Epilog

Epilog

Kage Hiou siedział w ogrodzie swojej głównej posiadłości i czytał raport, który został wysłany do wszystkich członków Starożytnej Wampirzej Rady odnośnie wilkołaków na Syberii. Nie podobało mu się to, co w nim się znajdowało. Cała sytuacja przypominała mu tę sprzed Krwawej Wojny. Wówczas był jeszcze taki młody… Wyglądał chyba na tyle lat, na ile dziś Aya. Był młody, pełen zapału, wiary w szczęście, a przede wszystkim miał na głowie o wiele mniej zmartwień... Kto by pomyślał, że za tych kilkaset lat będzie miał dziecko będące dhampirem, że będzie musiał złożyć wieczystą przysięgę rodowi Hell, przez którą jego córka zostanie zmuszona wyjść za mąż za syna Amicy, która po śmierci Petry, jego najlepszej i najwierniejszej przyjaciółki, stanie się Wyrocznią… A Petra tak go przed nimi ostrzegała! Szkoda, że nie potrafił uchronić siebie i bliskich przed tą rodziną, kiedy był jeszcze na to czas.

- Kage, masz gościa.

Z rozmyślań i napływu wspomnień wyrwał go głos żony. Spojrzał na nią i uśmiechnął się do niej. Tak bardzo ją kochał. Ją i ich córkę. Córkę, która jest daleko stąd, w obcym kraju, w szponach Hell... Teraz jednak widok ukochanej pozwalał mu choć na chwilę zapomnieć o wyrzutach sumienia i o troskach, więc uśmiechał się do niej i napawał się jej widokiem. Te jej piękne oczy, ta cudowna twarz, ta łagodność, miłość i szczerość, z jakimi na niego patrzyła. Była całym jego światem. Po chwili wpatrywania się w nią wstał, podszedł do niej, by móc ucałować jej czoło i szepnąć, że już idzie do owego gościa. Gdy znalazł się salonie, ujrzał mężczyznę, którego chyba wcześniej widział w posiadłości Michaela. Zapachu najwyraźniej nie zapamiętał, gdyż nie skojarzył wcześniej tej woni. Serce Kage zabiło mocniej, gdy zapytał, co go do niego przysyła. Wiedział, że jeżeli wysłał go Michael, na pewno nie będzie to dobra wiadomość. Mężczyzna ów wyglądał na dziwnie bladego i zmieszanego. Jakby nie wiedział, jak ma przekazać informację, z którą przybył. To nie wróżyło nic dobrego. Wampir w końcu odezwał się nieco drżącym głosem:

- Panie Kage, przynoszę złe wieści… - Hiou momentalnie zbladł tak, że jego skóra praktycznie nie różniła się od kartki papieru i bez słowa słuchał, co miał do powiedzenia ów służący. - Chodzi o to, że... rezydencja rodziny Hell w Hiszpanii została zaatakowana przez wilkołaki. Prawdopodobnie z rozkazu samej królowej Clarinos. W posiadłości miała przebywać cała familia Hell. Razem z pańskim zięciem, córką i wnuczką.

- Jak to?! Mów, co się stało z Ayą?!  - wrzasnął Kage, nie panując już nad nerwami. Był przerażony. Coś mogło stać się jego jedynemu dziecku! Nie, na pewno nic jej się nie stało… On to czuł! Służący przeniósł spojrzenie w bok, po czym mruknął:

- Pani Ayi i panience Annabel nic się nie stało, gdyż z pewnych przyczyn ani pani, ani panienka nie udały się do Hiszpanii. Jednak jeżeli chodzi o panią Amicę, pana Williama, pana Michaela i pannę Evę, oni… Oni wszyscy zginęli podczas napadu.

