przyszłości. Otóż, jak już mówiłam, Wyrocznia zobaczyła coś bardzo niezwykłego w „wodzie czasu i życia”…

      Dziewczyna na chwilę przerwała swoją wypowiedź, zapewne by nad czymś się zastanowić. Serce chciało mi wyskoczyć z piersi ze stresu i lęku, co mogła zobaczyć Amica Hell w tej legendarnej substancji i jaki ma to związek ze mną i Rafaelem. Ojciec opowiadał mi kiedyś, że w posiadłości będącej siedzibą najważniejszej wampirzycy znajduje się komnata z niezwykłą wodą nazywaną „wodą czasu i życia”. Dostęp do niej ma jedynie wampirzyca pełniąca funkcję Wyroczni. Woda ta czasami pokazuje możliwy bieg przyszłości, a czasami przeszłość. Gdy spogląda się w jej taflę, nie można być pewnym, co się ujrzy. Nikt tak naprawdę nie wie, skąd się wzięła, ale uważa się, że pierwsza Wyrocznia dostała ją od praojca wszystkich wampirów.

      Po chwili milczenia spojrzałam na młodą Hiou, a ona na mnie i z powagą powiedziała coś, czego w życiu bym się nie spodziewała i coś, co sprawiło, że poczułam, iż całe moje dotychczasowe życie obraca się o sto osiemdziesiąt stopni.

      - Elizabeth, chodzi o to, że Amica zobaczyła twojego syna. Pół wampira, pół wilkołaka. W tej wizji to dziecko ma zburzyć dotychczasowy porządek i zmienić świat…

      Po tych słowach nastała zupełna cisza, ani ja, ani moi rodzice nie byliśmy w stanie wykrztusić z siebie żadnego słowa. Patrzyłam tylko otępiała na dziewczynę, która przeszywała mnie spojrzeniem szarych tęczówek, a sens jej słów powoli docierał do mojego serca. Poczułam, jakby świat wokół mnie wirował, a ja miałam zaraz spaść w jakąś ogromną przepaść. Miałam mieć dziecko?! Na dodatek takie, które będzie jakimś potworem?! Przecież to nie mogła być prawda!

      W końcu, niemal krzycząc, wydusiłam:

      - Co takiego?!

      - Elizabeth, według Wyroczni, twój syn będzie najpotężniejszym wampirem i wilkołakiem i będzie panował nad jednymi i drugimi. Nie wiem dokładnie, jakie będą tego skutki, ale Amica na ostatnim zebraniu Rady była z tego powodu ogromnie zadowolona. To dziecko nie powinno się urodzić…

      Nic nie odpowiedziałam, bo niby co miałam odpowiedzieć? Hiou, jakby widząc, że nie jestem w stanie się odezwać, szepnęła:

      - Powiedziałam ci o tym, byś miała szanse zmienić przyszłość. Mam nadzieję, że ci się to uda…

      Oczy Ayi wyrażały jedynie szczerość i smutek. Nagle zrobiło mi się okropnie wstyd, że wcześniej miałam o niej tak złe zdanie. Mimo że byłam w szoku po tym, czego się dowiedziałam, wysiliłam się na lekki uśmiechnęłam i odpowiedziałam:

      - Dziękuję… Naprawdę dziękuję…

      Czarnowłosa kiwnęła głową i rzuciła:

      - Elizabeth, nie masz za co, ja po prostu muszę jakoś wam wynagrodzić swoje błędy sprzed lat. - Po tych słowach ukłoniła się i dokończyła poważnym tonem - Tomie, Vanesso, przyjmijcie moje przeprosiny za to, jak potraktowałam was podczas mojej pierwszej wizyty. Mam nadzieję, że to spotkanie zatrze złe wspomnienie i zapomnicie o przykrościach, które spowodowało moje najście…

      Kątem oka zauważyłam, że mama się uśmiecha, a chwilę później usłyszałam jej spokojny głos.