W pierwszym momencie do Kage nie mógł dotrzeć sens wypowiedzi wampira. Nie mógł uwierzyć, że w jednej chwili wszystkie jego problemy jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zniknęły. Czy możliwe, by trwający tyle lat koszmar nareszcie się skończył?! Nie mógł uwierzyć w to, co powiedział mu sługa rodu Hell. To wszystko nie mogło tak łatwo się skończyć. Chcąc upewnić się, że nie ma jakiś omamów, podciągnął lekko rękaw swej koszuli, by zerknąć na ramię. Nic na nim nie było. Nic a nic! Łańcuch, który od tylu lat ukrywał, zniknął! Symbol jego niewoli po prostu wyparował! Z tych wszystkich emocji nie odzywał się przez kilka minut, tylko tępo wpatrywał się w wampira, nie wiedząc, co zrobić. W końcu ochrypłym z powstrzymywanych emocji głosem zdołał wydusić z siebie:

- Gdzie są teraz moja córka i Annabel?

- Pani Aya i panienka Annabel znajdując się obecnie w angielskiej posiadłości rodziny Hell - odezwał się w odpowiedzi, nie patrząc na Hiou.

Aya sama w angielskiej posiadłości? Sama z córką w tych czterech ścianach? Przerażona i zrozpaczona...? W końcu ostatnio wyczuwał od niej to uczucie, którym obdarzyła Michaela… Jak ona biedna musiała się teraz czuć?! Nie namyślając się dłużej, postanowił pojechać do Anglii, by choć odrobinę udzielić jej wsparcia. Teraz żałował, że pierwszym uczuciem, jakie miał, gdy dotarła do niego wiadomość o śmierci niemal całej rodziny Hell, była radość i ogromna ulga. W ogóle nie pomyślał o Ayi i o tym, jak ona musiała się czuć… Wszak Michael był ojcem jej dziecka i po tylu cierpieniach obdarzyła go uczuciem na kształt kiełkującej miłości. W błyskawicznym tempie poinformował o wszystkim Maayę i ruszył do Anglii.

Gdy znalazł się w miejscu, które od jakichś dwóch lat było domem Ayi, pierwsze, co usłyszał, to płacz Annabel i starający się ją uspokoić głos Suzue. Zdziwił się, że to nie Aya jest przy niej. Służący, który otworzył mu drzwi i który złożył mu kondolencje, zapytany, gdzie jest pani domu, odparł, że w swojej sypialni. Kage w błyskawicznym tempie ruszył do pokoju, w którym miała znajdować się Aya. Nim chwycił za klamkę, wziął głęboki wdech, by opanować nerwy. Nie do końca wiedział, co powinien zrobić, gdy już będzie przy córce, jednak wiedział, że musi być przy niej. Może moc wyczuwania emocji jakoś pomoże mu wesprzeć Ayę? Kiedy wreszcie znalazł się w sypialni, ujrzał w niej siedzącą na łóżku, ubraną jedynie w koszulę nocną i tępą patrzącą się na widok za oknem córkę.

- Aya-chan, skarbie, jestem tutaj - odezwał się, chcąc zwrócić uwagę wdowy. Ta jednak nawet na niego nie spojrzała. Wyglądała na zupełnie nieświadomą tego, co się wokół niej dzieje. To jednak nie przeraziło Kage. Przeraziły go jej uczucia. Z jednej strony wydawało się, że Aya znajduje się w jakimś stanie niebytu i pustki, z drugiej... ogarniało ją uczucie takiego przerażenia, rozpaczy i poczucie zdrady, że nie sposób było mu to wytrzymać. To było takie dziwne… Jeszcze od nikogo Hiou nie czuł czegoś podobnego. Czy to mogła być jej reakcja na śmierć Michaela? To chyba nie było normalne...

Potrzebował krótkiego momentu, podczas którego pierwszy szok minął, by w końcu podejść do Ayi, która wciąż na niego nie patrzyła. Ukucnął naprzeciwko niej, wziął jej dłoń w swoją i czułym, łagodnym tonem szepnął:

- Aya-chan, wszystko już dobrze. Wracasz do domu. Mama strasznie za tobą tęskni. Tam ci jakoś pomożemy, obiecuję.