      - Nie musisz nas przepraszać. Teraz rozumiemy, że nie miałaś wyjścia, więc nie musisz się tym dręczyć…

      Brunetka spojrzała na Vanessę i zamykając na chwilę oczy, rzuciła z uśmiechem:

      - Dziękuję… Moja mama na pewno bardzo by cię polubiła, od bardzo dawna chciała cię poznać. Niestety, nasza sytuacja jest taka, a nie inna… - dodała z westchnieniem.

      Nagle zaczęłam wyobrażać sobie, jak by to było, gdybym poznała rodzinę Hiou teraz, gdy już znam ich sekrety. Ich historia jest tak podobna do naszej… Tylko skąd ona wiedziała, że jestem taka jak ona? Przecież tylko Daniel i Margaret wiedzieli o moim prawdziwym pochodzeniu.

      - Aya, właściwie to skąd wiesz, że jestem dhampirem? - rzuciłam nagle, na co wampirzyca westchnęła i mruknęła:

      - Od Amicy. Ona od początku wiedziała, że Vanessa urodziła cię, gdy była jeszcze człowiekiem. Nie wiem, skąd ona miała takie informacje, ale faktem jest, że któregoś razu poinformowała tatę o tym, że nie tylko ja jestem w połowie człowiekiem.

      - To Wyrocznia wiedziała o tym od samego początku?! - wtrącił się zdumiony i przerażony tata.

      Brunetka pokiwała głową i wyjaśniła spokojnym głosem:

      - Dokładnie. Amicy po prostu nie przeszkadzało to, że wasza córka nie jest prawdziwym wampirem. Nie wiem, może od początku przeczuwała, że jesteś bardzo ważna, Elizabeth…

      Od tych wszystkich rewelacji aż zakręciło mi się w głowie. Przygotowałam się na wiele rzeczy, które mogę usłyszeć od czystokrwistej, ale nie na coś takiego! Nie dość, że najpierw dowiaduję się, że Aya Hiou, jedyna dziedziczka pierwotnego rodu, jest taka jak ja i Wyrocznia wykorzystała to, by podporządkować sobie całą jej rodzinę, później okazuje się, że mam mieć syna - mało tego, on mam być jakimś wszechwładcą - to jeszcze Wyrocznia wiedziała, że jestem dhampirką i nic z tym nie zrobiła! Nie mieściło się mi to w głowie.

      - To niewiarygodne… - szepnęła mama chyba bardziej do siebie niż do któregoś z nas. Po chwili dodała - A Wyrocznia wie o Danielu?

      Czarnowłosa spojrzała na Vanessę nieco ogłupiała i po chwili, nie bardzo wiedząc, co mama ma na myśli, zapytała:

       - O czym ma wiedzieć?

      - O tym, że Daniel Jones też jest taki jak ty i nasza Lili.

      Arystokratka zrobiła zszokowaną minę, po czym wyjąkała:

      - To jest jeszcze ktoś?!

      - Tak, Daniel jest ode mnie o wiele starszy… To on wytłumaczył moim rodzicom, jak wygląda sprawa z dhampirami - wyjaśniłam szybko.

      Aya jakiś czas w ogóle się nie odzywała, głęboko się nad czymś zastanawiając, by następnie westchnąć i powiedzieć:

      - O ile wiem, ona o tym nie wie… Słyszałam o nim. Ponoć jego córka bardzo ciężko choruje…

      - Masz rację, Becky ma ogromne problemy ze zdrowiem - potwierdziłam słowa wampirzycy, na co ona przeniosła wzrok na okno i rzuciła smutnym, pustym głosem:

      - Chyba każdy dhampir musi kiedyś zapłacić za miłość swoich rodziców… Ja zostanę żoną Michaela, córka Daniela choruje, a ty, Elizabeth… - przerwała na chwilę, by przenieść na mnie wzrok, po czym dokończyła - Mam jednak nadzieję, że choć ty nie będziesz pokutować za grzechy swoich bliskich.