- Do domu...? - odezwała się po dłuższej chwili Aya nienaturalnie i przerażająco pustym tonem, a spojrzenie swych szarych oczu wciąż miała utkwione w nieokreślonym punkcie. Kage uśmiechnął się łagodnie i zaczął delikatnie głaskać ją po głowie jak małe, przestraszone dziecko, po czym rzucił uspakajająco:

- Tak, kochanie, do domu. Ty i Annabel będziecie za nami. Wszystko się ułoży, zobaczysz.

Na te słowa Kage nie dostał już odpowiedzi.

***

W niemieckiej posiadłości rodziny Gessner Otto, leżąc obok siostry, która leżała na brzuchu i przysypiała, mruknął, głaszcząc jej ramię i uśmiechając się:

- Nigdy nie sądziłem, że wilkołaki oddadzą nam tak wielką przysługę.

Dziewczyna uniosła kącik ust, po czym nie otwierając oczu, rzuciła:

- Czasami dostajemy od życia więcej niż możemy przypuszczać. Kto by pomyślał, że za jednym zamachem pozbędziemy się całej rodziny Hell. Amica i William dostali to, na co zasłużyli. Życie jest pięknie, nieprawdaż?

Otto nachylił się nad Julią i całując ją w policzek, wymruczał jej do ucha:

- Nie całą, nie całą, kochana. Nie zapominaj o tej gówniarze i jej mamusi. Wielka szkoda, że wilki ich nie wykończyły, kolejny problem byłby z głowy - mruknął Otto, unosząc głowę, po czym kontynuował: - Aya to zapewne główna kandydatka na Wyrocznię. Była żoną dziedzica Hell, jest matką jego córki, no i jest z pierwotnego rodu. Co prawda jest młodziutka, ale jest w Radzie. Może nam naprawdę zaszkodzić.

Dziewczyna otworzyła wreszcie swoje bursztynowe oczy i głaszcząc blondyna po policzku, oświadczyła słodkim i współczującym tonem:

- Cóż, może masz rację, ale biedna Aya musi być w opłakanym stanie, w końcu straciła męża, teściów i szwagierkę. Biedactwo, zapewne jest rozchwiana emocjonalnie, czyż nie, braciszku? Och, nie wydaje mi się, by w takim stanie była na siłach, by pokierować Radą. Zwłaszcza teraz, gdy sytuacja na Syberii wymyka się spod kontroli, nie uważasz? Jeżeli Hiou zostanie wybrana, obawiam się o naszą przyszłość, mój drogi bracie - dokończyła niemal ze łzami w oczach.

Dziedzic Gessner zaśmiał się i wpatrując się w twarz siostry, która teraz uśmiechała się drapieżnie, stwierdził:

- Wiesz, że jesteś genialna, prawda?

Dziewczyna dźwięcznie się zaśmiała, po czym rzuciła:

- Wiem, wiem. Co do małej Hell - to na razie bachor, zobaczymy, jak będą się zachowywać jej mamusia i dziadziuś. W razie czego zawsze może się jej coś przydarzyć. Nawet wampiry miewają wypadki, zwłaszcza będąc dziećmi.