      Nie byłam w stanie jej odpowiedzieć, więc tylko skinęłam głową. Nie wiem dlaczego, ale jej słowa sprawiły, że moje serce gwałtownie przyspieszyło. Czy choroba Rebecci naprawdę jest pokutą, tak jak małżeństwo Ayi? Jeżeli patrzyć na to z boku, to naprawdę może tak się wydawać… A ja? Czy to dziecko, które widziała Wyrocznia, ma być moją karą za zakazaną miłość Vanessy i Toma? Jeżeli to prawda, to czy mam szanse jej uniknąć…?

      Moje życie jak do tej pory było pełne miłości, szczęścia i dobrych chwil… Żyłam w świecie niemal jak z bajki. Kochający rodzice, przyjaciele, a teraz miłość, którą obdarzył mnie Rafael... Czy to wszystko nie było zbyt piękne, by mogło trwać wiecznie? W porównaniu z losami moich rodziców, Daniela, Margaret, ich córki, rodziców Rafaela, Katherine, rodziny Hiou i wielu, wielu innych osób nie doświadczyłam w życiu żadnego cierpienia. Każda z tych osób musiała borykać się z traumatycznymi przeżyciami, tylko nie ja… Dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Przecież niczym sobie na to nie zasłużyłam. Jednak to nie powód, bym miała sprowadzić na świat mrocznego władcę! Nie mogę na to pozwolić!

      - Muszę już iść, czekają na mnie… - szepnęła Aya, wyrywając mnie z zamyślenia.

      Bez słowa podeszłam do niej i przytulając ją, szepnęłam:

      - Dziękuję ci, nie zapomnę tego, co dla mnie zrobiłaś. Tak bardzo chciałabym ci pomóc…

      Dziewczyna objęła mnie i odparła spokojnym głosem:

      - Elizabeth, po prostu… Proszę cię, bądź szczęśliwa.

      Po tych słowach wysunęła się z moich ramion i zakładając swój biały płaszcz, podeszła do drzwi. Już miała nacisnąć klamkę, gdy powoli obróciła się w naszą stronę. Jej twarz była spokojna, a w jej oczach dostrzegłam taką samą łagodność jak w oczach Kage na balu. Teraz ich oczy były niemal identyczne. Westchnęła głęboko i opanowanym głosem rzuciła:

      - Żegnajcie i powodzenia.

      Sekundę później już jej nie było.

***

      Rodzice siedzieli na sofie i odkąd Aya wyszła, nie odezwali się ani jednym słowem, ale to dobrze. Potrzebowałam chwili spokoju, by móc poukładać sobie myśli.

      Mam być matką potwora… Przyczynię się do tylu tragedii… Te słowa bez przerwy dźwięczały mi w głowie, nie dając się wyrzucić z mojego umysłu.

      Wpatrywałam się w krajobraz za oknem, rozmyślając jedynie o tym dziecku. Jak dotąd nie myślałam o takich rzeczach, w końcu miałam dopiero siedemnaście lat. To przecież nie czas na coś takiego, a tu z dnia na dzień dowiaduję się, że będę miała syna. To nie była wiadomość, którą każda nastolatka dostaje z dnia na dzień. Tym bardziej, że to dziecko miałoby zniszczyć świat!

       W końcu wzięłam płaszcz i ubierając go, zaczęłam iść w stronę drzwi. Nim wyszłam, usłyszałam zmartwiony głos mamy.

      - Lili, dokąd ty się wybierasz?

      - Do Rafaela, muszę z nim porozmawiać - odparłam szybko, na co Tom mruknął:

      - To chyba zły pomysł, Lili.

      - Niby dlaczego? Muszę z nim pomówić, przecież to dotyczy też jego - warknęłam zirytowana.

      - Tak, ale… - zaczął ojciec, jednak nie dałam mu dokończyć.

      - Tato, przepraszam, ale ja naprawdę muszę z nim porozmawiać.

      Nie czekając na odpowiedź, wyszłam z domu i udałam się w stronę mieszkania mojego ukochanego. Idąc spiesznym krokiem, zastanawiałam się, jak mam wyjawić to, co mi powiedziała Aya Hiou. Przecież nie mogłam powiedzieć mu o tym tak prosto z mostu. Z drugiej strony, owijanie w bawełnę nic nie da. W końcu stwierdziłam, że najlepszym wyjściem będzie porozmawianie ze sobą otwarcie.

      Po piętnastu minutach znalazłam się pod drzwiami domu Rafaela. Chłopak po sekundzie wyszedł z domu i przywitał mnie szerokim uśmiechem oraz delikatnym pocałunkiem. Nie wyczułam w domu ani zapachu jego siostry, ani ojca, więc lekko go od siebie odsuwając, zapytałam:

      - Twojego ojca i Laury nie ma w domu, prawda?

      Chłopak zrobił skonsternowaną minę i zdziwionym głosem odpowiedział:

      - Nie. Laura poszła uczyć się do koleżanki, a tata dokądś wyszedł… Lili, coś się stało?

      Weszłam do środka i biorąc głęboki wdech, zaczęłam:

      - Musimy o czymś porozmawiać, a właściwie o kimś…

      Wilkołak wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami i po skończeniu mojego monologu nie był w stanie wykrztusić z siebie żadnego słowa. Gołym okiem było widać, że spodziewał się niemal wszystkiego, ale nie tego, co usłyszał ode mnie. Nie tak dawno dowiedział się, że jest księciem swojej rasy, a teraz dowiaduje się, iż jego syn będzie władcą świata. Przecież to wydaje się tak stereotypowe, że aż niemożliwe. A jednak Amica Hell to widziała…

      W końcu udało mu się wyjąkać:

      - Przecież to jest nieprawdopodobne…

      Spojrzałam na niego i mruknęłam:

      - Co? To, że będziemy mieć syna czy to, że ma podbić świat?

      Chłopak, nie odrywając ode mnie zszokowanego wzroku, odparł:

      - I jedno, i drugie…

      Uśmiechnęłam się krzywo i rzuciłam:

      - Chyba masz rację… - Przerwałam na chwilę i przenosząc na bruneta wzrok, zapytałam beznamiętnym tonem - I co teraz zrobimy…?

      Rafael podszedł do mnie i przytulając mnie, szepnął:

      - Nie martw się, coś tam wymyślimy… Najważniejsze, że mamy świadomość, co się ma wydarzyć.

      Wtuliłam się w niego i wzdychając mruknęłam:

      - Nie wiem, może masz rację… - Zamilkłam, by móc spojrzeć w jego ciemne oczy i dokończyłam - Rafael… Nie chcę, by z naszego powodu rozpętało się piekło.

      - Wiem, ja też. Jakoś temu zaradzimy - pocieszył mnie.

      Tak bardzo chciałam wierzyć w te słowa… Chciałam wierzyć, że przyszłość da się zmienić i że zależy ona wyłącznie od nas samych…

Hej…

No i mamy wakacje i nowy rozdzialik  :D

No dobra, ja mam je od miesiąca, ale co tam ;p Uwaga, uwaga, zdałam maturę! Teraz tylko stres związany z rekrutacją…

Co do opowiadania, powiem tak: prace wre! Mam napisane naprzód trzy rozdziały, więc nowości będą pojawiać się regularnie co dwa tygodnie. Księga II ruszy dokładnie 8.09 króciutkim prologiem. Do tej księgi mam napisane różne fragmenty i właśnie prolog. Powstała również podstrona do niej, na której umieściłam tytuły dwóch pierwszych rozdziałów. Niebawem postaram się dodać opisy bohaterów.

Przepraszam, że ten rozdział jest dość krótki, ale następny, zatytułowany „Dług”, jest baaaaardzo długi. Ukaże on się 14.07 (sobota) Zapraszam.

Wszystkim życzę udanych wakacji i miłego odpoczynku, a tym, którzy nie mają takiej możliwości, wytrwałości w pracy ;)

Z dedykacją dla wszystkich czytelników, którzy dzielą się ze mną swoimi spostrzeżeniami,

Suzu