***

Elizabeth Collins wpatrywała się w dwójkę swoich dzieci, które bawiły się, siedząc na kocyku w salonie ich domu i uśmiechnęła się. Oba szkraby były cudowne. Hope był grzeczna, słodka i radosna. Niemal bez przerwy się z czegoś zaśmiewała. Espoirn natomiast był uroczy, może nieco bardziej niesforny od siostry, ale głównie dlatego, że był niezwykle ciekawskim chłopcem. Ciągle coś bądź kogoś obserwował, musiał wszystkiego dotknąć i spróbować. Gdy podrośnie, pewnie będzie dużo się uczył i czytał, by dowiedzieć się wszystkiego o otaczającym go świecie. Życie w takich momentach jak te, kiedy mogła w spokoju nacieszyć się dziećmi, wydawało jej się takie spokojnie, takie poukładane... Wszystko do siebie pasowało. Żałowała tylko, że nie wszyscy mogą czuć się tak szczęśliwi jak ona. Nieraz myślała o Ayi i jej rodzinie, którzy tyle wycierpieli z powodu rodziny Hell, o Becky, której stan zdrowia znów się pogarszał, o Clarinos, która z tego, co słyszała, stała się zupełnie nieprzewidywalna… Oni wszyscy przeżywają różnorakie troski, osobiste tragedie i rozterki i nic nie można na to poradzić. Oprócz tego jej radość mąciło jeszcze coś. Przepowiednia… Niby nie wierzyła, że mogłaby się wypełnić, lecz nie wiedzieć czemu, czasami jej serce napełniało się dziwnym niepokojem, ilekroć przypominała sobie wizytę ciotki Rafaela i tego tajemniczego wampira, gdy sama jeszcze nie wiedziała o ciąży. Skąd on mógł wiedzieć, że oczekuje dziecka, skoro ona sama nie miała o tym pojęcia? I kim był pan, który, jak sam powiedział ten cały Etenan, przysłał go do niej? Dodatkowo to, co powiedziała ta kobieta z Syberii... Kiedyś, kiedy Elizabeth wyznała mężowi dręczące ją obawy, on wyjawił jej, że podczas pobytu u ciotki spotkał dziewczynę, która przekazała mu pewne ostrzeżenie. Kazała strzec się jakiegoś dziecka miłości i nienawiści, którego oczy czarują i przerażają każdego… Co to miało znaczyć? Cóż to znów za dziecko? Jednak owa kobieta powiedziała coś jeszcze, coś będącego promieniem nadziei. Przypomniała Rafaelowi, że nikt od początku nie jest zły czy dobry, a zachód i wschód słońca pozornie niczym się nie różnią. Cóż więc mogła teraz zrobić? Nic...

Z rozmyślań wyrwał ją głos synka, który piszczał: „ma-ma, ma-ma”. Podeszła do niego, wzięła go na ręce i głaszcząc po burzy czarnych włosków, zagadnęła:

- Co się stało, synku? Wszystko jest dobrze.

Dziecko zrobiło zaciętą minkę, po czym zaczęło mrugać oczami, jednocześnie wpatrując się w wazon na stole. Elizabeth próbowała uspokoić chłopca, jednak ten wciąż z zaciętą minką mrugał, wpatrując się w dekorację. Wszystko wyjaśniło się, gdy po kilku chwilach usłyszała trzask tłuczonego szkła i zobaczyła, jak wazon roztrzaskuje się na kawałki. Evans z przerażeniem spojrzała na syna, który zaczął radośnie piszczeć i klaskać w swoje małe łapki. Mała Hope przez pewien czas tylko przyglądała się bratu, po czym sama zaśmiała się i zaczęła bić brawo, by po chwili sama, wpatrując się w zabawkę, którą właśnie się bawiła, mrużyć oczy, jakby próbując dokonać tego, co jej bliźniak.

Witam i przepraszam!

Wiem, wiem, nie było mnie dłuuuuuuuuuugi czas na blogach i nie dodawałam notek. Od dłuższego czasu mam sprawny laptop, a że sesja dobiegła końca, mogę trochę czasu poświęcić sobie. ;)

Tak oto nastał epilog! Trochę to zajęło, ale ten etap PP mamy już za sobą. Teraz czeka nas jeszcze więcej dramatów, łez i krwi. Przy tym małżeństwo Ayi (Ach, szkoda M. :( )  to taki przyjemny epizodzik. :D Zdecydowanie to moja ulubiona księga! Przynajmniej nie będzie taka nudna jak poprzednie. ;P

Ostatnio okropnie dużo piszę, więc prolog i rozdział I mam napisany, a rozdział II jest bodajże w połowie. 

Pozdrawiam! 

Suzu